Vol.2-252 ทวดหลานพานพบ

บทที่ 252 ทวดหลานพานพบ

ชุยเฒ่ายกมือขึ้นปิดตา จบกัน เรื่องใหญ่แล้ว…

ครานี้พวกเขาหลบไม่พ้นแล้ว

หากองค์ประมุขรู้ว่าสัตว์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่นางหนู จะเกิดเรื่องเลวร้ายขนาดไหนก็คงเดาได้

เมื่อถึงตอนนั้น การถูกขับออกจากหนานจ้าวก็จะเป็นเพียงเรื่องเล็ก แต่สิ่งที่น่ากลัวก็คือองค์ประมุขอาจทรงกริ้วจนลงมือจัดการกับสองแม่ลูกที่ ‘กลับหนานจ้าว’ มาโดยพลการ

ในช่วงเวลาอันสั้น ความคิดมหาศาลผุดขึ้นในสมองของชุยเฒ่า

จนเขาได้ยินเสียงเรียกด้วยความตกใจดังขึ้นจากด้านข้าง “หวั่นเฟิง?”

หัวหน้าลูกศิษย์จากสำนักราชครูชะงัก เขาเบิกตาโพลง มองไปยังสตรีตรงหน้าอย่างเหลือเชื่อ “เป็น...เป็นท่าน?”

ชุยเฒ่าปล่อยมือ แล้วมองไปยังทั้งสอง

เกิดอะไรขึ้น?

อะไรเฟิงนะ?

พวกเจ้ารู้จักกันหรือ?

หวั่นเฟิงเหลือบไปมองศิษย์น้องของตนซึ่งตามมาด้านหลัง จากนั้นสาวเท้าขึ้นมา เพื่อให้มั่นใจว่าตนไม่ได้จำคนผิด เขามีท่าทางตื่นตระหนกเล็กน้อย แล้วกล่าวเสียงค่อยว่า “ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ไม่ได้ยินว่าต้าโจวส่งราชทูตมานี่?”

“ข้าแอบมา” อวี๋หวั่นตอบ