บทที่ 10
กิจวัตรประจำวันดำเนินไปอย่างปกติเท่าที่นิสิตคนหนึ่งจะปกติได้ เพียงแต่ตอนนี้ชีวิตของผมมีเด็กน้อยคอยติดสอยห้อยตามไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ไปมหา'ลัยก็มีนายไนน์ติดไปด้วย ไปหอสมุดก็มีนายไนน์อยู่ด้วย ช่วงกินข้าวก็มีนายไนน์นั่งกินด้วย ไปยิมก็พานายไนน์ไปด้วย จะกลับหอก็ไปส่งนายไนน์ เรียกได้ว่าในแต่ละวันมีเจ้าหมอนี่อยู่กับผมด้วยตลอดทุกช่วงจังหวะของชีวิต
"ขอบคุณที่มาส่งถึงหอนะครับพี่เบ็น"
"อื้ม เดี๋ยว ๆ จะสอบมิดเทอมแล้ว เตรียมตัวอ่านหนังสือบ้างยัง"
"อย่างน้องไนน์น่ะเหรอ..."
"อ่านแล้ว?"
"ยังไม่เริ่มเลยครับ ฮ่า ๆ"
"เด็กบ๊อง อย่าเอาแต่เสริมหล่อ ตั้งใจเรียนด้วย เป็นเดือนแต่เกรดตกนี่ไม่เท่เลยนะ"
"ค้าบคุณพี่ชาย นับวันพี่เบ็นจะกลายเป็นตาแก่ขี้บ่นแล้วนะเนี่ย"
"ว่า-ไง-นะ"
"อ๋อ-โอด-อั๊บ...แล้วพี่เบ็นกลับหอเลยไหมครับ"
"ว่าจะกลับไปเปลี่ยนชุดที่หอแล้วไปหอสมุดต่อนะ วันนี้ว่าจะอ่านถึงดึก ๆ นู่นแหละ"
"โห ขยันไปอีก...ผมไปนั่งอ่านด้วยคนดิครับ"
"ไปอ่านหนังสือจริงเร้อ"
"จริงดิพี่เบ็น ถึงไม่ได้ไปอ่านอย่างน้อยก็ได้อยู่กับพี่เบ็น"
"จ้าคุณน้องชายที่น่ารัก ถ้าจะไปด้วยก็รีบไปเปลี่ยนชุด เดี๋ยวพี่มารับ"
"ครับผม"
พวกเราเป็นพี่น้องที่สนิทกันจนคนรู้จักหลายคนแซวว่าผมคบกับน้องเลยด้วยซ้ำ ถึงจะบอกรักกันทุกวัน แต่พวกเราก็เป็นแค่พี่ชายกับน้องชายที่รักกันมากแค่นั้น ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งไปมากกว่านั้นเลย
"หวัดดีจ้ะน้องนายไนน์ ไปทำงานพิเศษแล้วเป็นไงบ้าง"
"หวัดดีครับพี่ลักษณ์ ก็ดีครับ ได้เงินเยอะอยู่...พี่เบ็นรอด้วยดิ"
"จะไปเข้าห้องน้ำ รอตรงนี้แหละเดี๋ยวมา"
"แป๊ปนึงดิ ผมคุยกับพี่ลักษณ์ก่อน ผมจะไปเข้าห้องน้ำด้วย"
"จะตามมาทำไมล่ะ จะไปยืนเฝ้าพี่ฉี่รึไง"
"ผมจะไปเติมลิปที่กระจก ปากผมแห้งแล้วเนี่ย"
"ก็คุยกับลักษณ์ไปก่อนแล้วค่อยไปห้องน้ำก็ได้ไม่ใช่เหรอ"
"ไม่เอา ผมอยากไปกับพี่เบ็น"
"ไอ้เด็กน้อยเอ้ย ทำตัวเป็นลูกชายติดพ่อไปได้นะ..."
