Episode 07 ออกตัว
Episode 07 ออกตัว
"หนูไม่อยากให้ความรู้สึกของเราสองคนต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ต้องรู้สึกอึดอัดใจทุกครั้งที่เจอหน้ากัน อย่างน้อยหนูก็อยากให้พี่รามมีความสุขเหมือนเมื่อก่อนที่เราเคยเล่นด้วยกัน" อลิชาบอกน้ำเสียงที่อ่อนลงเล็กน้อย
แววตาเขาที่ไม่สามารถคาดเดาอารมณ์หรือความรู้สึกใดๆ ออกมาได้ เธอจึงทำได้เพียงพยายามเข้าใจเขาผ่านคำพูดและการกระทำของเขาซึ้งมันเป็นอะไรที่ยากหากเขาไม่ยอมเปิดใจให้เธอ
"แพนเค้กนี่หนูตั้งใจทำมากๆ เลยนะคะถึงพี่รามจะไม่หิวแต่ก็อยากให้ลองชิมดู"
หลังจากที่อลิชาพูดจบความเงียบก็เข้าแทนที่บรรยากาศในรถอีกครั้ง แต่นับว่าไม่ได้แย่จนเกินไปเมื่อรถขับเข้ามาจอดที่หน้าบริษัท
"หนูไปทำงานก่อนนะคะ" อลิชาบอกก่อนจะเปิดประตูรถก้าวลงเดินเข้าบริษัทไปก่อนไม่รอเดินเข้าไปพร้อมกับเขาเหมือนวันก่อน
"อ้าวลิชามาแต่เช้าเลยดื่มอะไรไหมพี่เลี้ยง" ชินที่เดินกลับมาจากช๊อปกาแฟในบริษัทกล่าวทักทายอลิชาที่เดินเข้ามาอย่างเป็นกันเอง
"สวัสดีค่ะพี่ชิน" อลิชาส่งยิ้มหวานพร้อมกับตอบทักทายกลับไปพร้อมกับเดินเข้าไปหาเขา โดยไม่ทันสังเกตเห็นรามิลที่เดินตามหลังเข้ามา และเขาก็ได้ยินทุกบทสนทนาที่ทั้งสองคุยกัน
"เมื่อคืนหลับสบายไหม"
"สบายดีค่ะพี่ชินละคะเมื่อคืนคงถึงบ้านดึกแย่เลย"
"ไม่หรอกปกติพี่ก็นอนดึกน่ะ ว่าแต่เราดื่มอะไรไหม"
"เอา…"
"ท่านประธานสวัสดีครับ" ประโยคของชินที่แทรกขึ้นทำให้อลิชาต้องจำใจหันหน้ากลับไปมอง เธอมองรามิลที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอด้วยความรู้สึกประหลาดใจที่เขาเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงนี้ เพราะทางเดินเข้าบริษัทแค่เดินตรงไปก็ถึงลิฟต์แล้ว
เธอเลือกที่จะยืนเงียบไม่ได้กล่าวคำทักทายเหมือนกับชินก่อนหน้า แต่กำลังรอดูว่าเขากำลังจะพูด หรือจะทำอะไรต่อไป
"ลิชา"
"หือ? พี่ราม เออท่านประทานเรียกหนูเหรอคะ"
"ทำไมเรียกพี่แบบนั้น"
"ก็ที่นี่บริษัทคงไม่เหมาะที่จะ…"
"พี่ไม่ถือ"
ประโยคสนทนาของทั้งสองคนทำให้ชินที่ยืนอยู่ข้างๆ อลิชารู้สึกได้ถึงความไม่ปกตินี้ แต่ก็ทำได้เพียงยืนอยู่เงียบๆ
"เออ…แล้วพี่รามมีอะไรกับหนูรึเปล่า" อลิชาถามด้วยความงุนงง
"ยังไม่ได้กินข้าวมานี่พี่มาชวนเราไปกินข้าวด้วนกัน"
"อ๋อแต่ว่า…"
"ไปเถอะเดี๋ยวสาย" รามิลแทรกขึ้นตัดบทคนตัวเล็กก่อนจะใช้ไม้เท้าเดินนำไปที่ลิฟต์โดยมีนาวาคอยเคลียร์ทางให้อย่างใกล้ชิน
และเนื่องจากไม่มีโอกาสได้ปฏิเสธเธอจึงต้องจำใจเดินตามเขาไป แต่ก็ไม่ลืมหันมาบอกชินเป็นมารยาท
"ขอตัวก่อนนะคะ เอาไว้โอกาสหน้าหนูเลี้ยงกาแฟนะ" อลิชารีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามหลังรามิลไปเพื่อที่จะทันเข้าลิฟต์ไปพร้อมกัน
อลิชาแอบเหลือบมองรามิลที่ยืนอยู่ข้างๆ เป็นระยะพยายามคาดเดาว่าเขาคิดอะไรอยู่
"มองทำไม"
"เปล่าค่ะเห็นตอนแรกบอกว่าไม่หิว"
"อืม แต่ตอนนี้เริ่มหิวแล้ว" อลิชาไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่แอบบุ๊ยปากใส่เขาด้วยความหมั่นเขี้ยวเล็กๆ
ห้องทำงานรามิล
เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาในห้องทำงานของรามิล เพราะวันก่อนที่มาเขาไม่อนุญาตให้เธอเข้าพบ แต่ส่งนาวามารับเครื่องดื่มจากเธอแทน ภายให้ห้องทำงานถูกตกแต่งอย่างเรียบง่ายสไตล์นอร์ดิกคงออกแบบเพื่อความสะดวกต่อการใช้งานของรามิลที่ดวงตามองไม่เห็นหลายจุดมีสัญลักษณ์อักษรเบลล์ติดเอาไว้เพื่อบอกตำแหน่งของสิ่งของ หรือเอกสารต่างๆ
