วันใหม่

กริ้ กริ้ง

เสียงนาฬิกาปลุกของวันใหม่เริ่มต้นขึ้น ผมลืมตาตื่นทันทีที่เสียงนั้นดังขึ้น ลุกขึ้นมาขยี้ตา พร้อมบิดเเขนไปมา

หลังจากที่พร้อมเเล้วก็ลุกขึ้นจากเตียงตรงดิ่งไปอาบนํ้าในทันที

วันนี้เป็นวันเเรกของผมที่จะได้ขึ้น ม 3 เเละยังเป็นโรงเรียนใหม่อีกต่างหาก ผมตื่นเต้นกับมันมากๆ เพราะที่

โรงเรียนเองก็พึ่งเปิดเป็นปีเเรกอีกด้วย เท่ากับว่าทุกคนจะไม่รู้จักกันมาก่อนเเละได้มีเพื่อนใหม่กันทุกคน ผมรีบเเต่งชุดนักเรียนในทันที หน้าตาของผมยิ้มระรื่น ผมมั่นใจมากว่าผมจะทำได้ดีในที่เเห่งใหม่ไม่ให้พลาดซํ้าสองอีกเด็ดขาด

เมื่อผมเดินออกมาจากห้องของตัวเอง กระเป๋าที่จัดเอาไว้เรียบร้อยเเล้ว พ่อเเม่ของผมไปทำงานเเต่เช้าอยู่เเล้ว ส่วนข้าวเช้าของผมก็ทำเองทุกอย่าง ผมไม่ได้ซีเรียสเกี่ยวกับข้าวเช้าของตัวเองมากนัก เพราะเดี๋ยวค่อยไปกินที่โรงเรียนอีกทีก็ได้ ผมทำเพียงเเค่ปิ้งขนมปังสี่เเผ่น เเละใช้เวลาไม่นานในการนั่งกินมัน น้องสาวของผมกำลังจะขึ้น มๅ

เเต่เพราะยังเป็นช่วงปิดเทอมเลยตื่นสายเอามากๆ ผมค่อนข้างที่จะอยากทำอะไรให้เสร็จภายในเวลาอยู่เเล้ว ไม่งั้นก็จะรู้สึกคันไม้คันมือถ้าหากมันยังไม่เสร็จ ถึงยังกินไม่หมดเเต่ผมก็เตรียมใส่รองเท้าของตัวเอง

ผมเดินออกจากบ้านมา โรงเรียนห่างจากบ้านผม 500 เมตร ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆ เส้นทางของเเถวนี้ผมยังไม่ค่อยจะคุ้นเคยซักเท่า่ไหร่ เเต่ผมคิดว่าถ้าหลงทางก็เเค่เปิดดูในมือถือเอาก็ได้ จะเปนไรไป ผมกัดขนมปังในมือพร้อมเดินไปเเบบชิลๆ เดินตรงมาจากซอย ผมเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้าน บ้านหลังนั้นดูใหญ่พอสมควรเเละที่

สำคัญเลยคือเธอน่ารักโคดๆ เเถมยังใส่ชุดโรงเรียนเดียวกับผมอีกต่างหาก น่าสนใจๆๆๆๆ

ผมเดินตรงไปทางเดียวกับผู้หญิงคนนั้น เเต่ผมเดินนำหน้าเธอมาหน่อย เพราะผมตั้งใจจะเเซง

"นายอยู่โรงเรียนเดียวกับชั้นใช่มั้ย?" จู่ๆเสียงนั้นก็ดังมาจากข้างหลัง ผมสะดุ้งเล็กน้อยไม่คิดว่า

จะกล้าพูดกับคนเเปลกหน้าถึงเเม้จะใส่ชุดโรงเรียนเดียวกันก็เถอะ

"ช่วยบอกทางหน่อยได้มั้ย ชั้นไม่รู้ทางไปหน่ะ"

"อ่าาาาา ได้ๆๆๆ เพราะยังไงก็ไปทางเดียวกันอยู่เเล้ว"

ประหม่าโคดๆเลยยยย คุยกับคนเเปลกหน้าไม่เก่งตลอดเลย เธอคนเมื่อกี้เดินมาใกล้ๆ ผมรีกออกเดินต่อในทันที

ผมหางม้าสีนํ้าตาล...… เเถมหน้าตาโคดน่ารักเลย เสียงก็เพราะด้วย เเต่เดินใกล้เเบบนี้มันอึดอัดเเฮะ ต้องพูดอะไร

ซักหน่อยรึเปล่าหรือเเค่เดินไปเฉยๆ เเล้วถ้าเค้าคุยด้วยเเล้วควรเเทนตัวเองด้วยอะไรดีล่ะเนี่ย เรา? ชั้น? ผม? เเต่เค้า

เรียกเราว่า"นาย"เเฮะ อายุน่าจะเท่ากันล่ะมั้ง

ผมเร่งฝีเท้าขึ้นอีกซักหน่อย เพราะเกร็งโคดๆ ผมรีบกัดขนมปังในมืิอตัวเองอย่างรวดเร็ว รีบกินให้หมดๆซิเฟ้ย

เเต่ทันใดนั้นเธอก็เอาปากตัวเองมากัดขนมปังของผมเเละดึงออกจากมือหน้าตาเฉย เธอเอาไปกัดอีกสองคำก่อน

ยื่นกลับมาให้ผม อะไรเนียยยยยยยยย คนบ้าอะไรเนี่ย สติยังอยู่มั้ย?

