วรรณราม

"ในโลกที่เต็มไปด้วยไฟสงครามตั้งแต่ยุคปฐมกาล

โลกใบนี้มนุษย์ไม่เคยก้าวผ่านความขัดแย้ง

แม้ยุคสมัยจะเปลี่ยนผัน แต่การนองเลือดยังคงเดิม

ไฟสงครามนั้นแผดเขาทุกสิ่งจนไร้ซึ่งชีวิตที่เปี่ยมสุข

ถึงอย่างนั้น

ในกองเถ้าธุลี ยังมีความหวัง แม้เพียงน้อยนิด

ความหวังแห่งสันติสุข ความหวังที่มีชีวิต

ความหวังนั้นมีชื่อว่า . . . "

บทที่หนึ่ง

 " วรรณ ราม "

 ในสนามรบที่เกือบว่างเปล่า มีเพียงร่างไร้ลมหายใจนอนเรียงรายบนกองทะเลสาบเลือด เงาสะท้อนจากกระจกสีแดงเข้มเผยให้เห็นเหล่าใบหน้าของร่างเหล่านั้น มีเพียงความเจ็บปวดทรมานเหลือไว้ในวาระสุดท้ายของคนเหล่านั้น ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีเกียรติยศใดบนใบหน้าเหล่านัน สุดท้ายนักรบที่ยิ่งใหญ่หรือทหารไร้นามไม่ต่างกันเมื่อพวกเขาตาย ผู้ที่ยืนอยู่ท่ามกลางร่างเหล่านั้นปล่อยดาบของเขาจากมือที่ชุ่มโลหิต ความเงียบสนิทถูกทำลายด้วยเสียงโลหะกระทบพื้น เขาคุกเข่าทั้งสองลงแล้วปลดเกราะที่ปิดบังใบหน้า ความละอาย ปรากฎอยู่บนใบหน้านั้น และนั่นคือรางวัลของผู้ชนะ

ฝนเริ่มพรำลงมา ท้องฟ้าเปล่งเสียงคำราม เขาหวังให้สายอัศนีผ่าลงมาใส่ร่างที่อัปยศของเขา

" เจ้ายังไม่ตายรึ "  เสียงหนึ่งพูดขึ้น

ราวกับดวงจิตของเขาล่อลวงดวงตา เขาแทบไม่เชื่อภาพที่เห็นตรงหน้า ใบหน้าที่งดงามราวกับภาพวาดเทพธิดา พัสตราภรณ์สีขาวของเธอผู้นั่นเด่นชัดท่ามกลางฝนที่โปรยปราย

สายตาของเขาพร่ามัวลงขณะที่เธอผู้นั่นเดินใกล้เข้ามา ใบหน้าที่งดงามนั้นค่อยๆจางหายไปพร้อมสติของเขา 

--- --- ---

ชายผู้นั้นหมดสติไปต่อหน้าของเธอ เธอรีบประคองตัวเขาไว้ ในอ้มกอดเธอนั้นสัมผัสถึงไออุ่นจากร่างกายที่ค่อยๆจางหายไป

ท่ามกลางสนามรบที่ตอนนี้เป็นลานกว้างที่มีแต่ศพ มีเพียงหนึ่งชีวิตที่เหลือรอด

ผู้งดงามราวเทพธิดานั้นมองดูร่างของชายในอ้อมกอด เธอตัดสินใจแบกเขาไว้บนหลัง คราบเลือดบนตัวเขาใหลลงบนผ้าคลุมสีขาว ท้องฟ้ายังคงกู่ร้อง เธอพยามเดินพร้อมความหนักบนหลังพาร่างนี้ไปยังที่พักพิง ด้วยความหวังว่าเขาจะต้องรอดชีวิต

