บทที่ 130-2 จยาอวิ๋นเชื่อมสัมพันธ์

บทที่ 130-2 จยาอวิ๋นเชื่อมสัมพันธ์

เถียนหงเจ๋อผ่อนลมหายใจ แอบพึมพำกับตัวเองเสียงเบา หมุนกายไปสั่งการทหารที่รักษาประตูอยู่ให้ไล่กลุ่มคนออกไปให้หมด เมื่อมองไปที่เจียงหัวอ๋องที่ก่อความวุ่นวายในครั้งนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เหตุใดซีเฟิงจึงต้องกลายเป็นดินแดนพระราชทานแก่บรรพบุรุษด้วยเล่า? หากรู้เสียตั้งแต่แรกคงพร้อมจ่ายเงินทองมหาศาลเพื่อย้ายไปเป็นขุนนางทางแดนเหนือเสียยังจะดีกว่า ก่อนถอนหายใจยาวอีกครั้ง ชายชราในวัยหกสิบปีผู้หวาดกลัวว่าภัยจะมาถึงตัวจึงกลับไปที่จวนของตัวเอง

ฉินจือเหยียนที่มีใบหน้าขึงขังหมุนกายกลับคิดว่าอยากจะเข้าไปด้านใน ทันใดนั้นก็เห็นชิงเซี่ยในชุดสีขาวเรียบง่ายนั่งอยู่ที่ม้านั่งไม้ไผ่ ทั่วทั้งร่างปกคลุมไปด้วยหนังจิ้งจอกหิมะสีขาว มองมาจากระเบียงทางเชื่อมของประตูชั้นที่สองอย่างเงียบงัน สายตานิ่งเงียบ แฝงไว้ด้วยความความเงียบขรึมที่ไม่เข้ากับนางอยู่ในที