มิชชันกวาดล้าง (8)

ข้อเสนอของอลิซาเบธ ทำให้แอนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ในถิ่นของศัตรูแบบที่นี่ยิ่งแยกกันโอกาสรอดก็จะยิ่งลดลง แต่เธอรู้ว่าผมห่วงเรื่องเวลาที่เสียไป ยิ่งกว่าเรื่องของความปลอดภัย

"แอน คุณอยู่ที่นี่แหละ อลิซาเบธ คุณจอน ลุงบัน ฝากดูแลเธอด้วยได้ไหม"

"เดี๋ยวสิคะ อย่าทำเหมือนฉันเป็นภาระสิ"

"หลังจากนี้พวกเราจะแบ่งออกเป็นกลุ่มย่อย ๆ อีก มันจะอันตรายกว่าเดิมเยอะ ผมไม่อยากให้คุณเสี่ยง"

"ทุกคนก็เสี่ยงกันหมดแหละ"

แม้แอนรู้แล้วว่าคาแรคเตอร์ที่เสียชีวิตสามารถคืนชีพได้ในภายหลัง แต่เธอก็รู้อีกเช่นกันว่าผมไม่ชอบเห็นพวกเขาเจ็บปวด

เราตกลงกันว่าจะแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มของผม มีผม แอนและลุงบัน กลุ่มของจอน มีเขา อลิซาเบธและบิลลี กลุ่มสุดท้ายคือกลุ่มมายา เมย์และไมรา

"ให้เด็ก ๆ อยู่ด้วยกันจะดีเหรอคะ" แอนกระซิบ

"พี่สาวไม่ต้องห่วงค่ะ พวกเราไปกันเองได้" เมย์ตอบ

"มีเมย์กับหนูอยู่ทั้งคน แค่มายาคนเดียว เราดูแลไหว" ไมราผู้น้องคนสุดท้องช่วยยืนยัน

"เฮ้ย ฉันเป็นพี่คนโตนะเฟ้ย ฉันต่างหากที่ต้องดูแลพวกเธอ แล้วอีกอย่างฉันเป็นคนเดียวนะที่มีดาบ"

"พูดเรื่องอะไรน่ะ ตั้งแต่เริ่ม พี่คามิลก็แจกปืนให้ทุกคนแล้วนะ"

"อ้าว แล้วทำไมมีแต่ฉันคนเดียวที่ไม่ได้ล่ะ"

"เพราะพี่มายาชอบยิงมั่วน่ะสิ เดี๋ยวจะถูกพวกเดียวกันเอง ใช้ดาบไปน่ะดีแล้ว"

[คาแรคเตอร์หลาย ๆ คนพยักหน้าอย่างเข้าใจ]

แล้วปฏิบัติการตามล้างบางพวกที่เหลือก็เริ่มขึ้น เริ่มจากกลุ่มของมายา พวกเธอบุกเข้าไป แต่ถูกโจมตีกลับเป็นกลุ่มแรก

ถ้าฝ่ายตรงข้ามกราดยิงใส่ตั้งแต่วินาทีที่เจอหน้า แฝดสามก็คงไม่แคล้วต้องกลับไปอยู่ในสภาพการ์ดหลายสัปดาห์ แต่อีกฝ่ายคงเห็นว่าฝ่ายเราที่บุกเข้าใกล้เป็นคนส่วนน้อยหรืออาจประมาทเมื่อเห็นว่าพวกมายาอยู่ในวัยมัธยมต้น พวกเขาจึงคิดแต่จะจับพวกเธอเป็นตัวประกันแทนที่จะฆ่า

ผลคือพวกนั้นถูกเก็บเรียบ โดยที่มายา เมย์และไมราแทบจะไม่มีรอยขีดข่วน

ได้ยินมาว่ากลุ่มของจอนเจอศึกหนักพอสมควร ฟิงเกอร์ฮันเตอร์ส่วนที่เหลือเข้าขนาบโจมตีพวกจอนจากทั้งสองด้าน แม้ว่าสุดท้ายพวกเขาจะปิดงานได้เรียบร้อย แต่ก็เหลือรอดกลับมาได้แค่บิลลี

เคยคิดว่าศึกครั้งนี้จะจบโดยไม่มีเรื่องให้ต้องประหลาดใจแล้ว จนกระทั่งผมพบกับกลุ่มที่น่าจะเป็นกลุ่มสุดท้าย

"ไอ้บัดซบ มึงเป็นใครวะ ทำไมถึงจ้องเล่นงานพวกเรา" หัวหน้ากลุ่มใช้ปืนชี้หน้าผม

"กลุ่มที่ฆ่าคนเพื่อความสนุกแบบพวกแก มีหน้ามาสงสัยด้วยเหรอ"

ปะทะคารมกันแค่พอหอมปากหอมคอ จากนั้นแต่ละฝ่ายก็สาดกระสุนเข้าหากันในขณะที่วิ่งหาที่กำบังหลังเสาบ้าง หลังชั้นวางของที่วางระเกะระกะบ้าง

ผมไม่ได้ห่วงแอนมากนัก เธอเป็นคนแรกที่วิ่งหาที่กำบังด้วยซ้ำ นอกจากทักษะการใช้ปืนลูกซองที่ไม่อายใครแล้ว เธอยังมีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดที่ดี

ที่ผมเป็นห่วงกลับเป็นลุงบัน ลุงแกประเดิมด้วยการยิงเข้ากลางหัวฟิงเกอร์ฮันเตอร์สไปรายหนึ่งตั้งแต่เริ่ม แต่เพราะแกหลบช้าเกินไป ตัวแกเองก็เลยโดนเข้าไปนัดหนึ่งที่ไหล่เช่นกัน

