Chapter Twenty-Three

One year and three Months Later

Madrid, Spain.

Halos ibagsak ni Reese ang sarili sa kanyang kama kagagaling lang niya ng Barcelona para sa isang meeting. He was physically and mentally tired.

Pero sa ikalawang araw ng meeting ay hindi na siya dumalo dahil sinubukan niyang hanapin ang babaeng nagligtas sa kanya noon. He asked for her sa opisina ng mga cost guard sa Barcelona. He described her, ngunit nadismaya siya dahil hindi kilala ng mga naroon ang babae. Iniisip niyang baka nga namalikmata siya at dahil na rin hindi niya mamemorya ang hitsura ng babae.

He only saw her when he was blink for a second, her face was blurred dahil sa malabong paningin niya dulot ng sobrang kalasingan niya. Besides ay wala naman daw babaeng nagtatrabaho doon katulad ng babaeng dini-describe niya. Tila nga bolang naglahao ang babaeng 'yon.

Isang taon na ang nakalilipas mula nang lisanin niya ang Pilipinas at ang babaeng pinakamahal niya. Babaeng pinangakuan niya dati na hindi niya iiwan.

Heaven, sana mapatawad niya ako

Sa totoo lang ay hindi naging madali ang lahat. Dahil walang segundo, minuto, at oras na hindi niya naiisip si Zev. Minsan nga ay sinadya niya ang uminom ng napakaraming alak. He drunk just to lessen the disappointments that he felt. Sama ng loob na nararamdaman niya, alam niyang miss na miss siya nito dahil ganon din siya halos mamatay siya sa kamimiss niya dito.

Everyday he thinks of her. She too was too down and out waiting for him. Sa tuwing dini-distruct siya ng imahe ng dalaga ay nabubuhayan siya ng intensiyon na tawagan ito at sasabihin at isigaw kung gaano niya ito kamahal. Kung gaano niya ito namiss, na ito ang palagi niyang iniisip, na sa bawat pagtulog at pag-gising niya ay ito ang palaging iniisip niya.

Sa totoo lang ay ginagawa niya 'yon, tinawagan niya si Zev noon sa eksaktong alas diyes sa Pilipinas. Tinawagan niya ang cellphone number nito. Pero hindi siya magsalita o magpakilala man dahil ang gusto lamang niya ay ang marinig ang boses ni Zev.

Hindi na niya nagawang sabihin ang pangalan niya. He can't call her name. Dahil sa oras na makilala siya nito ay sigurado siyang iiyakan siya nito, and how could he stand that? It will strip his heart so bad.

He remembered those days as he drove his car to the MMC. He always thinking of her. She conquer his thoughts, he want her in those rainy nights in a godforsaken country inn. A big bed without Zev on it. Hindi madali ang isang taon. Isang taong wala siya sa tabi ni Zev.

Hinding-hindi maalis ng binata ang napakagandang mukha at ngiti ng dalaga sa kanyang memorya. Sa totoo lang ay palaging kinausap niya ang litrato nito. She's more beautiful when she's smile. Hindi niya maalis sa kanyang isipan ang huling gabi niya sa apartment nito.

Wherever he goes she's always present in his thought. Kahit naglalakad siya ng mag-isa sa mga kalye ng Madrid. Kahit mag-surf siya sa Valencia, ay palagi pa rin niyang iniisip si Zev. Ang biglang pagpasok nito sa kanyang isipan. Ang imahe ng dalaga ay nagdulot ng pagkahulog niya sa kaniyang surfing board. He can't run away, he can't avoid his thoughts.

Ngayon ay gusto na talaga niyang umuwi ng Pilipinas. But how? God will she forgive me? Bulong niya nang may naalala. Hindi niya alam kung bakit naka-abot siya sa puntong parang pasan niya ang bigat ng daigdig sa kanyang balikat. Will she let me go? Napabuntong hininga siya.

He can't imagine kung ano ang magiging reaksiyon ni Zev kung sakaling ipagtapat niya ang problema niya. The world will be blown up for her. Sinisisi niya ang sarili niya, pero nangyari na ang hindi dapat mangyari.

Ngayon ay parang sasabog ang utak niya. Hindi niya alam kung ano ang dapat gawin. What Am I going to do? A question ringing inside his mind. Naninikip ang dibdib niya nang tumukso ang imahe nito sa kanyang isipan. A soul in torment, a word from him can torture her.

Parang gusto na talaga niyang umiyak at humahagulhol. Ang bigat ng pakiramdam niya. His soul was dragged, dehydrated, no strength left for him, his soul gave a piercing screaming.

