11-3 难过 เศร้าเสียใจ

"ถิงถิง... เจ้าลืมตา ลุกขึ้นมาคุยกับข้าก่อน เจ้าอดทนหน่อย ถิงถิง"

สีหน้าเป็นกังวลของนีเทียนต้าเซินทำให้นางใจชื้นประหลาด นางขยับเปลือกตาหนักอึ้ง สบมองนัยน์ตาดุดันเปล่งประกายใต้จันทราสีชาด

ท่ามกลางราตรีมืดมิดใต้เหมันต์ กลุ่มเมฆาสีขาวสลับดำเป็นดวงกลมนับหลายหมื่นลอยละล่องในเวหา ท่านลุงทั้งหลายตั้งใจมาส่งผีเสื้อน้อยในแดนมรณา ก่อนที่นีเทียนต้าเซินจะนำพานางไปยังสถานที่อีกแห่ง

"ถิงถิง... เจ้าอย่าเงียบ ข้าใจไม่ดี"

'ยมทูตล้วนไม่มีหัวใจ'

นางยิ้มหยันอยู่ในใจ ภายใต้สำนึกรู้ถึงความตาย ต้นไม้สูงตระหง่านทอประกายอร่ามเช่นสีสันของดอกบ๊วยในฤดูใบไม้ผลิบาน นางมองเห็นเป็นภาพเลือนรางทั้งหมดนั้น

นี่เขาพานางมาชื่นชมต้นไม้วิญญาณในปรภูมิก่อนไปส่งนางหรือ?

"ข้าจะให้ยมทูตพาผีเสื้อน้อยไปตั้งดินแดนใหม่ ท่านลุงว่ารู้จักเทพผู้หนึ่งในภพภูมิ ภูตแมลง อ้อ... เป็นภูตอัธยาศัยดีมีน้ำใจ เจ้าว่าดีหรือไม่? ข้าจะไปกับเจ้า... เราไปด้วยกัน"

ถิงถิงพยักหน้า แยกเขี้ยวยิงฟันเปื้อนโลหิต นางไม่มีแม้โอกาสขอบคุณเทพมรณา ครั้นจะขอโทษเรื่องที่นางเคยกล่าววาจาไม่ดีต่อเขา ลำคอตีบตันถูกปิดกั้น

ท้องนภาในเมืองมรณาปรากฏอักขระของหมู่เหล่ายมทูตผู้รับดวงวิญญาณ สถานที่ตายของจิตวิญญาณเสียสละเปลี่ยนแปลงจากนครไร้ห้วงเวลาเป็นปรภูมิ

ใต้ต้นไม้วิญญาณคงยืดเวลาตายของนางไปหนึ่งราตรี ตำราแห่งความตายราวกับว่ามีความรู้สึกนึกคิดของมัน อักษรสีทองสลักในเวหาเตือนเทพมรณาครั้งหนึ่ง ไม่ให้พาดวงวิญญาณหลบหนี

'ถิงถิง เจ้ารู้ไหม... มีตำนานเล่าว่าลมหายใจยมทูตทำให้ถึงแก่ความตาย เจ้าระวังตัวด้วยล่ะ'

เหตุใดนางนึกถึงคำพูดของพี่รอง น่าประหลาดนัก นางได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนเรียกนาง 'ถิงถิง... เจ้าจะไม่ตาย' นางเห็นน้ำตาหัวหน้าเผ่ายมทูต เทพผู้ยิ่งใหญ่บัดนี้ราวกับว่าจะเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา

นัยน์ตาสีชาดเอ่อคลอหยาดน้ำตา เขาตัดพัดต่อว่าปีศาจมีความเลวร้ายเท่าไร ก็ยังดิ้นรนหาบ้านสักหลังเพื่อพักพิง ไยต้องทำร้ายเจ้าปีศาจน้อยด้วย

ผีเสื้อที่กลายเป็นฝุ่นผงสีทองขยับเข้าหาอ้อมแขนพญามัจจุราชผู้พร้อมจะพรากลมหายใจนางไปทุกเมื่อ นางรู้สึกตัวอีกครั้ง ริมฝีปากนุ่มนวลประกบปิดลงมา

ลมหายใจเยือกเย็นประหนึ่งเหมันต์จากปลายจมูกโด่งเป็นสันคม ถักทอเป็นเส้นด้ายที่รวมตัวกัน เคลื่อนไหวเป็นละอองสาย

อุ้งมือมัจจุราชประคองใบหน้านางแกมบังคับ นางตามใจเขา เงยขึ้นตอบรับจุมพิตตามสัญชาตญาณปีศาจ อ้าปากดื่มกลืนพลังวิญญาณอย่างหิวกระหาย

