Chapter 23 เงา...สะท้อน

ทางด้านฝั่งของเฮนรี่กับอลิซ ตอนนี้กำลังเดินทางไปจนถึงฝาท่อที่ข้างบนน่าจะเป็นสถานที่เป้าหมาย

"รบกวนด้วยครับ" เฮนรี่หันหน้าไปพูดกับอลิซ

เธอพยักหน้าตอบกลับก่อนจะทำให้ตัวเธอและเขาล่องหนก่อนที่ทั้งสองจะขึ้นไปข้างบน

เฮนรี่ในสภาพที่ล่องหนค่อยๆแง้มฝาท่อออกอย่างช้าๆ มองดูรอบๆข้างเพื่อตรวจสอบความปลอดภัยก่อนที่จะขึ้นไปข้างบนก่อน แล้วส่งสัญญาณให้อลิซตามไป

ภายภาคหน้าของทั้งสองเป็นตึกที่คอยส่งพลังงานไปทั่วทั้งเซนเตอร์ ซึ่งค่อนข้างอยู่ไกลจากจุดที่จินอยู่ในตอนนี้ ตึกขนาดใหญ่ที่ประกอบไปด้วยกระจกใสทั่วทั้งตัวตึกตั้งตระหง่านสูงท่ามกลางตัวเมืองที่มืดสนิท เมื่อเห็นว่าถึงที่หมายแล้วทั้งสองก็ทำการรีบวิ่งเข้าไปในตึกอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองเข้าไปในตัวตึกนั้นก็เป็นโถงกว้างขนาดใหญ่ มีลิฟต์และบันไดอยู่ เฮนรี่ที่เห็นแบบนั้นเลยทำการหยิบสิ่งของแล้วปาไปที่บันไดเพื่อให้เกิดเสียส่งสัญญาณกับทางอลิซได้รับรู้ว่าต้องใช้บันได

...เราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมารอที่นี่นานแค่ไหนแล้ว ไม่รู้ว่ามีการวางกับดักที่ลิฟต์หรือเปล่า? เพื่อให้แน่ใจใช้บันไดจะเป็นการดีที่สุด...

อลิซที่ได้ยินเสียงแล้วก็ทำการทำตามที่เฮนรี่สั่งอย่างทันที

... ถึงแม้จะช้าหน่อยก็ตามแต่เพื่อความแน่ใจแล้ว ถ้าเกิดมาตายเอาตรงนี้ ทางหมอนั่นก็จะหมดทางสู้เหมือนกัน คนที่พอจะต่อสู้ได้มีเพียงแค่ฉันคนเดียว จะหวังพึ่งอลิซก็ไม่ได้...

บันไดยาวนับหลายร้อยชั้นนั้นเรียงรายราวกับไม่มีที่สิ้นสุด ตอนนี้ทั้งสองกำลังวิ่งขึ้นบันไดอย่างสุดกำลังเป็นสิบชั้น...ยี่สิบชั้น...สามสิบชั้น...ร่างกายทั้งสองเกิดอาการล้าอย่างมาก จนขาเองก็สั่นไปหมด แต่กระนั้นยังคงต้องเดินต่อไป...

....สามสิบห้าชั้น

.....สีสิบชั้น

.....สี่สิบสาม ขาของอลิซเริ่มอ่อนแรงจนถึงที่สุดจนพลังที่เธอใช้นั้นก็ได้คลายออกอย่างทันควัน ร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อที่เต็มตัว เสียงหายใจหอบถี่ๆ แขนและขาก็หมดเรี่ยวแรง ทางเฮนรี่เองก็เหนื่อยเต็มที่แล้วเหมือนกัน แต่เห็นว่าทางอลิซนั้นหมดแรงแล้วเช่นเดียวกันเลยบอกกับเธอไปว่า... "แฮกๆ....พักสักเดี๋ยว....แฮกๆ...คงจะไม่เป็นไร"

"แฮกๆ.....แฮกๆ....." อลิซตอนนี้ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดออกมาได้ยินเพียงแต่เสียงหอบอย่างเดียว

เพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้นเองเฮนรี่ก็ได้สังเกตเห็นกระจกที่อยู่ข้างๆตัวของอลิซค่อยๆมีแท่งเหล็กที่ทั้งแหลมคม และยาวออกมา มันกำลังจะเสียบเข้าที่ตัวอลิซ แต่เฮนรี่นั้นเอาแขนของตัวเขาเข้ารับแทน