Paano ko sasabihin? Paano ko iyon ipaliwanag? Will she be okay with it? No, she's not a robot, she has a feeling, she may die. Good heaven, I want to die, to die and forget all of these.

His mind aggrievedly screams. And what wrecks havoc to create an arena that is full of pain for him? Siren of sob and cries are ready to blow out the stadium. His soul was stuck in the mud of disappointments. It breaks his heart savoring the bitterness of his misdeeds. Savoring the consequence of his lust.

But I clearly remember anything. Wala akong nagawa? Paano ako naka-abot sa puntong ito. I can't leave her. Hindi ko siya pweding iwan tulad ng dati. I'll fix it. God sana maintindihan niya ako.

Sa ilang sandali ay basa na ang pisngi niya dahil sa mga luhang nagsisi-unang pumatak. Hinayaan niya ang mga butil ng luhang 'yon ng makarinig siya ng pagtikhim. With his blurry eyes because of the grain of tears. He look at the door, Don Carlos stood there.

"Naka-uwi na sa Wuhan si, Lee," pagbabalita nito, alam na niya 'yon. "Binisita raw niya ang pamilya niya dahil sa nakakatakot na sakit na kumalat sa Wuhan ngayon"

Wala siyang komento sa narinig mula sa Daddy niya. Ngunit bumangon siya at humakbang sa may sofa. Umupo siya at nakayuko habang patuloy ang paglandas ng mga luha niya. Ang sakit-sakit ng nararamdaman niya. Ang akala niya dati ay pagkatapos ng isang taon ay masaya siyang bumalik ng Pilipinas. Pero nagkamali pala siya.

"Hijo, te ves tan triste. (Hijo, you look so sad)" Muling sambit nito sa mababang tono. Hindi nito inalis ang tingin sa kanya. Kanina pa marahil siya nito pinagmasdan.

His voice dropped into a sob. "Buo na ba ang desisyon mo? Ang desisyon ni-"

"Oo Hijo," mabilis na sabi nito.

Tears flooded his eyes, he roughly wipe away his tears with the back of his hand. "Pero si Zev? Paano siya? ¿Que hay de Ella? (What about her.)"

Nagpakawala ito ng buntong hininga saka humakbang sa kinauupuan niya, umupo ito sa tabi niya." I-ikaw ang nakaka-alam sa ganyang klaseng tanong, Hijo."

"No, Puedo entender papa, (I can't understand Dad)" He said in a cracked voice, a voice that shook with emotion.

"I know you can."

"Bakit ko ito magawa sa kanya? She's waiting for me, Daddy"

Tinapik nito ang balikat niya. "Lahat ng tao ay nagkamali. We sometimes become scoundrel, heartless, at minsan nga ay nagawa nating makalimutan ang taong pinakamahal natin kapag may nakilala tayong iba. It's hurt a bit. But you need to accept the responsibility. Ika nga ng isang writer 'If you turn your back from the consequence of your misdeeds you are worth nothing."

For the first time, Reese was receiving indifferent comfort from this man.

"Ya no sabía lo que debía hacer papa (I don't know what should I do Dad)" He stopped to catch his breath "I need to walk, to flee from my own thoughts, they're hurtin' me a bit." He gave a long profound sigh. "The guilt silently torture me"

"6:30 pm na Hijo. Hindi ka pa ba gutom?" Malayong tanong nito.

He shook his head. "I don't have a desire for food. I lost my appetite."

"Uuwi ka ng Pilipinas bukas. I booked a flight for you yesterday"

"D-Daddy?"

"I'll give you enough time and spend it all for Zev"

Nararamdaman niyang parang may malaking tinik sa lalamunan niya. "Hindi ganon kadali ang lahat Daddy. She's not tough as you think. Mahina si Zev. Sige sasabihin natin na sa pag-uwi ko ng Pilipinas ay papasayahin ko siya at sosorpresahin. Pagkatapos ay ano? Mag-iiwan ako ng Pusong wasak?" Humihikbing sambit niya.

"Hinihintay ni Nace ang desisyon mo." Diretsang sabi nito.

"Paano si Zev? Oh God, paano siya?"

"Everything will be fine trust me." Mahinahong sambit nito.

"S-sana ganon kadali ang lahat. Madaling sabihin ang magiging okay ang lahat. Pero si Zev ang nabiktima rito. Diyos ko, Paano si Zev" Hindi na niya mapigilan ang humahagulhol na parang bata.

"Sé justo Reese."

