Chapter 282

Sa mahinang liwanag ng kalangitan, tila nakita niya muli ang pigura ng taong iyon.

Kailaliman na ng tagsibol habang ang mga bulaklak ay bumabagsak tulad ng nyebe. Tumayo ang binatang iyon sa ilalim ng isang puno suot ang kanyang matingkad na asul na roba na may lilang tela na sinturon. Mula sa malayo, kaswal siyang nagtanong nang malakas, "Aye! Saang palasyo ka nanggaling?"

Bigla, nasira ang paggunita. Sa malabo niyang paningin, nakikita niya ang nag-aalalang mukha ni Wenyuan. Labis na nagbubukas-sara ang bibig ni Wenyuan, ngunit hindi niya maunawaan ang sinasabi nito.

Alam niyang malamang ay nagkasakit ulit siya. Napapaligiran siya ng iba. Mayroong ilan na humihila-hila sa kanyang mga kamay at paa at balisa siyang niyuyugyog. Labis nilang niyuyugyog ang kanyang mga kamay at paa kaya't nakaramdam siya ng sakit. Nakasimangot, medyo nagalit siya tapos ay nais pagalitan ang mga taong ito na tila hindi alam kung gaano ito kasakit, ngunit hindi niya nagawang gumawa ng anumang tunog. Kahit na binuksan niya ang kanyang bibig ng buong lakas, tila isa siyang isda sa ilalim ng karagatan, hindi makagawa ng anumang tunog, pati na makahinga.

Natataranta si Wenyuan habang nagpagalit siya sa eunuch na nasa tabi niya, "Bakit hindi pa dumadating ang Emperador? Nagpunta ka ba upang ipaalam sa kanya?"

Lubos na maputla ang mukha ng batang eunuch, at ang kanyang tinig ay nasa binggit ng pag-iyak habang lumuhod siya sa lupa at sumagot, "Halos mabali na ang paa ng alipin na ito kakatakbo, at ang mensahe ay naipadala. Gayunpaman, sinabi ni Lady Cheng na umiidlip ang Emperador. Ang anuman ay maghihintay hanggang sa magising siya."

"Katawa-tawa!" Sumigaw si Wenyuan. "Nangahas siya? Ito ba ay isang bagay na kaya niyang akuin ang responsibilidad?"

Nang makita kung paano siya nagalit, ang buong silid ay natahimik habang nakaluhod sila sa sahig. Gayunpaman, sa sandaling ito, naisip ni Nalan Hongye na sumusobra si Wenyuan, nangahas na banggitin ang ganoong mga salita. Kung makarating ang mga salitang ito sa tainga ni Lady Cheng, walang alinlangan na magiging isa pa itong magulong insidente.

Dahil hindi siya makapagsalita, nagpasya siyang magpatuloy na ipikit ang kanyang mata at magpahinga, hinayaan ang mga tao sa kanyang paligid na magpatuloy sa pagtakbo tulad ng mga langgam sa isang mainit na plato.

Sa loob-loob niya, sumasang-ayon siya na talagang sumobra si Ginang Cheng. Dahil lamang nanganak si Ginang Cheng ng dalawang anak na lalaki at ang katotohanan na malakas ang kanyang pamilya, nagsimula siyang umaksyon na hindi sumusunod sa batas. Ang kanyang makasariling mga galaw ay magpapatunay na makamamatay para sa imperyo. Tila kapag gumaling si Nalan Hongye, kailangan niyang partikular na bigyang-pansin ang pagsugpo sa Ginang na ito, kung hindi ay negatibo niyang maiimpluwensyahan ang buong korte.

Pagod na napabuntong-hininga si Nalan nang pumasok siya muli sa madilim niyang panaginip.

Ang orihinal na pangalan ni Ginang Cheng ay Cheng Rongrong, pinsan ni Heneral Cheng Yuan. Matapos maitalaga ng Dakilang Imperyo ng Yan ang Zhen Huang bilang kabisera, ang ilan sa mga kababaihan ng maharlikang pamilya ng Yan ay pumasok sa harem. Dahil sa impluwensya ni Heneral Cheng sa korte, kasama ang kanyang sariling kagandahan, mabilis siyang bumangon sa ranggo. Idagdag pa, matagumpay niyang naipanganak ang dalawang anak na lalaki, agad naging isa sa mga pinaka maimpluwensyang babae, pangalawa lamang sa Emperatris. Siya ay orihinal na isang matalinong babae, gayunpaman ang kanyang isip ay naharang ng mga pribilehiyong natamasa niya.

Nang dumating lamang ang hapon saka nagising si Yan Xun. Dahil sa kagyat na impormasyong militar na dumating kagabi, hindi nagkaroon si Yan Xun ng pagkakataon na matulog kagabi. Kahit na nagising siya ngayon, nakaramdam pa rin siya ng hilo.

