Chapter 29

Xaiyi Point of View:

"Ba't antagal naman ng driver niyo, Madrigal?" Nagmamaktol na tanong ni Hyden kay Kean.

"Baka natraffic." Sagot ni Kean rito.

"Tsk. Lagi naman e. Sa tuwing umuuwi nalang tayo dito." Reklamo pa nito.

"Stop it, Ry. Alam mo namang matanda ni si Mang Felen." Sabi pa ni Kean rito.

"Yeah right. Hindi naman bumabata si Mang Felen e." Umiirap pa nitong sagot.

Hindi nalang siya sanagot ni Kean bagkus ay inilingan niya nalang ito.

Nandito kasi kami ngayon sa labas ng airport. Nag-aantay sa driver nila Kean para sunduin kami pero wala parin ito kahit na isang oras at mahigit na kaming naghihintay.

"Gosh! I'm so hot! Basa na ng pawis likod ko, Madrigal. Ilang oras pa ba tayo maghihintay?" Reklamo na naman nito.

Hindi nalang namin siya pinansin ni Kean dahil hindi talaga siya tumitigil sa pagrereklamo.

Naghintay pa kami roon ng limang minuto nang dumating na rin sa wakas ang driver nila Kean.

Tumigil ito sa harapan namin at agad na bumaba.

"Mang Felen." Nakangusong tawag ni Hyden dito.

"Welcome back po mga sir at ma'am. Pasensya na po talaga dahil traffic po talaga ngayon sa edsa e." Paliwanag nito saka ngumiti at tunulungan kami sa mga gamit namin.

"Si Mang Felen talaga. Tsk tsk tsk. Susumbong ko po talaga kayo kay Manang Elma." Parang batang reklamo parin nito kaya naman napailing nalang ako habang natatawa.

"Naku po, sir Hyden. Hindi po parin talaga kayo nagbabago." Kamot-ulo pa nitong kumento.

"Kayo nga din po e. Lagi niyo nalang po kaming pinaghihintay. Hindi niyo po ata kami namiss e." Sagot naman nito at mas pinahaba pa ang nguso.

Kaya naman inakbayan ko ito nang pasakal at ngumiti kay Mang Felen. "Naku po, Mang Felen. Pagpasensyahan niyo na po itong si Hyden. May pagkasinto-sinto po kasi talaga 'to e." Paghihingi ko ng paumanhin na ikinatawa naman nito.

"Ayos lang po iyon ma'am Xaiyi. Mula pagkabata po talaga ay naiintindihan ko na po talaga ang sitwasyon ni Sir Hyden." Pagsasakay naman nito.

Lahat naman kami ay natawa maliban kay Hyden. Pilit parin kasi nitong kumawala sa pagkakasakal ko kaya naman ay pinakawalan ko na.

"Are you trying to choked me to death, Xai?!" He complained.

I just ignored him at natatawang tumulong nalang kay Mang Felen sa pagbubuhat ng mga bagahe.

Hindi din kami nagtagal at agad  na ding sumakay at umalis.

Habang nasa byahe ay hindi maiwasan nila Mang Felen magkamustahan at magkwentuhan.

Naging magiliw ang byahe hanggang sa makarating kami sa bahay nila Kean.

Pagkababa palang namin ng sasakyan ay nakangiting sinalubong na agad kami ng mga katulong at pamilya ni Kean.

"Hi po, Tita!" Excited na tawag na agad ni Hyden at agad na lumapit sa isang Ginang at malugod naman itong niyakap.

Napangiti naman ako sa pagiging maaliw ni Hyden sa mga tao. Kung titignan ito ay masasabi mo talagang madali mo siyang makakasundo. He is a doctor anyway, malamang sa malamang ay madami na rin siyang nakakasalamuha.

Nabawi ko ang tingin kila Hyden at napunta kay Kean nang bigla baling niya akong akbayan. Nakangiti ito kaya naman ngumiti nalang ako pabalik.

"Wanna meet my parents?" May pataas-taas kilay pa nitong tanong kaya di ko maiwasang matawa.

"Sure. Sa mga kwento mo ay matagal ko na din naman silang kilala. It's just that, I can't remember them anymore." Bakas ang panghihinayang sa boses ko. Pero excited talaga akong makilala ang mga magulang niya. Medyo kinakabahan pero hindi iyon hadlang para makilala ko sila muli.

"Don't worry. They really like you back then and I'm 100% sure that they still like you. Especially my Mom." Pagsesegurado nito sa akin.

"Okay. I trust you anyway." I just said and he held my hand.

"Let's go?" Sabi lang nito at hinila ako palapit sa mga magulang niya.

"Mom, Dad." Tawag niya sa atensyon ng mga ito.

"Kean/Son" Sabay pang tawag ng mga ito.

"Mom, Dad. Do you still remember Xaiyi? She lost her memory so I would like to introduce you guys again with her." He explained slowly. "Xai, this is my mom. Her name is Kea Jane Madrigal. You were both close when we were still a kid. She eventually snatched you away too when we were playing." Medyo natatawa pang wika ni Kean.

"Hey sweety." Mrs. Madrigal came close to me and tightly hugged me. "Gosh! I can't believe that after 7 years you've become this beautiful." She patted my head like as if she always do that. It felt like we're really so close when she approached me. Her gentle smile and eyes take my nervousness away. I thought that they were hard to be friends with. Afterall, I can't even remember them.

I smiled back and thank her for the compliment. "Thank you for the compliment Mrs. Madrigal." I just said.

"What a good girl. I wish that I'll have a daughter like you but too bad I gave birth to this boy." Sabay tingin kay Kean.

"Mom! I'm your son." Kean complained.

"You are indeed my son. Why are you shouting?" Parang batang nagagalit na wika ni Mrs. Madrigal.

"Why do you always say that whenever Xaiyi's around?" Dagdag pa ni Kean.

Napatingin tuloy ako kay Mr. Madrigal nang bigla itong tumawa.

"Because she wants her, son." Natatawang saad naman ni Mr. Madrigal.

"I know dad. That is why I want to have her too." Nakangiti namang sagot ni Kean habang nakatingin sa akin.

I was speechless and don't know what to say kaya naman napaiwas nalang ako sa mga titig niya.

Nilapitan ni Mr. Madrigal ang kanyang asawa tsaka inakbayan ang asawa at ito na rin mismo ang nagpakilala sa sarili. "Shawn Red Madrigal. Kean's father. Nice meeting you again, Xaiyi." Wika nito at iniabot ang isang kamay sa akin.

"Nice meeting you too, Mr. Madrigal." Sagot ko naman rito.

"Skip the formalities. You usually called us Daddy Red and Mommy Kea before your accident, sweety. And I hope that you can call us that way again." I was stunned because of what she said. Base on Kean's story, my parents abandoned me and I live with my grandparents. But I can't believe that somebody will fulfil that too. Napakatanga ko naman pala noon para manlimos pa ng atensyong kahit kailan ay hindi naibigay ng pamilya ko bagkus ginamit lang ako.

I tried my best to stop my tears and smiled genuinely with them. Too my surprise, I kinda like how's my life now. At least I forgotten the pain in my past. And I think, it's would be better to have them now.

***********

11/10/2020

A/N:

Sorry medyo di masyadong catchy to chapter pero sana nagustuhan niyo parin. God bless guys. 😘