Chapter 45: Lost her

Natapos ang araw na iyon na maayos.

Not totally happy because of the behavior of my sister. Di naman sa pinipilit kong gustuhin nya ako. Pero sana, subukan nya muna bago ayawan ang pagiging magkapatid naming dalawa. I heard her cried to mama. Sinumbatan nya ito. Kung bakit raw sa dami ng tao sa mundo ako pa ang naging kapatid nya. Kadikit ng kanyang bituka. Mama, never talked. She just hugged her and whispered on her. Di ko narinig pa iyon dahil bulong nga lang.

Hindi ko pa rin maintindihan kung anong kinagagalit nya sakin. Simple lang naman ako. Sumusunod sa lahat ng gusto ng mga magulang ko. Basta alam kong tama at hindi taliwas sa paniniwala ko. Iyon ang ginagawa ko. Hanggat wala akong nasasaktan na tao. Duon ako. Pero pagdating sa kanya?. Wala akong maisip na paraan. Kung ayaw nya sakin. Hahayaan ko nalang ba?. Kung ipipilit ko kasi sarili ko sa kanya baka lalo nya lang akong kamuhian. At iyon ang hindi dapat. Magkapatid kami at kahit na anong mangyari. Di dapat kami humantong sa ganun.

The next day. Normal ang lahat. Nag-unahan ang dalawang kuya na maghatid sakin. At sabi ko. Paano si Denise. Kaya ginawa nila. Sumabay ako kay kuya Ryle taz kay kuya Rozen naman si Denise.

Payapa ang buong araw na iyon. Maging sa hapag kainan, kinagabihan.

The next morning. Ganun pa rin. Tahimik at masaya ang lahat. Pwera lang sa kanya. Laging busangot at masama ang titig nya sakin. Binalewala ko iyon at sinusuklian nalang ng magandang ngiti.

Isang linggo ang lumipas na tahimik ang lahat. Pero pagkatapos nang linggong dumaan. Duon na sya nag-iba. As in. Kung lagi syang late umuwi noon. Ngayon, late at lasing na lasing na. Kung noon, nakakausap pa sila nila kuya. Ngayon, hindi na sya sumasagot sa mga tanong nila. Tahimik. Sobrang tahimik nya. Kung noon na laging mahinahon pa nyang sinasagot sila mama at papa. Ngayon, pasigaw at pagalit pa.

I don't know what her real problem is.

"Lumalala na si Denise Rozen. anong gagawin natin?.." kuya Ryle asked him habang andito kami sa kusina. Naghahanda ng aming hapunan. We are cooking for our dinner. Wala pa si papa. Pulis sya at minsan. Matagal umuwi. SI mama naman. Magkasama lagi sila ni mommy sa shop o kahit saan. Di ko kasi sila matanong minsan dahil sa pagkaabala nila. Namin.

"Let papa handle her..." sagot lang ni kuya Rozen. Abala na sa pagbabalat ng sibuyas. Pareho sila ng kinuhang course. Culinary arts. Kaya mahilig magluto.

Kami kaya?. Siguro kung wala ang ganuong sitwasyon noon baka pareho din kami ni Denise ngayon na masaya. Lungkot ang dumaan sa akin ng maisip ito.

"Ano ba, Denise?!.." padarag na bumukas ang pintuan kaya nagulat talaga kami. Kasabay pa noon ang galit na boses ni mama. "Lagi ka nalang ganyan. Kailan ka ba magbabago ha?. Bat di mo nalang gayahin si Joyce?.."

"Sya na naman?!!.." galit rin na tanong nito kay mama. Nagtinginan kaming tatlo saka sunod sunod na pumanhik sa sala kung saan andun sila. Magkaharap silang parehong galit. Si mommy, agad akong dinaluhan at niyakap. Tinago sa kanyang dibdib ng yakapin ako. "Sya nalang lagi!. Sya nalang lagi!!. Sya lang ba anak nyo ha ma?!. Sya lang ba?!. Anak nyo rin ako.. bakit sya nalang lagi?.." galit nyang sabi habang humahagulgol. Umawang ang labi ko. Kumalas ako sa yakap ni mommy pero lalo nya lang akong niyakap. Hindi hahayaang makalapit sa kanila. "Laging sya ang bukambibig nyo. Sya na kahit wala sa harapan nyo. iniisip nyo. Ako ba?. Kailan nyo pinahalagahan?."

"Kailan nyo ako niyakap katulad ng pag-ulila nyo sa kanya ha?. Wala hindi ba?. Hindi pa nangyari diba ma?. Kasi, sya lang minahal nyo. Ako?. Sino ba naman ako sa inyo?. Sana ako nalang pinamigay nyo. Sana namatay nalang ako.."

No one dared to speak. Humihikbi sya. Nanghihinang umupo sa sahig. Takip ang buong mukha gamit ang dalawang palad. "Pareho ko kayong mahal anak.." si mama. Lalapitan sana sya kaso bigla itong tumayo at lumapit sa aming gawi. Agad naman akong tinago ni mommy sa likod nya.

Tinitigan nya ako ng pagkasama sama bago walang imik na tinalikuran kami.

Naiwan kaming mga walang masabi. We're all thinking about her. Kung ano ba talagang pinaglalaban nya.

Kinausap ko si mommy at kuya na iwan na muna kami ni mama. Mabilis naman nila kaming iniwan.

"Ma.."

"Di ko na alam kung anong gagawin ko sa kanya hija.. Nahihirapan din akong makitang nahihirapan din sya.." malungkot na ani mama. Nakaupo kami ngayon sa sala kung saan kami nag-usap usap noon.

"Ma, hayaan nyo nalang muna sya.."

"Mas lalo syang magrerebelde. " kontra nya sakin. Hinarap ako.

"Baka kailangan nya rin ng space ma. Give her that to breathe. Baka nagulat pa sya tungkol sa amin.." napaisip sya kalaunan.

"Di ko alam na hahantong sya sa ganito anak. Binibigay naman namin lahat ng gusto nya. Lahat ng luho nya. Lahat lahat. Pero bakit hindi pa rin iyon sapat sa kanya?.."

"Ma, walang katumbas na materyal na bagay ang pagmamahal ng isang pamilya.."

"Alam ko naman eh. bakit sya ganito?. Ngayong masaya na ang lahat?. Sya naman ang hindi?.." I have no words to say. Naubusan ako.

Ako man. Nasasaktan sa nangyayari. Oo may parte sakin ang masaya dahil kahit papaano buo pa rin ang pagkatao ko. Pero bakit pakiramdam ko, may puwang pa rin?. Hindi ko alam kung anong kulang. Wala akong ideya kung ano.

"Ma, saka mo nalang sya kausapin pag hindi na mainit ulo nya.." pigil ko sa braso nya ng sabihin na kakausapin ito. Nilingon nya ako. Hinimas ang buhok ko bago ang aking pisngi. "Wag ka ng mag-alala. Magiging okay din ang lahat.. mahal kita.." anya saka ako hinalikan sa pisngi at nagpaalam na para sa kay ate.

Sana lang. Maliwanagan na sya pagkatapos nito. Nakakapagod mag-isip ng paulit-ulit.