บทที่ 8.3
โชคเข้าข้างเราที่ฝนมาตกตอนกำลังจะถึงหอพักของผมแล้ว ผมให้ไนน์ขึ้นไปหอผมก่อนเพื่อรอให้ฝนหยุดตก สภาพอากาศขณะนี้ย่ำแย่มาก ผมยังไม่อยากพาน้องฝ่าฝนกลับไปหอในให้เปียกเล่น
ผมมองผ่านหน้าต่างเพื่อเช็คสถาณการณ์ข้างนอก เสียงหยาดน้ำสาดเข้ากับกระจกเป็นเสียงเปาะแปะไปทั่วห้อง
ดูแล้วไม่มีวี่แววจะหยุดตกเลยแฮะ ถ้าคืนนี้ฝนไม่หยุดตก ไนน์คงต้องนอนค้างที่นี่แล้วมั้งเนี่ย
ผมละสายตาออกจากหน้าต่างมามองบุคคลในห้อง สภาพของไนน์ดูไม่เปียกมากนักเพราะได้เสื้อกันฝนช่วยชีวิตไว้
พอลองก้มมองดูสภาพตัวเองกลับพบว่ายับเยินแค่ไหน เสื้อผ้าเปียกแฉะจนแนบลำตัวเห็นเป็นสัดส่วน หน้าอก ลอนกล้ามท้อง จุกทั้งสองข้างโผล่ให้เห็นชัดเจน มิน่าละคนเหล่มองกันเต็มตอนวิ่งฝ่าฝนขึ้นหอ
ผมหันไปมองไนน์อีกครั้งก็พบว่ามันจ้องผมอยู่ แต่พอเห็นว่าผมหันไปหามันก็หลบตาแล้วมองไปรอบตัวทันที
ไนน์นั่งอยู่บนเตียงกลางห้อง ข้าง ๆ เตียงประดับไปด้วยหนังสือมากมายที่บรรจงวางเรียงรายอยู่ด้วยกันถึงสามตู้
ส่วนหนึ่งเป็นหนังสือเรียนและหนังสือความรู้ อีกส่วนเป็นหนังสือการ์ตูนและนิยายทั้งภาษาไทย ภาษาอังกฤษ และภาษาญี่ปุ่น
ตามผนังสีขาวนวลถูกแปะโปสเตอร์ไว้สามรูป สองรูปนั้นเป็นรูปตัวละครสาวสุดน่ารักจากอนิเมะญี่ปุ่น หน้าอกหน้าใจใหญ่ขนาดเท่าลูกแตงโม อีกรูปเป็นโปสเตอร์จากหนังสือนิยายวายเรื่องโปรดของผม เป็นเรื่องเกี่ยวกับครูบนดอยกับทหารชายแดน
"พี่เบ็นอ่านนิยายวายด้วยเหรอครับ"
"อื้ม ก็อ่านบ้าง" ผมตอบไปตามตรงไม่ได้คิดว่าน่าอายอะไร "เรื่องนี้สนุกมากเลยนะ เป็นแรงบรรดาลใจหนึ่งที่ทำให้พี่อยากเป็นครูเลยนะ เราอยากอ่านไหม พี่ให้ยืม"
"ไนน์...ไนน์ไม่อ่านหรอก" นี่ผมพูดอะไรกระทบจิตใจน้องเขาอีกรึเปล่าเนี่ย ผมพูดชวนไปตามความเคยชินเหมือนเวลาเพื่อนมาเที่ยวห้องแล้วถาม 'เฮ้ย มึงมีการ์ตูนเรื่องนี้ด้วยหรอวะ' ผมก็ตอบ 'เออ อ่านไหม กูให้ยืม' ไม่ได้ตั้งใจจะว่าน้องเป็นเกย์อะไรเลยสักหน่อย
"งั้นพี่เบ็นก็ชอบ...ผู้ชายเหรอครับ"
"อ่า...จะว่าไงดี พี่ชอบได้หมด"
"ไบเซกชวล...เหรอครับ"
"อืม...ถ้าจะให้ถูกก็คงเป็นแพนเซกชวลล่ะมั้ง"
"แพนเซกชวล?"
