Prologue

𝘈 𝘨𝘪𝘳𝘭 𝘸𝘪𝘵𝘩 𝘦𝘺𝘦𝘴 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘰𝘭𝘪𝘷𝘦𝘴 𝘢𝘯𝘥 𝘩𝘢𝘪𝘳 𝘢𝘴 𝘣𝘭𝘢𝘤𝘬 𝘢𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘯𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘣𝘰𝘳𝘯. 𝘚𝘩𝘦 𝘩𝘢𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘣𝘳𝘪𝘨𝘩𝘵𝘦𝘴𝘵 𝘴𝘮𝘪𝘭𝘦 𝘢𝘯𝘥 𝘵𝘩𝘦 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘦𝘴𝘵 𝘩𝘦𝘢𝘳𝘵, 𝘢𝘯𝘥 𝘴𝘩𝘦 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘭𝘰𝘷𝘦𝘥 𝘢𝘯𝘥 𝘤𝘢𝘳𝘦𝘥 𝘧𝘰𝘳 𝘣𝘺 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘰𝘯𝘦.

𝘉𝘶𝘵 𝘵𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘢 𝘵𝘳𝘢𝘨𝘦𝘥𝘺 𝘰𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘧𝘰𝘶𝘯𝘥𝘢𝘵𝘪𝘰𝘯 𝘰𝘧 𝘵𝘩𝘦 𝘈𝘨𝘶𝘦𝘮 𝘒𝘪𝘯𝘨𝘥𝘰𝘮. 𝘚𝘩𝘦 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘴𝘦𝘱𝘢𝘳𝘢𝘵𝘦𝘥 𝘧𝘳𝘰𝘮 𝘩𝘦𝘳 𝘣𝘦𝘭𝘰𝘷𝘦𝘥 𝘧𝘢𝘮𝘪𝘭𝘺.

𝘠𝘦𝘢𝘳𝘴 𝘰𝘧 𝘭𝘰𝘯𝘨𝘪𝘯𝘨, 𝘱𝘢𝘪𝘯, 𝘢𝘯𝘥 𝘴𝘢𝘥𝘯𝘦𝘴𝘴 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦𝘧𝘢𝘭𝘭 𝘵𝘩𝘦 𝘏𝘰𝘶𝘴𝘦 𝘰𝘧 𝘙𝘢𝘴𝘦𝘭𝘪𝘴. 𝘉𝘶𝘵 𝘵𝘩𝘦 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵 𝘴𝘩𝘦 𝘳𝘦𝘵𝘶𝘳𝘯𝘴, 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘣𝘳𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘰𝘯𝘤𝘦 𝘢𝘨𝘢𝘪𝘯.

𝘓𝘰𝘷𝘦 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘴𝘶𝘳𝘳𝘰𝘶𝘯𝘥 𝘚𝘦𝘭𝘪𝘯𝘢. 𝘚𝘩𝘦 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘢𝘥𝘮𝘪𝘳𝘦𝘥...

𝘈𝘯𝘥 𝘥𝘦𝘤𝘭𝘢𝘳𝘢𝘵𝘪𝘰𝘯𝘴 𝘰𝘧 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘰𝘧𝘧𝘦𝘳𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘩𝘦𝘳. 𝘈 𝘱𝘳𝘪𝘯𝘤𝘦, 𝘢 𝘬𝘯𝘪𝘨𝘩𝘵, 𝘢 𝘴𝘢𝘨𝘦... 𝘌𝘷𝘦𝘳𝘺𝘰𝘯𝘦 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘤𝘩𝘢𝘳𝘮𝘦𝘥 𝘣𝘺 𝘩𝘦𝘳 𝘣𝘦𝘢𝘶𝘵𝘺 𝘢𝘯𝘥 𝘨𝘳𝘢𝘤𝘦.

𝘏𝘰𝘸𝘦𝘷𝘦𝘳, 𝘵𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘪𝘴 𝘢𝘭𝘴𝘰 𝘦𝘯𝘷𝘺 𝘢𝘯𝘥 𝘩𝘢𝘵𝘳𝘦𝘥...

