Chapter 16

[Emia]

"Pero hindi pa naman tapos ang kwento niyong dalawa,... buhay ka pa at buhay pa siya,... hindi naman naglalaho ang pag ibig,... kung mawala man ito eh pwede mo namang hanapin.

Love... it can fade...

maaaring kumupas din ang kulay ng pag ibig pero hindi ba parehas pa rin naman ang tawag mo sa kulay na kumupas at sa orihinal nito..."

"Emia...?"

"Maraming nag iisip na tayong mga nasa teenagers pa lang eh hindi pa kayang maintindihan ang tunay na kahulugan ng pag ibig at iniisip na ang mga nararamdaman natin eh nasa level pa lang ng crushes, puppy loves or something that we did out of curiosity..."

"Emia..."

"Love does not secret itself to young or adults... it wanted to be known the moment that we came into this world. Whether we are the young ones, teens, adults or even if we are the smart ones or the foolish ones,... being in-love is LOVE. It doesn't count on what you do,... it counts in what you feel,... WHAT WE FEEL!...."

"Sapalagay ko nga tama ka Emia,... kaya lang..."

"Bakit?..."

"Saan mo ba nakuha ang mga sinabi mo?..."

Ngumit si Lliane pagkasabi niya nun... oo nga,... saan ko ba nakuha iyo.?...

"Wala,... basta lumabas lang eh..." (smile)

"talaga?... baka naman may pinagdadaanan kang mas magulo?..."

"Gaya nang???..."

"Ewan ko,... si Sylvan siguro..."

ump!?(shocks)... oo nga pala,.. naku... mag classmate nga pala kami sa sunod na klase.

"Tara na Emia,... papasok na yung sunod na klase dito..."

********

[End of sixth class] Emia

Simula ng magsimula ang klase namin ni Sylvan eh hindi ko man lang siya nakitang gumawa ng move na lapitan man lang ako. nakakainis!... tapos na nga yung klase pero hayun at inaayos na niya ang gamit niya at naghahanda ng umalis...

Hindi man lang talaga siya hihingi ng sorry sa akin dahil sa mga ginawa niya,... dapat naisip ko na agad na tauhan siya ng lolo ko eh di sana,... sana... ano nga ba?...

HINDI!

HINDI!...

Sana hindi na ako nagkakaganito...

Nasa labas na siya ng classroom ng nagdecide akong habulin siya at lumingon naman siya ng tawagin ko siya.

Bwiset talaga! Bakit ako pa ang kailangan pang maunang lumapit sa kanya...

Kailangan niyang humingi ng tawad sa akin!.. Tama! Hindi ako matatahimik kapag hindi niya yun ginawa...

"Wala ka bang kailangang sabihin?..."

Ako na ang nagsimula para malaman niya agad ang gusto kong ipabatid sa kanya...

"Wala naman,... meron ka bang hinihintay na sabihin ko?..."

Plain lang siya makipag usap at dahil doon eh mas naiinis ako!...

"Meron nga."

Mabilis kong sagot sa kanya.

"Talaga?..."

"Tigilan mo nga ako sa ganyan... kung ano man ang tawag mo sa ganyang ugali mo na akala mo walang alam!... Alam ko na ang lahat!..."

"Hmmm?... Ano naman ang alam mo?..."

Badtrip!... Malapit ko ng masapak ang isang ito!... Konti na lang talaga... nagtitimpi lang ako...

"Iniinis mo ba talaga ako!?..."

"Actually,... konti..."

Anak ng!?... Medyo ngumiti pa talaga siya... nag eenjoy talaga siya sa pang aasar niya sa akin!...

"Hindi mo talaga sasabihin, ano!?..."

"Ang alin?..."

"Mag sorry ka..."

Yan ah,... medyo hindi ko na tinaasan ang boses ko pero diniinan ko ang pagkakasabi nun...

"Makinig ka Emia,... hindi ko iyon sasabihin dahil ikaw ang dapat na magsabi nun sa akin..."

"at bakit naman!?..."

Binabaliktad pa ata ako nito...

"Ewan ko..."

Yun na naman,... iniinis niya talaga ako sa ganoong paraan niya ng pagsasalita...

TEARDROP...

Hindi ko alam kung bakit may tumuling luha sa mga mata ko at kung bakit parang gusto ng umiyak ng mga mata ko.

Ramdam ko na lumalabo na ang paningin ko dahil sa luhang malapit ng tuluyang tumulo sa mga mata ko...