แท่งเหล้กนั้นมันพยายามดึงตัวของเขาเข้าไปในนั้นอย่างสุดแรง ซึ่งตัวของเฮนรี่เองก็พยายามยื้ออย่างสุดแรงเช่นเดียวกัน อลิซที่เห็นแบลบนั้นเลยเข้าไปช่วยดึงตัวของเขาด้วย แต่เนื่องจากแรงของทั้งสองที่ต่างก็แทบไม่เหลือ สภาพร่างกายก็อ่อนแรงร่อแร่เต็มที่

เฮนรี่ที่เห็นเป็นแบบนี้เกรงว่ามันจะดึงพวกเขาเข้าไปทั้งหมดแล้วสถานการณ์มันจะแย่กว่าเดิม เลยสั่งกับอลิซไปว่า... "ปล่อยฉัน!! แล้วรีบไปชะ!!"

"แต่ว่า...!!!"

"รีบไปซะ...!!!"

เมื่อทางอลิซได้ยินแบบนั้นเลยทำการปล่อยมือออกจากเฮนรี่ทันที ร่างกายของเฮนรี่นั้นค่อยถึงดึงเข้าไปในกระจกอย่างรวดเร็ว แต่กระนั้นเธอยังคงต้องทำตามสิ่งที่เขาได้ฝากฝังไว้จึงลุกขึ้นพร้อมกับวิ่งต่อไป....

อีกทางตอนนี้จินกำลังยื้อเวลาให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้อยู่ ซึ่งทางฮันโซนั้นเองก็รู้ดีถึงสิ่งนั้นจึงพยายามเข้าเพื่อที่จะจบการต่อสู้ให้ได้เร็วมากที่สุด

...ตอนนี้อาวุธที่พอจะใช้ได้นั้นก็แทบจะไม่มี อีกทั้งตอนนี้ก็มองไม่เห็นศัตรูอีก จะไปพึ่งแสงไฟจากข้างทางก็ไม่ได้ มีแต่จะเป็นเป้านิ่งอย่างเดียว การโจมตีด้วยดาบคาตานะนั้นคมมากถ้าเกิดโดนเพียงครั้งเดียวก็เท่ากับจบเกม...

ใยระหว่างที่จินคิดในใจนั้นเอง ทางของฮันโซก็เข้ามาโจมตีจากหลายทิศทาง ซึ่งทางของจินเองก็มักจะหลบการโจมตีของเขาเสมอ แต่เมื่อพยายามจะสวนกลับไปเท่านั้นฮันโซก็ไม่อยู่แล้ว

...หายไปอีกแล้ว! เหมือนกับตอนนั้นเลยแสดงว่าที่ดับไฟทั่วทั้งเมืองก็เพราะเหตุนี้เองสินะ...

"เปล่าประโยชน์น่า ถึงแม้แกจะรู้ถึงพลังของฉันก็ตาม แต่ไอ้การโจมตีช้าๆแบบนั้นมันไม่โดนฉันอีกเป็นครั้งที่สองหรอก" ฮันโซพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ระรื่น

".....(เสียงหายใจเข้า-ออก)..."

จินนิ่งเงียบไปชั่งวครู่หนึ่งมีเพียงแต่เสียงหายใจตอนนี้ของเขาที่ยังคงดังขึ้น ในช่วงนั้นเองที่ทางฮันโซใช้โอกาสบุกเข้าโจมตีข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เขาฟาดดาบลงที่หัวเพื่อหวังที่จะจบชีวิตอย่างทันที

จินเองก็รอโอกาสนั้นเอนตัวลงกับพื้นหลบการโจมตี อย่างเฉียดฉิวความคมของดาบฟาดผ่านดวงตาข้างขวาจนบอดไปข้างหนึ่ง แต่ในช่วงนั้นเองที่จินรีบหยิบปืนพกที่เก็บไว้ยิงเข้าที่ท้องของฮันโซนับหลายนัด

....ปัง!...ปัง!....ปัง!.... แม้กระทั่งตัวของฮันโซเองก็คาดไม่ถึง กระสุนทุกนัดพุ่งเข้าที่ท้อง จนทำให้ตัวของเขาต้องรีบหนีไปอีกรอบ ไม่นานนักก็มีเสียงที่ร้องด้วยความเจ็บปวด