𝘍𝘳𝘰𝘮 𝘵𝘩𝘦 𝘱𝘦𝘳𝘴𝘰𝘯 𝘴𝘩𝘦 𝘤𝘰𝘯𝘴𝘪𝘥𝘦𝘳𝘦𝘥 𝘩𝘦𝘳 𝘣𝘦𝘴𝘵 𝘧𝘳𝘪𝘦𝘯𝘥, 𝘩𝘦𝘳 𝘴𝘪𝘴𝘵𝘦𝘳.

𝘉𝘶𝘵 𝘴𝘩𝘦 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘱𝘳𝘰𝘵𝘦𝘤𝘵𝘦𝘥.

𝘛𝘩𝘦 𝘥𝘦𝘢𝘵𝘩 𝘰𝘧 𝘩𝘦𝘳 𝘢𝘥𝘰𝘱𝘵𝘦𝘥 𝘴𝘪𝘴𝘵𝘦𝘳 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘳𝘪𝘯𝘨 𝘴𝘢𝘥𝘯𝘦𝘴𝘴 𝘵𝘰 𝘩𝘦𝘳 𝘣𝘶𝘵 𝘢𝘭𝘴𝘰 𝘱𝘦𝘢𝘤𝘦...

𝘔𝘢𝘭𝘪𝘬𝘢 𝘙𝘢𝘴𝘦𝘭𝘪𝘴 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘬𝘪𝘭𝘭𝘦𝘥 𝘢𝘯𝘥 𝘚𝘦𝘭𝘪𝘯𝘢 𝘙𝘢𝘴𝘦𝘭𝘪𝘴 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘩𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘱𝘱𝘪𝘯𝘦𝘴𝘴.

___________________________

Nagising si Maia sa pag-alog ng bus. Tumingin siya sa labas at mukhang ilang minuto rin siyang nakaidlip dahil ang mga kaninang nagtataasan na gusali ay wala na at malalawak na palayan na ang kaniyang nakikita.

Umayos siya ng upo at tinitigan ang tanawin sa labas. Ang kalsadang tinatahak ng sinasakyan niyang bus ay nasa gilid ng isang bangin kaya kakaibang ganda ng mga palayan ang kaniyang nakikita. Para bang isang malawak na kulay luntiang dagat ang nasa ibaba.

Hindi niya magawang iiwas ang kaniyang tingin. Matagal na panahon na ang lumipas nang huling beses na nagkaroon siya ng panahon na huminga at tignan ang kalikasan nang ganito sapagkat ang nakalipas na mga taon ay napuno ng pagtakbo at pagtatago... na tila ba ay walang katapusan. Ngunit ngayon, ibang-iba na ang paligid niya. Tahimik. Payapa.

𝘎𝘢𝘯𝘪𝘵𝘰 𝘣𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘬𝘪𝘳𝘢𝘮𝘥𝘢𝘮 𝘯𝘨 𝘪𝘴𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘰𝘳𝘮𝘢𝘭 𝘯𝘢 𝘣𝘶𝘩𝘢𝘺, 𝘒𝘢𝘭𝘪? bulong ng isip niya.

Kung ito na nga ang buhay na iyon, tama ang desisyon niya na puntahan ang kaibigan pagkatapos ng halos tatlong taon.

May kaba at excitement sa pakiramdam niya dahil sa isiping iyon. At kasabay rin niyon ay ang matinding kalungkutan.

Matutuwa ba si Kali kapag nalaman nito na nagawa niyang makapag-aral at makapagtapos? At sa susunod na linggo ay magsisimula na siya sa una niyang trabaho?

Isang trabaho na normal at malayo sa gulo, pagsisinungaling, pagpapanggap, at pakikipagpatayan. Na ngayon ay masasabi na niya sa kaibigan na natupad na niya ang hiling nito na magkaroon siya ng payapa at normal na buhay.

Ngunit naaalala pa kaya siya nito? At maririnig pa ba siya nito?

"Selina."

Napakurap si Maia nang may nagsalita. 𝘚𝘦𝘭𝘪𝘯𝘢?

Pamilyar sa kaniya ang pangalan na iyon.

Nilingon niya kung sino ang nagsalita at may babae at lalaki na sa tingin niya ay mag-asawa ang nakaupo sa upuan na nasa kabilang hilera ng inuupuan niya. Mukhang ang misis ang narinig niya na nagsalita.