Dahil ba sa sobrang inis ko kaya ako nagkakaganito?... Dahil ba sa kagustuhang kong marinig na mag sorry siya sa akin kaya ganito ang pakiramdam ko?... Bakit ba ganun na lang kahalaga sa akin ang paghingi niya ng tawad?... May magbabago ba sa katotohanang tauhan siya ng lolo ko... o may iniixpect ba akong marinig sa kanya?... Ano ba talaga ang gusto kong marinig na sabihin niya?...

****

[Sylvan]

Relax heartbeat...

One shot loud HEARTBEAT...

Babump!!! Naramdaman ko na parang may bumangga sa dibdib ko kaya medyo napagalaw ako ng paatras ng makita kong may pumatak na luha sa mga mata ni Emia at halata mo rin na nagbabadya ng tumulo ang mas marami panv luha dito

THIS IS THE VERY FIRST TIME THAT I FELT SOMETHING LIKE THIS... WHAT IS THIS?...

Pareho kaming nakahinto ng mga oras na iyon. Ako na nakatingin sa kanya habang siya naman na nakatayo lang din at nakatingin sa akin, nakatayo at nasa gilid ang mga kamay...

Hindi ko akalain na naging masyado pala akong mean sa kanya...

I tried to move my arms and thought to reach her but suddenly I stop midway after seeing her tears starting to fall continuously...

She's crying in front of me,... silently...

W H Y ?...

****

[Emia]

W H Y ?...

Why does my tears keep falling?...

I try to regain my thoughts in the reality and look up at the guy who is standing in front of me.

S H O C K S !?...

What am i doing?...

****

[Sylvan]

Inilihis ko sa kanang direksyon ang mga mata ko at hindi ko alam kung bakit ko na lang basta kinamot ng kanang hintuturo ko ang aking pisngi.

"Ah?... ano...? uhm..."

Hindi ko alam kung anong magandang sabihin...

[Emia]

HINDI!? NAKAKAHIYA!!!!

Napatakip ako ng kamay sa aking mukha sa reaksiyon ko na yun...

"Sorry?..."

Bigla ko na lang yung nasabi at saka ako tumakbong paalis....

[Sylvan]

H U H ! ? ? ? . . .

GEEEZ!!!!... Ano ba naman klaseng babae siya.... Wala na akong iba pang maisip sa kanya na gawin...

********

[Seventh class of Emia ang Lliane] Emia

Ahh!!!!.... Ano bang ginagawa ko!?...

Stupid, Stupid, Stupid!...

[Lliane]

Malamang mah nangyari na naman sa kanila ni Sylvan kanina,... Nag away na naman kaya ulit sila?...

********

[End of seventh class, outside the school] Lindoln

Parang may iba ngayon kay Sylvan?... Kinakabahan ako pag ganitong iba ang presensya niya,... Parang hindi ko kasi siya makilala...

" Am i mean to her?..."

Sabi ni Sylvan na hindi naman para sa akin ang tanong at diretso lang na nakatingin sa kalsada.

Diretso lang din ako ng tingin sa kalsada ng sumagot ako sa kanya pero pinagmamasdan ko ang reaksiyon niya sa gilid ng aking mga mata.

"Pwede bang liwanagin mo kung sino ang pinag uusapan natin?..."

Madali mong malalaman kung sino ang tinutukoy ni Sylvan kapag ang presensya niya ay yung self centered at walang emosyon pero kapag ganitong ang mga mata niya ay nag aalala at nalilito, hindi na ako sigurado kung anong iisipin ko.

"It's Emia,... Am I mean to her?..."

UNBELIEVABLE!?... How come that I could witness some miracle and to think that I saw it in Sylvan...

I couldn't imagine that Sylvan would say such things,...

His dark cold emptiness abyss heart was touched!...

No one has ever touched his heart,... except for cute things but for a human to do that,... I think this was the first time.

"Ngayon mo lang napansin... akala ko mag i-stick ka sa box mo..."

(note: box-means Sylvan being self centered, emotionless, alone. His being a wallflower)

[Sylvan]

Hindi,... hindi ko na dapat itong itinatanong pa,... alam ko naman na ang sagot sa tanong ko...

"Emia demanded me for an apology that is why I thinked that I did something that hurt her..."

"Did you just concluded that you hurt her or do you really know that you did?..."

I was silent there...

She cry,... Emia...

"Meridiem family, or should I say that one of their people were the one who pick you up on the past wednesday..."

次の章へ