Chapter 271

Ang Qinghai ay isang malawak na teritoryo. Ang isang hindi pa nakakatapak sa rehiyon dati ay hindi mahulaan na ang isang magandang paraiso ay matatagpuan sa likuran ng kagubatan na namamantsahan ng dugo ng mga sundalo.

Halos 140 kilometro sa silangan ng Chifeng ay Cuiwei Pass. Marilag itong mataas na nakatayo sa taas ng tanawin, tulad ng isang bundok.

Nakasakay si Zhuge Yue sa kabayo, may higit isang daang kabayo na nakasunod sa likuran niya. Ang kanyang sariling gwardya, si Guo Huai, ay pinangungunahan ang 20 hanggang 30 sundalo sa likuran, binabantayan ang mga karwahe ng hari. Umihip ang hangin mula sa silangan, dala nito ang amoy ng lupa, ang lupa na naglagay ng pundasyon para sa isa pang namumulaklak na tag-init sa malawak na lupain na Qinghai.

Sa oras na maabot na nila ang daanan, inaasahan na ang gwardya na nagpapatrolya ang kanyang pagdating. Nang makita si Zhuge Yue, sumaludo ito at binati siya bago binuksan ang mabibigat na tarangkahan ng syudad.

Mahinahon na hinarap ni Zhuge Yue ang karwahe at sinabi, "Ikatlong Tiyo, patawarin mo kung hindi kita maihatid."

Ang mga kurtina ng karwahe ay itinaas, inilalantad ang mukha kung saan ang katandaan ay malinaw tulad ng kalinawan ng kanyang isip. Ang kanyang ekspresyon ay pagkalito at kawalan ng pag-asa. Itinaas ang kanyang ulo, nagmakaawa siya sa huling pagkakataon, "Kamahalan, isang sandali ng kamangmangan ito mula sa akin. Patawarin mo ako nang isang beses."

Nanatiling tahimik si Zhuge Yue, ang kanyang mata ay parang nababalot ng isang patong ng yelo, malamig na sinasalamin ang desperadong pagsumamo ng matandang lalaki.

Patuloy na malungkot na nagmakaawa ang matandang lalaki, "Wala na ang Xia. Ang lahat ay sinamahan ng Ikapitong Kamahalan sa hilagang rehiyon. Sa teritoryo ng Hongchuan sa ilalim ng pamumuno ng tampalasang Yan Xun na iyon, paano ako mabubuhay kung ibabalik mo ako doon?"

"Problema mo na iyon, hindi sa akin."

Nagsimulang maipon ang luha sa mata ng matanda, habang nakaluhod siya sa sahig ng karwahe, malungkot na nagmamakaawa, "Kamahalan, binigo ka ng Ikatlong Tiyo. Ngunit, ginawa ko ito para sa kapakanan ng iyong lahi, kaya nais kong ikasal si Chou'er sa iyo. Wala akong masamang hangarin sa kanya, gusto ko lang..." Hindi pa natatapos ng matandang lalaki ang kanyang pahayag nang lumingon si Zhuge Yue nang walang pag-aatubili, ang kanyang pasya ay kasing tibay ng bakal.

Natigilan, nagbulalas ang matandang lalaki, "Wala akong ginawa! Iniisip ko lang iyon!"

"Kahit ang mga saloobin na iyon ay sobra," mahinahong sagot ni Zhuge Yue, ang kanyang tinig ay umaalingawngaw sa hangin tulad ng dahon na lumulutang sa lawa.

"Ang aking asawa at anak ang pinag-uusapan natin dito. Ang mga ideyang iyon na lumulutang sa iyong ulo at napag-alaman ko ay sobra din." Nang matapos siya, isang puting ibon ang lumipad sa kapatagan ng Qinghai, sa bibig nito ay isang sanga ng puno. Isa itong ibon na katatapos lang itayo ang kanyang pugad.

"Guo Huai, palayasin mo sila."

Binuksan ang tarangkahan, bago hindi nagtagal ay isinara. Hindi nagbibigkas ng isang salita, pinamunuan niya ang kanyang pangkat pabalik, tapos ay narinig ang mga yapak ng mga kabayo at tunog ng mga agila na lumilipad sa itaas. Tahimik at payapa muli.

Qinghai ang kanyang tahanan, isa na pamamahalaan at poprotektahan kahit kailan kinakailangan. Ang anumang bagay na kumakatawan bilang banta sa kapayapaang iyon ay walang awang aalisin, kahit na ito ay isang ideya o kaisipan lamang.

Bigla, narinig ang malulutong na tunog ng mga hakbang ng kabayo. Tumingala si Zhuge Yue, para lang makita ang babae na papalapit sa kabayo, nakasuot ng dilaw na damit.

