บทที่ 12 ช่วยชีวิตเด็กหญิง (2)

บทที่ 12 ช่วยชีวิตเด็กหญิง (2)

"เรียกตำรวจด้วยค่ะ ฉันเห็นผู้หญิงคนหนึ่งโยนเด็กคนนี้ลงกลางบึงน้ำ!!"

พอได้ยินว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่เป็นความจงใจของคน เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นโดยรอบ

"คนที่โยนเด็กลงน้ำมีลักษณะเด่นยังไงเขาหายไปทางไหน คุณผู้หญิงพอจะบอกรายละเอียดได้ไหมครับ" รปภ เอ่ยถามข้อมูลด้วยความเร่งด่วน ซีหลินบอกข้อมูลไปเท่าที่นึกออก

เรื่องชุลมุนวุ่นวายอีกสักพัก ทั้งตำรวจและรถพยาบาลก็มาถึง เด็กหญิงถูกแยกพาตัวขึ้นรถพยาบาลไปตรวจร่างกาย ส่วนซีหลินก็ต้องให้ปากคำข้อมูลเหตุการณ์กับเจ้าหน้าที่ อากาศเดือนเมษา แม้จะเริ่มเข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่อุณหภูมิของเมืองB ในประเทศZ ตอนกลางวันอย่างนี้ก็อยู่ที่สิบเจ็ดองศาเซลเซียส ตัวเธอเริ่มหนาวสั่นขึ้นมา ซีหลินให้ข้อมูลกับเจ้าหน้าที่ไปพร้อมกับการกอดตัวเองด้วยปากสั่นกึกๆ

คนอื่นๆล้วนพุ่งความสนใจไปที่เด็ก ส่วนซีหลินที่ว่ายน้ำลงไปช่วยนั้นดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีสุขภาพแข็งแรง ทุกคนจึงไม่ได้กังวลเรื่องว่าเธอจะเจ็บป่วยอย่างไร เจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังสอบสวนข้อมูลอยู่นี้ก็เป็นเจ้าหน้าที่น้องใหม่ เมื่อทราบว่าเด็กถูกคนตั้งใจโยนลงน้ำก็รู้สึกโกรธแค้นอยากรีบจับคนร้ายทวงความยุติธรรมให้เด็ก จนลืมสนใจว่าสภาพของพลเมืองดีผู้เห็นเหตุการณ์ที่เริ่มไม่ดีแล้ว

ซีหลินจามออกมาหนึ่งครั้ง กำลังคิดว่าจะขอยืมผ้าห่มจากเจ้าหน้าที่รถฉุกเฉินสักผืนมาห่มตัวก่อนจะได้หรือเปล่า ยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เสื้อสูทที่อบอุ่นตัวหนึ่งก็ห่มลงบนร่างของเธอ

ซีหลินหันไปมองว่าใครคือคนที่เอาเสื้อมาห่มให้

"ท่านประธานซ่ง คุณมาที่นี่ได้ยังไงคะ"

"ผมได้ยินว่ามีเด็กตกน้ำ ก็เลยแวะมาดูน่ะครับ แล้วเห็นว่าคุณยืนหนาวอยู่ตรงนี้" เขาเอ่ยตอบแล้วหันไปหาตำรวจที่กำลังสอบถามข้อมูลซีหลินอยู่เมื่อครู่

"ผมคิดว่าข้อมูลที่เธอให้น่าจะละเอียดมากแล้ว ตอนนี้คนร้ายคงยังหนีไปไม่ไกล ผมว่าคุณตำรวจเอาเวลาช่วงนี้ไปตามตัวคนร้ายดีกว่านะครับ ส่วนอยากได้ข้อมูลเพิ่มเติมอะไรก็ค่อยมาสอบถามทีหลัง"

"ใช่ๆ รีบจับตัวคนร้ายมาก่อนน่าจะดีกว่านะคะ ฉันจำสีหน้าท่าทางของเธอได้ ดูแปลกมากเหมือนคนคลุ้มคลั่ง ฉันกลัวว่าเธอจะทำอะไรร้ายแรงอีกหรือเปล่า ส่วนถ้าคุณตำรวจต้องการข้อมูลเพิ่มเติมอะไรก็ติดต่อฉันได้เลยฉันยินดีให้ความช่วยเหลือ เบอร์โทรหรือแอพวีทอล์คก็อันที่ฉันได้ให้คุณตำรวจไปแล้ว"

"เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อน" เจ้าหน้าที่ได้ฟังคำพูดของทั้งสองคนก็รู้สึกว่ามีเหตุผล ดังนั้นจึงเลิกสอบถามข้อมูล แล้วกระจายกำลังกับคนที่มาด้วยออกตามหาคนร้าย

ซีหลินจามอีกครั้งแล้วดึงเสื้อสูทให้เข้ามากระชับร่าง กำลังวางแผนว่าจะขอติดรถฉุกเฉินกลับโรงพยาบาล แต่เจ้าหน้าที่ก็ทำการปฐมพยาบาลเด็ก พาขึ้นรถพยาบาลและขับรถออกไปแล้ว ผู้คนที่เข้ามามุงก็เริ่มหันความสนใจจากเด็กที่ขึ้นรถฉุกเฉินไปแล้ว มองมาทางซีหลินที่ยืนตัวเปียกอยู่ในสถานที่เกิดเหตุแทน

ซีหลินหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า โชคดีที่เธอซื้อซองกันน้ำเอาไว้ด้วยทำให้โทรศัพท์ไม่เปียก ตั้งใจจะกดโทรเรียกรถให้มารับ คิดว่าคงต้องเดินทางกลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่โรงพยาบาลก่อน ถึงเธอจะเป็นผู้ใหญ่ที่สุขภาพแข็งแรง แต่แช่น้ำเย็นและยืนตัวเปียกอยู่อย่างนี้หลายสิบนาทีก็ทำให้รู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่