Lumuhod si Ginang Cheng sa sahig, isang patong ng manipis na dilaw na sutlang kapa ang nakabalot sa pigura niya. Mapang-akit, sinalinan siya nito ng tsaa at nagsimulang ipaalam sa kanya ang iba't-ibang mga bagay. Nakinig si Yan Xun, kahit na kalimitan ay hindi interesado. Bigla, isang solong pangungusap ang lumutang sa kanyang tainga. Medyo natigilan siya, habang diretso siyang tumingin kay Ginang Cheng at nagtanong, "Anong sinabi mo?"

Bahagyang nabigla si Lady Cheng sa loob niya, subalit sinubukan niya ang lahat upang manatiling kalmado, at nang hindi binabago ang nakangiti niyang mukha, nagpaliwanag siya, "Bandang tanghali, isang eunuch mula sa palasyong Dongnan ang dumating upang ipaalam na hindi maganda ang pakiramdam ng Emperatris. Nang makita kong mahimbing ang pagkakatulog ng Kamahalan, hindi ako nangahas na gisingin ka. Naniniwala ako na tiyak ito ay dahil sa isang maling impormasyon. Ang Emperatris ay isang maunawaing tao, at palagi siyang naghihirap sa mga problema sa kalusugan. Kung alam niya, maaaring pinagalitan niya ang tagasilbing iyon, at tiyak na hindi gagambalain ang Emperador."

Nakaupo sa higaan, hindi nagsalita si Yan Xun. Napakalalim ng kanyang titig, walang anumang pahiwatig ng kanyang damdamin.

Masayang ngumisi si Ginang Cheng sa loob niya. Nagsimula siyang sumipsip kay Yan Xun. Gayunpaman hindi niya inaasahan na sa sandaling inayos ni Yan Xun ang kanyang mga damit ay nagsimula itong umalis. Nagmamadaling nagtanong si Ginang Cheng, "Hindi ba mananatili ang Kamahalan upang kumain ng hapunan?"

Dahan-dahang lumingon si Yan Xun. Ang sikat ng araw ay suminag sa kanyang mukha, nagbibigay ng bahagyang gintong kislap. Tahimik siyang tumingin kay Ginang Cheng at hindi nagpakita ng maraming emosyon. Gayunpaman, sapat ito upang magpadala ng ginaw sa likod ng iba, pinagyeyelo ang kanilang umaagos na dugo.

Agad lumuhod si Ginang Cheng. Ang pagtatapos ni Ginang Yuan Shilan ay lumutang sa kanyang memorya, dahilan upang sobra siyang matakot na halos umiyak siya.

Matapos ang hindi alam na tagal, isang katulong ang lumapit sa kanya at bumulong, "Nakaalis na ang Emperador."

Dahan-dahan siyang nag-angat ng ulo, para lang maramdaman na ang kanyang noo ay puno ng malamig na pawis. Nawalan siya ng lakas at halos matumba. Napasigaw, inalalayan siya ng mga katulong sa higaan. Hinawakan niya ang kanyang dibdib gamit ang kanyang kamay, habang ang kanyang mukha ay nanatiling maputla tulad ng dati, nang hindi nagsasalita. Malinaw niyang alam na kahit hindi nagsalita ang Emperador, muntik na siyang mapatay kanina.

Nagsimulang dumilim ang gabi habang nagsimula siyang mag-isip. Sa wakas, nagbuntong-hininga siya, at inutusan ang mga tagasilbi, "Bigyan ang gwardya ng 30 hagupit, at maghanda ng isang malaking regalo para sa Emperatris bukas upang humingi ng tawad. Ipaliwanag na naging tamad ang gwardya at nagbigay ng maling impormasyon."

Tinanggap ito ng katulong. Sa kabila ng pagkatakot, hindi nangahas na magtanong ang katulong. Hindi nagtagal, ang tunog ng pagsigaw ng gwardya ay maririnig.

Sa pagtatapos ng araw, upang maabot ang posisyon na ito, tiyak na hindi siya isang walang muwang at inosenteng babae. Alam niya kung kailan lulusong at kung kailan aatras. Kahit na hindi niya mapigilang maging mapagmataas, alam niya kapag sobra na. Ang babala ngayon ay sapat na para mabalik siya sa reyalidad.

"Liu Xu, ihanda ang insenso at ang mga banal na kasulatan. Bukas, tutungo ako sa templo upang kopyahin ang mga banal na kasulatan sa panalangin ng kasaganaan ng ating Imperyo."

"Masusunod, aking ginang."

Ang pagsubok na ito ay sapat na.

Napabuntong-hininga si Cheng Rongrong habang hinahawakan ang kumot na pinagtulugan ni Yan Xun, para lamang maramdaman na ito ay ganap na malamig.

