คามิลและแอน (4)

[สมาชิกกลุ่มเรดสคาร์ฟถูกสังหาร คุณได้รับ 3 คะแนน]

[มิชชัน: กวาดล้างกลุ่มเรดสคาร์ฟ (20/24)]

[ช่างประปาร่างใหญ่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่คุณลงมือกับผู้สูงอายุ]

[ลุงยามวัยดึกยอมรับในการตัดสินใจของคุณ]

[บอดีการ์ดสุดเซ็กซี่อยากให้รางวัลกับคุณ]

หน้าต่างแสดงผลโผล่ขึ้นมารัว ๆ มีทั้งการแจ้งความคืบหน้าของมิชชัน และไอ้ที่ไม่มีประโยชน์เท่าไรนักอย่างพวกความรู้สึกของคาแรคเตอร์ที่กำลังจับตามองอยู่

อย่างหลังผมชินแล้วที่จะทำเป็นมองไม่เห็นพวกมัน ความคิดของเจ้าพวกนั้นเล่นปรากฏขึ้นมาไม่หยุดหย่อน ช่างน่ารำคาญ

พูดถึงเรื่องน่ารำคาญแล้วก็ต้องพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ผมช่วยเธอกับเพื่อน ๆ เอาไว้ด้วยความใจดี เธอดันไม่เห็นค่าสิ่งที่ทำให้ ไม่รีบใช้โอกาสที่ได้รับเพื่อหนีไปหาที่ปลอดภัย

ไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ ดันย้อนกลับมา แล้วมาโวยวายตอนที่ผมเริ่มลงมือเก็บคะแนน

ขอนอกเรื่องอีกนิด ผมเคยคิดว่าเธอหน้าตาคล้ายกับไอดอลชื่อดัง พอได้ไต่ถามดูกับเจ้าตัวถึงได้เข้าใจว่าไม่ใช่แค่เหมือน เธอคือแอนนาเบลลา โฮปส์คนดังคนนั้น

"พวกนั้นยังเหลืออีกสี่คน"

เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าผมไปรู้จำนวนอีกฝ่ายได้อย่างไร แต่ป่วยการจะอธิบาย ผมแกล้งตีมึนไม่พูดต่อและไม่ตอบกลับเมื่อเธอถามมา

แผนของผมคือดักรอเจ้าตัวหัวหน้ากับลูกน้องอีกสามรายให้กลับมาจากข้างนอก ผมจัดการซ่อนศพของเรดสคาร์ฟไว้หมดแล้ว แต่เมื่อพวกที่เหลือกลับมา พวกเขาอาจสังเกตเห็นว่าที่นี่เงียบผิดปกติ ผมจึงคิดเผื่อไว้แล้วว่าอีกฝ่ายอาจรู้ตัว

แต่ถึงรู้ตัวไปก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อรู้ว่ามีสิ่งผิดปกติ พวกเขาจะต้องเข้ามาตรวจสอบแน่นอน โดยเฉพาะห้องที่ญาติของหัวหน้าอยู่ ต่อให้สงสัยว่ามีกับดักพวกเขาก็ต้องเดินเข้ามาหาราวกับแมลงที่ถูกแสงไฟดึงดูด

หลังจากลากศพไปซ่อนจนหมด ผมตัดสินใจซ่อนตัวที่ห้องนี้ แอนไม่ชอบเมื่อรู้ว่าผมจะฆ่าคนเพิ่ม แต่เธอรู้ว่าห้ามผมไม่ได้และก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าพวกเรดสคาร์ฟอันตรายกับคนทั่วไป

แผนการ… ต่อให้วางไว้ดีขนาดไหนก็สามารถผิดพลาดได้ด้วยเรื่องไม่คาดฝัน

อย่างแรกเลย คือแทนที่กลุ่มหัวหน้าจะเข้ามาโดยใช้ทางเข้าด้านหน้า พวกนั้นกลับเข้ามาในอาคารจากอีกด้าน