"คุณจะไปที่ไหน ให้ผมไปส่งได้นะครับ รถผมยังจอดอยู่ที่ประตูหน้าของสวนสาธารณะ" เห็นซีหลินเปิดแอปพลิเคชันรถรับจ้าง เขาก็เอ่ยขึ้นมา

"ฉันว่าจะกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงพยาบาลก่อนน่ะค่ะ อ๊ะ" พอพูดแล้วหญิงสาวก็นึกได้ว่าพี่ชายอาจจะตกใจที่เห็นเธอสภาพนี้ เธอไม่อยากให้พี่กังวล ก็เลยเปลี่ยนสถานที่ใหม่

"เปลี่ยนเป็นห้างสรรพสินค้า หรือร้านเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้ๆแถวนี้ก็ได้ค่ะฉันจะซื้อเสื้อผ้ามาเปลี่ยนใหม่ สภาพฉันตอนนี้กลับไปโรงพยาบาลก็คงทำให้พี่เป็นห่วง จะกลับบ้านบ้านก็อยู่ไกลเกินไป"

ซ่งเว่ยหนานหันมองสภาพแวดล้อมรอบตัว ตอนนี้พวกเราอยู่ในจุดที่อยู่ไกลจากประตูหน้าค่อนข้างมาก รถยนต์ไม่สามารถเข้ามาที่สวนสาธารณะได้ จำเป็นต้องเดินออกไปและคงใช้เวลานานพอสมควร แต่ถัดจากจุดนี้ไปไม่กี่สิบเมตร เป็นประตูทางออกด้านหลังของสวนสาธารณะ มองไปไกลๆเหมือนมีป้ายโรงแรมที่พัก

เขาชี้ป้ายโรงแรมนั้นให้ซีหลินดูแล้วเอ่ยถาม

"คุณไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงแรมนั้นดีไหมครับ น่าจะสะดวกกว่าไปเปลี่ยนในห้างสรรพสินค้า"

"อ๋อ ก็ได้ค่ะ" ลองคำนวณเงินที่เหลืออยู่ในบัญชีแล้วคิดว่าน่าจะพอจ่ายค่าห้องพักและค่าเดินทางกลับได้อยู่ ซีหลินจึงพยักหน้าตกลง เธอกลัวว่าหากปล่อยให้ตัวเปียกแบบนี้เนิ่นนานเกินไป อาจส่งผลให้เธอป่วยหรือไม่สบายได้ เมื่อวานเธอก็พึ่งถูกสาดน้ำ ถูกทำร้ายร่างกาย ทั้งถูกชกท้อง ชกหน้า สุขภาพก็ไม่ได้จะดีนัก หากล้มป่วยหรือเป็นอะไรหนักขึ้นมาคงทำให้พี่ชายเป็นห่วงมากแน่ๆ เดือดร้อนทั้งตัวเองเดือดร้อนทั้งคนอื่นแบบนี้ หลีกเลี่ยงไว้ก่อนน่าจะดีกว่า

ด้านหลังสวนสาธารณะเป็นชุมชนเล็กๆ มีบ้านเรือนชาวบ้านท้องถิ่น มีพวกร้านนม ขนม และร้านอาหารสำหรับนั่งชมบรรยากาศ ใช้จุดเด่นสวนสาธารณะและป่าบนภูเขาเป็นจุดขาย แต่อาจเพราะเส้นทางที่จะมาที่นี่ต้องอ้อมสวนมาค่อนข้างไกล จึงทำให้คนมาใช้บริการไม่ค่อยเยอะ

โรงแรมที่ซ่งเว่ยหนานพาเธอมาเข้าพักเป็นโรงแรมเล็กๆ น่าจะแค่หนึ่งถึงสองดาว มีห้องพักยี่สิบกว่าห้องมีผู้เข้าใช้บริการไม่มาก โถงที่พักด้านหน้าเคาน์เตอร์มีโซฟาให้นั่งแค่ชุดเดียวเท่านั้น ซึ่งตอนนี้มีแขกนั่งกินขนมพูดคุยกันอยู่สองสามคน

ซ่งเว่ยหนานจึงตัดสินใจเปิดห้องพักสองห้องจ่ายเงินค่าเช่าหนึ่งคืน

เขาส่งกุญแจห้องหนึ่งให้เธอ ซีหลินรู้สึกเกรงใจมากที่เขาต้องมาจ่ายเงินให้แบบนี้ อยากจะบอกเขาว่าเธอยินดีจ่ายเงินเอง แต่มันดูผิดปกติวิสัยของคุณหนูหลี่ซีหลินเกินไป ที่จะมาเถียงอะไรกับเงินแค่ไม่กี่ร้อยเหรียญ เธอเลยไม่พูดอะไรนอกจากกล่าวขอบคุณแล้วรับกุญแจมา

ซ่งเว่ยหนานเดินขึ้นบันไดมาส่งเธอที่หน้าประตูห้อง

"คุณอาบน้ำเช็ดผมทำตัวให้แห้งก่อน ส่วนเรื่องเสื้อผ้า ผมสั่งให้คนไปซื้อมาให้แล้ว ถ้าของมาถึงเมื่อไหร่ผมจะให้คนเอาไปให้ที่ห้อง"

"ขอบคุณนะคะ ตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้ฉันก็รบกวนท่านประธานซ่งมาตลอดเลย"

"ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ผมไม่ได้ทำอะไรมาก ผมอยู่ที่ห้องข้างๆ ถ้ามีอะไรก็เรียกผมได้นะครับ"

"ขอบคุณนะคะ" ซีหลินกล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูห้องเข้าไป