16-1 蝴蝶的传统 ธรรมเนียมของผีเสื้อ

ทีแรกเหล่าอาวุโสกล่าวว่าสตรีปีศาจผู้ถือพรหมจรรย์มาห้าพันสี่ร้อยปีนั้นหาได้ยากยิ่ง ย่อมมีพิธีรีตอง ฝั่งเจ้าบ่าวโต้แย้งว่าไม่จำเป็นต้องมากพิธี นี่ก็ผ่านมาสามราตรีแล้ว มารดาร่ำสุราจนเมามาย เข้าเมืองไปสูบพลังวิญญาณจนปีศาจบางส่วนสูญสลายเป็นเถ้าควัน เหล่าอาวุโสก็กลายมาเป็นอาหารชั้นเลิศ พวกเขามีแต่จะสูญเสีย สามีภรรยายังมีธุระประปรังต้องกลับไปสะสางอีกมาก

'เรือนใต้เราใช่ว่าอยากจะต้อนรับเจ้า ปีศาจมรณา ติดเพียงเรื่องมารดาเจ้าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ จ้าวปีศาจกระดูกภพภูมิแห่งไฟกัลป์ สังหารเทพระดังสูงได้ด้วยกระบี่เดียว นางล่อลวงบุรุษเทพให้มีบุตรกับนางได้'

'สายเลือดปีศาจเข้มข้น เผ่าพันธุ์ปีศาจยิ่งใหญ่เหนือเทพ ลูกหลานผีเสื้อจะมีบุตรหลานอีกมากมาย เป็นเรื่องน่าชื่นชมยินดี ฮ่า ๆ'

'ไม่คิดว่าเจ้าถิงถิงจะล่อลวงเทพมรณาได้ ข้าเคยได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของท่าน ผู้ถือครองร่างอมตะ อยู่เหนือความเป็นและความตาย'

ความคิดน่าขยะแขยงทอดผ่านดวงตาสีอำพันหลายคู่ เสียงหัวเราะชั่วร้ายดังก้องไปทั่วเรือนพิธี เจ้าสาวในอาภรณ์สีชาดคล้ายกับว่านางจะอาเจียนออกมา หลังสัมผัสถึงเปลวเพลิงแห่งการพิพากษาลุกโชติช่วงในใจสามี

มิหนำซ้ำเหล่าอาวุโสบีบคั้นเรื่องพรหมจรรย์มิได้ นางสารภาพว่าพลีกายให้เขาโดยเต็มใจ ระหว่างรออาวุโสหารือกัน มีผู้ยกประเด็นการแต่งงานตามธรรมเนียมผีเสื้อขึ้นมา ทั้งที่ตอนนางจะแต่งกับฮู่โหมว พวกเขาเลือกให้นางยึดธรรมเนียมของจิ้งจอกเงิน

ด้านนอกเรือนเกิดการทะเลาะวิวาท ฮู่โหมวต่อว่าฝั่งตระกูลเหมยเตี๋ยไม่รักษาสัจจะ ท้าทายให้เทพมรณาหยิบกระบี่ขึ้นสู้ ในเมื่อมีผู้แย่งชิงตัวนางไปครั้งหนึ่ง จะขอชิงตัวนางไปบ้าง

เหตุการณ์ทั้งหมดยุติลงด้วยฝีมือมารดาว่าไม่รอแล้ว ฆ่า! วันนี้บุตรชายต้องได้แต่งงาน!

"เผ่าพันธุ์ปีศาจมีเพียงเรื่องผลประโยชน์ ใช้งานวิวาห์บังหน้าเพื่อการขยายดินแดน ธรรมเนียมดั้งเดิมของผีเสื้อเลิกล้มไปตั้งแต่สมัยอาหญิงข้าแล้ว พวกเขาตั้งใจหาเรื่องท่าน..."