"อ๊ากกกกกก...!!!!" เสียงร้องเหมือนสัตว์ที่กำลังถูกเชือด ท่าทางของเขาเองก็กำลังควักกระสุนออกจากท้องอย่างทันทีที่โดนยิง "เลือด...! เจ็บ.....!! เจ็บ....!! กล้ามาทำกับฉันแบบนี้ได้นะ...!! ฉันจะฆ่าแก...!!! พอฆ่าแกเสร็จก็จะสับแกให้เป็นชิ้นแล้วเอาไปให้ยัยผู้หญิงคนนั้นดู!!" เสียงพูดที่เต็มไปด้วยความโกรธและความเครียดแค้นของฮันโซที่จ้องหมายที่จะเอาชีวิตของจิน

แต่กระนั้นทางของจินเองก็ไม่ได้ดูตื่นตระหนกอะไรเลยหลังจากที่ตนเองเสียดวงตาไปข้างหนึ่งแล้ว "ฉันละเอียนเต็มทนแล้ว พูดแต่ฆ่า...ฆ่า...ฆ่า อยู่นั้นแหละ ในสมองแกคิดคำอื่นไม่เป็นหรืออย่างไร?" พอหลังจากพูดจบแล้วเสาไฟข้างทางก็เริ่มค่อยๆพากันล้มลงทีละต้นเนื่องจากตอนนี้ทางฮันโซเริ่มที่จะคุมสติไม่อยู่แล้วกำลังคลั่ง

จินรีบวิ่งหนีอย่างทันทีที่เห็นเสาไฟที่ละต้นค่อยพากันล้มลง "ก็บอกไปแล้วว่าอย่าทำลายข้างของสาธารณะนะ!"

ทางด้านของทางเฮนรี่ตอนที่กำลังโดนลากเข้าในกระจก จนมาถึงพื้นที่ห้องที่มี่มีสิ้นสุดสีขาว มีเศษที่เป็นเหมือนกระจกนับหลายร้อยอันลอยตามผนังและพื้น อีกทั้งภายในแต่ละกระจกนั้นก็สะท้อนถึงภาพที่อยู่ขางนอกด้วย

ภายภาคหน้าเขาตอนมีไมร่ายืนรออยู่แล้ว ในมือเธอถือดาบเรเปียร์ที่กำลังปักแขนของเขา เมื่อทางไมร่าดึงทางตัวของเขาเข้ามาในโลกกระจกแล้ว เธอก็เอาเท้าถีบเข้าที่ตัวของเฮนรี่เพื่อที่จะดันเรเปียร์ที่ยังคงคาแขนของเขาออก

รองเท้าส้นสูงที่ยันเข้าที่หน้าของเฮนรี่จนขนาดที่เขาต้องเอาอีกข้างหนึ่งมาบัง แต่กระนั้นไมร่าก็ยังคงเอาเท้าของเธอถีบไปที่เขานับครั้งไม่ถ้วน จนเรเปียร์ที่ปักอยู่นั้นก็ได้หลุดออกมาได้ในที่สุด

"อ๊ากก..." เสียงร้องของเฮนรี่ดังขึ้นทันทีที่เธอดึงเรเปียร์ออกจากแขน

"อย่ามาทำเป็นสำออยหน่อยเลย กะอีแค่แผลเท่ามดกัด มาทำเป็นร้องจะเป็นจะตาย"

"..."เฮนรี่ไม่ได้พูดอะไรได้แต่จ้องเขม็งไปที่หน้าของไมร่าแสดงสีหน้าไม่พอใจ

"ไม่พอใจ? มันทางฉันต่างหาก ถ้าเกิดไม่มีแกเสียอย่าง ฉันก็คงได้อยู่กับเขา และเราสองคนก็จะได้พากันคว้าชัยชนะครองรักกันนานเสียนานแล้วแท้ๆ....แต่เขาดันเลือกที่จะอยู่กับแก!!!" ไมร่าที่ใส่รองเท้าส้นสูงนั้นก็ได้ทำการเหยียบลงที่เฮนรี่ราวกับเป็นเพียงแค่เมลงตัวเล็ก ทั้งขยี้พูดจาเหยียดหยามต่างๆนาๆ

ตัวของเฮนรี่นั้นทำได้แต่เพียงแค่หัวเราะออกมาเท่านั้น "ฮะ..ฮ่าฮ่าฮ่า คนอย่างหมอนั่นนะ...คงจะไม่ชอบผู้หญิงนิสัยอย่างเธอหรอก อย่าได้ทะนงตัวไปหน่อยเลย แกก็เป็นได้เพียงแค่ผู้หญิงที่ตัวเขานั้นไม่เคยจะเหลียวมองแท้ๆ"

