บทที่ 7 อดีตของสาวน้อยและลูกแก้ววารี

ดารินทร์ ตั้งแต่เด็กเธอไม่รู้ว่าพ่อของตนเองเป็นใคร เธอรู้เกี่ยวกับเขาเพียงแค่ว่าเขาไม่ใช่คนทวีปตะวันตกเหมือนแม่เธอ เขาเป็นคนทวีปตะวันออก ดารินทร์อาศัยอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็ก แม่ของเธอเป็นคนสวยทำให้มีผู้ชายหลายคนเข้ามาจีบแต่แม่ของดารินทร์ก็ปฎิเสธชายพวกนั้นไป เพราะแม่รักพ่อเพียงคนเดียว

ชีวิตของดารินทร์ดีมาก เธอได้กินอาหารหรูหรามากมายที่คนธรรมดาไม่สามารถกินได้ เธอสามารถไปเที่ยวที่ไหนก็ได้โดยไม่ต้องกังวลว่าเงินจะหมด แม่รักเธอมาก มากขนาดที่ว่าเธอขออะไรแม่ไม่เคยปฎิเสธ เพราะงั้นดารินทร์จึงเป็นคนเอาแต่ใจและทำสิ่งใดไม่ได้เลย

วันหนึ่งวันที่เธอมาเที่ยวกับแม่แถวๆชนบท แม่ให้เหตุผลว่าเธอควรมาสูดอากาศบริสุทธิ์ของพื้นที่ชนบทบ้างไม่ควรอยู่แต่ในเมืองอย่างเดียว ดารินทร์ไม่ชอบนักแต่เพราะแม่อยากให้เธอมา ดารินทร์จึงมา อีกอย่างนี่ก็เป็นครั้งแรกที่แม่ปฎิเสธเธอ ไม่ว่ายังไงแม่ก็ต้องการให้เธอมา

วันต่อมาดารินทร์ตื่นขึ้นมาพบว่าแม่ของเธอหายไปอย่างไร้ร่องรอย ตอนแรกเธอไม่ได้สนใจอะไรเพราะคิดว่าแม่ออกไปข้างนอกเฉยๆ เวลานั้นดารินทร์โกรธมาก ทำไมแม่ออกไปข้างนอกโดยไม่บอกเธอเลย? เธอโกรธอยู่ครึ่งค่อนวัน จนตกดึกแม่ก็ยังไม่กลับมา เป็นตอนนั้นที่เธอสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ

ดารินทร์รอแล้วรอเล่าแม่ก็ยังไม่มา วันถัดมาเธอก็ยังไม่เห็นแม่ ดารินทร์โทรศัพท์หาแม่แต่ก็โทรไม่ติด เธอเลยโทรแจ้งตำรวจจากนั้นก็ออกตามหาแม่จนดึก สุดท้ายแล้วก็ไม่เจอ เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธอร้องไห้หนักมาก เงินที่แม่เอาไว้ให้ติดตัวลดลงเรื่อยๆจนดารินทร์ไม่มีเงินเหลือ

เธอไม่สามารถจ่ายค่าห้องโรงแรมได้จึงถูกไล่ออกและถูกยึดทรัพย์สินมาเป็นค่าห้อง ดารินทร์จากที่เป็นเด็กสาวผู้มีทุกอย่างกลับกลายเป็นขอทาน

สองวันมานี้เธอไม่ค่อยได้กินอาหารท่าไหร่เพราะต้องประหยัดเงินให้ได้มากที่สุด อีกทั้งยังเครียดเรื่องที่แม่หายตัวไป ร่างกายเธอเลยไร้เรี่ยวแรง นํ้าหนักลดลงจนเห็นได้ชัด

หนึ่งวันถัดมา ขณะที่เธอกำลังเดินอย่างเหม่อลอย ดารินทร์พลันได้กลิ่นหอมจากอาหาร เธอหันหน้าไปยังทิศทางของกลิ่น เป็นร้านอาหารร้านหนึ่ง หากเป็นเมื่อก่อนดารินทร์ไม่มีทางสนใจร้านอาหารระดับตํ่าแบบนี้แน่ อย่างเธอต้องร้านอาหารมีดาว