บ่าวสาวจับกุมมือกันออกมาจากวิวาห์โลหิต หลังมารดาปูทางให้ทั้งสองด้วยการตัดศีรษะอาวุโส

บัดนี้เจ้าสาวปีศาจยืนเคียงข้างเจ้าบ่าว อาภรณ์งดงามถักทอด้วยด้ายสีนิลลวดลายเมฆาทั่วทั้งแผ่นหลัง ชุดสีชาดตัดสีนิลมีผ้าคาดเอวปักด้วยอักษร 白色 และ 黑色 งานฝีมือจากเมืองยมทูต ชายผ้าสองผืนกองอยู่บนพื้นหญ้าเขียวชอุ่ม แลดูสง่างาม ดวงไฟหยินหยางมารอแสดงความยินดีกับพวกเขา

"ธรรมเนียมผีเสื้อที่ท่านปู่เจ้าว่าคืออะไร? ข้าไม่ทันฟัง ท่านแม่อารมณ์ไม่ดีเสียก่อน"

"ห้วงนิทราแห่งฝันร้าย ท่านจะติดอยู่ในความหวาดกลัวนับร้อยปี เว้นเสียแต่ว่าท่านสามารถทำลายห้วงนิทราของภรรยา นั่นหมายถึงการทำร้ายนาง และถ้าท่านฆ่าภรรยาได้ จะได้รับการยกเว้นโทษทุกประการนับหมื่นปี"

"งั้นหรือ? ธรรมเนียมวิปริตเช่นนี้ มิน่าเล่า… ท่านปู่เจ้าหาว่าข้ากลัวจนหัวหด"

อาวุโสกล่าวว่าปีศาจที่แข็งแกร่งไม่ควรมีจุดอ่อนเป็นคู่ครองของตน เผ่าพันธุ์ผีเสื้อตั้งธรรมเนียมประหลาดให้สามีภรรยาเข่นฆ่ากันโดยไม่ลังเลใจ การแต่งงานมีขึ้นเพื่อประโยชน์และการสืบเผ่าพันธุ์ พวกเขามีบุตรก่อนแต่งงาน ชิงสุกก่อนห่ามเป็นเรื่องธรรมดา

"เจ้าคงไม่รู้แน่ ๆ ว่าข้าภูมิใจในตัวเจ้า ภรรยา เจ้าเป็นปีศาจพรหมจรรย์ผู้เดียวในเรือนใต้ รักนวลสงวนตัวประหนึ่งเทพธิดาสวรรค์ เจ้าถือศีลเคร่งครัดไม่เข่นฆ่า มิหนำซ้ำยังเป็นพวกหัวโบราณ" ในแววตาชื่นชมมีคำถามมากมาย ทำเอานางก้มหน้าเอียงอาย สามีจับกุมมือเยียบเย็นทั้งสองขึ้นพรมจูบบนหลังมือ "น่าเสียดายที่ข้าได้ยินเรื่องนี้จากผู้อื่น..."

นึกถึงตอนบุตรสาวผีเสื้อคนกลางช่วยอาวุโสถกเถียง ไม่เชื่อว่าน้องสาวจะมอบพรหมจรรย์ให้บุรุษง่ายดาย มารดาก็ไม่เชื่อจนนางสารภาพ 'ข้าอายนัก ถ้าจะเล่าเรื่องบนเตียงของข้ากับสามีให้พวกท่านฟัง ได้โปรดเชื่อข้าเถิด พวกท่านรู้จักข้าดี' แก้มแดงซ่านของนางประกาศว่าทั้งหมดเป็นเรื่องจริง นางมิอาจต้านทานเทพปีศาจผู้นี้ได้แม้สักเค่อหนึ่ง

อย่าว่าแต่นางเลย สตรีปีศาจในงานวิวาห์พบเห็นบุรุษรูปงามในชุดเจ้าบ่าว มิใช่ร่างกระดูกอัปลักษณ์ ขนาดพี่สาวทั้งสองยังไม่ยอมละวางตาจนนางแสร้งกระแอมไอ พี่รองเอ่ยชมว่าสามีนางรูปงามนัก เขามีความแข็งแกร่งทั้งในทางเทพและปีศาจ ก็พอจะมีเหตุผลให้ปีศาจน้อยเช่นนางติดตามเขาไปอยู่เมืองยมทูต

"มารดาเจ้าเล่าว่าเคยวางยากำหนัดปีศาจน้อย เจ้าหนีจากเรือนไปขังตัวเองในโรงเตี๊ยม... โรงเตี๊ยมนั่น... ใช่ที่เจ้าพาข้าไปในห้วงนิทราผีเสื้อหรือไม่?"