"ก็คือชอบได้หมดเลย ผู้ชาย ผู้หญิง กระเทย ทอม ไม่สนว่าคนคนนั้นจะเป็นเพศอะไร ไม่สนว่าจะรูปลักษณ์ยังไง แค่รู้สึกดีต่อกันก็โอเค" ผมอธิบายให้เด็กหน้ามึนฟังเหมือนเป็นอาจารย์สอนเลคเชอร์ "ถามทำไมล่ะ จะจีบพี่เหรอคร้าบน้องไนน์" ผมหยอกมันเล่นจนมันหน้าแดงก่ำใส่ผม
"ป...เปล่าสักหน่อย ผมไม่ได้...คิด...อะไร" ไอ้หนูนี่รีบตอบปฏิเสธทันที ก็แค่แกล้งเล่นแค่นี้ทำเป็นเขินอายไปได้
"ดีแล้วแหละ อย่ามาชอบคนน่าเบื่อแบบพี่เลย" ปากผมก็พูดติดตลกไปแต่ในใจกลับเริ่มอ้างว้างขึ้นเรื่อย ๆ ผมที่คนอื่นชอบบอกว่าดีเกินไป ไม่เร้าใจแบบแบดบอย ใช้ชีวิตเรื่อย ๆ ไม่เที่ยวผับบาร์ แล้วยังโลกส่วนตัวสูงระดับตึกใบหยก อยู่ด้วยกันไปสักพักก็จะเริ่มเบื่อไปเอง
อีกไม่นานไนน์เองก็คงจะเบื่อผมเหมือนกัน...
"พี่เบ็นไม่เห็นน่าเบื่อเลย ผมชอบซะอีกที่พี่เป็นแบบนี้"
"หึ ทำเป็นพูดดี เดี๋ยวไนน์มีเพื่อน มีคนรู้จักเยอะ ก็เบื่อแล้วลืมพี่ไปเองแหละ..."
เราทั้งคู่เงียบกันอยู่สักพัก ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ไนน์มันทำสีหน้ายังไงเพราะตอนนี้ผมก้มมองที่พื้นอยู่ ไม่กล้าสู้หน้าคนตรงหน้า
"พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวหวัดจะกินหัวเอา" ผมพูดหัวเราะกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ก่อตัวเมื่อครู่ไป ไนน์ยังคงเงียบอยู่ไม่พูดอะไรเลยได้แต่นั่งขมวดคิ้วอยู่อย่างนั้น ผมจึงไม่รอให้ไนน์พูดตอบแล้วหันไปเข้าห้องน้ำทันที
ผมอาบน้ำอยู่นานกว่าจะออกมาข้างนอกได้ เจ้าเด็กหน้าหงอยยังคงนั่งอยู่ในตำแหน่งเดิมท่าเดิมเหมือนถูกสตาฟเอาไว้
"ไนน์...ไนน์!...ไอ้เด็กหัวหยอย!" ผมเรียกสามครั้งกว่ามันจะรู้สึกตัว "ไปอาบน้ำเร็วเดี๋ยวเป็นหวัดนะ" ผมเตือนด้วยความเป็นห่วง ถึงจะใส่เสื้อกันฝนมาแล้วแต่ก็กลัวไนน์จะเป็นหวัดอยู่ดี
"ผมกลับไปอาบที่หอก็ได้ครับพี่เบ็น" ไอ้หนูยิ้มตอบผมมา ดูท่าแล้วจะเกรงใจไม่ยอมอยู่ค้างกับผมแน่ ๆ
"ตกหนักขนาดนี้พี่ไม่ส่งกลับหอในหรอกนะ คืนนี้นอนค้างที่นี่แหละ"
"จะดีเหรอครับ"
"ไม่ดีแล้วพี่จะชวนทำไม หืม?" ดีดกระโหลกใส่ซะทีด้วยความหมั่นเขี้ยว จะเกรงใจอะไรนักหนา
"อิตะ! ขอโทษครับ"
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ไป ไปอาบน้ำได้แล้ว" ผมหัวเราะตอบไนน์ไปพร้อมยื่นผ้าขนหนูผืนสำรองตัวน้อยกับเสื้อยืดที่ผมใส่นอนไปให้ไนน์
