ความลับที่ถูกเปิดเผย

เมื่อก่อนความสัมพันธ์ของพวกเราก็ไม่ได้ แย่ขนาดนี้หรอก ตอนเด็กๆพวกเราก็ไปไหนมาไหน ด้วยกันอยู่บ่อยๆ ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อนตอนที่พวก เรา10ขวบ ผมกับรูเพิร์ตนั้นอายุห่างกันเพียงแค่6เดือนเท่านั้นเอง เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนกันได้เลย

"เน่ นายอย่าไปไกลนักซิถึงแถวนี้จะมีทหารยามคอยรักษาการณ์อยู่รอบๆก็เถอะแต่มันก็ยังอันตรายนะ"

ผมที่ได้พูดเตือนกับลูกชายคนโตของท่านเจ้าเมือง

"อีวาน นายอย่าปอดแหกไปซิแค่เข้าไปแป็บเดียวเองไม่มีใครเห็นพวกเราหรอก"

ผมที่ถูกรูเพิร์ตชวนเข้ามาในป่าเพื่อทดสอบอุปกรณ์ใหม่ที่ได้มาจากช่างทำอุปกรณ์คนนึงในเมือง

"เครื่องไล่สัตว์อสูร" เป็นเครื่องมือตรงตามชื่อ เอาไว้ไล่ใส่สัตว์อสูรที่มีแรงค์ E ลงมาเท่านั้น รูปร่างของเครื่องคล้ายกับวิทยุมีลำโพงขนาดฝ่ามือทั้งซ้ายและขวา ด้านหลังมีช่องใส่คริสตัลมานา มีปุ่มกดอยู่ตรงที่จับเพื่อให้ใช้งานได้ง่าย ในป่านี้จะมีสัตว์อสูรแรงค์ E ปรากฏตัวอยู่เช่น กระต่ายเขาเดี่ยว,สุนัขจิ้งจอกป่า,หมูป่า น่าจะเท่านี้

พวกเราได้พกดาบไว้คนละเล่มเผื่อไว้กรณีฉุกเฉิน

พวกเราสองค่อยๆเดินกันเข้ามาในป่ากันอย่างระมัดระวัง มองซ้ายทีขวาทีเพื่อมองหาสัตว์อสูรเพื่อจะทดสอบเครื่องนี่

"นี่เราก็เดินกันเข้ามาซักพักแล้วนะ ทำไมเห็นสัตว์อสูรเลยซักตัวเนี้ย" รูเพิร์จบ่นพึมพำ

"ปุ่มของเครื่องมันค้างอยู่รึป่าวมันเลยไล่สัตว์อสูรไปจนหมดไม่เหลือเลยซักตัวแถวๆนี้"

อีวานตอบกลับไปท่าทีขี้เล่นเหมือนอย่างเคย

รูเพิร์ตจึงได้ลองยกเครื่องขึ้นมาดูว่ามีปัญหาอะไรที่ตัวเครื่องอยู่หรือเปล่า ทันใดนั้นเองได้มีเสียงดังมาจากพุ่มหญ้าที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา แซ่ก ๆ ๆ ๆ

เป็นเสียงของสัตว์อสูรไม่ผิดแน่ รูเพิร์ตตั้งท่าเตรียมกดปุ่มที่เครื่อง อีวานคอยคุ้มกันด้านหลัง

แซ่ก ๆ ๆ ๆ ซ่าาา สิ่งที่กระโดดออกมาคือ หมูป่า

รูเพิร์ตกดปุ่มทันที แต่หมูป่ากลับไม่มีท่าทีตอบสนองใดๆซักนิด

"ทำไมไม่ได้ผลล่ะ" เด็กชายเหงื่อตก

"อย่าบอกนะว่าเจ้านี้สูงกว่าแรงค์ E น่ะ" อีวานซึ่งมีเซ้นส์ดีจึงได้สังเกตุที่ลายของหมูป่าตัวนั้น

"นี่ไม่ใช่หมูป่าปกติ !แต่มันคือหมูป่าภูเขาแรงค์D !"

