เมืองแก๊สพิษ (2)

[ข้อมูลคาแรคเตอร์]

[ชื่อ: บรูโน นาวาโร]

[ฉายา: นักเลงกระจอก]

[ระดับ: R (แรร์)]

[ค่าสถานะ: <ปิดซ่อน>]

[รายละเอียด: นักเลงข้างถนนอายุ 17 ปี ถูกยั่วยุได้ง่าย ไม่มีใครรู้ประวัติของเขาชัดเจน ลือกันว่าเขาใช้ชีวิตเข้า ๆ ออก ๆ ในสถานพินิจตั้งแต่อายุ 13 ปี เป็นคนที่หากอยู่ตามลำพังจะดูกวนประสาทจนเกือบบ้า ๆ บอ ๆ แต่หากอยู่รวมกันกับกลุ่มแก๊งก็จะกลายเป็นคนมุทะลุกล้าได้กล้าเสีย]

[สกิล: ฟรีแจ็คไนฟ์, แพ็คฮันเตอร์]

[ข้อมูลคาแรคเตอร์]

[ชื่อ: ยูโกะ ยามานาชิ]

[ฉายา: สาวแกลติดสมาร์ตโฟน]

[ระดับ: R (แรร์)]

[ค่าสถานะ: <ปิดซ่อน>]

[รายละเอียด: เด็กสาวลูกครึ่งญี่ปุ่นและไอริช แต่กลับไม่มีความเหมือนกับทั้งสองชาติ ติดโทรศัพท์สมาร์ตโฟนจนแทบจะไม่เงยหน้าขึ้นมาจากจอ ที่น่าประหลาดก็คือแม้จะเป็นโลกที่ไม่มีอินเทอร์เน็ตหรือเครือข่ายโทรศัพท์ให้ใช้ เธอก็ยังสามารถใช้งานสมาร์ตโฟนได้อย่างไม่มีปัญหา]

[สกิล: ฟรีสมาร์ตโฟน, ลิฟวิงฮอตสปอต, คลีนนิง, คุกกิง]

แอนถือวิสาสะตรวจสอบข้อมูลของคาแรคเตอร์ใหม่ทั้งสอง เดี๋ยวก่อนสิ เธอทำแบบนั้นได้ยังไง

"โห สองคนนี้เก่งดีนะคะ คนแรกมีมีดพับฟรี แถมยังมีสกิลคล้าย ๆ กับของมายา เมย์และไมรา ถ้าอยู่กับพวกเดียวกันก็จะเก่งขึ้นได้ด้วย"

"นี่! ทำไมเธอเปิดดูข้อมูลได้ล่ะ"

แอนไม่ได้สนใจที่ผมขัดคอ เธอยังตื่นเต้นกับคาแรคเตอร์ใหม่ราวกับเป็นเจ้าของเอง

"เด็กคนนี้น่าสนใจนะคะ หน้าตาสะสวย อายุน่าจะราว ๆ เพิ่งจบมัธยมปลาย มีสมาร์ตโฟนมาด้วย ว้าว ลิฟวิงฮอตสปอตนี่คือทำให้ทุกคนรอบ ๆ ตัวใช้อินเทอร์เน็ตได้ใช่ไหมคะเนี่ย"

เพื่อให้รู้ว่าแอนเดาถูกหรือไม่ ผมตัดสินใจเรียกใช้งานทั้งคู่ เริ่มจากเจ้าหนุ่มที่ย้อมผมสีเทา ใบหน้าและท่าทางยียวนกวนประสาท

"โอ๊สสส หวาดเด ลูกเพร่ ได้รู้เรื่องราวคร่าว ๆ แล้ว ต่อไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวและหัวใจด้วยนะฮาฟฟ"

เส้นเลือดข้างขมับผมปูดโปนขึ้นทันทีที่ได้ยินภาษาวิบัติ ถ้าไม่ติดที่เจ้าหนุ่มนี่คือคาแรคเตอร์ที่เรียกออกมาเอง ก็อยากจะเข้าไปตบใส่หัวฉาดใหญ่ฐานใช้ภาษาน่าขัดใจ

"ส่วนทางนี้คือเถ้าแก่เนี้ยสินะฮาฟฟ ขอฝากตัวด้วยเช่นกันนะฮาฟฟ" บรูโนหันไปทักแอนบ้าง วิธีการพูดการจาของเขามันทำให้ผมสับสนว่าหมอนี่เป็นคนชาติไหนกันแน่

…ใจเย็น ๆ อย่าเพิ่งไปโกรธมัน เดี๋ยวมันก็โดนซอมบีเชือดทิ้งแล้ว เย็นไว้ เย็นไว้…

คาแรคเตอร์อีกรายถูกเรียกออกมา คุณสมบัติของเธอตรงตามที่แอนบรรยายเอาไว้ เธอมีลักษณะรูปลักษณ์ที่ค่อนข้างโดดเด่นจากการย้อมผมสีทองตัดผิวสีแทนที่เกิดจากการใช้เครื่องสำอาง