"ลูกชายติดพ่อหรือคนเห่อแฟนจ๊ะ"
"พ...พี่ลักษณ์ครับ ไม่ใช่อย่างงั้นสักหน่อย ผมกับพี่เบ็นเป็นพี่น้องที่รักกันมากเฉย ๆ ต่างหาก"
"ค่า พี่จะพยายามเชื่อนะคะ หุหุ"
"นี่ลักษณ์ แกอย่าพูดมั่ว ๆ นะ ได้ไอ้เด็กนี่เป็นแฟนล่ะก็ เสื่อมเสียชื่อเสียงเบญจมินทร์หมด"
"พี่เบ็นแม่ง! งั้นไว้เจอกันครับพี่ลักษณ์ บ๊ายบายครับ...พี่เบ็น บอกว่าให้รอผมด้วยงาย!"
เราอยู่ด้วยกันตลอด ไปไหนมาไหนก็ตัวติดกันเป็นแท่งโครโมโซมในเซลล์ดิพลอยด์เหมือนที่เนตรชอบแซว แต่เมื่อไนน์เข้าสังคมมากขึ้นก็ใช้เวลากับผมน้อยลง ยิ่งไนน์ไปทำงานพิเศษด้วยแล้ว แทบไม่มีเวลาได้เจอกันเลยนอกจากตอนขี่รถไปรับไปส่ง
"พี่เบ็น วันนี้พาผมไปซื้อมอเตอร์ไซค์หน่อยได้ไหมครับ"
"หืม? ไม่อยากซ้อนพี่แล้วเหรอ พี่เสียใจนะ"
"ก็อยากแหละ แต่ผมเกรงใจพี่เบ็น"
"บอกแล้วไง ไนน์เป็นน้องชายพี่ พี่ก็ต้องดูแล"
"อื้ม...แต่อีกอย่าง เวลาผมไปไหนมาไหนจะได้สะดวกพี่ด้วยไง พี่จะได้ไม่ต้องไปรับไปส่งผมตลอดเวลา อย่างวันนั้นผมไปเที่ยวบ้านเพื่อนถึงเกือบตีหนึ่งแล้วไม่มีรถกลับ พี่ก็ต้องไปรับผมอีก"
"แล้วใบขับขี่ล่ะ เดี๋ยวพี่พาไปสอบไหม"
"ผมมีแล้ว นี่ไง!!"
"ไปทำมาตอนไหน? ไม่เห็นเล่าให้พี่ฟังเลย?"
"ขอโทษครับ วันนั้นเพื่อนผมแวะไปต่อใบขับบี่ ผมเลยขอติดไปสอบด้วย"
"...โอเค ถ้าตัดสินใจจะซื้อแล้วก็โอเค เดี๋ยวพี่พาไปซื้อ"
"ขอบคุณครับคุณพี่ชายสุดหล่อ"
"ทีอย่างงี้ทำมาพูดชมนะ"
"แฮะ ๆ...พี่เบ็น ตอนสอบเสร็จแล้วไปเที่ยวบ้านเพื่อนผมกันปะ มันจะเลี้ยงเหล้าด้วยนะ"
"ไม่อะ พี่ไม่ค่อยชอบกินเหล้าแฮะ"
"พี่ไม่อยากปลดปล่อยความเครียดบ้างเหรอ"
"พี่ก็ปล่อยความเครียดออกทุกวัน"
"...พี่เบ็น! ทะลึ่งละ"
"อะไร?...ฮะฮะฮะ พี่หมายถึงไปยิมหรอก คิดไปถึงไหนหึ ไอ้เด็กหื่น"
"ป...เปล่าซะหน่อย พี่เบ็นต่างหากที่หื่น"
"แล้วนี่เราจะไปยิมกับพี่ต่อไหม"
"ไม่อะ บอกแล้วไงว่าผมจะไปเที่ยวบ้านเพื่อน วันนี้มันเลี้ยงเหล้าผมด้วย เหล้าสาเกแท้จากญี่ปุ่นเลยนะ อย่างแจ่ม"
"...อืม"
ไนน์เริ่มหัดไปกินเหล้าไปสังสรรค์กับเพื่อน ๆ มากขึ้น และจากที่เจอกันทุกวันตอนไปรับไปส่ง ตอนนี้ได้เจอกันแค่ตอนเดินผ่านที่คณะ ไม่ก็บังเอิญเจอกันแล้วมานั่งกินข้าวกลางวันด้วยกัน
"น้องไนน์ พี่ขอถ่ายรูปได้ไหมคะ"
"ได้ครับ มา ๆ"
"อ๊าย! พี่เป็นแฟนคลับน้องอยู่นะคะ เดี๋ยวพี่ขอเอาไปลงเพจ 'หนุ่มหล่อหน้าล่อ' ได้ไหมคะ"
"ได้เลยครับพี่สาวคนสวย"
"อุ๊ย น้องพูดแบบนี้พี่ก็เขินแย่..."