"หนูทำให้" อลิชาบอกพร้อมกับแย่งกล่องอาหารที่เธอห่อมาให้เขามาเปิดให้แล้วดันกลับไปวางตรงหน้าเขาในตำแหน่งประจำเพื่อให้เขาหยิบทานได้สะดวก
"ขอบใจ"
"ไม่เป็นไรค่ะ อร่อยไหม" อลิชาเอ่ยถามอย่างมีความด้วยความคาดหวัง เพราะเธอจำสูตรตอนที่รามิลเคยทำให้ทานได้เป๊ะๆ ตอนนั้นเขาเป็นคนสอนเธอทำด้วยตัวเอง
"…" รามิลไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่สัมผัสแรกที่ได้ชิมรสชาติหอมหวานของแพนเค้กชิ้นนี้สิ่งที่เขารับรู้ได้คือความทรงจำมากมายที่หลั่งไหลเข้ามา รวมไปถึงฮอร์โมนความสุขที่ผลิตออกมาอย่างต่อเนื่องเป็นความรู้สึกที่เขาไม่ได้สัมผัสมาในรอบหลายปีมานี้
"ไม่อร่อยเหรอคะ" น้ำเสียงที่คนตัวเล็กเอ่ยถามย้ำอีกครั้งแผ่วเบาลงเพราะกลัวคำตอบที่เขาจะตอบออกมาเนื่องจากตอนนี้สีหน้าของเขาไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย
"อร่อย"
"จริงนะ! รสชาติเหมือนตอนที่พี่รามทำให้หนูไหมคะ" น้ำเสียงหญิงสาวกลับมาสดใสอีกครั้งพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ๆ เขาเพื่อรอฟังคำตอบโดยไม่รู้ตัว
แต่การที่เธอขยับเข้ามาใกล้เขาถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใกล้มากจนสัมผัสกัน แต่ก็ใกล้พอที่จะทำให้เขาสังเกตกลิ่นน้ำหอมของเธอได้ เดิมที่ในรถเขาคงจะมัวแต่สนใจเรื่ิองอื่นเลยไม่ได้สนใจกลิ่นน้ำหอมของคนตัวเล็ก
"เป็นอะไรไปรึเปล่าคะ"
"เปล่า กลิ่นน้ำหอมหอมดีนะ"
"ดอกพิโอนีไงคะ ตอนเด็กๆ พี่รามบอกว่ากลิ่นนี้เหมาะกับหนู แถมตอนนั้นยังบอกว่าความหมายดอกพิโอนีดีมากๆ ด้วยเจอหน้าหนูทีไรพี่รามก็จะเตรียมดอกพิโอนีเอาไว้ให้เสมอหนูก็เลยชอบมันมาโดยไม่รู้ตัว แต่ว่าหนูผสมกลิ่นน้ำหอมเองเอาไปผสมกับกลิ่นเกรปฟุตให้ดูสดชื่นขึ้น" เพราะว่าเป็นสิ่งที่เธอชื่นชอบจึงอธิบายเรื่องราวของมันอย่างมีความสุข รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตัวเองรู้สึกว่าพูดมากความเกินไป
"อืม" รามิลตอบรับคำสั้นๆ นั้นยิ่งทำให้ตัวเล็กรู้สึกประหม่า
"หนูพูดมากเกินไปรึเปล่าคะ"
"เปล่าหรอกรีบกินเถอะเดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน"
มือเล็กหยิบแพนเค้กที่ตัวเองเป็นทำมาทานได้สามสี่คำประตูห้องทำงานก็มีเสียงเคาะดังขึ้นพร้อมกับร่างของนาวาเลขาของรามิลที่ปรากฎตัวพร้อมกับแก้วเครื่องดื่มในมือสองแก้ว
"อเมริกาโน่ของบอสครับ ส่วนอันนี้ชานมไข่มุกหวานน้อยของคุณลิชาครับ" นาวาจัดแจงวางแก้วเครื่องดื่มให้แต่ละคนตามหน้าที่
"ทำไมถึงสั่งชานมหวานน้อยมาให้ละคะ"
"บอสบอกมาครับ หรือคุณลิชาอยากเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นรึเปล่าครับ"
"ไม่ค่ะ หนูชอบมากชานมไข่มุกหวานน้อย" อลิชาตอบด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเพราะมันหมายความว่าอย่างน้อยรามิลก็ยังจำเรื่องราวเกี่ยวกับเธอได้บ้างที่เขาบอกว่าไม่อยากจำคงไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมด
อย่างว่าผูกพันกันขนาดนั้นถ้าเขาไม่ได้เกลียดเธอที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ ก็คงยังมีความทรงจำดีๆ เหลือเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจบ้าง เหมือนกับที่เธอเก็บเรื่องราวระหว่างเขากับเธอเอาไว้ส่วนของความทรงจำที่ดีที่สุดในหัวใจเช่นกัน
—————————-
มีกลิ่นคนหึงแถวๆ นี้รึเปล่านะ😂
คอมเมนท์กันเยอะๆ น้า🥺❤️