"Yu..." Pinahinto ni Chu Qiao ang kabayo at naguguluhang tumingin sa malayo, nagtanong, "Nakaalis na ba ang iyong ikatlong tiyuhin?"

Tumango si Zhuge Yue, "Oo."

"Bakit hindi mo ako tinawag upang ihatid siya?"

Ngumiti si Zhuge Yue, "Nag-aatubili siyang iwanan ang kanyang dating tahanan. Nais niyang bumalik doon. Walang patutunguhan kung gagambalain ka."

Sumimangot si Chu Qiao, "Nakakatanda mo siya, matapos ang lahat, hindi mabuti para sa akin na hindi siya ihatid."

"Bakit dapat maging mabuti?" kaswal na nagkibit-balikat si Zhuge Yue, bago sumakay sa kanyang kabayo, "Hindi ako malapit sa kanya sa simula pa lang."

Sa kanya na nakaalis na, di-gustong napabuntong-hininga nalang si Chu Qiao bilang tugon, "Ngunit, hindi mo ako binigyan ng pagpipilian. Huwag mo sabihin na napahiya kita kung muling mapag-usapan ito."

Ang mag-asawa ay nagsimulang maglakad pabalik tungo sa kanilang tahanan, nag-uusap tungkol sa pang-araw-araw na bagay. Ang mga bulaklak ay namumulaklak sa magkabilang panig ng kalsada, nagdadala ng kanilang mabangong amoy. Ang daan ay ang tanging daanan sa mga rehiyon sa labas ng pass. Ang sitwasyon sa Hongchuan ay nalutas na at pumasok na ang Yan Bei sa silangang mga rehiyon. Ang salungatang sibil sa Tang ay humupa na, na nangangahulugang ang Song ay bahagi na ng imperyong Yan. Ang matatag na pulitika ay nangangahulugang ang kalakalan ay nagsisimula nang umunlad muli. Nang sinimulang buksan ng Qinghai ang kanilang pintuan, ang relasyon sa kalakalan ay itinatag kasama ang Tang. Ang maingay na pakikipagkalakalan ay nangangahulugang ang kalsada ay lubos na nagagamit, na may higit sa sampung kargamento ng mangangalakal na naglalakbay dito sa maikling panahon.

Parehong nakasuot sina Zhuge Yue at Chu Qiao ng kasuotan ng karaniwang sibilyan, habang ang kanilang gwardiya sa likuran ay sinasamahan sila na wala ang kanilang baluti. Mula sa malayo, ang pares ay tulad ng iba pang mag-asawa na naglalakbay at bumibisita sa lugar.

Hindi nagtagal, pumuno sa hangin ang mga tunog ng tambol. Sa kanilang pagtingala, isang babaing bagong kasal sa kanyang pulang karwahe at puting kabayo ang dumadaan sa kalsada. Nang makita ito, ngumiti si Zhuge Yue, "Ngayon ay isang masayang araw. Di-karaniwang makasalubong ng sibilyan na ikinakasal sa sandaling lumabas tayo."

Nang matapos siya, sinabi rin niya kay Guo Huai gumawa ng landas, habang ang lahat ay lumakad sa gilid ng kalsada. Nang ang nagsasayang kasamahan ay dumaan mula sa malayo, ang lalaking ikakasal sakay ng kanyang kabayo ay nagpasalamat sa kanya, tumango si Zhuge Yue bilang pagtanggap.

Habang nakatingin si Chu Qiao sa nagsasayang kasamahan, hindi niya maiwasang bahagyang matulala habang malabo niyang naalala kung paano tila isang walang-hanggan dati, nakaupo siya sa isang karwahe na dumadaan sa isang bago katatapos na kalsada sa isang katulad na masayang kapaligiran.

Buntis siya noon, hanggang sa puntong lampas ito sa pagdududa mula sa pananaw ng isang tagalabas. Alam ang kultura doon, ang isang buntis na ikakasal ay magkakaroon ng tsismis na kakalat sa komunidad. Gayunpaman, iginiit ng lalaki na tatanggap siya ng pormal na seremonya bago pa man ipanganak ang bata. Kaya, si Chu Qiao ang naging potensyal na pinaka tinalakay na ikakasal na kasaysayan, habang nakasakay siya sa karwahe ng hari suot ang kanyang malapad na roba sa marilag na tarangkahan ng palasyo.

Kakatwa kung paanong nangyari ang mga bagay sa buhay. Maaaring ibigay ng isa ang lahat ng kanyang pagsisikap sa isang bagay at magkulang, ngunit sa ibang mga oras kaswal na subukan ang isang bagay at magkaroon ng isang hindi mapaghihiwalay na bigkis sa buhay.