ผมห่วงทั้งสองคน แต่ไม่มีเวลาแม้แต่จะถามไถ่ ในหัวคิดแค่ว่ายิ่งเก็บศัตรูได้หมดเร็วเท่าไร ทุกคนก็ยิ่งปลอดภัย

แล้วกระสุนนัดหนึ่งก็เข้าเป้า ชั้นวางของที่หัวหน้ากลุ่มใช้หลบมีข้าวของอยู่บนนั้นน้อยเกินไปจนมองลอดผ่านไปได้ นัดแรกทำให้เขาล้มลง และนัดต่อมาก็ทำให้แน่นิ่งไป

ชั่วขณะที่ผมทุ่มความสนใจไปที่ร่างที่หยุดนิ่งไปแล้ว ร่างเพรียวก็กระโดดข้ามชั้นวางของตรงมาที่ผม

ผมปัดปืนในมือของผู้จู่โจมจนกระเด็น แต่ก็ถูกอีกฝ่ายทำแบบเดียวกัน เธอคนนั้นพยายามจับผมบิดข้อต่อจนปืนหลุดจากมือ

ยอมรับเต็มปากว่าประมาทไป ไม่เคยคิดว่าผู้ที่เล่นงานตนเองจะเป็นอลิซาเบธ

"คุณอลิซาเบธ" แอนร้องเรียกชื่ออีกฝ่าย เธอเล็งปืนลูกซองไปที่ผู้หญิงที่เธอยังสงสัยว่าใช่อลิซาเบธตัวจริงหรือไม่

"ยิงเลย ยายนี่ไม่ใช่อลิซาเบธ"

ผมเชื่อแบบนั้น ถึงผู้หญิงที่กำลังแลกหมัดอยู่ในตอนนี้จะเหมือนอลิซาเบธอย่างกับแกะ แต่อลิซาเบธไม่มีทางจู่โจมผมอย่างแน่นอน แต่บางอย่างกลับทำให้ผมเชื่อว่าเธอไม่ใช่แค่คนหน้าเหมือน

แอนลังเลอยู่ครู่ใหญ่ แต่ตอนที่เธอเห็นว่า 'อลิซาเบธอีกคน' กำลังจะคว้าปืนที่ผมทำหลุดมือ เธอก็ตัดสินใจเข้ามาแทรก

แอนไม่ควรสู้กับอลิซาเบธที่มีค่าสถานะได้ แต่ดูเหมือนว่าอลิซาเบธคนนี้มีเลเวลไม่สูงเท่ากับอลิซาเบธที่ผมรู้จัก ตอนที่แอนใช้พานท้ายปืนกระแทกท้ายทอยของเธอ ทำให้อีกฝ่ายชะงักไป

เราควรจับตัวเธอไว้เพื่อสอบสวน แต่ลุงบันดันมือไวไปหน่อย ในเสี้ยววินาทีกระสุนของลุงยิงตัดขั้วหัวใจของอลิซาเบธอีกคน การสังหารเกิดขึ้นแค่ในชั่วอึดใจก่อนที่ผมจะลงมือปิดท้าย

ร่างนั้นค่อย ๆ สลายกลายเป็นละอองแสง มันยิ่งตอกย้ำให้ผมมั่นใจว่าที่สงสัยเอาไว้ไม่ผิดพลาด

[คาแรคเตอร์ไม่ระบุฝ่ายถูกกำจัด คุณได้รับ 3 คะแนน]

"คาแรคเตอร์ไม่ระบุฝ่าย" ก่อนที่ผมจะพูด แอนอ่านข้อความที่เด้งขึ้นมาตัดหน้า

รู้สึกเสียวสันหลังวูบขึ้นมา ทำไมผมถึงไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะ ถ้าผมมีพลังของระบบได้ มันก็อาจจะมีผู้อื่นที่มีพลังแบบเดียวกัน อลิซาเบธที่เล่นงานผมไม่ใช่อลิซาเบธที่เกิดคลุ้มคลั่งหรือแปรพักตร์ เธอคือการ์ดของใครบางคน

ในระหว่างที่กำลังสับสน ข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้นมาเตือนสติ

[มิชชัน: กวาดล้างสามแก๊งใหญ่ในเดิร์กลิน (2/3)]

"จบแล้วสินะ"

มีเรื่องต้องคิดอีกมากหลังจากนี้ แต่สำหรับเวลานี้ สิ่งเดียวที่ผมสนใจคือการเก็บเกี่ยวผลตอบแทน อาวุธ เสบียง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เก็บได้ หากไม่เก็บไว้ใช้เอง ผมก็จะขายพวกมันคืนสู่ระบบ

"จำเป็นต้องเก็บทุกอย่างด้วยเหรอ"

แอนจ้องตอนที่ผมกำลังวิเคราะห์ว่าชั้นวางของสามารถขายเข้าระบบได้ไหม เธอผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าชั้นวางของตรงหน้าหายไปราวกับล่องหน

"ทุกอย่างมีราคาของมัน แต่บางอย่างก็ไม่คุ้มที่จะขาย ไม่งั้นผมคงทุบอาคารแถวนี้เป็นเศษซาก หรือขุดดินขึ้นมาขายจนเกลี้ยง"

"ยะ อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยนะคะ"

"ถ้าเหลือไว้แล้วมันรู้สึกไม่สงบใจน่ะ คุณไม่คิดแบบนั้นเหรอ"

"ไม่ค่ะ อะไรไม่ควรเก็บ ก็ไม่ต้องเก็บหรอก"