เสียงฝักบัวในห้องน้ำส่งเสียงซ่าแข่งกับเสียงเปาแปะของฝนข้างนอก
อาบน้ำแล้วสดชื่นชะมัด ผมถอดผ้าขนหนูออกแล้วสวมเสื้อผ้าที่ใส่นอนแทน ทาครีมบำรุง แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงทันที
สายตาผมเหลือบไปเห็นตุ๊กตากระต่ายน้อยที่ไนน์ซื้อให้ผม มันตั้งวางอยู่บนหัวเตียง เจ้าหนูนั่นคงแอบหยิบมันมาวางไว้สิท่า
ผมหยิบมันมากอดแน่น แม้จะมีฝุ่นเปรอะอยู่บ้างแต่ผมก็ไม่รังเกียจที่จะหอมมัน
แล้วผมก็ไปสะดุดตาเข้ากับป้ายรูปหัวใจที่ห้อยอยู่ที่หาง มันคงมีไว้สำหรับเขียนส่งต่อความรู้สึกให้ผู้รับของขวัญ
ผมลองเปิดดูข้อความข้างในเล่น ๆ ในใจก็คิดว่ายังไม่น่าจะเขียนอะไรลงไปหรอก ไอ้หนูไนน์อาจจะยังไม่ทันสังเกตเห็นป้ายนี้เลยด...
'ผมรักพี่เบ็นนี่นะครับ พี่ชายของผม'
...น้ำเน่าฉิบหายเลย ให้ตายเหอะ ผมสรรหาคำสารพัดมาก่นด่ามันในใจ
แต่มุมปากของผมกลับยกขึ้นไม่หยุด อยู่ ๆ ก็มีน้ำหยดไปรดขนของตุ๊กตาตัวน้อยจนเปียกชุ่ม ผมมั่นใจว่าเป่าผมแห้งเรียบร้อยแล้ว เพราะงั้นหยดน้ำสองสามหยดที่ร่วงลงมานี้มาจากดวงตาของผมไม่ผิดแน่ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงบ่อน้ำตาแตกกับตุ๊กตาได้ขนาดนี้
ทันทีที่ไนน์เปิดประตูออกมา ผมรีบเอามือเช็ดน้ำตาแล้ววางตุ๊กตาที่กอดอยู่ไปไว้ที่เดิม โชคดีที่มันไม่ได้สังเกตเห็นเพราะถอดแว่นตาอยู่
เด็กหนุ่มตัวเตี้ยในชุดของผมนั้นดูน่าตลกชะมัด เสื้อยืดสีขาวตัวบางปักลายของเฟี้ยวคุงซึ่งเป็นตัวการ์ตูนรูปแมวสีชมพูที่ดูจากมุมไหนก็เหมือนหมูไม่ก็ฮิปโปมากกว่า
เสื้อของผมตัวใหญ่มาก มากขนาดที่คอเสื้อโชว์ไหปลาร้าของไนน์ชัดเจน ชายเสื้อยาวลงมาถึงหัวเข่าจนเกือบจะเป็นเดรสได้เลย กางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอนที่ให้ไปก็ดูใหญ่เทอะทะทำท่าจะหล่นร่วงลงมาตลอดเวลา
"พี่เบ็นมองอะไรอะ" ไอ้เด็กแคระหลี่ตามองผมเพื่อพยายามมองให้ชัด
"มองเด็กแคระสายตาสั้นไง" ผมระเบิดเสียงหัวเราะใส่แล้ววิ่งไปแย่งแว่นออกมาก่อนที่เจ้าของจะคว้าได้ทัน
"เอาคืนมานะพี่เบ็น" ไนน์งอแงใส่แต่ก็ยิ้มร่าอยู่ มือไม้ชูขึ้นพยายามเอื้อมไปแย่งแว่นตามาจากมือผมที่ชูสูงกว่า สภาพไนน์ตอนนี้เหมือนลูกแมวพยายามกระโดดตะครุบเหยื่อของเล่น
"หลังจากอาบน้ำ ต้องทำอะไรต่อ หืม?"
"ใส่แว่น?"
