- 15 章コンテンツ
- レビュー結果
- NO.200+応援
เธอผู้ซึ่งได้ย้อนอดีตมาอยู่ในร่างของทารกน้อย ที่มีชะตาไม่ธรรมดา ถูกเลี้ยงดูโดยหมาป่าจนเติบใหญ่ ... และเขาผู้ซึ่งเกิดมาเพื่อเป็นราชัน เนื่องจากมีลักษณะที่แปลกแตกต่างจากคนอื่น เพราะถูกลอบทำร้ายเมื่อวัยเด็ก ผู้คนต่างหวาดกลัวเขา จึงเติบโตมาท่ามกลางความโดดเดี่ยว เมื่อชะตาให้ต้องมาพานพบ ก่อเกิดเป็นสายใยอันล้ำลึกที่พันผูกพวกเขาทั้งคู่ไปชัวนิรันดร์
ซู่ๆๆๆๆๆๆ !!! เปรี้ยง เปรี้ยง !!! เสียงฟ้าคำรามพร้อมกับสายฝนที่โหมกระหน่ำอย่างหนัก
ตามมาด้วยเสียงดังกึกก้องของฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างรุนแรง ในค่ำคืนที่มืดมิดไร้แสงสาดส่อง ได้เกิดประกายแสงเจิดจ้าจากสายฟ้าที่ฟาดลงมาอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
"ตู้มมมมมมมมมมม" เสียงดังสนั่นเลื่อนลั่น ปลุกหยุนเจินให้ตื่นขึ้นจากภวังค์ด้วยความตกใจ "นี้มันเกิดอะไรขึ้น แผ่นดินไหวเหรอ"
หลังจากตื่นขึ้นมา ภาพตรงหน้าที่เห็นกลับยิ่งทำให้นางตกใจยิ่งกว่าเสียงดังสนั่นเมื่อครู่นี้เสียอีก
"ที่นี้คือที่ไหน ทำไมฉันถึงมานอนอยู่.... อยู่กลาง... กลางป่า!!!!!"
หยุนเจินพยายามขยับเขยื้อนร่างกาย แต่ขยับไม่ได้ นางรูสึกได้ถึงความผิดปกติของร่างกายตัวเอง
"นี้มันอะไรกัน มันเกิดอะไรขึ้น" นางร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก
แต่เสียงที่เปล่งออกมากลับเป็นเสียง " ออแอ้ ออแอ้ แอ้ๆๆ" เท่านั้น
"เดี๋ยวสินี้มันเรื่องอะไรกัน เสียงของเด็กทารกเหรอ ทำไมเสียงของฉันถึงเป็นเสียงเด็กทารกไปได้ล่ะ"
หยุนเจินพยายามรวบรวมสติ แล้วค่อยๆมองสำรวจดูรอบๆเท่าที่ทำได้ นางนอนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ลำต้นตั้งตรงสูงตระหง่าน ใบไม้แตกออกเป็นพุ่มเหมือนดอกเห็ด กำลังปกคลุมร่างกายของนางเหมือนร่มคันใหญ่ยักษ์คันนึง
นางชูแขนขึ้น กลับเห็นเป็นอุ้งมือน้อยที่มีนิ้วมือจิ๋วๆ ห้านิ้วประดับอยู่
" นี้มันอะไรกัน ฉันโดนย่อส่วนเหรอ หรืออยู่ดีๆก็กลายเป็นเด็กทารก แล้วยังมาอยู่ในที่แปลกประหลาดแห่งนี้อีก"
"ครื้นนนนนนนนนนนน ตู้มมมมมม โคร้มมมมมม" หยุนเจินได้ยินเสียงพายุฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง นางอยากขยับลุกขึ้นนั่ง แต่ร่างกายเจ้ากรรมไม่สามารถขยับได้ตามใจนึก
ทำได้แค่ขยับแขนขาชี้ไปมา เหมือนปูที่หงายท้องแล้วพยายามจะพลิกตัวแต่ก็พลิกไม่ได้ ได้แต่ชูแข้งชูขาชักดิ้นแด่วๆอยู่อย่างนั้น
นางกรีดร้องอย่างไร้สุ่มเสียงพยายามรวบรวมเศษเสี้ยวความทรงจำของตัวเอง ในความทรงจำสุดท้ายก่อนที่จะมาอยู่ที่นี้ นางกำลังเดินทางไปพบลูกค้าที่ต่างเมือง แล้วก็เกิดอบุัติรถชนหลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"นี้ฉันตายแล้วเหรอ... แล้วทำไมฉันต้องมาอยู่ในร่างของเด็กทารกด้วยเล่า"
"แง แง๊ อุแว๊ อุแว้" นางเปล่งเสียงร้องไห้ออกมาด้วยความเสียใจ แต่กลับเป็นเสียงเด็กร้อง อุ้แว้ อุแว้
"อุ้แว้....งั้นเหรอ...นี้มันเรื่องตลกแบบไหนกัน"
ยังไม่ทันให้นางได้ตัดพ้อกับชีวิตที่กลับตลาปัตรจากหน้ามือเป็นหลัง... ก็ได้ยินเสียงฟ้าคำรามขึ้นอีกระลอกและเสียงเห่าหอนของเหล่าหมาป่านับสิบประสานกันระงม ชั่วอึดใจ หมาป่าตัวใหญ่มหึมานับสิบตัว ก็พากันมายืนจังก้า ล้อมรอบร่างของทารกน้อย หมาป่าแต่ละตัว ดวงตาคมกริบฉายแววดุดัน ดวงตาที่เรียวยาวนั้นสะท้อนกับแสงของสายฟ้าฟาด มองเห็นดวงตาเป็นประกายสีแดงสด สวยงามและชวนน่ากลัว
ยังไม่ได้มีเวลาให้เสียใจมากนัก ทากรน้อยหยุนเจินก็ถูกหนึ่งในหมาป่าคาบขึ้นมา
"ทั้งพายุฝน และหมาป่า นี้ฉันต้องมาตายอีกครั้งในร่างของทารกน้อยอย่างนั้นเหรอ"