Sa araw na iyon, isinulat ni Zhuge Yue ang kanyang kasal sa itaas ng platapormang sycamore, kitang-kita ang rehiyon ng Qinghai. Ginawa niya ang lahat sa pag-aayos ng isang engrandeng kasal sa lupain na labis niyang ipinaglaban, upang mabigyan siya ng isang kanlungan at tahanan.

Puno ng pasasalamat si Chu Qiao. Pagkatapos ng lahat, sa hindi mabilang na mga labanan at pagtakas mula sa kagat ng kamatayan, ang lalaking tulad niya ang nais ng sinumang babae. Ang isang lalaking katulad niya ay karapat-dapat sa sinumang babae sa mundo na mahalin habangbuhay. Ngunit sa kanilang lahat, siya ang napili at sinwerte.

Nang gabing iyon, habang inilalagay niya ang kanyang pampaganda sa liwanag ng kandila, pareho nilang napagtanto na ito ang araw na kanilang inaasam. Tulad ng hangin na umiikot sa lupain at dagat ngunit sa kalaunan ay babalik sa mga bundok, natagpuan nila ang lugar na tatawagin nilang tahanan.

"Xing'er?" Naguguluhan, nagtanong si Zhuge Yue, "Anong iniisip mo?"

Biglang nabalik sa reyalidad si Chu Qiao at ngumiti. "Naisip ko, noong kasal natin, hindi ka nakasakay sa kabayo nang tinanggap mo ako."

Nag-iisip na napatingin si Zhuge Yue sa paalis na nagsasayang kasamahan at tumango, "Oo, gawin ba ulit natin ito?"

"Sige, ayos lang sa akin yan."

Nagbiruan ang mag-asawa habang naglalakad sila papunta sa syudad ng Qiuye, pumasok sa palasyong Xingyue mula sa likurang pintuan.

Gayunpaman, nang makapasok sila sa palasyong Taihe, nakarinig sila ng kaguluhan na nagmumula sa loob. Itinaas ni Zhuge Yue ang kanyang kamay, nakasimangot sa kung ano ang nangyayari nang mag-uulat palang ang tagasilbi. Tulad ng inaasahan, nakatayo ang mga tagasilbi sa gilid ng bakuran, natigilan sa kanilang nakita. Ang anak ni Zhuge Yue ay kinaladkad ang kanyang mga gamit patungo sa pintuan ng palasyo, samantalang ang unan ng kanyang ama ay itinapon sa labas, na para bang siya ay pinaalis.

"Zhou'er, anong ginagawa mo?"

Ang bata, na kakaedad tatlo at kalahating taong gulang pa lang, ay natigilan nang marinig ang tinig ng kanyang ama, habang kaagad siyang naupo sa sahig. Maingat na maingat, pinihit niya ang kanyang ulo, tinatakpan ang kanyang mata gamit ang kamay, para lang makita ang galit na galit na ekspresyon ng kanyang ama sa pagitan ng kanyang mga daliri.

Ang nagawa ay nagawa na. Nahuli na ako, ano pang sasabihin?

Tumayo si Zhuge Yunzhou at binigkas ng buong kapurihan, "Lumilipat ako ng bahay!"

"Anong bahay?"

Ang kanyang anak na lalaki ay muling sumagot, "Ako at si ama ay mayroon limang araw bawat isa. Ngayon ang ikalimang araw!"

Tunay na sumang-ayon si Zhuge Yue sa ganoong termino. Kahit na kapwa siya at si Chu Qiao na pinakamagaling at mahusay, pagdating sa kanilang anak, lubos silang naiiba sa kanilang karaniwang sarili. Samakatuwid, hanggang sa magdalawang taon ang bata, magkasamang namumuhay ang lahat ng pamilya. Gayunman, ang ayos na ito ay nagdala ng ilang mga abala. Ang isang halimbawa ay kapag nais nilang magsagawa ng pisikal na paglalapit sa gabi, tititigan sila ng bata.

Sa huli, hindi na ito kayang tiisin ni Zhuge Yue. Sa halip, nakipagkasundo siya sa kanyang anak, kung saan ang bawat isa ay titira sa magkahiwalay na tirahan at makukuha ang pansin ni Chu Qiao sa limang araw bawat isa, para magkaroon ang mag-asawa ng oras upang masiyahan sa kumpanya ng bawat isa sa gabi.