โดยปรกติแล้วอาหารปีศาจมักมีกลิ่นหอมอบอวล ผลไม้วิญญาณมีรสชาติกรุบกรอบ มีกลิ่นที่แตกต่าง สารพัดจะจินตนาการว่าเป็นอาหารอันโอชะชนิดใด กินเท่าไรก็ไม่รู้สึกอิ่มท้อง นางจะมีเรี่ยวแรงและสดชื่นขึ้นมา

ไม่รู้ด้วยเหตุใด เทพมรณามอบลมหายใจให้นางดับกระหาย นางดื่มกลืนน้ำหวานหนืดผ่านริมฝีปากอันนุ่มนวลราวริมฝีปากของอิสตรี ละอองสายนี้ทอประกายงดงาม เดินทางสู่กายทิพย์นาง

กลิ่นเผาไหม้ของดอกปี่อั้นเหมือนในห้วงนิทรา แต่รสชาติประหลาดกว่า หวานขมกลมกล่อมยังมอบพละกำลัง

เหตุที่ปีศาจสตรีชอบล่อลวงบุรุษก็เพราะเช่นนี้ นางเข้าใจถ่องแท้เรื่องที่พี่รองพี่ใหญ่เล่าให้ฟัง อารมณ์ปรารถนาจะกลืนกินบุรุษเข้าไปทั้งตัวเป็นเช่นไร นางตะเกียกตะกายคว้ารอบคอแกร่ง ตะโบมจูบเขาด้วยความหิวกระหาย

บุรุษผู้นี้กำลังมอมเมานางด้วยอะไรไม่รู้แน่ กลุ่มผมดำขลับของนางเกี่ยวพันอยู่บนปลายนิ้วเรียวยาว มืออีกข้างประคองใบหน้าของนาง

ใต้ต้นไม้วิญญาณที่ขยับไหว ใบไม้หลากสีทอประกายอร่ามงาม สองร่างสวมกอดพลอดรักไม่อายฟ้าดิน ในเงื้อมมือเทพมรณาถือตำรา ลักษณะเป็นสายน้ำถูกดูดลงหลุมดำขนาดใหญ่ มันเลือนหายไปอย่างช้า ๆ ร่างที่กำลังจะหายไปเป็นละอองสายกลับคืนสู่สภาพอันพึงเป็น

กว่าเขาจะผละริมฝีปากจากนาง มอบจุมพิตบนหน้าผากใต้ตราประทับผู้ทรยศ ใบหน้างามหมดจดกลับมาเกลี้ยงเกลา นางเบิกตากว้างมองใบหน้าหล่อเหลาคมคาย เขาและนางสบประสานตาเหมือนไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไร

"ตาข้า... มองเห็นแล้ว เกิดอะไรขึ้น? ข้าไม่เจ็บแล้ว" นางยิ้มดีใจ หลังความเจ็บปวดทรมานสิ้นสุดลง เขาปล่อยนางจากอ้อมแขน นางประสานมือโขกศีรษะ "ขะ ข้า... ข้าขออภัย! ข้าล่วงเกินท่านแล้ว ขอบคุณเทพมรณา ท่านช่วยชีวิตข้า"

"เจ้าขอโทษเรื่องอะไร จำไม่ได้หรือว่าในห้วงนิทราเจ้า เราเคยทำเรื่องนี้?"

ปีศาจสาวเอียงอาย ยกมือจับริมฝีปากด้วยหัวใจรุ่มร้อน นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงจูบอ่อนหวาน แววตาสดใสของนางหลบเลี่ยงนัยน์ตาดุคม

"ท่าน เอ่อ... รักษาข้าด้วยพลังวิญญาณของท่านหรือ? ก่อนหน้านี้ข้าได้รับพลังหยินจำนวนมาก ทั้งจากท่านปู่ จากท่าน ข้าไม่หายจากอาการเจ็บปวด"

"ข้ารักษาชีวิตเจ้าด้วยลมหายใจสีชาด ดึงพลังจากตำรามาเยียวยาเจ้า... เห็นจะมีหนทางเดียว"

"ไม่ใช่ว่าท่าน... ทะเลาะวิวาทกับตำราเล่มนั้น? ข้าจำได้ว่าท่านไม่ชอบมัน"

นีเทียนต้าเซินถอนหายใจ ความคั่งแค้นทอประกายในดวงตา กัดฟันตอบนาง "ก็ควรจะเผามันไม่ให้เหลือสักหน้าแผ่นเดียว... แต่เอาเถอะ ครั้งนี้มันช่วยชีวิตเจ้า"

ตำราเจ้าปัญหาคงไม่พอใจแน่ หลังถูกดึงพลังมาใช้จนเป็นไปได้ว่ามันอาจหายไปสักระยะ

นีเทียนต้าเซินลอบยิ้มมองใบหน้างามอย่างวางใจไร้กังวล ปีศาจน้อยพูดจาเจื้อยแจ้ว ส่งเสียงหัวเราะ เอานิ้วแตะคางสงสัย มีคำถามมากมาย…