Chapter 1.1

"บอสเป็นอะไร หน้าผมมีอะไรติด"

ควินซ์ขมวดคิ้วใส่ผมแล้วยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองไปมา ส่วนผมที่ถูกจับได้ว่าเอาแต่มองหน้าอีกฝ่ายไม่ละสายตาไปไหนเลยก็สะดุ้งนิดๆ แล้วรีบเบือนสายตาไปทางอื่น

"หน้า หน้านายดูเครียดๆ" ว่ากลบเกลื่อนแล้วตั้งหน้าตั้งตาอ่านเอกสารลงทุนภาพยนตร์อีกเรื่อง

"ไม่เครียดได้ไง" ควินซ์ถอนหายใจขณะเก็บแฟ้มที่ผมเพิ่งเซ็นเอกสารเสร็จกลับไป "แม่บอกให้ผมหาลูกสะใภ้ให้แกภายในสามเดือน"

สามเดือน!

"เร็วไปไหมนะ" ผมโพล่งขึ้นถามแล้วขมวดคิ้วแน่น "สามเดือนเหรอ บ้าไปแล้ว"

"ถ้าเกินสามเดือน ผมยังหาแฟนไม่ได้" ควินซ์สบตาผมเล็กน้อยเผยความจนใจออกมา "แม่คงเลือกลูกสะใภ้เอง คงจับหมั้นเช้าเย็นแต่งเลยแน่ๆ"

คิ้วของผมยิ่งขยับเข้าหากันมากขึ้น "แต่เรื่องของความรักมันรีบร้อนไม่ได้ ชีวิตคู่เลยนะ แต่งงานสุ่มสี่สุ่มห้าได้ยังไง" บ่นยาวเหยียดแล้วพูดตามที่คิด "อีกอย่างนะ... คุณป้าก็มีหลานอยู่แล้วไม่ใช่รึไง"

ควินซ์มีพี่สาวสองคนและพวกเธอก็มีเด็กตัวน้อยๆ ให้กับคุณป้าไปแล้วนี่ ทำไมยังมาถามหาหลานจากควินซ์อีก

"เด็กโตกันหมดแล้ว" ควินซ์ถอนหายใจรอบที่ร้อยได้แล้ว "คงอยากเลี้ยงเด็กเล็กๆ บ้าง"

"แต่เรื่องนี้ก็รีบร้อนไม่ได้นะควินซ์" ผมเตือนแล้วพูดต่อ "สมัยนี้หาคนรักจริงใจยาก ผู้หญิงก็รู้หน้าไม่รู้ใจ..."

นับสองโพล่งแทรก "คบกับพี่ชายนับสองเลยดีกว่า"

"ใช่ คบกับกู เอ๊ย ไอ้นับ!"

ผมหน้าตาตื่นขว้างปากกาใส่นับสองที่ยังคงนอนอ่านการ์ตูนอยู่ตรงโซฟา นับสองเบี่ยงหัวหลบแล้วยักคิ้วกวนตีนให้ผม "อะไรๆ เขินเหรอป๋า"

"เขินบ้าอะไร นับเล่นอะไรไม่รู้เรื่อง" ผมถลึงตามองน้องชายตัวดีอย่างโมโห

"ผมบอกว่าพี่ชายซึ่ง...พี่ชายผมมีสามคน" น้องมันยิ้มร้ายแล้วหันไปมองทางควินซ์กะพริบตาอย่างใสซื่อ "ผมยังไม่ได้ระบุชื่อใครเลยนะ แต่ป๋าเขาเสนอตัวเอง ยังไงพี่ก็ลองพิจารณาดูนะ"

ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเผลอนำเสนอตัวเองออกไปเอง ไม่ใช่นับสองพูดก็รู้สึกหน้าร้อนวูบวาบด้วยความอับอายเลย แถมยังมีสายตาของเลขามองมาอีกยิ่งอึกอักพูดไม่ออก

"นับสองอย่าไปแกล้งพี่เขาสิ" เป็นควินซ์ที่ช่วยคลี่คลายสถานการณ์น่าอึดอัดลง "พี่ว่าตอนนี้เก้าน่าจะถ่ายงานเสร็จแล้วนะ ไม่ไปดูหน่อยเหรอ"

"โอ๊ะ งั้นผมไปแหละ" ดูมัน ดูมัน! ไปหาแฟนอีกแล้ว เห็นพี่ชายคนนี้เป็นหัวหลักหัวตอรึไง

เมื่อนับสองออกไปกก็ทำให้ห้องนี้เหลือแค่ผมกับควินซ์ เพราะหงุดหงิดเรื่องนับสองกับไอ้เด็กเวรเก้าเลยทำให้ผมลืมเรื่องน่าอับอายที่ตัวเองทำไปอย่างรวดเร็ว

"นายนี่ชอบสนับสนุนไอ้เก้าจริงๆ" ระบายลมหายใจอย่างไม่ชอบใจ "ไอ้เด็กนั่นมันมีอะไรดี"