อีวานตอบมาแบบนั้น เด็กชายทั้งคู่ซึ่งมีวิชาดาบเล็กน้อยในตอนนี้ ได้ทำการชักดาบพร้อมรับมือกับสัตว์อสูรที่อยู่ตรงหน้า หมูป่าวิ่งพุ่งชนด้วยความเร็วสูง รูเพิร์ตทำการหลบไปด้านข้างอย่ารวดเร็วแต่ไม่เร็วพอ จึงถูกกระแทกเข้าที่แขนขวาอย่างจัง

"โอ้ยยยยย แขนชั้น!!" รูเพิร์ตร้องเสียงหลงด้วยความเจ็บปวด แขนอาจจะหักไปแล้วก็ได้ ผมน่าจะห้ามรูเพิร์ตไว้ตั้งแต่แรกแล้วแท้ๆ แต่กระนั้นผมก็ต้องปกป้องเขาไว้ให้ได้

ผมปามีดใส่หมูป่าภูเขาเข้าที่หลังของมัน แต่ก็แทบจะทำความเสียหายไม่ได้เลย ในตอนนี้มันหันมาสนใจผมแทนแล้ว

"มาเลยๆ ไอ้สัตว์หน้าขน มาสู้กับชั้นนี่มา"

อีวานได้ยั่วยุสัตว์อสูรต่อไปเรื่อยๆเพื่อถ่วงเวลาให้รูเพิร์ตหนีออกไปจากป่า แต่ดูเหมือนเด็กชายคนนั้นแค่จะลุกขึ้นยังไม่ไหวเลย หมูป่าได้วิ่งใส่อีวานอย่างเต็มที่

แต่ก็ไล่ตามความเร็วของอีวานไม่ทัน เพราะในตอนนี้อีวานได้ใช้เวทย์ลมเพื่อเพิ่มความเร็วให้กับตัวเอง

ใช่แล้ว ผมใช้เวทย์มนต์ได้ แต่ผมจะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาดเพราะที่จักรวรรดิแห่งนี้เวทย์มนต์คือสิ่งต้องห้าม ผมฟาดฟันใส่หมูด้วยความเร็วสูง ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟันสามครั้งซ้อนภายใน 1 วินาที (ทริปเปิ้ลแสลส)

หลังจากสู้กันได้สักพักจากนั้นหมูป่าได้ล้มลงและแน่นิ่งไป ผมที่พลังเวทย์เกือบหมดเพราะใส่ท่าใหญ่ไป ได้หามรูเพิร์ตที่อาการแย่ออกมาจากป่าอย่างทุลักทุเล หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของผมกับครอบครัวบารอนอาโต้ก็เปลี่ยนไป คุณนายมาเรียที่เคยใจดีกับผมก็เย็นชากับผมตั้งแต่นั้นมา เพราะผมเป็นคนบอกไปเองว่าทั้งหมดนี่เป็นความคิดของผมที่อยากจะทดสอบอุปกรณ์ ผมยอมรับผิดทั้งหมดที่ทำให้ลูกชายคนโตของบ้านนี้นั้นเกือบตาย มีเพียงเจ้าบ้านเท่านั้นที่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในป่าแห่งนั้น.....

"รูเพิร์ตตตตตต!!! นายอยู่ไหนนนน" ผมตะโกนสุดเสียงท่ามกลางหมอกหนา

"ไอ้เรดาร์ไร้ประโยชน์เอ้ยยย" เรดาร์ตอนนี้กลายเป็นอุปกรณ์ไร้ประโยชนน์ไปเสียแล้ว

"คงมีแต่ต้องใช้มันแล้วสินะ"

อีวานจำใจต้องใช้เวทย์มนต์อีกครั้ง ทั้งๆที่ไม่อยากจะใช้เลย เขาได้รวบรวมมานามาไว้ที่หน้าอกซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางพลังเวทย์และร่ายเวทย์ออกมา

(เวทย์ตรวจจับ) เวทย์มนต์นี้จะปล่อยกระแสของของเวทย์ออกไปรอบๆรัศมี 500เมตร โดยรอบได้

"นั่นไง! อยู่ตรงนั้น นั่นต้องเป็นนายแน่ แล้ววัตถุขนาดใหญ่บ้านั้นคืออะไรกัน?"