ดารินทร์ไม่ได้มีนิสัยเอาแต่ใจเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว เธอรู้ตัว เวลานี้เธอไม่ใช่สาวน้อยผู้รํ่ารวยเหมือนก่อนแต่เป็นคนเร่รอนจะตายแหล่มิตายแหล่ เธอลดศักดิ์ศรีของตนลงและเดินตรงไปหาพนักงานชายคนหนึ่ง

พนักงานชายเห็นเธอเดินเข้ามาทางเขา ดารินทร์ดูเหมือนคนจนไม่มีเงิน เขามองเธอราวกับมองสุนัขข้างถนนที่มาขออาหาร เสื้อผ้าหรูๆของดารินทร์โดนโรงแรมยึดไปแล้ว ตอนนี้เธอใส่ชุดธรรมดาที่โรงแรมให้มา(โรงแรมกลัวว่าถ้ายึดเสื้อผ้าดารินทร์ไปแล้วเธอจะไม่มีอะไรใส่จึงให้ชุดใหม่มา) พนักงานชายเลยมองเธออย่างดูถูก

ดารินทร์ไม่ได้แสดงท่าทางโกรธเคืองออกมา ถ้าเธอแสดงท่าทางออกมามีโอกาสสูงที่พนักงานชายจะไม่ให้อาหารเธอ ดารินทร์ขออาหารพนักชาย ทว่า...

ท้ายที่สุดพนักงานชายก็ไม่ได้ให้อาหารเธอ ไร้น้ำใจสุดๆ! เธอได้แต่คิดในใจไม่สามารถแสดงออกได้ อีกอย่างดารินทร์ก็ไม่มีคุณสมบัติพอจะไปด่าเขา หากเป็นเมื่อก่อนมีคนขอทานเร่ร่อนมาขออาหารกับเธอดารินทร์ต้องไม่ช่วยอย่างแน่นอน

หลังโดนปฎิเสธดารินทร์พยายามกลั้นนํ้าตาไม่ให้ไหลออกมา เธอกำหมัดแน่นทำตัวให้เข้มแข็ง ชั่วขณะนั้นเธอพลันคิดถึงแม่ แม่ที่รักและคอยห่วงใยเธอเสมอมา ฉับพลันดารินทร์รู้สึกผิด หากย้อนเวลากลับไปตอนยังมีแม่อยู่ได้เธอจะย้อนเวลาโดยไม่ลังเลเลยจากนั้นเธอจะเป็นเด็กดี ไม่เอาแต่ใจ คอยช่วยเหลือแม่

แต่แน่นอนว่ามันไม่สามารถย้อนเวลากลับไปได้เหมือนในนิยาย ตึก! ร่างของเธอทรุดลงกับพื้น ดารินทร์ไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป เธอรู้สึกสิ้นหวัง หากเป็นแบบนี้ต่อไปเธอต้องอดตายแน่ๆ เธอเริ่มกระวนกระวาย 'ไม่! ไม่! ไม่! ฉันยังไม่อยากตาย! ไม่เด็ดขาด!'

จังหวะนั้นดารินทร์พลันได้ยินเสียงๆหนึ่ง เป็นเสียงของผู้ชาย เธอหันไปยังต้นเสียงเจอกับชายคนหนึ่ง เขาค่อนข้างหล่อเลยทีเดียว แต่ดารินทร์ไม่ได้สนใจรูปลักษณ์ของเขาเวลานี้ เธอสนใจคำกล่าวของชายคนนี้มากกว่า เขาให้เธอกินข้าว! ดารินทร์คิด 'สำหรับเขาอาหารพวกนี้ไม่ได้มากมายอะไร แต่สำหรับฉันอาหารเหล่านี้มันคือโอกาสในการมีชีวิตรอด!'