ถิงถิงหลบเลี่ยงสายตาจับผิด สามีกระตุกมือนางขอให้นางพูดความจริง นางเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลา เรือนผมยาวสง่างามดุจองค์ชายในเมืองผู้ดี

"เจ้าค่ะ ข้าทำไปด้วยอารมณ์ชั่ววูบ ข้าชอบท่าน"

"ที่แท้เจ้าจงใจล่อลวงข้าตั้งแต่ในห้วงนิทรา อุปนิสัยผีเสื้อที่มีความรักเป็นเรื่องจริงอย่างท่านลุงว่า"

"ท่านไม่พ่ายแพ้ต่อมารยาสตรี สมเป็นบุรุษนักรบ เข้มแข็งเด็ดขาด ไม่อ่อนไหว"

"ผิดแล้ว ภรรยา... คืนนั้นข้าเกือบพลาดท่าเสียทีเจ้า" เขาหรี่ตาพูด ก้มตัวลงช้อนบั้นท้ายนางยกตัวขึ้นอุ้ม นางสะดุ้งเล็กน้อย "เจ้ายังเจ็บอยู่หรือ?"

ถิงถิงพยักหน้า พูดกระซิบว่าบั้นท้ายนางตอนนี้ไม่ควรแตะต้อง นีเทียนต้าเซินขอโทษนาง เป่าลมสีชาดจากริมฝีปาก สักพักเขาก็หัวเราะพลางว่า "ที่ตรงนั้น ยากจะรักษา เอาไว้ข้าจะหาสมุนไพรเย็นมาประคบให้เจ้า"

"ไม่ควรรบกวนท่านลุง"

"ข้าจะจัดการเรื่องด้วยตัวเอง"

คงได้ประคบอยู่หรอก นางว่าเทพผู้แสนดีอาจกลายร่างเป็นปีศาจโดยสัญชาตญาณ

นีเทียนต้าเซินปัดมือขวาไปมาปรากฏประตูหยินหยางที่เปิดกว้างเหมือนช่องน้ำวน ทั้งสองยังคงรั้งรอ ไม่ก้าวข้ามเขตแดน

"ข้ามีความคิดว่า... เราควรไปเยี่ยมเยียนโรงเตี๊ยมในเมืองปีศาจจิ้งจอก เจ้าว่าดีหรือไม่?"

"ท่านไม่ทำงานทำการหรือ?"

"ต่อให้ทำงาน ข้าก็ไปได้"

"ข้าอยากไปเดินเที่ยวตลาดด้วย… ได้ไหมเจ้าคะ?" นางพูดเสียงอ่อน สามียิ้มมองนางอย่างเอ็นดู

"ทำไมจะไม่ได้ ก็ไปสิ"

ประตูเข้าเมืองมรณาถูกปิดลง นีเทียนต้าเซินเงยขึ้นมองแววตาตื่นเต้นดีใจของภรรยาบนท่อนแขน พลันถอนหายใจเมื่อลืมเรื่องสำคัญไปเสียสนิท

"แต่ข้าไม่มีเงินของพวกปีศาจ ลูกแก้ววิญญาณข้าวางไว้ในห้องจิ้งจอกเงินนั่นหมด ไม่เหลือสักลูกหนึ่ง ข้าคงซื้อของในตลาดให้เจ้าไม่ได้ เราสองสามีภรรยากินแกลบแล้วล่ะ"

ถิงถิงแบมือออกให้สามีดูถุงกำมะหยี่มีไอสีนิลลอยฟุ้ง "ข้าขโมยมาจากคลังสมบัติท่านปู่ ตอนข้าไปช่วยท่านลุง"

"นี่เจ้า… ขโมยของรึ!?"

"ข้าเป็นภรรยาท่านแล้ว คงไม่ตกนรกผู้ขโมยของใช่ไหมเล่า" เสียงหัวเราะร่าเริงทำให้สามีนางหายตกใจเรื่องการทำผิด อย่างไรเสียนางเป็นปีศาจ จะให้นางแสนดีไปกว่านี้คงเป็นไปไม่ได้

"เจ้าดูนั่น" ปลายนิ้วชี้สามีไปทางตำราเล่มใหญ่กลางเวหา มีอักขระสีชาดว่า 'แต่งงานตามธรรมเนียมปีศาจ ทำเรื่องที่ใจร้อนเกินไป[1]!'

[1] 操之过急 ชิงสุกก่อนห่าม