"Sino?" naguguluhang tanong ng mister nito.

"Si 𝘓𝘪𝘯𝘥𝘢," pag-ulit nito.

"Ah...." sambit muli ng mister at pati si Maia ay napa-'Ah' sa isip niya.

"Bakit daw siya tumawag?" dagdag ng mister.

Binalik ni Maia ang tingin sa labas at inisip na lang kung bakit 'Selina' ang pagkakarinig niya sa binigkas ng ale at kung bakit pamilyar sa kaniya ang pangalan na iyon hanggang sa naging background noise na lang ang pag-uusap ng mag-asawa.

"Selina," she murmured. 𝘚𝘢𝘢𝘯 𝘬𝘰 𝘯𝘨𝘢 𝘣𝘢 𝘯𝘢𝘳𝘪𝘯𝘪𝘨 𝘪𝘺𝘰𝘯?

Kung may maipagmamalaki siya tungkol sa kaniyang sarili, iyon marahil ay ang talas ng kaniyang memorya. At dahil doon, alam niya na maaalala niya rin ang tungkol sa pangalan na iyon.

Sa totoo lang, hindi naman niya kailangang gawin iyon. Kung tutuusin, nais na niyang kalimutan ang kaniyang nakaraan. Ngunit sa hindi niya maipaliwanag na dahilan, pakiramdam niya ay hindi siya makatutulog kapag hindi niya naalala. Marahil na rin siguro na sanay siya na mabilis makaalala ng mga bagay-bagay.

Marahang lumiliit ang kaniyang mata habang sinisikap alalahanin kung bakit nga ba pamilyar ang pangalang iyon sa kaniya. Sigurado siyang wala silang kasapi sa samahan na ganoon ang pangalan, wala sa mga bagong nakasalamuha niya, wala sa mga naikwento ni Kali, at wala rin sa mga naging kliyente o kalaban ng samahan nila noon.

If that's the case, maaaring narinig niya lang somewhere o kaya ay naba...sa...

𝘈𝘩... '𝘠𝘶𝘯𝘨 𝘫𝘰𝘶𝘳𝘯𝘢𝘭 𝘴𝘢 𝘮𝘢𝘯𝘴𝘺𝘰𝘯.

Nabasa niya ang pangalang iyon sa journal na nakita niya sa kwarto niya five years ago.

Nakatira pa siya no'n sa taong umampon sa kaniya. At sa pagkakatanda niya, may nakita nalang siyang manipis at makalumang journal sa sahig ng kwarto niya isang araw nang makauwi siya galing sa training. At nang buklatin niya iyon, iilang pahina lamang ang may sulat at tungkol iyon sa isang babaeng may mahaba at itim na buhok at mga matang kulay berde na sa tingin niya ay character sa isang fantasy novel or story. At kung tama ang pagkakaalala niya, ang bidang babae ay makakaranas ng iba't-ibang pagsubok dahil sa galit, selos, at inggit ng adopted sister nito.

But all is well, dahil mamamatay ang kontrabida sa huli at magkakaroon ng tahimik at payapang buhay ang bida. Tapos. Happy ending.

Tila ay panandaliang tumahimik ang buong paligid at ang kaisipan ni Maia.

Sa ganoong paraan ba talaga nakakamit ang happy ending? Sa kamatayan ng isang tao?

Na kapag namatay ang taong nanakit, doon lamang magkakaroon ng mapayapa at masayang buhay ang taong nasaktan?

Siya...

Marami siyang nasaktan. Ibig sabihin ba niyon ay magiging maligaya ang lahat ng nasaktan niya kung mamamatay siya?

Si Kali...

May mga tao rin itong nasaktan---

Hindi.

Iba si Kali sa kaniya. Mabuti itong tao. Kaya...

Dahan-dahang kumuyom ang mga kamay ni Maia. Tumingin siya sa labas at bagama't buhay na buhay ang kulay ng paligid na tila ba ay masaya ang buong mundo, taliwas doon ang nadarama niya.

Huminga siya ng malalim at katulad ng isang kamay na napaso, agad niyang nilayo ang isip sa sakit na muling nabuhay dahil sa alaala ng kaibigan.

