Kabanata 15 - Kaligayahan at Kalungkutan

Kabanata 15 - Kaligayahan at Kalungkutan

Habang umaandar ang mini-bus patungo sa susunod na destinasyon, kapansin-pansin ang pagbabago sa grupo. Marami na sa kanila ang tulala at tila nawalan ng pag-asa dahil sa sunod-sunod na trahedya. Isa na rito si Rina, na nanatiling tahimik, hindi maalis ang tingin sa bintana.

Ang Kuwento ni Maria

Sa gitna ng bigat ng sitwasyon, sinubukang magbigay ng positibong enerhiya ni Maria, na siyang sunod na ihahatid sa bahay niya sa Novapark. Masigla siyang nagkuwento ng masasayang alaala noong wala pang zombie apocalypse.

"Alam niyo ba," sabi ni Maria, may ngiti sa labi, "may plano akong magbukas ng maliit na bakery sa harap ng bahay namin. Pero sa ngayon, may mas mahalaga akong iniisip."

Nagulat ang lahat nang bigla niyang sabihin, "Buntis ako."

Napatigil ang grupo, at kahit ang mga nawala sa sarili ay saglit na bumaling sa kanya.

"Ang baby ko ang dahilan kung bakit hindi ako susuko," dagdag niya. "Kahit anong mangyari, gusto kong makaligtas kami ng anak ko."

Pagdating sa Novapark

Nang makarating ang mini-bus sa Novapark, tila tahimik ang paligid, ngunit hindi nila ito inakala bilang senyales ng kaligtasan. Pagkababa ng sasakyan, walang pakundangang tumakbo si Maria papunta sa bahay nila.

"Maria! Hintay lang!" sigaw ni Mon, ngunit hindi siya pinakinggan.

"Wala man lang pag-iingat," bulong ni Mon sa sarili habang sinusundan siya ni Joel.

Ang Trahedya

Pagpasok nila sa bahay ni Maria, bumungad agad ang madilim at magulo nitong interior. Sinundan nila ang mga bakas ng paa ni Maria patungo sa sala. At doon nila nakita ang nakagigimbal na tanawin—si Maria, nakahandusay sa sahig, duguan at wala nang buhay.

"Maria…" pabulong na sabi ni Mon, habang si Joel ay agad itinaas ang baril, naghahanda sakaling may paparating na panganib.

Sa tabi ni Maria, makikita ang bakas ng kanyang pakikipaglaban—may mga patay na zombie, ngunit hindi ito naging sapat upang mailigtas ang kanyang sarili.

Ang Katotohanan

"Bakit siya nagmadali?" tanong ni Mon, pigil ang galit at lungkot sa kanyang boses. Lumuhod siya sa tabi ni Maria, bakas sa mukha ang matinding pagkadismaya.

"Dahil akala niya ligtas pa rito," sagot ni Joel. "At dahil mas iniisip niya ang anak niya kaysa ang sarili niya."

Tahimik nilang kinuha ang katawan ni Maria at inilabas ito sa mini-bus. Hindi nila iniwan ang bangkay sa bahay. Ang mga kasamahan sa mini-bus ay halos hindi makapagsalita nang makita ang nangyari.

Pagpapatuloy

"Isa na naman sa atin ang nawala," sabi ni Mon, malalim ang buntong-hininga. "Pero hindi tayo pwedeng huminto. Kailangan nating tapusin ito para sa kanya, para sa lahat ng nawala."

Habang umaandar muli ang mini-bus patungo sa susunod na destinasyon, ramdam ng lahat ang bigat ng bawat desisyon at ang panganib ng bawat hakbang. Hindi na ito tungkol sa kanikanilang kaligtasan, kundi sa misyon nilang mabuhay para sa mga nawala.

Susunod:

Makarating kaya sila sa destinasyon ng susunod nilang kasamahan? At anong bagong panganib ang nag-aabang sa kanila?