"แก ๆ เห็นคนนั้นไหม ไนน์ที่เรียนศึกษาฯญี่ปุ่นไง เรียนญี่ปุ่นแต่โคตรอปป้าเลยแก"
"จริงแก หน้าก็ตี๋ ปากก็แดง ผิวก็ขาวหน่อย ๆ ถึงจะคล้ำบ้างแต่ก็ดูเนียนนุ่มน่าซบ ตัวเล็กน่าร๊าก แผลเป็นที่คิ้วก็ดูมีเสน่ห์มากเลยแก แถมแต่งตัวเป็น ดูเป๊ะทุกกระเบียดนิ้ว และที่สำคัญสุภาพอ่อนโยนมากเลยเว้ย"
"ไนน์เขาหุ่นดีด้วยนะแก ผอมหน่อยแต่กล้ามนี่ชัดม๊าก ฉันเคยเห็นเขาตอนถอดเสื้อด้วยแก กล้ามท้องเป็นลอนสวย กล้ามอกนี่นะ แน่นปึก อื้อหือ"
"ไนน์! เสร็จยัง! พี่หิวจะแย่แล้วเนี่ย!"
"อุ๊ย เขารู้จักกันว่ะแก เขาจะได้ยินไหมวะ"
"พี่เบ็น! แป๊ปนึงนะ! เซลฟี่กับพี่อีกคนก่อน!...ครับ ผมพร้อมแล้ว นึง สอง สั่ม ขอบคุณคร้าบ"
น้องชายตัวน้อยของผม ตอนนี้มันกลายเป็นหนุ่มแน่นไปซะแล้ว
"ฮัลโหล ไนน์ วันนี้พี่จะไปหอสมุด ไปด้วยกันไหม"
"ฮัลโหลพี่เบ็น ไม่อะ...กระจก...กระจก...โห เสื้อนี้แม่งบางเกินไปเปล่าวะ...เออ ช่างแม่ง เซ็กซี่ดี...ไอ้ศรมันชวนผมไปเดินตลาดอะพี่เบ็น"
"...หรอ อย่ากลับดึกนะ พี่เป็นห่วง"
"ครับ ผมวางก่อนนะ แล้วเจอกันพี่ ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด..."
จากพี่น้องที่สนิทจนตัวติดกันทุกวัน...
"พี่เบ็น เจอพอดีเลย ผมมีเรื่องจะให้พี่ช่วย"
"ว่าไงไอ้เด็กแสบ"
"ผมไม่เข้าใจว่ 'เดะ' กับ 'นิ' ใช้ต่างกันยังไงอะ"
"ฮะฮะฮะ เรื่องแค่นี้ไปหาในหนังสือหรือในเนตก็เจอแล้วนี่"
"เร็วพี่เบ็น เพื่อนผมรออยู่"
"อ่า ๆ อย่างงี้ 'เดะ' ใช้บอกสถานที่ที่กริยานั้นกระทำอยู่ ส่วน 'นิ' ใช้บอกว่าสิ่งของอยู่ที่นี่หรือใช้สำหรับการเคลื่อนที่"
"พี่เบ็นสุดยอด ขอบคุณครับ...เฮ้ย! เราได้คำตอบแล้ว! เดี๋ยวไปบอก!"