คำพูดนั้นของเฮนรี่ทำให้ตัวของไมร่านั้นโกรธจนแทบจะคลั่ง แต่ตัวเธอยังคงแสดงสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนแต่อย่างใด เพียงแค่ตอบไปว่า "หรอ? แต่ไม่ต้องห่วง เพราะไม่ว่ายังไงก็ต้องรักฉันอยู่แล้ว หลังจากที่ฉันชนะการคัดเลือกนี้แล้ว ฉันจะจับเขาไว้ หากขัดขืนก็จะล่ามแขนและขาทั้งสองข้างด้วยโซ่ ขังเขาไว้ในห้อง เท่านี้เขาก็จะเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว คราวนี้แหละเขาก็จะรักฉันแต่เพียงผู้เดียว"

"แกนี่มันบิดเบี้ยวจนไม่รู้จะพูดอย่างไงแล้วจริงๆ แต่ฉันจะปล่อยให้เพื่อนคนสำคัญของฉันนั้นไปคบกับผู้หญิงแบบเธอเห็นคงจะไม่ได้"

"คนโง่อย่างแกที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อช่วยให้นางนั่นรอดไปได้นี่นะ จะทำอะไรฉันได้? ที่จริงแกควรจะปล่อยให้มันตายไปซะตั้งแต่ทีแรกก็ดีแล้วแท้ๆคนใช้การไม่ได้แบบนั้นเก็บไว้จะมีประโยชน์อะไร?"พอพูดจบเธอก็เอาเรเปียร์จ่อที่หัวของเฮนรี่ "ถือว่าพวกแกโชคดีที่ไม่ได้ใช้ลิฟต์ แต่ก็คงมาได้แค่นี้แล้วล่ะ" ทันทีนั้นเธอก็ทำการแทงเรเปียร์เข้าที่หัวของเฮนรี่อย่างทันควัน

แต่ในเสี้ยววินาทีนั้นที่ตัวของเฮนรี่นั้นใช้พลังของเขาเบี่ยงทิศทางของเรเปียร์ไปได้ เลยทำให้คมเรเปียร์นั้นทิ่มทะลุผ่านหูของเขาไป

เมื่อเห็นดังนั้นไมร่ารีบทำการตวัดเรเปียร์เสยขึ้นอย่างรวดเร็ว แรงตวัดนั้นเองรุนแรงจนถึงขนาดที่ทำให้เฮนรี่นั้นหูขาดแหว่งไม่เป็นรูป ปากแผลมีเลือดไหลซึมหยดลงพื้น ไม่จบแค่นั้นไมร่ารีบทำการโจมตีโดยการแทงไปที่เฮนรี่ที่กำลังนอนอย่างต่อเนื่อง

ทางเฮนรี่เองนั้นก็รีบกลิ้งตัวหลบไปพร้อมกับใช้พลังผลักตัวของเขาให้ไถลออกจาระยะการโจมตีของไมร่าจนพ้น แล้วรีบลุกขึ้นอย่างทันที

"ยัยผู้หญิงโรคจิต เรเปียร์นั่นไม่ใช่แค่ของธรรมดาใช่ไหม?"

"มองออกด้วยหรอ? ใช่แล้วฉันได้ทำการให้พวกนั้นออกแบบให้มันมีตะขอเล็กๆนับล้านสลักอยู่บนเรเปียร์อันนี้นะ เวลาที่แทงเหยื่อจะได้ไม่หนีไปไหนได้"

"ก็ว่าอยู่...ทำไมชายคนนั้นถืึงดิ้นไม่หลุดเพราะอย่างนี้นี่เอง"

"ก็อยากจะให้รางวัลอยู่หรอก แต่ฉันไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้ชายน่ารักๆแบบเธอด้วยสิ ถึงจะไม่ได้เกลียดก็เถอะ เอาเป็นว่าจะรีบส่งให้ไปสบาย เพื่อเป็นการฉลองที่ฉันและเขาจะได้อยู่ครองรักกันชั่วนิจนิรันดร"

