27

Rod woke up with a throbbing headache. He looked around and abruptly got up when he saw an unfamiliar place. He was then greeted by a surge of pain from all over his body making him fall from the bed.

"Rod!"

Biglang pumasok si Conrad na may hawak na mangkok na umuusok pa ang laman.

"Anong ginagawa mo? Ni hindi ka pa nga magaling~"

Napatulala siya ng makita ang kaibigan. Hindi niya akalaing nakaligtas ito sa unatake sa kanya noong nagdaang gabi.

"~od? Rod?"

"Ayos ka lang ba? May masakit ba?" 

Bakas sa mukha nito ang pag-aalala pero ni hindi man lang sumagot si Rod, sa halip ngumiti lang siya habang pinagmamasdan ang kaibigan. Ni hindi niya alintana ang sakit mula sa mga tinamong bali at sugat.

Habang kumakain ay wala ni isa sa kanila ang nagsasalita. 

"I think I need to go," Rod suddenly said, which stupefied his friend. "Mapapahamak lang kayo pag nagtagal pa ako dito."

Marahang inilapag ni Rod ang hawak na kubyertos saka akmang tatayo na mabilis na napigilan ni Conrad.

"Anong pinagsasabi mo? Anong aalis? Ni hindi ka pa nga magaling!"

Rod just shrugged his shoulders nonchalantly, hiding the fact that he's sad to leave the place where he found a friend.

But still, he knew staying there would only put the people in danger.

He took a deep breath as he said, "Thank you so much for everything."

With a forced smile, he tugged Conrad's hand off him and left.

***

Rod couldn't help thinking of his limbs falling off as he forced his body to move. This makes him regret leaving Conrad's town when he still needs to recuperate.

He shook his head, trying to remove that thought.

Alam niyang hindi siya pwedeng mag-stay doon lalo pa't hindi niya masisigurong mapoprotektahan niya ang mga nakatira doon kapag may umatake ulit sa kanya.

"Kung bakit kasi walang manggagamot doon!" daing niya habang patuloy sa paghakbang.

Hawak ang makapal na sangay ng puno na ginawa niyang tungkod, pinilit niyang kaladkarin ang sarili papunta sa susunod na bayan.

"Hijo!"

Halos mapatalon pa siya sa gulat ng biglang may humarang sa kanyang sasakyan. Sakay nito ang isang namumutlang matanda na may mabait na ngiti.

"Saan ka pupunta?" 

Hindi sumagot si Rod sa pang-uusisa ng matanda at akmang lalagpasan ito ng muli itong mag-salita.

"Mukhang anumang oras bigla ka na lang tutumba sa tabi ng daan," dagdag nito sa tonong mapagbiro ngunit may halong pag-aalala.

Hindi napigilan ni Rod ang mapasimangot dahil sa sinabi nito. Pakiramdam tuloy niya napakahina niya para sabihan siya nito ng ganoon.

"Huwag mo sabihing minasama mo iyong sinabi ko?" tanong pa nito na sinabayan pa ng malakas na tawa. "Ano ka ba naman, sumabay ka na ng makapagpahinga ka."

Bago pa man tuluyang makasagot si Rod ay bigla na lang siyang lumutang papasok ng sasakyan. Sinalubong siya ng napakalapd na ngiti ng matanda na nanatiling nakaupo sa unahan.

Tsk, magic, Rod thought as soon as he realized what just happened.

Saktong paglapat ng kanyang katawan sa loob, ay agad siyang nakaramdam ng antok.

Pasimpleng nagnakaw ng tingin ang matanda sa sugatang pasahero na ngayon ay tuluyan ng nilamon ng antok. Ang kanyang mukha ay puno ng pag-aalala pero halata ding tils ba nakahinga siya ng maluwag.

"Been a long time," he whispered.

Rod woke up only to find out that it's already dark outside.

"Kamusta?" bati ng matanda. "Sarap ng tulog ah," dagdag pa nito saka tumawa ng nakakaloko.

Hindi niya na lang ito pinansin na pasimpleng umayos ng pwesto.

"Saan na tayo?"

"Hmm..." Nangalumbaba pa ito na parang nag-iisip. Matapos ang ilang minuto ay biglang ngumisi. "Hindi ko alam." 

Biglang nalukot ang mukha ni Rod sa sagot nito na sinabayan ng malakas na tawa.

"May sayad  pa ata itong matanda na ito," bulong ni Rod.

"Ano iyon?"

Agad na napatingin si Rod sa matanda. Hindi siya makapaniwala na napakalakas ng pandinig nito.

"Wala," sagot ni Rod na sinabayan ng matamis na ngiti. "Bakit? May naririnig ka ba na hindi ko naririnig? Naku, nakakatakot na iyan, ah."

He harrumphed. "I'm not insane!"

Napangisi na lang siya ng makitang asar-talonang matanda.

***

"Jess, Sly, let's go." 

Kurohana took a pair of children's bags as she moved towards the door. Today is the day that they're going to attend school. 

"No! I don't wanna go!" Sly said while throwing tantrums.

Halos mapabunghalit ng tawa ang babae dahil sa itsura ng batang nagmamaktol.

He's currently sitting on the floor while wailing. He's even kicking and swinging his arms.

"Slytherin, you look like a lost child."

"No I'm not!" Then he cried even harder. 

Kurohana sighed as she tried to suppress her laughter. Ever since the boy woke up from his coma, he started to act like a child.

"But you do look like one," Kurohana said.

Biglang tumayo si Slytherin saka humalukipkip. Pinilit niya ding pigilan ang pag-iyak.

"Mom, I don't wanna leave..." he said sobbing then hugged one of her thighs.

Her heart starts beating fast upon hearing what he just called her. She hugged him back as she calmed herself.

Shit, I can't calm myself, she thought.

Tumikhim si Kurohana saka tumalungko para mapantayan ang taas ng bata. "Sly, you're not gonna leave us forever. You'll just attend your class then return in the afternoon."

"But I don't wanna leave you alone!" he sobs. "Who's gonna protect you?"

Kurohana felt defeated for the first time as soon as she heard what he said.

"I'll go with you and watch you take your class, alright?"

Mabilis na dumaan sa mukha ng bata ang pag-aalinlangan na agad din naman napalitan ng matamis na ngiti.

"Okay," Sly compromised while nodding.

"Now, stop crying, big boy." Kurohana wipes his tears dry then patted his head lightly.