///

"งัมงัมๆ" สายฝนจ้องมองสาวน้อยที่กำลังกินข้าวอยู่ ในใจตอนนี้เขากำลังคิดว่าจะเป็นอย่างไรหากเขาใช้กล้องถ่ายรูปถ่ายรูปเด็กสาว แน่นอนว่าเขาไม่ใช่โรคจิตชอบสาวน้อย เขาเพียงแค่อยากรู้เกี่ยวกับตัวโปรแกรมเท่านั้น

'นายสามารถทำให้ถ่ายรูปโดยไม่มีเสียงได้มั้ย?' สายฝนกดเข้าโปรแกรม[พูดคุยกับผู้ดูแล]และถามผู้ดูแล001ทันที สาเหตุที่เขาไม่ต้องการให้เกิดเสียงเวลาถ่ายรูปเป็นเพราะสายฝนไม่อยากให้คนอื่นภายในร้ายรวมถึงเด็กสาวเข้าใจผิด ถ้าเขาไปถ่ายรูปสาวน้อยโต้งๆคนอื่นเขาจะคิดยังไง แน่นอน! ต้องคิดว่าสายฝนเป็นโรคจิตชอบเด็กสาว

[ได้ ฉันสามารถทำให้ถ่ายรูปโดยไม่เกิดเสียงได้ ถ้าคุณต้องการฉันจะทำให้คุณตอนนี้เลย คุณต้องการหรือไม่] สายฝนตอบ 'แน่นอน' ไม่นานหน้าจอโทรทัศน์ก็ดับไปก่อนจะเปิดขึ้นไม่กี่วินาทีต่อมา เวลานี้ชื่อของแอป[กล้องถ่ายรูป]ได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้เปลี่ยนมากนักแค่เพิ่มคำว่าไร้เสียงเข้าไปในชื่อโปรแกรมเท่านั้น

สายฝนหามุมดีๆแกล้งทำเป็นคุยไลน์กับเพื่อน สาวน้อยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังโดนสายฝนถ่ายรูปอยู่ สายฝนกดถ่ายรูป รูปที่เขาถ่ายปรากฏขึ้นในหน้าจอมือถือ เขาใช้นิ้วจิ้มไปยังตัวเด็กสาวในรูป วินาทีถัดมาคำอธิบายก็แสดงขึ้น

[สาวน้อย:มีสายเลือดของคนทวีปตะวันตกและตะวันออกรวมอยู่ในตัว(สามารถดูข้อมูลชีวิตได้เนื่องจากเธอมีระดับเท่ากับคุณ)]

'ลูกครึ่ง?' สายฝนแปลกใจเล็กน้อย เขามองเธอซึ่งกำลังทานอาหารใกล้เสร็จแล้ว เขาเชื่อว่าซักวันหนึ่งในอนาคตตอนเธอกลายเป็นผู้ใหญ่เธอต้องสวยมากๆแน่ ทำไมเธอถึงมาอยู่ในสภาพไม่มีอะไรกินแบบนี้กันนะ?

สายฝนไม่รู้ว่าต้องกดเข้าดูข้อมูลชีวิตเธอยังไงเขาจึงออกจากโปรแกรมไปก่อน เพราะเวลานี้สาวน้อยได้ทานข้าวอิ่มแล้ว

"เป็นไงอร่อยมั้ย?" สายฝนถามเด็กสาว

สาวน้อยจ้องดวงตาสายฝนอย่างขอบคุณ เธอกล่าวออกมาว่า "อร่อยค่ะอร่อยมากๆ"

"ดีแล้วแหละที่อร่อย ฉันขอถามอะไรเธอหน่อยได้มั้ยสาวน้อย? แน่นอนถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร" สายฝนพูด

สาวน้อยรีบเอ่ย "ไม่ค่ะถ้าคุณอยากรู้หนูสามารถตอบคุณได้ แต่ก็เท่าที่หนูรู้เท่านั้นนะคะ ถ้าเรื่องที่หนูไม่รู้หนูไม่สามารถตอบคุณได้จริงๆ"

"ไม่หรอกเรื่องที่ฉันอยากถาม เธอต้องรู้แน่ๆ" สายฝนยิ้ม

เด็กสาวสงสัย "คุณอยากรู้อะไรเหรอค่ะ?"