หลังจากนั้นไมร่ารีบวิ่งเข้าไปหาที่เฮนรี่พร้อมกับแทงเรเปียร์ไปที่เขา แต่ทางนั้นเองก็รีบสวนกลับโดยการผลักตัวของไมร่าให้กระเด็นถอยออกไปอย่างทันที และเฮนรี่พร้อมที่จะทำการโจมตีต่อด้วยกระสุนลม แต่ในตอนนั้นเองที่ก็ไม่เห็นเธอแล้ว เขาพยายามกวาดสายตาไปยังรอบๆ ช่วงนั้นเองหางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นไมร่าที่อยู่ข้างๆพร้อมกับกำลังจะแทงเรเปียร์เข้าที่หัว เฮนรี่รีบทำการตอบสนองกับอย่างทันควันเอนหัวหลบไปยังข้างหลังรอดได้อย่างหวุดหวิด

พอไม่ร่าเห็นว่าพลาดเลยพยายามทิ่งเรเปียร์นั้นลง แต่กระนั้นเฮนรี่เองก็รีบลงไปกลิ้งกับพื้นหลบหนีไปได้อีก

ซึ่งเมื่อเฮนรี่เงยหน้าขึ้นมามองที่ไมร่า ปรากฏว่าตัวเธอหายไปอีกแล้ว ในเสี้ยววินาทีนั้นเธอก็โผล่เข้ามาข้างหลังพร้อมกับแทงเรเปียร์เข้าที่อกข้างซ้ายของเขาจนทะลุมาข้างหน้า หลังจากนั้นไมร่าก็รีบดึงเรเปรียร์ออก พร้อมกับร่างกายของเฮนรี่ค่อยๆล้มลงบนพื้นพร้อมท่ามกลางกองเลือดของตัวเขาเอง....

"เร็วกว่าที่คิดอีกนะเนี่ย...."

อีกทางด้านหนึ่งเสียงเท้าปริศนาที่กำลังเดินอยู่ในทางทิศใต้ของเซนเตอร์ เหมือนว่าตัวเขากำลังจะหาอะไรอยู่

"ถ้าจำไม่ผิดน่าจะอยู่แถวๆนี้นี่....เจอแล้ว!! ว่าก็ว่าเถอะไอ้นี่มันจะช่วยอะไรได้หรือเปล่านะ?"

และทางด้านของอลิซเธอก็วิ่งมาจนถึงห้องควบคุมที่อยู่สามารถเปิดระบบไฟทั่วทั้งเมืองเสียที ตัวเธอที่เห็นดังนั้นก็เริ่มค่อยโล่งใจเป็นอย่างมาก รีบเข้าไปในนั้นอย่างทันที ภายในห้องที่ประกอบไปด้วยตู้ต่างๆมากมายเรียงรายอยู่ เธอรีบมองหาตู้ที่จะใช้ในการเปิดระบบไฟฟ้าทั้งหมดในเซนเตอร์อย่างทันที แล้วก็พบมันในที่สุด...แต่ตัวเธอก็เห็นความผิดปกติที่อยู่ตรงหน้า

"น่าแปลกจริงๆ อีกฝั่งน่าจะเป็นคนที่รอบคอบแท้ๆ แต่ทำไมถึงไม่เอากุญแจเปิดไฟไปเสียล่ะ? ราวกับว่าตั้งใจให้เป็นแบบนั้นเลย"

เธอไม่ได้คิดอะไรมารีบเปิดตู้นั้นออกแล้วพบกับสวิตซ์และแผงวงจรมากมายอยู่ในนั้น แต่ตัวของเธอเองนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ขณะที่กำลังจะสับคัตเอาท์เพื่อทำให้ระบบไฟกับมาใช้งานได้ปกตินั้นเอง หางตาก็เธอได้ได้ไปพบเห็นกับเด็กสาวคนหนึ่ง

เด็กสาวผมดำสั้นสวมชุดเดรสยาวสีดำยืนอยู่ข้างๆตัวเของอลิซ แล้วหลังจากนั้นเด็กสาวนั่นก็ค่อยเดินเข้ามาหาเธออย่างช้า ซึ่งร่างกายของอลิซนั้นขยับตัวไม่ได้ ร่างกายราวกับถูกสะกดให้เป็นอย่างนั้น เด็กสาวนั่นค่อยยื่นมือเข้ามาสัมผัสที่ใบหน้าของเธออย่างเบา พร้อมกับพูดพึมพำออกมาเบา อลิซไม่ได้ยินว่าเธอพูดอะไรเสยงมันเบาเสียจนจับใจความไม่ได้ และสติของเธอก็ค่อยหลุดลอยออกไป นอนหมดสติลง ณ ที่ตรงนั้น