PROLOGUE

"nakita ko— n-nakita ko kung paano nila sya p-pinatay" nanginginig ang boses nya habang sinasabi iyon. "pinatay nila ang babaeng iyon" nakakuyom ang kanyang kamao't pinipigilan niyang umiyak.

"tell us what you saw" maawtoridad na utos ni Ichiro saka diretsong tiningnan ang babaeng ito.

She let out a heavy sigh bago tuluyang magsalita.

"s-sa banyo, s-sa banyo kaninang umaga.... nandoon sila narinig kong humihingi sya ng tulong pero wala akong lakas para lumabas sa katabing banyo dahil sa takot, sa takot na baka madamay ako at patayin rin" garalgal ang boses nito. heto na at nagbabadya nang tumulo ang kaniyang luha na namumuo sa kaniyang mga mata sunod sunod siyang napalunok. "narinig ko na lamang ang pagbagsak nya at ang pag-alis ng mga taong iyon, hindi lang isa ang gumawa non kundi dalawa.... dalawa sila na parehong nakabalot ang mga mukha sa itim na tela kung kaya hindi ko nakita kung babae o lalaki ito at kung sila ay kapwa natin estudyante o may posisyon " dagdag pa niya saka kami tinapunan ng tingin.

"nang masiguro kong wala na sila, dahan dahan akong lumabas upang tingnan kung buhay pa siya ngunit..." napapikit ito kasabay ng pagtulo ng kanyang mga luha. "ngunit malabo na yon dahil nakahiwalay na ang kanyang ulo sa kanyang katawan, naging kulay pula ang tubig doon dahil sa dugo niya.." humagulgul ito sa pag-iyak saka napayakap sa akin. "wala man lang akong nagawa para tulungan sya" lalong lumakas ang paghagulgul nito.

Hindi tao ang sino mang may gawa non, napakawala nyang puso halang ang kanyang kaluluwa! Sinong matinong tao ang pupugot ng ulo ng isang estudyante, mga demonyo! mga demonyo sila!

"sabihin mo sakin— sabihin mo sa'kin kung sino ang babaeng iyon please, nagmamakaawa ako sa'yo sabihin mo sa akin" hinang hina na saad ni Acxius, halos wala nang lumabas na boses sa kanya habang sinasabi iyon. Pinipigilan nito ang kanyang mga luhang tumulo ngunit nabigo siya kaya agad nya itong tinuyo.

Naramdaman ko ang mainit na likidong tumulo sa aking pisngi. Wala akong magawa kundi damhin ang sakit ng pagkamatay niya sapagkat batid kong siya yon. Napapikit na lamang ako habang hinahayaang tumulo ang aking maiinit na luha.

Saglit na binalot ng katahimikan ang silid.

"a-ang kapatid mo Acxius... si Aicel" napaluhod si Acxius matapos marinig iyon. Nakahawak siya sa kanyang dibdib at bakas ang gulat sa kanyang mukha.

Nakita ko kung paanong sa unang pagkakataon gumuho ang kanyang mundo, kitang kita sa kanyang mukha ang kanyang pagkadurog sa oras na ito ay para siyang paulit ulit na sinasaksak.

Mariin itong napapikit at napailing iling saka ikinuyom ang kanyang kamao. Patuloy lamang ang pagtulo ng kanyang mga luha.

"h-hindi, h-hindi sya yon b-bawiin mo yang sinabi mo" nanginginig ang boses nito saka nakakaawang tumingin sa amin. "please, please!" malakas na sigaw nito saka siya humagulgol.

Paulit ulit nitong pinagsusuntok ang pader sa kaniyang tabi hanggang sa wala na itong lakas para ituloy iyon, unti unti siyang napaupo habang walang tigil ang pagdaloy ng kaniyang luha.

Napuno ng iyakan ang silid na ito. Hindi lang si Acxius, hindi lang ako kundi ang lahat ng saksi sa pangyayaring ito.p

"A-acxius" garalgal ang tinig ko.

Bahagya akong lumapit sa kanya upang kahit papano ay hindi niya maramdamang siya lamang mag-isa.

"b-bakit? b-bakit sa dinami dami ng estudyante rito ay kapatid ko pa.... bakit kapatid ko pa" habol hiningang saad nito.

Hindi niya ininda ang pisikal na sugat niya sa kanyang kamao mula sa pagkakasuntok sa matigas na pader, kundi labis ang kanyang hinagpis sa emosyonal na sakit na kanyang nadadama sa mga oras na ito.

"h-hindi, nagkakamali lang sya" saad nitong muli saka pilit na tumayo. "p-puntahan ko, pupuntahan ko ang sinasabi nya at p-papatunayan kong hindi si Aicel yon, hindi si Aicel ang nakita niya— h-hindi" pinipilit nitong tibayan ang kanyang loob kaya lalo lamang lumakas ang iyakan dito sa loob.

Maging ako ay naaawa sa kanya. Kung akong hindi kaano ano ni Aicel ay labis na nasasaktan paano pa kaya si Acxius na kanyang nakatatandang kapatid.

"Acxius I understand na nagulat ka sa balitang iyon pero please lang wala na si Aicel at ang magagawa mo na lang ngayon ay tanggapin yon" seryosong saad ni Ichiro. "tanggapin mo at hayaan mong maging tahimik at malaya ang kapatid mo" dagdag pa nito.

"no, no Ichiro! hindi yon ganon kadali!"

"I know, i didn't say na tanggapin mo agad agad ngayon. Even me hindi ko yan matatanggap ngayon kung sa akin nangyari yan pero Acxius look at the brighter side. Yes, you can cry out loud ilabas mo lahat ibuhos mo na lahat hanggang sa wala ka nang mailabas" seryosong tugon ni Ichiro saka bahagyang lumapit kay Acxius.

Diretso niya itong tiningnan.

"sa tingin mo ba matutuwa ang kapatid mo na nagakakaganyan ka ngayon, sa tingin mo ba gusto nyang maging ganyan ang sinasabi at ikinikilos mo? ofcourse not, Acxius. Kaya huwag mong sirain ang buhay at pagkatao mo dahil sa pangyayaring yan, life must goes on gawin mong dahilan ang sakit na nararamdaman mo ngayon para hanapin ang mga taong nasa likod ng pagpaslang sa kaniya, hanapin mo ang hustisya na deserve ng kapatid mo" makabuluhang saad nito saka kami tinalikuran.

Napaupo na lamang si Acxius.

"tama sya— i swear bibigyan ko ng hustisya ang pagkamatay mo Aicel" determinadong saad ni Acxius saka pilit na tinuyo ang kanyang luha.

————————————————————————————————————————————