"พวกนั้น ทำไมถึงไม่เข้ามา" แอนถามเพราะเธอได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายดังมาจากที่ไกล ๆ เธอแน่ใจว่าเรดสคาร์ฟที่เหลือกลับมาแล้ว แต่ไม่ว่าจะรอนานขนาดไหน พวกเขาก็ไม่เข้ามาใกล้จุดที่ผมซุ่มรอ

"เสียงมาจากทางด้านหลัง พวกมันอาจจะเห็นแล้วว่าประตูด้านหลังถูกงัดก็เลยระวังตัวไม่ได้เข้ามา หรือไม่ก็…"

"หรือไม่ก็"

"บางทีอาจจะเห็นร่องรอยของเพื่อนคุณ ก็เลยเปลี่ยนไปล่าพวกนั้นแทน"

แอนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม "มะ ไม่สมเหตุสมผลเลย พวกนั้นจะไล่ตามคนที่หนีไปโดยไม่ได้เข้ามาตรวจสอบพรรคพวกตัวเองก่อนเหรอคะ"

"ถ้าพวกนั้นมีเหตุผลก็คงไม่มาตั้งลัทธิมนุษย์กินคนแบบนี้ตั้งแต่แรก"

"อย่าประมาทดีกว่านะคะ ใครจะรู้ พวกเขาอาจจะกำลังทำแบบเราก็ได้ ที่นี่มีห้องตั้งเยอะแยะ ถ้าพวกเขาซุ่มรอพวกเราออกไป พวกเราจะกลายเป็นฝ่ายเสียเปรียบแทน"

ผมพยักหน้าหงึกหงัก ปากก็ขมุบขมิบเป็นประโยคว่า 'เปิดหน้าต่างสเตตัส' จากนั้นก็เป็น 'เปิดระบบร้านค้า'

"อะไรกันคะเนี่ย"

"หืม"

"ไอ้หน้าจอสีน้ำเงินที่โผล่ขึ้นมากลางอากาศเนี่ยค่ะ อาา ที่เขาเรียกว่าโฮโลแกรมเหรอ"

"คุณมองเห็นมันเหรอ!"

แอนมองตาผมปริบ ๆ "หะ เห็นสิคะ ตอนแรกก็เห็นไม่ชัด แต่ตอนนี้มันชัดขึ้น ตกลงมันคืออะไรเหรอคะ"

[แฝดสาม #1: สาวซามูไรตะลึงตาค้าง]

"อ๊ะ แฝดสาม? สาวซามูไร?"

ผมไม่สนใจคำถาม "คุณลองพูดว่า 'สเตตัส' ดู"

[นักกายกรรมหนุ่มตื่นเต้นจนอยากกระโดดตีลังกา]

แอนดูสับสนแต่เธอก็ยอมทำอย่างว่าง่าย "สะ สเตตัส"

ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป ผมลองให้เธอพูดประโยคอื่นดูอีกสองสามอย่าง ไม่ว่าจะ เปิดระบบร้านค้า ดูรายชื่อสกิล แต่ผลออกมาไม่แตกต่าง แอนแค่มองเห็นหน้าต่างที่ผมเปิดขึ้น แต่เธอไม่มีของตัวเอง

[คาแรคเตอร์เกือบทุกคนต่างรู้สึกผิดหวัง]

"อย่างกับว่าพวกเรากำลังถ่ายทอดสด แล้วก็มีคนคอมเมนต์อยู่เลยค่ะ"

"ก็… ทำนองนั้นแหละ"

ผมถอนหายใจยาว ติดอยู่ในโลกนี้มาหลายปีก็ไม่เคยเจอใครที่มองเห็นระบบนี้ เคยคิดว่าน่าเสียดายที่ไม่สามารถแบ่งปันประสบการณ์นี้กับใครได้ แต่เมื่อมาเจอคนที่มองเห็นได้ก็กลับรู้สึกขี้เกียจอธิบาย