Tinignan niya ang kaniyang relo at may halos dalawang oras pa ang byahe. Nilibang nalang niya ang sarili sa pagtingin sa tanawin. At dahil naalala na niya ang tungkol sa pangalang 'Selina', hindi na niya naisip na labanan pa ang antok na muling dumalaw sa kaniya.

Umayos siya ng pagkakaupo upang mas maging kumportable ang kaniyang pag-idlip at nang halos tuluyan na siyang balutin ng tulog, isang matinis na sigaw ang pumigil doon.

Agad na nagising ang kaniyang diwa at tinignan kung saan galing ang sigaw na iyon. Ngunit tatayo pa lamang siya nang biglang nawala ang kaniyang balanse dahil sa pag-alog ng bus na halos itilapon ang buo niyang katawan. Hindi siya agad nakahawak at malakas na tumama ang kaniyang ulo sa bintana ng bus na tila ay narinig niyang nabasag ang bintana at maaaring pati ang kaniyang bungo.

At sa isang iglap lamang, dumilim ang kaniyang paningin.

Nang muli siyang dumilat, ang padilim na langit ang sunod na bumungad sa kaniya, mga ingay ng takot at kaba naman ang narinig niya sa paligid, habang usok at nasusunog na metal ang kaniyang naaamoy sa paligid. Nilibot niya ang kaniyang paningin sa abot ng kaniyang makakaya, at sa kanan niya, may nakita siyang umiiyak at sugatang babae, hawak-hawak ang walang malay at duguan na bata. At ilang metro sa kaliwa niya ay ang asawa ng ale na nilingon niya kanina. Ang likod nito ang nakaharap sa kaniya at tila ay hindi na ito humihinga.

Napapikit si Maia. Mukhang naaksidente sila. Marahil ay nawalan ng preno ang bus at nag-dire-diretso sa bangin. At dahil ang kalsadang dinaanan nila ay nasa liblib na lugar, siguradong matatagalan pa ang pagdating ng tulong.

Ilang saglit ang lumipas at sinubukan niyang gumalaw ngunit hindi siya makakilos. Hindi rin niya lubusang maramdaman ang mga kamay at paa niya. Ngunit sa kabilang banda ay ipinagpasalamat niya iyon. Dahil sa kabila ng mga sugat at pisikal na sakit at paghihirap na naranasan niya noon, hindi niya magawang maisip kung anong klaseng sakit ang mararanasan niya kung may nararamdaman siya sa sitwasyong ito.

Umubo siya at ramdam niya ang mainit at malagkit na likidong lumabas sa bibig niya.

𝘖𝘩, 𝘎𝘰𝘥... 𝘞𝘢𝘴 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘣𝘭𝘰𝘰𝘥?

Tila bumagal ang ikot ng mundo sa kaniyang paningin at ang mga iyak at sigaw ng mga taong kasama niya ay unti-unting humina hanggang sa tuluyang nawala.

Ito na ba 'yon? Dito na ba matatapos ang lahat? Ganoon na lamang iyon?

Hindi niya alam kung ano ang iisipin. Matutuwa ba siya dahil sa wakas tapos na ang lahat? Tapos na ang pagpapanggap, pagtatago, at paghihirap niya?

O dapat siyang mainis dahil kung kailan hawak na niya ang normal na buhay... na may pag-asa na siyang nakikita na matutupad na niya ang hiling ng kaibigan, doon naman iyon mawawala na parang bula?

Marahang dumilim ang kaniyang paningin at wala siyang magawa. Gusto pa sana niyang humagulgol, sumigaw at magwala...

Magreklamo... Magtanong...

Magalit.

Pero siguro, ayos lang iyon. Tama lang iyon.

Baka ito na ang kaparusahan niya sa pagiging rebelde at masamang tao...

Kapalit sa pagsira niya ng buhay ng maraming tao.

Na siguro totoo nga ang mga nangyayari sa mga kuwento. Na ang pagkamatay niya...

Ang pagkamatay ng mga taong katulad niya ay magbibigay kapayapaan at kasiyahan sa maraming tao.

Dahil sa pangyayaring iyon, nabawasan na naman ang masasamang tao sa mundo.