"เธอมาอยู่สภาพแบบนี้ได้ยังไงกัน?" เขาถามสาวน้อย เด็กสาวส่งเสียงร้อง "โอ้!" ออกมา สาวน้อยเริ่มเล่าเรื่องราวของเธอให้สายฝนฟัง ชื่อเธอ นิสัยของเธอเมื่อก่อน เรื่องแม่ที่อยู่ๆก็หายไปและเรื่องที่ถูกโรงแรมไล่ออก

"แล้วต่อจากนี้เธอจะทำยังไงล่ะ?" หลังได้ฟังเรื่องราวของสาวน้อย สายฝนก็รู้สึกสงสารเล็กน้อย จากคนที่มีทุกอย่างกลับกลายเป็นคนขอทานเร่ร่อนภายในไม่กี่คืน อย่างไรก็ตามสงสารก็ส่วนสงสาร สายฝนไม่ได้คิดจะช่วยเหลือแต่อย่างใด

ลำพังตัวเขาก็แทบจะเอาชีวิตไม่รอดแล้ว หากเขาช่วยเหลือเด็กสาวนางนี้เงินที่ใช้จ่ายในแต่ละวันก็จะเพิ่มขึ้น แล้วถามว่าเขาได้อะไรตอบแทนจากการเสียเงินไหม? ไม่มี!

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" สาวน้อยส่ายหัว

"อะ" เด็กสาวดูเหมือนนึกอะไรออก เธอนำบางอย่างออกมา มันคือลูกแก้วสีฟ้าสดใสขนาด16มิล

สาวน้อยอธิบาย "แม่ของหนูให้ลูกแก้วอันนี้มาค่ะ เธอบอกให้หนูเก็บมันไว้กับตัวตลอดซึ่งหนูก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน คุณให้หนูกินอาหารเพราะงั้นหนูขอตอบแทนด้วยสิ่งนี้ค่ะ แม้มันจะไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาคุณแต่ได้โปรดรับมันไว้เถอะนะคะ การที่คุณให้หนูกินอาหารก็เหมือนกับการช่วยชีวิตหนู!"

สายฝนถาม "ที่โรงแรมไม่ยึดสิ่งนี้เพราะมันถูกสินะ?" เขาจำได้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นลูกแก้วแบบนี้ในเว็บไซต์สั่งซื้อของออนไลน์ซึ่งราคามันไม่กี่บาทเอง 'ทำไมแม่ของดารินทร์ถึงทำยังกับว่ามันเป็นสิ่งหายาก?'

ดารินทร์พยักหน้าช้าๆด้วยความอับอาย วินาทีนั้นสายฝนก็นึกถึงแอป[กล้องถ่ายรูป]ขึ้นมา 'จริงสิฉันสามารถดูคำอธิบายจากแอปกล้องถ่ายรูปได้'

สายฝนกดถ่ายรูปลูกแก้วในมือของดารินทร์ วินาทีถัดมาคำอธิบายก็ปรากฏแก่สายตาเขา

[ลูกแก้ววารี(คุณภาพดี):ลูกแก้ววารีเป็นของหายากที่นักเวทธาตุนํ้ามากมายต้องการ มันมีคุณสมบัติที่ทรงพลัง สามารถเปลี่ยนคนธรรมดาให้เป็นนักเวทธาตุนํ้าได้ หากเป็นนักเวทอยู่แล้วจะได้รับพรสวรรค์ธาตุน้ำเพิ่มขึ้น(ไม่สามารถใช้ได้โดยตรง)]

สายฝนตกใจจนมือถือเทพเจ้าเกือบหลุดมือ

จบบทที่ 7 อดีตของสาวน้อยและลูกแก้ววารี