Chapter Twenty-Five

Napangiting nakatitig si Zev kay Reese kasalukuyan silang umupo sa dining table. Pagkatapos ng graduation rites ay nag pasya na lamang silang umuwi. Habang ang parents niya ay nauna na sa Las Piñas. Ayon sa mga ito ay susunod na lang sila. Muli siyang napangiti nang kinindatan siya nito. Reese had made most of the dinner because he loved to cook and Zev did not.

" You're not only CEO and Novelist but a first-rate cook." She said looking at him sexy .

"Musta? Kanina pa ko naisipang itanong iyon. Kung okay ka lang ba sa isang taon na wala ako sa tabi mo. How's life." Said Reese as they began to eat.

Tumawa siya."Well of course hindi naging madali. I suffered a lot dahil palagi kitang iniisip, wherever I was, you always present in my thought. Palagi ko din kinakausap ang mga litrato mo'."

Reese took the opportunity to examine her there it was an innocent face, Si Zev ang babaeng ma-attitude na nakilala niya sa loob ng Mccollen bookstore. He looks into those blue eyes like a sea, those perfect lips. Indeed she's very perfect nga. He loved her with his whole body and soul and was so ashamed of being stupid.

How Reese wished that Persephone carry him and hide him in the deep and nice hiding place in her kingdom. Even in the corner of his mind he already knows what will happen next.

"Parang may problema ka. Does something bother on your mind?" Puna ni Zev. Halata namang may problema si Reese dahil mababasa mo iyon sa mga mata nito. Those eyes always reveal his feelings.

Matigas itong umiling. "W-wala!"

"You can tell me."

What I shall tell her? She wants to know my agony and soon her agony too. Pero heto nanatili parin akong walang imik na umupo dito at itinatago ang katotohanan, katotohanang dudurog sa kaniya. Now I can't tell her right now, what she doesn't know, doesn't hurt. Reese told himself.

"Tell it to me Please." Pagpilit ni Zev.

Sa halip na sinagot nito ang tanong niya ay tumayo ito at buong ingat na binuhat siya nito, pumanhik ito sa itaas sa loob ng silid niya at bigla siya nitong inihulog sa kama.

Habang nakahiga siya ay nagkaroon siya nang pagkakataong masdanin ito, mula paa hanggang ulo. Walang nagbago simpleng bulong niya sa sarili. Siya parin ang lalaking hinahangaan niya, lalaking iniligtas niya sa Mediterranean. Si Reese ito, and her mind back sa mga araw na magkasama sila sa loob nang silid niya, sa loob nang silid nito, tanda pa niya ang lungkot na nasa mga mata nito. Dahil ang lungkot na nakikita niya noon ay ang parehong lungkot na nakikita niya ngayon sa mga mata nito.

Gusto niyang mag-usisa at magtanong kung bakit may nabasa siya sa nga mata nito. Kakaiba at parang may ipinahiwatig. Gusto niyang umiyak sa dibdib nito at sabihin kung gaano niya ito ka miss. Pero sa tuwing nakikita niya ang lungkot sa mga mata nito, she couldn't help but think of him and how she move the mountain for him. Pero nakalimutan na niya ang lahat ng iyon ng humiga ito sa tabi niya and he gently snatched her to his body. Nararamdaman niya ang init na nagmumula sa katawan nito. Masuyo nitong hinagkan ang ulo niya at ikinulong siya sa isang mahigpit na yakap.

Kinabukasan habang magkaharap sila sa sala ay muli niyang napuna ang lungkot sa mga mata ni Reese. Kagabi pa niya pinilit ito para sabihin nito sa kanya kung ano man ang problema nito. Pero ayaw nitong sabihin 'yon. Kaya alas kuwatro pa lang ng madaling araw ay gising na siya kinuha niya ang cellphone nito at nabasa niya ang text nito kay Matt.

Paano ko iyon sasabihin

Ano ang ibig sabihin niyon? Tanong ni Zev sa sarili. May kutob siyang may itinago si Reese sa kanya.

"Naka-usap ko ang Mommy mo kanina. Next week daw ang selebrasyon." pagbabalita nito.

Zev said nothing.

"Why? Hindi ka ba masaya sa graduation mo?"

She asked bravely. "May itinago ka ba sa akin?" Nakatitig siya ng diretso sa mga mata nito gusto niyang makita ang sinseridad sa maging sagot nito sa tanong niya.

"Wala naman." Kalmadong sagot nito.

"The truth, Please, I know you hiding it from me."

Ngumiti ito para hindi ipinahalata ang kabang nasa dibdib. "Wala naman Mi Amor" pero maya maya ay nag-iba ang emosyon nito. Kitang-kitang niya ang lungkot na namumuo sa mga mata nito, isang butil ng luhang tumulo mula sa kaliwang mata nito. And the stealthily tear's is the most painful thing.