กลายเป็นแค่คนติวหนังสือให้
"ฮัลโหล พี่เบ็น ผมถามอะไรหน่อยดิ"
"ฮัลโหลไนน์ ได้เสมอสำหรับน้องพี่"
"ผมใส่ที่หนีบหูแบบนี้แล้วมันเข้ากับหน้าผมไหม ใส่แล้วผมไม่ค่อยมั่นใจเลย เดี๋ยวผมถ่ายรูปไปให้ดูนะ พี่รอแป๊ปนึงนะ"
"ไหนดูดิ...พี่ว่าก็หล่ออยู่นะ ดูดีแล้ว"
"จริงนะ?"
"จริง น้องชายพี่หล่ออยู่แล้วแหละ"
"เหอะ คนเราหยุดหล่อไม่ได้หรอกพี่เบ็น คืนนี้ผมไม่ได้ไปเดินตลาดกับพี่แล้วนะ เพื่อนผมมันจะชวนไปลองเที่ยวผับครั้งแรก โคตรตื่นเต้นเลย"
"เหรอ...ทำไมไนน์ไม่บอกพี่ก่อน"
"คือ...มันเพิ่งชวนผมเมื่อเช้าเอง ขอโทษครับ"
"อื้ม...ไม่เป็นไร"
"ตู๊ด...ตู๊ด...ตู๊ด..."
กลายเป็นแค่ที่ปรึกษาเรื่องการแต่งตัว
ไนน์เริ่มห่างจากผมไปเรื่อย ๆ
และอีกไม่นาน ผมคงจะกลายเป็นแค่พี่เลี้ยงดูแลผู้สมัครเดือน
คงเป็นได้แค่นั้น
ทั้งที่บอกผมไว้ตอนนั้นว่าจะไม่เบื่อผมแล้วแท้ ๆ ....
จะว่าเศร้าก็เศร้านะ ผมเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อเลย ตอนเลี้ยงลูกชายตัวน้อยน่ารัก พวกเขาอ้อนนู่นอ้อนนี่ 'ป๊ะป๋าครับ' 'พ่อครับ' พวกเขาช่างไร้เดียงสาดูน่าทะนุถนอม แต่พอลูกชายกลายเป็นหนุ่มเมื่อไหร่ เขาก็เตรียมตัวที่จะออกห่างจากเราทันที
คนเป็นพ่อก็ควรจะยินดีกับลูกชายที่ได้ดิบได้ดีไม่ใช่เหรอ ลูกชายโตเป็นหนุ่มใหญ่มีสาวมาห้อมล้อม มีอนาคตที่สดใสเขารออยู่ คนเป็นพ่อควรจะดีใจที่ลูกไม่ได้ติดพ่อเหมือนเมื่อตอนเด็ก ๆ สิ...
ผมรู้ว่าผมไม่สามารถบังคับให้แมลงปอตัวน้อยตามเกาะติดที่ไหล่ของผมได้ แม้ผมจะเคยช่วยชีวิตมันออกมาจากใยแมงมุมมรณะครั้งแล้วครั้งเล่าก็ตาม ผมก็ไม่มีสิทธิอะไรทั้งนั้น มันเป็นธรรมชาติที่เจ้าแมลงปอจะบินจากไปและใช้ชีวิตของมันอย่างมีความสุข
...ถ้ารู้อย่างนี้...ถ้าย้อนกลับไปได้...ผมยังอยากที่จะช่วยชีวิตแมลงปอตัวนี้อีกไหมนะ??...
"ฮัลโหล ไนน์ ว่างไหม พี่จะถามเรื่องชุดที่จะใช้ในวันถ่ายรูปดาวเดือน"
"ฮัลโหลพี่เบ็น ขอโทษพี่ ผมอยู่หอเพื่อนอยู่อะ เดี๋ยวผมโทรกลับนะ"
"...อื้ม อย่ากลับด..."
"เฮ้ย อย่ากินของเราหมดดิ...ตู๊ด...
ตู๊ด...
ตู๊ดดด..."