ผ่านร่างที่ไร้ลมหายใจที่นอนอยู่บนพื้นสีแดงนับไม่ถ้วน ผ่านสนามรบที่รกร้าง ผ่านทุ่งหญ้าและป่าไม้ เธอรับรู้ถึงไออุ่นที่ค่อยๆจางหายไปบนแผ่นหลัง แม้ว่าจะเหน็ดหนื่อยแต่เธอยังคงเร่งฝีเท้า เธอผ่านหนทางที่คดเคี้ยวในป่าทึบ เมื่อเธอเผชิญกับต้นไม้ใหญ่และไปยังบ้านเล็กๆที่อยู่ในโพรงต้นไม้นั้นเธอแทบจะหมดแรง

--- --- ---

เสียงนกร้อง เขาลืมตาตื่นขึ้นในสถานที่ไม่คุ้นเคย ห้องที่เล็กและเต็มไปด้วยสิ่งของมากมาย หนังสือตำราวางกระจัดกระจายอยู่ทุกมุมของห้อง หน้าต่างเพียงบานเดียวที่เปิดอยู่มีนกตัวหนึ่งกำลังอาบแสงแดดที่ส่องเข้ามา ภายใต้ผ้าห่มขนแกะเขาเห็นร่างกายตัวเองที่เปลือยเปล่า มีเพียงผ้าพันแผลพริเวณข้อมือและสะโพก เขานอนอยู่บนม้านั่งที่ปูฟูก เขาพยายามขยับตัวลุกขึ้น แต่ความเจ็บปวดทำให้เขาล้มลงที่ฟูกนั่นอีกครั้ง

เสียงฝีเท้าดังมาจากข้างบน เขาได้กลิ่นหอมของดอกไม้

เสียงเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆและหยุดที่หน้าประตูห้อง เมื่อประตูเปิดออก เขาเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยจากที่ไหนสักแห่ง และเขาก็นึกขึ้นได้ เธอคือสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นในสนามรบ นางฟ้า

" เจ้า... อย่าพึ่งขยับตัว " เธอผู้งดงามพูดด้วยน้ำเสียงที่งดงามยิ่งกว่าใบหน้า

" ท่านเป็นใคร " เขาถาม พยายามประคองตัวเองในท่านั่ง

เธอขยับเข้ามาใกล้เขาและช่วยประคอง ตัวเธอหอมดั่งดอกไม้และมีผิวพรรณนุ่มนวลราวปุยนุ่น หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเมื่อได้มองใบหน้าที่งดงามนั้นอย่างใกล้ชิด

ดวงตาที่งดงามราวกับหิมะแรกของเหมันตฤดู ริมฝีบางที่บอบบางราวกับกลีบดอกกุหลาบ จมูกโค้งงดงาม ผมสีขาวสะท้อนแสงราวไข่มุก เขาสัมผัสถึงลมหายใจของเธอบนหน้าอก

" ข้าชื่อว่า วรรณ ราม "

" ท่าน เป็นเทพธิดาหรือ "

เธอหยุดและหันมามองที่เขา เธอยิ้มและหัวเราะ ทำให้ใบหน้าของเธองดงามยิ่งกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า

" เจ้าชื่ออะไร "

" ข้ามีชื่อว่า เอรันเดล " 

เมื่อเขาสามารถนั่งพิงหลังได้แล้วเธอก็เดินไปนั่งที่พื้นตรงข้ามเขา

" เอรันเดล ขอโทษที่ทำเจ้าให้ผิดหวัง แต่ข้าไม่ใช่เทพธิดา "

นางกางแขนออกทั้งสองข้างให้เขาเห็นเรือนร่างที่สวมชุดนอนธรรมดาเพียงเท่านั้น

" แล้วชุดของท่านในวันนั้น "

" ข้าซักตากไว้ข้างนอก "

" ท่านคือผู้ที่งดงามที่สุดที่ค้าเคยพบ ข้าคิดว่าท่านคือเทพธิดา "

วรรณหัวเราะอีกครั้งและมองเขาอย่างเอ็นดู

" ข้าว่าเจ้ายังต้องนอนพักอีกเยอะ "

--- --- ---

ศิลปิน : ve. t. marlonpuff r.

เขียน : ธนาธิป ฤ.

เรียบเรียง : เดนาริอัน