Tumayo siya at sumunod ito. Binuksan niya ang bintana at dumungaw doon. Mula roon ay nakikita niya ang mga nagdadaang sasakyan, and the walkers continues to walk. Who cares where they're going? No one there knew or would care.

Walang rason na malaman ni Zev ang mga nagaganap sa Madrid. Ang nangyari sa kanya at kay Venace. Kung malaman 'yon ng dalaga, surely his heart and Zev Hear will break into pieces.

Hindi nito alam kung ano pa ang maaring gawin. Hindi nito pwedeng sabihin ang nangyari dahil sigurado siyang masasaktan lamang si Zev. Hindi pa handa ang babaeng pinakamahal niya. No, she's not ready to hurt, she doesn't deserve it.

Nararamdamn at naririnig nito ang paghinga ni Zev, at ipinatong nito ang ulo sa balikat niya. "Mahal kita." Mahinahong sambit nito.

Hindi siya umimik, o tumingin man dito. Sinagot niya ito na parang nagbubulong lamang sa hangin "Kung mahal mo ako dapat wala kang itinago sa akin."

Hindi makapagsalita si Reese. Tumingin ito sa malayo, nagsimulang lumabo ang mga mata nito dahil sa luhang namumuo roon.

"What's that you are not telling me?" She insisted.

"Nothing. Lahat naman ng kaya kong sabihin ay nasabi ko. Nasabi ko na kung gaano kita namiss, ang paghihirap sa Madrid-"

"What you 'Can'?" Mabilis na tanong ni Zev, na pumutol sa sinabi nito. "Ibig sabihin may bagay na hindi mo kayang sabihin sa akin, Reese?" Tanong niya at inilayo ang sarili, nakatingin ito sa kanya.

Napuna ni Reese ang mga butil ng luhang nagsisi-unang pumatak sa mga mata ni Zev. Ganon din si Reese, isa-isang pumatak ang luha nito. Could it be the end? The bitter End of their relationship? Alin sa mga 'yon ay hindi masagot ng binata. He's deeply hurt. She was hurt too.

"Ano na, May itinatago ka ba sa akin? Sabihin mo na," aniyang nagdedemand sa basag na boses

Ibinuka nito ang mga labi nito pero walang salitang lumabas doon.

He said nothing.

Paano ko ba kayang saktan ang babaeng pinakamahal ko sa pamamagitan ng pagtapat ng kasalanan. Paano ko ba makayanan ang makita siyang madurog dahil sa salitang lumabas sa bibig ko. Somehow, I beg for understanding. Sana maintindihan ako ni Zev, pero kasalanan ko lahat. Di ko deserve ang maintindihan. Ito na ba ang huling gabi ko sa apartment ni Zev? Makikita ko ba siya balang araw? Magiging masaya ba siya? Ito na siguro ang huling pagkakataon na masilayan ang maganda niyang mukha. I don't want to lose this opportunity, kung ito man ang huling pagkakataon kong masilayan ko siya ay aki'y memoryahin ang bawat sulok ng kanyang mukha bulong nito sa sarili at lumapit sana para yakapin si Zev pero dumistansya si Zev.

"I guess you hide something and you can't tell it. Then allow me to hurt myself," aniyang humihikbi.

Ngayon naiintindihan na nito ang lahat na hindi pabor ang panahon. Saan ba ito magiging masaya? Saka lang ba ito makaramdam ng saya kapag wala na ito sa mundong ibabaw? Kailan ba makaramdam ng totoong saya na walang kapalit na sakit si, Reese? Saan at kailan. The beggars on the street, when they have alms they will feel the genuine happiness. Sana ganon din siya. Kontento naman siya sa mga bagay na nasa kanya na. Pero mas gusto niya ang maging isang pulubi subalit mayroong saya sa simpleng buhay.

"No, no! Don't you dare to hurt yourself," anitong nagmamakaawa sa basag ding tono. Maaring saktan ni Zev ang sarili pag wala na siya. Kung gawin ni Zev 'yon ay parang sinasakal siya ng kamatayan. Gusto na ni Reese ang mamatay dahil pagod na ito sa lahat. Ngunit bago ang kamatayan nito ay gusto nitong itama ang lahat ng pagkakamali nito at hanapin ang saya kahit sa huling oras nito. He wished that before he lost his last breath ay maitama na nito lahat. Para kahit papano ay tatahimik ang kaluluwa nito.

I am going to die, Mi Amor. Please embrace me his heart cries in torment. After all of these, perhaps he will face death calmly.

"Then tell it to me." nagmamakaawa ang boses niya.

Wala siyang magawa, ito na sasabihin na niya ang bagay na makadurog sa inosenteng damdamin ni Zev. Niyaya siya nitong umupo muli sa sala.