"Be fair?" ulit niya. "You let your thought run away with you Dad. Fair ba yong papakasalan ko si Venace while Zev suffers. Think about the consequences Dad." Sinabunot niya ang sariling buhok na parang baliw. Indeed he looks like a insane man. "Ako na lang mawala." Pakiramdam niya ay parang wala ng natirang lakas sa katawan niya.

Napailing siya at pinunasan ang basang pisngi. Mamatay na sana ako usal niya sa sarili kasabay ng pagtayo niya at lumabas ng silid niya. Hindi na niya pinansin ang pagtawag sa kanya ng kanyang Daddy.

He flee out from the house, a house where the incident had happened. Kung saan nangyari ang insidenteng gumugulo sa kanyang pagkatao.

He felt his feet become lighter and nimbler. He walk so fast at hindi na niya alintana ang malamig na simoy ng hangin na dumampi sa kanyang pisngi. Ang malamig na simoy ng hangin na yumakap sa kanya. Parang gusto ng binata ang magpabangga sa mga dumadaang sasakyan.

She doesn't deserve to suffer. Hindi siya pweding mahirapan sa oras na malaman niya ang nangyrai. It's I should die and suffer. But No! He needs to live, okay na yung mahihirapan din siya habang buhay. At paanong ang inosenteng tulad niya na dating niloloko, nauuhaw sa pangarap na mabuting relasyon at masayang pamilya ay nagawang magwasak ng inosenteng damdamin. Paanong nagiging manloloko ang isang niloloko rati. But he's innocent of the incident.

Niyakap niya ang sarili. Hindi niya alam kung ilang oras na siyang naglalakad ng nakayuko. Ang alam niya ay naka-abot na siya sa walang katao-taong lugar. Naghari ang nakakatakot na katahimikan. Malalim na ang gabi at lahat ng elemento at mga bagay tulad ng kahoy, gusali, kotse at iba pa ay nilalamon na ng kagabihan.

He continues walking aggrievedly with the streets lights and the reflection of the moon. He was broken, his broken heart was the only thing that was left for him, it pounded so fast, and there's a pain on it. His hands and fingers were numb. He was too blue. His eyes were too blue, and his heart cries. Hinding-hindi niya mapatawad ang sarili kung may masamang mangyari kay Zev. Kung may ginagawa ito sa sarili dahil sa kanya.

His mind went back to a few months ago. Sa oras na iyon ay umiinom siya ng maraming alak, he was too drunk, natural lang 'yon na malasing siya dahil sa sobrang iniinom niya at pagsabay ng alcohol at pagkamiss niya kay Zev.

Umuwi siya pero wala doon ang Daddy niya. Wala doon si Lee. Pagbukas niya ng pintuan ay nakita niya si Venace sa sala na nanonood ng isang Korean Drama sa Telebisyon. Inaalayan at inaalagan siya nito ng gabing 'yon. Paggising niya kinaumagahan ay nagulat siya ng makita itong nasa loob din ng silid niya. Habang siya ay walang saplot ang katawan niya.

This is the horror that he must face, and he was too scared. Now what he saw was a crooked road, with a bunch of trees on its sides, dark, uncertain, and unknown to him, where it will lead him? Unsure of answer Reese sat down. His strength was gone. His arms and legs giving out.

The place was too quiet lonely enough to be partnered to his overburdened brain. Kahit gaano man ito kagulo dahil sa samut-saring isipan na naglalaro roon. There's still part of his mind that's always aware of her, it seemed that Zev speaking to him with courage and she say 'Get up mi Amor' he saw her brave eyes. Patuloy na lumalalim ang gabi. The clock strikes eleven and still, he sat there with his thoughts.

Paano ko 'yon nagawa kay Zev? Paano na ang pangako ko sa kanya noon? How the hell did I come to this horror? How I can live with this horror? Oh God please help me.

He closed his eyes. Pero bigla siyang magmulat ng mga mata nang biglang may humintong sasakyan sa tabi niya. Dahil sa gilid lang ng kalsada siya nakaupo. Lumabas ang isang estrangherong lalaki. Parang pamilyar ito sa kanya. Kung hindi siya nagkamali ito ang lalaking ipinalit sa kanya ng fiance niya na si Arexia noon.

"Hola Mr. CEO. ¿Qué estás Haciendo aquí? Estás demasiado lejos de la Ciudad. (Hello Mr. CEO. What are you doing here? You're too far away from the city)" He said rubbing his chin and adding quickly. "Este lugar no es bueno para un CEO como tú, solitario y deprimente (This place is not good for a CEO like you, lonely and depressing)"

Tumayo siya at inilibot ang tingin, mga malalaking puno ang nakikita niya at walang isa mang gusali ang nakatayo roon.