[มิชชันเสริม: อธิบายเกี่ยวกับระบบให้แอนนาเบลลา โฮปส์ (0/1)]

[รายละเอียด: คุณอาจคิดว่ายิ่งมีคนรู้จักพลังของระบบ ก็ยิ่งทำให้คุณไม่ปลอดภัย แต่บางครั้งมันอาจให้ผลตรงกันข้าม คุณอาจได้พันธมิตรที่คาดไม่ถึงก็เป็นไปได้]

[รางวัล: 100 คะแนน]

"จุ้นไม่เข้าเรื่อง"

"เอ่อ… ไม่ได้หมายถึงฉันใช่ไหมคะ" แอนมองไปที่หน้าต่างมิชชันเสริมของผมด้วยความสนใจ

ยังไงก็มองเห็นแล้ว อธิบายให้ฟังต้องเอาชนะความขี้เกียจของตัวเองซึ่งไม่ใช่เรื่องยากอะไรนักหรอก และที่สำคัญ 100 คะแนนฟรี ๆ ก็ล่อตาล่อใจเหลือเกิน ผมจึงตัดสินใจว่าคงรับมิชชัน

ผมคิดเรียบเรียงอยู่ครู่หนึ่งว่าจะแสดงให้แอนดูว่าระบบทำงานยังไง

เช่นเดียวกับหน้าต่างสีน้ำเงินโปร่งใส การ์ดใบหนึ่งปรากฏขึ้นกลางอากาศอย่างไม่มีที่มาที่ไป

"สวยจัง…" แอนจ้องการ์ดนั้นตาเป็นมันแม้จะดูตกใจอยู่บ้าง นอกจากภาพของอาร์ตเวิร์กในลักษณะเด็กสาว เธอพยายามอ่านชื่อที่เขียนกำกับไว้ "แฝดสาม #1: สาวซามูไร"

จากนั้นก็เกิดแสงสว่างวาบ การ์ดใบนั้นหายไป แล้วปรากฏร่าง ๆ หนึ่งขึ้นมาแทนที่ แอนจำได้ว่ามันคือเด็กสาวที่อยู่ในรูปอาร์ตเวิร์กของการ์ด เธอคือแฝดสาม #1: สาวซามูไร

"เจ้าบ้าเอ้ย กว่าจะเรียกออกมาได้นะ" ประโยคแรกก็โวยวายใส่ทันที

"ออกมาจากการ์ด!" แอนสรุปจากสิ่งที่เห็น เธอเข้าใจอะไรได้รวดเร็วมาก

ผมหลงคิดไปก่อนเองว่าเธอจะงงกว่านี้

"ยายเด็กนี่คือการ์ดที่ฉันได้มาจากระบบสุ่ม… เขาเรียกว่ากาชาปองใช่ไหม"

"ไม่แนะนำตัวกันก่อนเหรอ ชื่อจริงฉัน ไม่ใช่สาวซามูไรอะไรนั่นสักหน่อย"

"แอน เธอเป็นนักร้องและนางแบบชื่อดัง" ผมผายมือไปที่แอน แนะนำตัวแบบประหยัดถ้อยคำ จากนั้นก็ผายมือไปทางเด็กผู้หญิงอีกคนบ้าง "ส่วนทางนี้คือมายา เป็นเด็กเกรดเก้าของโรงเรียนแห่งหนึ่ง อย่างที่เห็นว่าเธอมาพร้อมกับดาบคาตานะ เธอเป็นจูนิเบียวน่ะ"

"จูนิเบียวบ้าอะไร ทำไมแนะนำตัวแบบนั้นฟะ"

"เธอเป็นการ์ด… ที่ฉันสุ่มได้มาจากระบบ แต่ก็อย่างที่เห็น คนทั่วไปแยกไม่ออกหรอก"