"ผิด! ทาครีมบำรุงต่างหากเด็กบื้อ" ผมเคาะหัวไนน์เล่นเบา ๆ แล้วบุ้ยปากไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง "ใช้ครีมของพี่ไปก่อนก็ได้ มันอันเดียวกัน"
ไนน์เดินไปทาครีมอย่างว่าง่าย ในเมื่อเป็นเด็กเชื่อฟังผมก็ยอมคืนแว่นให้แต่โดยดี
ยังไม่ทันจะทาครีมเสร็จก็มีเสียงเรียกเข้าขึ้นมา มันดังมาจากโทรศัพท์มือถือของไนน์ ไนน์รีบโบกครีมตามที่ผมแนะนำไปแล้วรีบวิ่งไปรับโทรศัพท์ทันที
"ฮัลโหล เฮ้ยไอ้ไนน์ อยู่ไหนวะ ติดฝนอยู่รึเปล่า ให้กูออกไปรับไหม" ผมเหงี่ยหูฟังคนในสาย
"ไม่เป็นไรครับ คืนนี้ไนน์มาค้างหอ..." ไนน์เหล่ตามามองผมก่อนว่าต่อ "รุ่นพี่อะ"
"เฮ้ย เดี๋ยวนี้ไนน์กูมันร้ายว่ะ พวกมึง! ไอ้ไนน์ไปนอนค้างหอใครก็ไม่รู้เว้ย" เสียงในสายเบาลงเหมือนตะโกนไปหาคนอื่นแทน ไม่นานเสียงของคนอีกสองคนก็ดังขึ้น "เหยดด เห็นเงียบ ๆ ฟาดเรียบนะครับ" "เดี๋ยวนี้มีเมียแล้วทิ้งเพื่อนเหรอไอ้เหี้ยไนน์"
"เปล่าครับ ไม่ใช่ซะหน่อย ไนน์มานอนหอรุ่นพี่จริง ๆ นะ พรุ่งนี้ก็กลับแล้วครับ"
"จ้า กูเชื่อ" เสียงในสายเปลี่ยนเป็นคนแรกเหมือนเดิม "เออ ๆ ถ้ามึงไม่ติดฝนก็ดีแล้ว พวกกูเป็นห่วง มีอะไรก็โทรมาหาพวกกูแล้วกันนะ"
"ครับ"
ไนน์วางสายนั้นลง
"เพื่อนโทรมาหรอไนน์" ผมถามพลางเปิดตู้เสื้อผ้าเอาผ้าห่มอีกผืนและหมอนใบเก่าออกมากางบนพื้นที่ว่างข้างเตียง
"ใช่ครับ เป็นรูมเมทผมทั้งสามคนเลย"
"เดี๋ยวนี้มีฮอตแล้วนะเรา มีคนโทรตามไปขึ้นเตียงเนี่ย" ผมแหย่เล่นพร้อมเอานิ้วไปจิ้มแก้มไนน์
พอได้รู้ว่าเจ้าหมอนี่เริ่มมีเพื่อน เริ่มมีคนห่วงใยมากขึ้น ผมก็ดีใจไปกับมันด้วย
แต่ความคิดชั่ววูบก็ฉายขึ้นมา ถ้าไนน์มีเพื่อนเยอะแล้ว ต่อไปจะอยากอยู่กับคนน่าเบื่อแบบผมไหมนะ...