"ก็หลายอย่างอยู่นะ"

"เช่นอะไร" ผมขมวดคิ้ว "ทำไมนับสองต้องชอบขนาดนั้น ผ่านมาหลายปีแล้วไม่เลิกกันสักที"

"เขารักกันก็ดีอยู่แล้ว" ควินซ์มองผมอย่างไม่พอใจ "ใครมันจะไปเหมือนคุณครับ สองอาทิตย์เปลี่ยนคู่ควง หนึ่งเดือนเปลี่ยนแฟน"

"นั่นมันเมื่อก่อน" ผมโอดโอยแล้วหยุดอ่านเอกสาร "ตอนนี้ฉันแห้งแล้งจะตายแล้ว ไม่เห็นรึไง"

เมื่อก่อนผมอาจจะเปลี่ยนคู่ควงคู่นอนคนรักบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าก็จริง แต่ตอนนี้เลิกแล้ว ไม่รู้สิ มันขี้เกียจอ่ะ อาจจะเพราะขึ้นเลขสามแล้วรึเปล่าเลยไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้แล้ว แถมช่วงสองปีมานี้ธุรกิจของผมกำลังขยับขยายเลยยิ่งไม่สนใจเรื่องความรักเท่าไร

"ลับหลังผมก็ไม่รู้สิครับ" ควินซ์หัวเราะตาหยีแล้วไหวไหล่ "แต่เอาเถอะ เรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับผม"

ทำไมรู้สึกไม่ชอบคำนี้เลยแฮะ

"เดี๋ยวเย็นนี้ผมเลิกงานเร็วหน่อยนะ"

"จะไปไหน" อดไม่ได้ที่จะถามเพราะปกติควินซ์มักเลิกงานตามผม ผมเลิกงานเมื่อไรก็แยกย้ายกลับเมื่อนั้น

"นัดบริษัทจัดหาคู่ไว้"

เลขาหน้าสวยของผมพูดออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย ผิดกับผมที่อึ้งไปแล้ว

"เย็นนี้ผมเลยจะไปคุยรายละเอียดสักหน่อย"

มันต้องรีบขนาดนี้เลยเหรอวะ!

เสียงของผมหายไปไหน นานมากกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ "แต่เย็นนี้มีงาน..."

"ไม่มีครับ" เสียงเด็ดขาดปฏิเสธทันควันแล้วหยิบไอแพดมาเปิดดูและกวาดสายตาอย่างรวดเร็ว "ตามกำหนดแล้ววันนี้ไม่มีนัดที่ไหนต่อ มีแค่จัดการเอกสารสัญญาสี่ฉบับก็เป็นอันเสร็จ"

"...." ผม

"และตรงหน้าบอสก็งานสุดท้ายของวันนี้"

"..." ทำไมจู่ๆ ถึงอยากฉีกงานทิ้งขึ้นมาวะ

ควินซ์เก็บไอแพด "เพราะงั้นบอสก็รีบๆ อ่านให้จบนะ จะได้เลิกงานไวขึ้น" ว่าจบก็หอบแฟ้มงานกองโตที่ผมทำเสร็จแล้วเดินออกจากห้องไปจัดการต่อ

ผมมองแผ่นหลังบางที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกอึดอัดแปลกๆ จนกระทั่งประตูไม้ปิดลงสนิทแล้วผมก็ยังคงนั่งนิ่งอยู่หลายนาทีแล้วตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปที่ที่หนึ่ง

รอสายไม่นานนัก...

"สวัสดีครับ คุณศศิกานต์"

"ครับ ผมจะโทรมาสอบถามว่าวันนี้คุณพอจะมีเวลาว่างมั้ย"

"ใช่ครับ ผมจะคุยเรื่องการลงทุนละครเรื่องใหม่"

"เย็นนี้เหรอครับ สะดวกมากครับ"

แม้ว่าจะวางสายไปแล้วแต่รอยยิ้มของผมยังคงติดใบหน้า ก่อนจะยื่นมือไปกดโทรศัพท์เพื่อเรียกให้ควินซ์เข้ามาในห้อง ผ่านไปสองสามนาทีก็ปรากฏร่างระหงในห้องทำงานของผม

"มีอะไรจะสั่งเหรอบอส"

ผมพยักหน้าอย่างลำบากใจ "เย็นนี้มีนัดทานข้าวกับคุณศศิกานต์ นายต้องไปด้วย"

"เดี๋ยวสิ มันไม่มีในตาราง" ควินซ์ทำหน้าตกใจ ""

ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วยกมือขึ้นบีบหน่อยตรงหว่างคิ้วแล้วพูดเสียงอ่อน

"เขาโทรมานัดฉันหลายวันแล้วแต่ฉันลืมบอกนาย"

"..."

"ฉันเพิ่งนึกได้เมื่อกี้เอง"

ฮึ บริษัทจัดหาคู่อะไร

ไม่ให้ไป!