Sa kasamaang palad, ang tiwala ni Zhuge Yunzhou sa kanyang ama ay bumagsak nang malaki. Tuwing ilang araw o higit pa, makakahanap si Zhuge Yue ng maraming dahilan upang huwag ibigay ang kanyang asawa sa kanyang anak. Nang maglaon, iniisip na walang gumagalang sa kanyang opinyon dahil sa kanyang murang edad, sinunod ng bata ang salita ng kanyang ina at tinapos mismo ang mga bagay, lumipat sa kanyang sarili lang.

Si Zhuge Yue na wala sa tahanan dahil sa mga bagay sa trabaho ngayon, ang determinadong si Zhuge Yunzhou ay ginawa ang lahat upang ilipat ang lahat ng kanyang gamit sa silid ng kanyang ina, habang itinapon ang unan ng kanyang ama bilang tanda ng kanyang pasya.

"Ahem..." Tumikhim si Zhuge Yue habang napapaisip niyang sinabi sa kanyang batang anak, "Zhou'er, malaki ka na. Panahon na upang maging isang tunay na lalaki at matutong mahiwalay sa iyong ina."

Kinamot ng nakababatang Zhuge ang kanyang ulo, buong atensyong nakatingin sa kanyang ama. Iniisip na napangaralan niya ang kanyang anak, walang kahihiyan na patuloy na nagyabang si Zhuge Yue, "Noong ako ay nasa edad, tumitira na ako ng mga palaso, sumasakay sa kabayo at nag-aaral ng mga tula. Ilagay mo ang iyong enerhiya sa mas kapaki-pakinabang at produktibong mga bagay kaysa sa mga makamundong isyu, tama ba?"

Tumango ang batang Zhuge, masunuring sumagot, "Naiintindihan."

Tuwang-tuwa si Zhuge Yue. Tumanda at nakinig na sa wakas ang kanyang anak.

"Ngunit, ang pangit nito." Ngumuso ang batang Zhuge at inunat ang kanyang maliit na palad patungo kay Chu Qiao habang nahihiyang sinabi, "Ina, ang sakit ng mga kamay ko. Pagod na ako."

Nang makita ang kanyang minamahal na anak sa ganoong estado, ang karaniwang bakal na pag-iisip ni Chu Qiao ay agad lumambot. Agad siyang lumapit, inutusan ang kanyang mga tagasilbi na tulungan ang bata na dalhin ang kanyang mga gamit. Habang nakatayo si Zhuge Yue sa bakuran, nakikita ang kanyang asawa na nagbago sa isang iglap, ginawa lang nitong mas malamig ang kanyang puso.

Nang sumapit ang kadiliman, nagbihis at lumabas sa pasilyo ang isang tao. Natutuwa, nagtanong ang tao sa labas, "Tulog na siya?"

"Oo", Tumango si Chu Qiao, "Magmadali ka na, kailangan kong gumising ng maaga bukas."

"Maliit na bubwit. Nangahas kang salungatin ako?!"

"Hinaan mo ang boses mo. Maririnig ka ng bata."

Habang mas binalot ng kadiliman ang kalangitan, isang bata ang sumilip sa bintana, nakatingin sa mag-asawang magkabalikat na naglalakad, bago bumuntong-hininga sa kalungkutan, "Tinalikuran na ako ng aking ina."

Ang lupain na ngayon ay pinangalanang Qinghai ay hindi palaging may pangalan. Ito ay isang piraso ng hindi napapangalanang teritoryo, kung saan nang may tumapak at nakita ang malawak na maberdeng tanawin na lampas sa lupain, nagpasya siyang pangalanan ang rehiyong Qinghai nang naaayon.

Si Zhuge Yunzhou ay dating pinangalanang Zhuge Kongming. Ito ay pagkatapos magkaroon ng bangungot ng kanyang ina ng isang matandang lalaki na gumagamit ng pamaypay upang hampasin ito na nagpabago sa kanyang ina upang baguhin ang kanyang pangalan sa kung ano ito sa kasalukuyan.

Ang palasyong Xingyue ay minsang isang tigang na lupa. Pagkaraan lamang ng pagdating ng isang pamilya na nagpasyang manirahan sa lupang ito at magtayo ng isang malaking tahanan para sa kapayapaan ay nabuo ang palasyo.

Nang ang mga bayani ng digmaan ay lumabas mula sa kaguluhan ng digmaan sa maka-mundong pagdurusa ng pang-araw-araw na buhay, ang kaligayahan ay mabagal ngunit tiyak na nagsimulang bumalik muli sa kanilang buhay, hindi nagagambala ng mga pagdurusa at hindi pagkakasundo ng salungatan.

Pagkatapos ng lahat, ang pamumuhay ay walang kahulugan kapag hindi tinatamasa ang pang-araw-araw na buhay.