Sa oras na makarating si Yan Xun sa Palasyong Dongnan, nilamon na ng kadiliman ang lupain. Mayroon lamang ilang mga sulo na nakasindi sa Palasyong Dongnan, dahil karamihan sa mga doktor ng imperyal ay umalis na. Nang makitang dumating siya, agad na lumuhod ang mga tagasilbi. Nang ipapahayag na nila ang kanyang presensya, pinigilan niya ang mga ito. Naglakad siya papasok sa isang silid na puno ng mga nakaluhod na katulong hanggang sa malamig na mga pintuang iyon.

Nakatulog na ang babae. Nakahiga sa mga patong ng sutla na iyon, ang kanyang mukha ay napakaputla, habang ang kanyang buhok ay magulo. Mukha siyang mahina.

Masayang-masaya si Wenyuan. Sinimulan niyang maglatag ng unan sa higaan upang upuhan niya. Gayunpaman, naghila si Yan Xun ng upuan at umupo sa tapat ni Nalan Hongye. Umalis na lahat ng mga tagasilbi, naiwan lang silang dalawa. Tahimik siyang umupo doon habang malalim na natutulog ang babae.

Tila hindi pa niya ito nakita ng ganito. Sa kanyang alaala, si Nalan Hongye ay laging nakabihis na walang mapupuna, na may sapat na kolorete sa mukha at mga aksesorya. Palagi siyang nakangiti, naglalabas ng awra ng kamarhalikaan. Hindi siya kailanman mahina, naghihirap tulad ngayon. Talagang pumayat siya. Nakatingin sa kanya ngayon, mahirap para sa kanya na ikonekta ang babae sa Prinsesa ng Song.

Tunay na ang oras ang pinakatahimik na mamamatay-tao. Sa isang kisapmata, napakaraming taon na ang lumipas. Wala siyang sinabi at umalis matapos ang ilang sandali na pagkakaupo. Gayunpaman, ang sandaling ito ng tahimik na pag-upo ay sapat na upang gawing masaya ang pakiramdam. Masayang-masaya si Wenyuan na akyat-babang tumatakbo sa labas na palasyo, inaayos ang lahat ng mga isyu. Iyon ay dahil nang umalis ang Emperador, sinabi niya na babalik siya sa susunod na araw.

Pagkasarado ng mga pintuan sa Palasyong Dongnan, nagmulat si Nalan Hongye. Napakapayat niya at ang kanyang mga mata ay lubog. Gayunpaman, ang kanyang titig ay palaging matalas at mahinahon, puno ng katalinuhan na pinaghusay niya mula sa lahat ng mga taon na ito.

Nasa tabi pa rin ng kanyang higaan ang upuan na iyon, walang laman. Mayroong nakaukit na dalawang dragon sa upuan, pumapaikot sa paligid.

Napakaraming taon na rin. Nalan Hongye, nakaramdam ka ba ng panghihinayang?

Sa mahinang liwanag ng kandila, tinanong niya ang sarili.

Sa wakas, mahina siyang ngumiti tapos ay ipinikit ang kanyang mga mata.

Ang buhay sa palasyo ay nagpatuloy tulad ng dati, habang ang panahon ay nagsimula nang lumamig at ang paggamit ng mga tsiminea ay nagsimula na makita kahit saan. Gayunpaman, ang kalagayan ni Nalan Hongye ay hindi bumuti. Halos kalahati ng mga imperyal na doktor ang naninirahan sa loob ng Palasyong Dongnan upang bantayan ang Emperatris.

Sa araw na ito ay isa pang araw ng pag-aaral. Dinala ni Yushu si Yong'er upang bisitahin si Nalan Hongye, nagdala ng ilang mga suplemento. Nakaupo sa mainit na silid-tulugan, nakipag-usap sila kay Nalan Hongye.

Matapos ang ilang maikling pag-uusap, at nang makita na medyo pagod si Nalan Hongye, magpapaalam na sana si Yushu nang bigla itong nagtanong, "Bukas ang anibersaryo ng pagkamatay ni Haring Xuan, hindi ba?"

Bahagyang nabigla si Yushu. Sa kung anong dahilan, bigla siyang naging alerto, habang tahimik siyang sumagot, "Oo."

Tumango si Nalan Hongye, habang nagpakita si Wenyuan ng isang maliit na kahon. Kalmadong sinabi ni Nalan Hongye, "Ang iyong asawa ay isang mahusay na tao, na maraming naiambag sa lipunan. Hindi maganda ang aking kalagayan kaya't imposible para sa akin na pumunta kahit saan. Mangyaring tulungan mo ako na dalhin ang aking mga kahilingan."