ยูโกะสนใจแต่สมาร์ตโฟนจนเกือบไม่ได้มองผมที่เป็นคนเรียกเธอออกมา

คาแรคเตอร์ในเซอร์ไววัลแพ็คควรจะเป็นธีมของ 'ผู้รอดชีวิต' ต่อให้มีจุดอ่อนติดตัว พวกเขาก็มักจะมีทักษะบางอย่างที่ช่วยให้เอาตัวรอดในโลกที่โหดร้ายได้ แต่ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ายูโกะคนนี้จะเป็นแบบนั้น เธอจะอยู่รอดในโลกที่มีแต่ซอมบีโดยเอาแต่จ้องหน้าจอได้ยังไง

"เอ่อ… ยามานาชิซัง"

"จะเรียกยูโกะก็ได้ ฉันไม่ถือเรื่องเรียกชื่อทั้งที่ยังไม่สนิทหรอก" เธอตอบแอน แต่ตาก็ยังจ้องจอไม่เลิก ไม่รู้ว่ากำลังเล่นเกมหรืออ่านอะไรอยู่

ไม่มีใครไม่มีประโยชน์ ผมเชื่อแบบนั้น ตัวอย่างที่เห็นชัด ๆ ก็มีมาแล้วหลายคน บิลลีที่กลัวความมืดและถ้าอยู่คนเดียวจะไม่ได้งานเลย มายาเด็กสาวนิสัยเพี้ยนผู้อยากจะเป็นซามูไร หมอสตีฟที่ติดนิโคตินขั้นหนัก และอีกหลาย ๆ คนที่เคยสงสัยว่ามีประโยชน์จริงหรือไม่ ตอนนี้พวกเขาได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าหากอยู่ถูกที่ถูกเวลาพวกเขาต่างก็เป็นกำลังสำคัญให้กับกลุ่ม

บรูโนและยูโกะไม่ต่างกัน สองคนนี้แค่รอเวลาที่จะได้เติบโตขึ้น

หลังจากเข้าโจมตีและถูกกดดันจนต้องถอยมาตั้งหลักครั้งหนึ่ง ในที่สุดพวกเราก็สามารถผ่านอุโมงค์ไปได้สำเร็จ นี่คือครั้งแรกที่พวกเราได้เหยียบเข้ามาในเมืองแรทฟอร์ตแล้วมันก็เกือบจะเป็นหนสุดท้าย

"กลิ่นแรงจังเลยนะคะ"

"ไม่ใช่แค่เรื่องกลิ่นแรงแล้ว นี่มันเมืองแก๊สพิษชัด ๆ"

ก่อนที่จะไปต่อ ผมตัดสินใจใช้เครื่องวัดแก๊สตรวจสอบ ปริมาณของแก๊สไม่ถึงขั้นที่ทำให้เป็นอันตรายในทันทีทันใด แต่ก็พูดได้เต็มปากว่าคงยากที่จะไปต่อได้หากไม่มีการป้องกัน

โชคดีที่ผมมีหน้ากากกันแก๊สติดตัวอยู่หลายอันจากความพยายามเปิดแพ็คทั้งสอง แต่ไม่มากพอสำหรับทุกคน ผมจำเป็นต้องเรียกบางคนกลับเป็นการ์ดเพื่อให้หน้ากากพอดีกับจำนวนคนที่เหลือ

แรทฟอร์ตถูกโอบล้อมด้วยเทือกเขาสูงทั้งสี่ด้าน เมืองนี้มีปัญหาเรื่องอากาศถ่ายเทไม่สะดวกมาแต่ดั้งเดิม นอกจากนั้นก็ยังมีปัญหาเรื้อรังจากการรั่วไหลของแก๊สไข่เน่าจากระบบท่อน้ำทิ้งที่ขาดประสิทธิภาพ การมาของยุคซอมบีที่ทำให้เมืองทั้งเมืองเต็มไปด้วยศพเน่าเหม็น ทำให้ปัญหาเรื่องกลิ่นที่เลวร้ายอยู่แล้วหนักข้อขึ้นยิ่งกว่าเดิม

"แก๊สพวกนี้ไม่ได้เบากว่าอากาศเหรอคะ"

"ไม่ใช่ทุกชนิดที่จะลอยขึ้นไปหมดหรอก ไฮโดรเจนซัลไฟด์หนักกว่าอากาศ"

ผมไม่ได้เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องแก๊ส ที่รู้จักก็เป็นแค่ข้อมูลผิวเผินที่รู้มาจากการดูสารคดีที่จำชื่อไม่ได้แล้ว โชคดีที่สมาร์ตโฟนของยูโกะให้ข้อมูลส่วนนี้เพิ่มได้พอดี เธอลองค้นข้อมูลเพิ่มจนเราแน่ใจว่าดีแล้วที่ไม่ได้ประมาทเจ้าแก๊สไข่เน่านี้และนำหน้ากากมาใส่กันทุกคน

"มือถือนี่สะดวกดีจังเลย โห แก๊สนี่ติดไฟได้ด้วยเหรอคะ อันตรายจัง" แอนพยายามมองหน้าจอโทรศัพท์ของยูโกะ แม้จะลำบากเล็กน้อยเพราะหน้ากากกันแก๊สทำให้ทัศนวิสัยแคบลง

"เอาคนออกมาได้จำกัดไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเลือกฉันอยู่ล่ะ" ยูโกะหันมาถามผม