Kabanata 27: Ang Lihim ni Joel

Kabanata 27: Ang Lihim ni Joel

Sa ikalawang araw nila sa Hilltop Compound, napagdesisyunan ng ating bida at ni Joel na maglibot sa paligid ng kanilang bagong kampo. Dala ang kanilang baril at mga radyong pangkomunikasyon, sinuri nila ang bawat sulok ng bakod. Pinagmasdan nila kung may kahinaan ito o anumang lugar na pwedeng maging daanan ng mga zombie. Tila maayos naman ang kondisyon ng bakod—matibay, mataas, at sapat para protektahan ang mga naninirahan.

"Siguraduhin natin na dito lang sa main entrance pwedeng pumasok. Kung sakali mang may dumating na iba, alam natin kung saan sila dadaan," sabi ng ating bida habang nilalagyan ng markang pula ang gate sa kanilang mapa.

"Oo nga," sagot ni Joel. "Kailangan nating gawing one-way ang pagpasok at labas. Mas madali natin silang makokontrol kung magka-emergency."

Matapos ang kanilang inspeksyon, naupo sila sa ilalim ng lilim ng isang puno malapit sa bakod. Nagpapahinga habang binabantayan ang paligid, biglang tinanong ng ating bida si Joel.

"Joel, napapansin ko, parang sanay na sanay ka sa ganitong sitwasyon. Kamusta ang buhay mo dati bilang sundalo?"

Ngumiti si Joel, tila nag-aalanganang sagutin. "Hindi ako sundalo dito sa Pilipinas," sagot niya. "Dati akong sundalo sa Ukraine. Nakipagbakbakan ako sa giyera laban sa Russia."

Bahagyang nagulat ang ating bida. "Ha? Sa Ukraine? Akala ko dito ka lang sa Pinas."

Tumango si Joel. "Nagtrabaho ako bilang kontratista sa isang international defense company. Isinama ako sa giyera sa Ukraine bilang bahagi ng isang special unit. Marami akong dinaanang misyon, pero sa huli, nasabugan ako ng granada. Akala ko katapusan ko na."

Ipinakita ni Joel ang kanyang kaliwang binti. Tinanggal niya ang bahagi ng kanyang pantalon upang ipakita ang prosthetic leg na nakatago sa ilalim nito. "Ayun, amputee na ako. Pero nakaligtas pa rin. Pagkatapos nun, umuwi ako dito sa Pilipinas para subukang bumalik sa normal na buhay."

Napatingin ang bida sa kanya nang may paghanga. "Grabe, Joel. Hindi halata, ah. Parang buo pa rin ang lakas mo."

Tumawa si Joel. "Kailangan ko maging malakas. Lalo na ngayong may panibago na namang misyon."

Nagbiro ang bida. "Teka, Joel. Ang Ukraine at Russia, parang bago pa lang nag-umpisa ang giyera nila at hanggang ngayon, ongoing pa rin. Baka naman galing Russia ang virus na 'to?"

Tumingin si Joel sa kanya at tumawa nang mahina. "Puwedeng totoo. Sa panahon ngayon, hindi na ako magugulat kung gawa ng tao ang lahat ng 'to. Alam mo na, bio-warfare."

Natahimik ang dalawa. Habang nakaupo sila, narinig nila ang hangin na umiihip sa paligid at ang mga ibong dumadapo sa mga puno. Sa kabila ng katahimikan ng kampo, ramdam nila ang bigat ng sitwasyon sa labas ng bakod.

"Pero alam mo, Mon," biglang sabi ni Joel, "kahit gaano kahirap ang giyera, iba ang laban natin ngayon. Noon, alam mo kung sino ang kalaban—may mukha, may layunin. Pero ngayon, hindi natin alam kung sino ang ligtas at sino ang susunod na magiging zombie."

Napabuntong-hininga ang bida. "Tama ka. Kaya siguro mas nakakatakot 'to. Hindi mo alam kung sino ang pagkakatiwalaan."

Tumayo si Joel at tinitigan ang bakod. "Kaya dapat palaging handa. Ang kampo natin, ang mga taong kasama natin—sila na ang pamilya natin ngayon. At gagawin ko ang lahat para mapanatili silang ligtas."

Ngumiti ang bida. "Kaya pala ikaw ang naging lider ng training sa baril. Pero seryoso, Joel, salamat sa lahat ng ginagawa mo para sa grupo."

"Pareho lang tayo," sagot ni Joel. "Kahit na prosthetic na ang isang paa ko, hindi ibig sabihin na titigil na ako sa paglaban."

Nagpatuloy ang dalawa sa kanilang inspeksyon, mas kampante ngunit mas determinado. Alam nilang hindi pa tapos ang laban, pero hangga't sama-sama sila, may pag-asa silang lahat na makaligtas.