บ้าน

บทที่ 203 บ้าน

มหาสมุทรก็ไม่ต่างจากผืนดินสีฟ้าคราม เพียงแต่เรียบกว่าเท่านั้น

หากเมซีอยู่ด้วยล่ะก็ เธอจะต้องส่งเสียงเจื้อยแจ้วรายงานเธอว่าตอนนี้อยู่ห่างจากเกาะเท่าไรแล้ว ตอนนี้ข้างหูเธอมีแต่เสียงคลื่นกระทบลำเรือเท่านั้น แม้ว่าฟังนานๆ แล้วจะรู้สึกเบื่อก็ตาม แต่สำหรับพวกลูกเรือแล้ว มันคือเสียงแห่งความสุขทีเดียว เพราะนั่นหมายความว่าอากาศวันนี้เหมาะแก่การเดินเรือ

อ้อ ตอนนี้มีเพิ่มมาอีกเสียงแล้ว แอชเชสคิด เสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ ดังขึ้นจากแผ่นไม้สักเก่าๆ ใต้เท้าเธอ...ใครบางคนกำลังเดินมาหาเธอ

“คิดไม่ถึงเลยว่าพวกเจ้าจะตั้งรกรากที่เกาะสลีปปิ้งจริงๆ” ชายชราผมขาวเดินมาหาเธอ ก่อนจะพาดมือทั้งสองบนราวเรือ “ที่นั่นดูกว้างใหญ่ก็จริง แต่หากน้ำขึ้นเมื่อไร พื้นที่ส่วนใหญ่ก็จะจมอยู่ใต้น้ำทะเล ไม่เหมาะแก่การอยู่อาศัยหรอก เหตุใดจึงไม่ไปอยู่อ่าวเครสเซนต์มูนเล่า เกาะนั่นใหญ่เป็นอันดับสองของฟอร์ดเชียวนะ แล้วก็ยังเหลือพื้นที่ว่างอีกมากด้วย”