ส่วนที่ 4 บทที่ 106-1

บทที่ 106-1 พระราชโองการสั่งเสีย

ฮ่องเต้ทรงมองฉินอวี้ ในแววตาสะท้อนความอาวรณ์ เมื่อทรงเห็นว่าฉินอวี้หลั่งน้ำตา หางตาของพระองค์ก็มีน้ำตาซึมไหลออกมาเช่นกัน

ฉินอวี้กุมพระหัตถ์อันสั่นเทาของฮ่องเต้แน่น แทบมิอาจส่งเสียงใดออกมาได้

“แต่โชคดีที่เรายังมีลูกชายที่ดี” ฮ่องเต้ตรัสด้วยน้ำเสียงแหบพร่ายากฟังออก แต่แฝงด้วยความภูมิใจ

ฉินอวี้เอ่ยเรียกพระองค์อีกครั้ง สะอื้นกล่าว “เสด็จพ่อต้องมิเป็นไร ลูกจะตามหายาวิเศษทั่วใต้หล้า จะต้องรักษาอาการประชวรของท่านได้เป็นแน่…”

“เรารู้ดี เราไม่ไหวแล้ว” ฮ่องเต้ส่ายพระพักตร์

ฉินอวี้ตาแดงก่ำ

ฮ่องเต้ทรงหันมองไปยังเซี่ยฟางหวา

เซี่ยฟางหวายืนหน้าเตียงมิไกลนัก หลังกล่าวจบก็นิ่งมองพระองค์

“อวี้เอ๋อร์ ออกไปก่อน” ฮ่องเต้พลันตรัสขึ้น

“เสด็จพ่อ” ฉินอวี้มองฮ่องเต้ด้วยน้ำตานองหน้า

“เจ้าไปที่ห้องหนังสือ นำโองการสั่งเสียที่เราเก็บเอาไว้ในช่องลับที่สองบนเพดานห้องมา” ฮ่องเต้ตรัส

“เสด็จพ่อ” ฉินอวี้คุกเข่าหน้าเตียงไม่ยอมขยับ “ลูกมิไป ให้อู๋กงกงไปนำมาเถิด”