"แล้วพี่เบ็นปูผ้าลงพื้นทำไมครับ"
"ก็นอนไง พี่นอนบนพื้น เรานอนบนเตียง"
"เตียงตั้งใหญ่ นอนสองคนยังได้เลยครับพี่เบ็น"
เตียงที่ตั้งอยู่กลางห้องนั้นมีขนาดใหญ่พอสำหรับคนสองคนตามที่ไนน์บอก
กุ้งที่เคยมานอนกับผมบ้างก็นอนเตียงด้วยกันโดยไม่ได้คิดอะไร แต่ไม่รู้ทำไมผมต้องทำเหมือนไนน์เป็นผู้หญิงที่มานอนค้างกับผู้ชายสองคน แล้วเราสองคนไม่ควรนอนเตียงเดียวกันไปได้
พอรู้สึกตัวว่าตัวเองคิดอะไรเลยเถิดไปไกลแล้วก็เรียกสติกลับคืนมา แต่ก็ยังยืนกรานว่าจะต้องไม่นอนด้วยกัน ผมกลัวตัวเองจะสติเตลิดไปมากกว่านี้
"งั้นพี่เบ็นนอนบนเตียง ผมนอนพื้นเองครับ พี่เป็นเจ้าของห้องนะ"
"ไม่ได้ เราเป็นแขก พี่จะให้แขกนอนพื้นได้ไง"
"ไม่ได้เหมือนกันครับ พี่เป็นเจ้าของห้อง จะให้เจ้าของห้องนอนพื้นได้ไงครับ" เดี๋ยวนี้มีย้อนนะไอ้หนู
"งั้นเรามาเป่ายิงฉุบกัน ใครชนะได้นอนบนเตียง ใครแพ้นอนพื้น โอเคไหม"
ไนน์ดูลังเลเล็กน้อยกับข้อเสนอนี้ของผม แต่แล้วก็ยอมตกลงแต่โดยดี
ผลปรากฏว่าไนน์ชนะผม ผมจึงไล่ไนน์ให้ไปนอนที่เตียงดี ๆ
ยังไม่ทันได้ปิดไฟ ไนน์ก็ฉุดแขนผมขึ้นพยายามจะลากผมขึ้นเตียง...ผมหมายถึงเกลี้ยกล่อมให้ขึ้นไปนอนบนเตียงดี ๆ น่ะ แต่ด้วยน้ำหนักตัวของผมกำลังแขนน้อย ๆ ของไนน์ก็ดึงไม่ขึ้นสักที
"พี่เบ็น! ขึ้นมานอนเดี๋ยวนี้เลยครับ"
"นอนพื้นมันเย็น เดี๋ยวเราก็เป็นหวัดกันพอดี พี่เป็นห่วงน้องชายพี่ เข้าจั๋ย"
"แล้วพี่เบ็นไม่ห่วงตัวเองบ้างเลยหรือไง พี่เอาแต่คิดห่วงถึงคนอื่นตลอดแต่ไม่ยอมให้ใครมาห่วงตัวพี่เองบ้างเลย ผมก็เป็นห่วงพี่เบ็นเหมือนกันนะ"
ประโยคที่ยาวขนาดนี้ออกมาจากไนน์ได้อย่างเหลือเชื่อ ไหนจะน้ำเสียงและสีหน้าที่หนักแน่นจริงจังนั่นอีก...
ในที่สุดผมก็ยอมไปนอนบนเตียงกับไนน์ เราสองคนนอนห่างกันคนละฟากของเตียง มีหมอนข้างวางกั้นอยู่ตรงกลางแบ่งเขตพื้นที่ของแต่ละคนชัดเจน
ความคิดนี้เป็นของผมเอง ไนน์ได้แต่บ่นอุบอิบประมาณว่า ไม่ใช่ผู้หญิงนะที่จะต้องทำแบบนี้ แต่ก็ไม่เป็นผล
จริงอยู่ที่ไนน์เป็นผู้ชาย แต่ผมกลับรู้สึกใจเต้นแปลก ๆ กับมันจนไม่อยากอยู่ใกล้ให้ใจเตลิดไปมากกว่านี้
ผมรู้ดีว่าไม่ควรคิดแบบนี้ ผมคิดอยากจะหันไปกอดไนน์ที่นอนอยู่อีกฟากใจจะขาด แต่ก็สะกดตัวเองไว้ไม่ให้ทำอะไรตามใจ สายตาผมหันไปเห็นตุ๊กตากระต่ายน้อยที่วางอยู่บนหัวเตียงฝั่งผมพอดี ผมจึงเอื้อมไปหยิบมันมากอดแทนบุคคลที่มอบให้
ถึงจะไม่ได้สัมผัสกันโดยตรง แต่กลับอุ่นใจเหมือนมีไนน์อยู่ในอ้อมกอด
"พี่เบ็นครับ..." เสียงไนน์ทักขึ้นท่ามกลางเสียงฝน
"หืม? ว่าไงครับ"
"ผม...รักพี่นะครับ ม...หมายถึงแบบพี่ชายน้องชายนะครับ แบบ ผมรักพี่ชายนะ"
"อื้ม พี่ก็รักเราเหมือนกัน"
น้องชายของพี่