เวทย์ตรวจจับในตอนนี้ทำได้เพียงระบุขนาดวัตถุโดยรอบเท่านั้น จึงไม่แปลกที่อีวานจะไม่รู้ว่าวัตถุขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างๆรูเพิร์ตคือสิ่งใด?

"ท่านพ่อ ท่านแม่ ผมขอโทษที่ผมไม่สามารถสืบทอดตระกูลต่อไปได้ เอมิเรียพี่ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้น้องเลยและนายอีวานชั้นขอโทษที่พูดไม่ดีกับนายตลอด"

รูเพิร์ตสั่งเสียเสร็จพร้อมหลับตาเตรียมรับความตายที่อยู่ตรงหน้า ฉัวะ!!!!!!

อีวานวิ่งกระโจนมาจากด้านข้างด้วยเร็วสูงสุดพร้อมใช้ดาบของเขาฟันเข้าที่คอของหมีสีเลือด แต่ยังตื้นเกินไป

"รูเพิร์ต ๆ! นายโอเคนะ" อีวานรีบเข้ามาดูชายหนุ่มด้วยความเป็นห่วง

"อีวานนน" ชายหนุ่มร้องด้วยความดีใจที่เพื่อนของเขามาช่วยเขาไว้อีกแล้ว

"ตอนนี้อย่าเพิ่งดีใจ เตรียมรับมือกับเจ้านี่กันเถอะ"

อีวานได้ตอบกลับเพื่อนของเขาพร้อมชักปืนลูกซองออกมาเตรียมพร้อม

"ชั้นยิงมันไปสองนัดแล้ว แต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้เลย"

รูเพิร์ตบอกกับอีวานด้วยเสียงอ่อนแรง

"สัตว์อสูรทุกตัวย่อมจุดอ่อนของมัน อย่ายอมแพ้สิ"

"ถ้ายิงมันด้วยลูกซองปกติไม่ได้ก็ต้องเสริมพลังซะหน่อย" รูเพิร์ตงงกับคำตอบที่อีวานตอบกลับมา (เสริมพลังเหรอ ? ด้วยอะไรล่ะ)

หมีสีเลือดเริ่มกลับมาตั้งหลักได้หลังจากโดนฟันทีเผลอไปหนึ่งดอก มันจ้องเขม็งคนที่ทำบาดแผลให้กับมันได้ด้วยตาแดงก่ำ โฮ่กกกกก!! เจ้าหมีคำรามลั่นพร้อมกับง้างมือเตรียมตะปบอีวาน

แต่ความเร็วของหมีก็ยังห่างชั้นกับอีวานมากนักเพราะตอนนี้อีวานได้ขัดเกลาเวทย์ของเขามาเป็นอย่างดี อีวานหลบซ้าย หลบขวาด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับยิงปืนลูกซองในมือเข้าที่หัวอย่างจัง

แต่แค่นั้นไม่สามารถฆ่ามันได้ ทำได้เพียงแค่ให้มันชะงักไปชั่วครู่เท่านั้นเอง

"ชั้นขอเวลาซัก1นาที นายช่วยล่อมันซักแป็บได้มั้ย"

อีวานได้ร้องขอเพื่อนของเขา

"แค่1นาทีใช่มั้ย ถ้ามันสามารถทำให้ฆ่าจะหมีนั่นได้ชั้นก็จะทำ" รูเพิร์ตตอบกลับด้วยน้ำเสียงขึงขัง

"มันต้องงี้สิ พ่อว่าที่อัศวินผู้พิพากษา" อีวานตอบกลับพร้อมยิ้มแฉ่ง

หลังจากที่ให้รูเพิร์ตออกไปล่อเจ้าหมียักษ์เอาไว้

อีวานได้รวบรวมมานารอบๆมาไว้ที่หน้าอกของเขา ถ้าการใช้มานาที่มีติดตัวไม่พอ ก็แค่ขอยืมมานาจากธรรมชาติก็พอ แต่วิธีนี้ต้องทำสมาธิอย่างมากจึงทำให้เกิดโหว่ ถ้าขาดบัดดี้ไปจะไม่สามารถใช้งานได้

"อีวานนน เสร็จรึยัง กระสุนจะหมดแล้วววว!!"