"Are you wondering how many people have been murdered here? Kill violently by the Mafia," nasilayan niya ang pag-ngiti nito. He looks so strange. He's stranger, tumindig ang balahibo niya. Pero hindi niya 'yon inalintana, at mas lalong tumindig ang balahibo niya nang naglabas ito ng baril, he pulls the trigger. "But they can't do that to me!" Dagdag nitong tumawa.

"Are you a Police? Forest Ranger?" Pautal-utal na tanong niya.

He shook his head. "Self-defense. Oh, permiteme presentarte mi nombre. Soy Rost Valerion. No quiero meter mi nariz, pero te ves tan triste, solo (Oh, allow me to introduce my name. I'm Rost Valerion. I don't mean to poke my nose in. But you look so sad, lonely.)"

"Oh, nice to meet you, Rost."

"You are scared, aren't you?"

Umiling siya at muling sumulyap sa baril nito, nang napansin nito na roon nakatutok ang atensiyon niya ay isinilid nito iyon sa lalagyan ng Baril nito.

"¿Necesito un Aventon? (Need a lift.)"

"Probablemente si, parece que estoy huyendo a kilometros de casa" (Probably yes, it seemed I flee for miles from home)"

Tumawa ito at sumakay na sila at umalis sa lugar na 'yon. Nagsuhetisyon ang estrangherong si Rost na ihatid siya nito sa MMC mismo kaya pumayag siya. Pagkatapos magpasalamat ay umalis na ito.

KINABUKASAN din ay bumalik siya ng Pilipinas. Pagdating niya ng Mansion nila ay agad siyang sinalubong ni Matt. Ang unang naging lumabas sa bibig nito ay si Zev.

Ibinalita nito sa kanya ang nalalapit na graduation ni Zev. Marahil ay napansin nito ang lungkot sa mukha niya kaya nagtanong ito kung okay lang siya. He asked him kung ano ang nangyari sa kanya sa Madrid. Mga katanungang hindi niya pwedeng takasin.

"Ang graduation rite," ani na lamang niya.

"Next week Bro, sa isang Five star Hotel gaganapin."

"Ganon ba?"

"Teka hindi mo ba ikakamusta si Zev?" nagtataka na talaga ito. Dahil kanina pa nito nabasa ang lungkot na namayani sa hitsura ni Reese, tila may isang mabigat na problema ang pinasan ng kaibigan.

"Oo siyanga nasaan siya ngayon?" sa wakas ay tanong niya.

"Abalang-abala sa nalalapit na pagtatapos."

Why look so strange, Reese? Matt whispered.

He sighed. "Huwag mo sanang babangitin sa kanya na nandito na ako sa Pinas."

"Why?" nagtatakang tanong nito.

"Bro, ikakasal kami ni Venace a few months from now."

"Huwag mo akong dramahan." anitong tumawa.

"Sekretarya ko si Nace sa Madrid na taga-dito rin sa Pinas somewhere in Marikina City. Sa bahay namin siya tumuloy," aniya at ikinuwento ang buong pangyayari.

"Vete a la mierda perra estúpido (fuck you stupid)" bulalas nito. He's stunned.

"She's two weeks pregnant. Sana maintindihan ako ni Zev sa ganitong bagay," aniyang tumayo.

"I don't know, but she will, and I'm sure she is, kasi nga mahal ka non," anitong nauunawaan siya pero halatang hindi ito naniniwala sa sinabi niya.

Muli ay hindi niya napigilan ang umiyak. "God knows how much I love her kung 'di lang sa katangahan ko ay magiging masaya kami. I can't imagine how struggled she was during my absence. I can't imagine how she has waited in vain, tapos ngayon umuwi ako na isosopresa siya sa bagay na dumurog sa inosenteng pagkatao niya. Why I'm so cruel?"

"Life is dissimilar from a novel you have written. All stories have their end and you know that. It can be tragic or happy ever after either. Who cares? But about you and Zev if she leaves you or you leave her that is not the end. Separation can be a fresh healing start."

Reese sobbed and rocked and wept.

'This isn't good for you. You'll make yourself sick."

Reese said nothing. Alam niyang imahe ni Zev ang naglalaro sa utak niya. Puno ng panunumbat ang mga mata nito. Heartache and heartbreak are always part of human existence, however, it was sting like a bee, sting like Portuguese man of war, and bite like Naja naja. His entire being was now wrecked by the hurricane of disappointment and guilt.