Ang mainit na kwarto ay biglang may bahid ng kalamigan. Simula sa daliri ni Yushu, kumalat ang lamig sa mga dulo ng daliri niya. Naninigas niyang tinanggap ang kahon habang kagat ang ibabang labi, bago yumuko sa paggalang, "Pinasasalamatan ng lingkod na ito ang Kamahalan sa ngalan ng aking namatay na asawa."

Umiling si Nalan Hongye, at magsasalita na sana nang pumasok ang mga tagasilbi mula sa labas. Bumulong kay Wenyuan, kahit si Wenyuan ay natigilan tapos ay napalingon siya upang tumingin kay Nalan Hongye.

Agad na ipinaalam sa kanya ni Yushu ang kanilang pag-alis. Nang makita iyon, hindi rin tinangka ni Nalan Hongye na pigilan ang mga ito.

Napakaliwanag ng araw, at ang mga palad ni Yushu ay basang-basa. Sa buong lakas niya, mahigpit siyang kumapit sa kanyang kamiseta. Para bang sinisikap niyang hawakan ang ilang mga saloobin sa kamatayan.

Bigla, isang pangkat ng mga eunuch ang nagmamadaling tumungo sa kanluran, ginambala si Yushu na kaswal na nagtanong sa kanyang mga tagasilbi, "Anong nangyari? Anong ginagawa ng mga taong iyon?"

Ang katulong ay matagal nang naninirahan sa palasyo, at sa mga kakayahan niyang makipagkapwa-tao ay lumapit siya at nagtanong tungkol sa insidente. Nang bumalik siya, ang kanyang mukha ay natataranta din habang sinasabi niya, "Si Ginang, Ginang Yuan ng West Cold Palace ay nagpakamatay."

"Ginang Yuan?" Natigilan si Yushu, habang nagtanong siya sa gulat.

Dinilaan ng dalaga ang kanyang mga labi at sinabi, "Siya ay orihinal na si Ginang Chu."

"Yuan Shilan?" si Yushu naman ang nabigla.

Si Ginang Chu, ang kanyang orihinal na pangalan ay Yuan Shilan, at siya ang pinaka maalamat na ginang sa maikling kasaysayan ng Dakilang Imperyo ng Yan.

Sa una ay isa lamang siyang babaeng naglalaba ng damit. Isang beses ay nakagawa siya ng pagkakamali at malapit nang ipadala para sa walang hanggang pagkabilanggo, ngunit may alam siyang ilang panimulang martial arts. Sinugatan niya ang matandang katulong na nagbabantay sa kanya sa gabi at tumakas sa kulungan. Habang tumatakbo siya, wala siyang matakbuhan at bumangga sa karwahe ng Emperador. Matapos masugatan ng palaso, iniumpog niya ang ulo sa tarangkahan ng palasyo, mas piniling mamatay kaysa mahuli.

Pagkatapos ay matagumpay siyang nabuhay muli. Nagustuhan ng Emperador ang kanyang ugali, at mabilis na itinaas ang ranggo niya. Sa loob ng kalahating taon, siya lamang ang iniibig ng Emperador, at kalaunan ay pinamagatang Ginang Chu. Ito ay walang alinlangan na nagbigay ng mga pagdududa sa korte, ngunit wala man lang pakialam ang Emperador.

Ngunit tatlong buwan ang nakakaraan sa isang maulan na gabi, nagkaroon ng malaking kaguluhan. Biglang ibinaba ang ranggo ni Ginang Chu. Sa tatlong araw, ibinaba siya na hindi mas mahusay kaysa sa kung paano siya noong una.

Walang nakakaalam sa nangyari noong gabing iyon. May bali-balita na nakipagtalo si Ginang Chu sa Emperador, at sa kanyang galit ay winasak ang kanyang sariling mukha, ginawa ang sarili na nakakapangilabot. Nang makita iyon, nagalit ang Emperador.

Habang pinag-uusapan ito ng iba pang mga kababaihan, likas na mapanuya sila. Una dahil sa pagiging tanyag niya sa emperador, partikular siyang mapagmataas at hindi gaanong nakikipag-usap sa iba pang mga kababaihan. Idagdag pa, nakaugalian na ng mga kababaihan na palaging inaaliw ang Emperador sa pamamagitan ng kanilang ganda. Ang pagsira sa kanyang itsura ay isang bagay na hindi maiisip at hindi makakakuha ng awa.

"Ginang? Ginang?" Medyo natakot ang katulong habang ilang beses siyang nagtatanong.

Matapos mabalik sa reyalidad ay nag-utos agad si Yushu, "Lumabas na tayo ng palasyo."

Matapos lumabas mula sa dalawang pintuan, ang karwahe ay dahan-dahang sumulong habang sinamahan ito ng mga uwak. Isang alon ng malamig na hangin ang umihip sa tabing, habang ilang itim na balahibo ang bumagsak. Umuugoy, lumilipad-lipad, lumapag ang mga balahibo sa malungkot na palasyong ito.