ส่วนที่ 7 ตอนที่ 7

ตอนที่ 7 กลับสำนักฝึกหลวง

เฉินฉางเซิงมองไปยังสวีโหย่วหรง

เมื่อมองจากด้านข้าง นางงดงามยิ่งนัก

ก็เหมือนกับการมองจากมุมใดก็ตาม

นางสงบนิ่งเหมือนปกติ

แต่ไม่รู้ว่าด้วยเหตุใด เฉินฉางเซิงรู้สึกเสมอว่ามองเห็นความเย็นของฤดูใบไม้ร่วงอยู่ในนั้น

หรือเป็นเพราะสิ่งที่ม่ออวี่พูดกับเขาเมื่อวานนี้

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงเวลานี้ เขาคิดอยู่นาน และลังเลอยู่นานเช่นกัน และในที่สุดเขาก็ถามออกไป

“เจ้ากำลังอยากพูดอะไรใช่หรือไม่”

สวีโหย่วหรงตกใจเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถาม “พูดอะไรหรือ”

ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าของงานหรือท่าทางที่หันกลับมามองเขาล้วนเป็นปกติออกอย่างนั้น

เฉินฉางเซิงจู่ๆ ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไป สายตาของเขาทอดตกลงบนพื้นหญ้าผืนนั้นที่อยู่ไกลออกไป

บนใบหน้าของนางปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย นางเอ่ยขึ้นว่า “ท่านหมายถึงเหนียงเหนียงหรือ”

เฉินฉางเซิงพยักหน้า

รอยยิ้มของสวีโหย่วหรงค่อยๆ หายไป นางเอ่ยเสียงเบาว่า “นางก็เหมือนกับมารดาของข้า”

เฉินฉางเซิงมองไปยังที่แห่งนั้นก่อนเอ่ยถามว่า “เจ้าอยากพูดอะไรใช่หรือไม่”

สวีโหย่วหรงมองไปที่เขาก่อนเอ่ยอย่างสงบนิ่งว่า “เมื่อคืนนี้ม่ออวี่พูดอะไรกับท่านใช่หรือไม่”