ชายหนุ่มได้เรียกอีวานพร้อมกับวิ่งล่อหมียักษ์ไปด้วย

อีวานได้ทำการบรรจุพลังเวทย์ลงไปในกระสุนปืน เขาเรียกมันว่า (กระสุนเวทย์สังเคราะห์) ซึ่งจะให้อาวุธปืนนั้นทรงอนุภาพมากยิ่งขึ้นหลายสิบเท่า

"เสร็จแล้วๆ วิ่งล่อมันมาทางนี้เลยยยย" อีวานตะโกนตอบกลับ

ตึก ๆ ๆ ! ตึง!! ตึง!! ตึง!! เสียงฝีเท้าของชายหนุ่มที่วิ่งหนีหมียักษ์สีเลือดมาทางนี้พร้อมๆกัน อีวานได้ทำการวิ่งสวนรูเพิร์ตไปด้วยความเร็ว หมียักษ์เห็นอริของมันได้เปลี่ยนเป้าหมายในทันที ในตอนนั้นเองปากของหมียักษ์กำลังจะถึงตัวของอีวาน 5เมตร

3เมตร 1เมตร ก่อนที่เขี้ยวของหมียักษ์จะถึงตัวในระยะเผาขน ทันใดนั้นเขาได้สไลด์หลบเขี้ยวของมันไปอย่างหวุดหวิดและเล็งปืนไปที่หน้าของหมีจากด้านล่าง ปืนลูกซองที่ส่องแสงสีฟ้าจากกระสุนเวทย์ สังเคราะห์ได้จ่อที่หน้าอกของหมี

"ไปตายซะ JACKPOT!!!"

เขาลั่นไกออกไปพร้อมเสียงปืนที่ดังสนั่นไหวภายในป่าแห่งนั้น ตูมมมมม!! เสียงเหมือนปืนใหญ่ที่ดังออกมาจากปืนลูกซอง ทำให้ปืนลูกซองพังแหลกทันทีเพราะรับแรงจากกระสุนเวทย์ไม่ได้ อีวานได้สไลด์และกระเด็นไปไกลกว่า10เมตรเพราะแรงกระแทกจะปืน มือของเขาไหม้เกรียมไปหมด นี่ถ้าเขาไม่ได้หุ้มตัวไว้ด้วยเวทย์ป้องกันไม่อยากจะคิดเลยว่าตัวของเขานั้นจะเป็นอย่างไร

หมียักษ์สีเลือดตอนนี้นั้นได้ล้มลงและที่หน้าอกของมี

รูใหญ่ๆพร้อมแผลไฟไห้รอบๆบาดแผลของมัน

ชายหนุ่มทั้งสองได้เดินเข้ามาดูผลงานที่พวกเขาทั้งสองร่วมสู้กันมากับสัตว์อสูรแรงค์A+ ที่ต้องใช้อัศวินของเมืองหลวงถึง10คนในการกำจัดมัน

"เราทำได้! รูเพิร์ต เราทำได้!!" อีวานส่งเสียงเรียกด้วยความดีใจ แต่ว่า...

"อีวาน..?"

รูเพิร์ตตอบกลับอีวานด้วยความสับสน

"นี่นายเป็นผู้ใช้เวทย์มนต์ ?"

พวกเราได้แต่มองหน้ากันด้วยความเงียบ ผมซึ่งเป็นสิ่งต้องห้ามของจักรวรรดิ ถ้าคนที่เมืองหลวงรู้ว่าที่นี่มีคนใช้เวทย์ละก็ ตระกูลบารอนอาโต้จะเป็นเช่นไรกันนะ.....