"พอดีว่าฉันชั้นไม่ได้กินข้าวมาหน่ะ ในขนมปังมือนายก็ดูน่าอร่อยดี กัดเเค่สองคำชั้นก็พอเเล้วล่ะ ฮฺิฮิ"

เธอพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะเล็กๆก่อนจะยิ้มนิดๆ ผมรับขนมปังคืน ก่อนจะกำเป็นก้อนเเล้วยัดลงคอทีเดียว

"นั้นคือวิธีกินหลังจากรับของจากคนอื่นของนายหรอ?"

"ฮะ เเต่เธอเอาขนมปังชั้นไปก่อนนะ เเถมคาบไปด้วย ไม่ได้ใช้มือด้วยซํ้า!!"

"อั่มมม พอดีบ้านฉันสอนมารยาทเเบบนี้น่ะ เเต่นายกินคำเดียวหมดมันไม่สุภาพเลยนะ"

"ไม่สุภาพอะไรเล่าาา เธอ….."

"อ่าาาาา รู้เเล้วๆ วันหลังฉันจะขออนุญาตก่อนที่จะไปคาบมาจากมือใครนะ"

"นั่นมัน…." พูดอะไรไม่ออกเเล้วเเฮะ ขี้เกียจเถียงจัง

"เเล้วเมื่อไหร่จะถึงโรงเรียนล่ะ อีกไกลมั้้ย"

"อยู่ข้างหน้านู่น ข้ามถนนตรงนี้ไปก็ถึงเเล้ว"

กว่าจะถึงโรงเรียน เห่ออออ เทียบกันเเล้ว บรรยากาศอึดอัดเเบบเมื่อกี้ดีกว่าเห็นๆเลย

ผมเดินข้ามถนนไปพร้อมกับเธอ เอาจิงๆอยากจะวิ่งเข้าโรงเรียนเลย เเต่อายคนอื่นเขา โรงเรียนนี้มันดูใหญ่โตเอา

มากๆจะว่าไปพ่อเเม่ผมบอกเเค่ว่ามีนักเรียนวันเเรกก็หกพันคนเเล้ว รวมทุกชั้นปีทั้งประถมเเละมัธยม ผมเดินเขาโรงเรียน

ไป ในโรงเรียนมีตึกอยู่หลายที่เลยเเฮะ สนามกีฬามีทุกประเภทเลย

"นักเรียนทุกคนที่มาถึงโรงเรียนเเล้ว ให้เข้าหอประชุมใหญ่ด้วยค่ะ" เสียงประกาศดังมาจากลำโพง

ห้องประชุมใหญ่...…ตอนเดินมาเมื่อกี้เห็นเเผนที่อยู่ น่าจะอยู่ด้านซ้านของสนามบาส ซึ่งสนามบาสก็อยู่หน้าพอดี

ตอนที่ผมกำลังจะเดินไป เธอก็จับเสื้อผมเอาไว้เเล้วดึงผมกลับมา

"เดี๋ยว นายจะไปไหนหน่ะ อย่าพึ่งทิ้งชั้นสิ ชั้นหลงทางนะ"

"เธอก็ตามมาสิ จะยากอะไรรร"

"เมื่อกี้นายก็ทิ้งชั้นไว้ไม่ใช่หราา ห้ะ เดินออกมาจากชั้นเฉยเลยกว่าชั้นจะตามทัน"

ดันตามมาทันอีก จะสลัดยังไงให้หลุดเนี่ย

"เธอยังไม่อิ่มไม่ใช่หรอ ไม่ไปกินของคนนั้นล่ะ ขนมปังมีไส้ด้วยนะ"

"ชั้นไม่ใช่หมาของนายนะ จะให้ไปกินตามที่นายบอกเนี่ยนะ เเละอีกอย่าง.....ขนมปังนายดูน่ากินกว่าเยอะ…."

เห้ออออ ดูเหมือนผมจะเดินเร็วไปบ้างบางทีคนเเถวนี้ก็เยอะจิงๆ เเต่ถ้าเธอจะเดินตามติดมาซะขนาดนี้คงต้องให้ตามต่อไปเเล้วล่ะ

ผมเดินตรงไปยังห้องประชุมที่ว่า ตรงหน้าหอประชุมใหญ่นั้นขนาดของมันก็สมชื่อจิงๆ หอประชุมเป็นตึกขนาดใหญ่ที่มีประตูอยู่สี่ด้าน ประตูหน้า ประตูด้านบน ประตูหลัง ประตูไปสนามบอล ผมเดินเข้ามาทางประตูหน้า

ไม่นานนักเรียนทั้งหมดก็กรูกันตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"นักเรียนที่เข้ามาเเล้วให้เข้าเเถวตามลำดับชั้นของตัวเองเรียงจากเด็กไปโต"

ผมเห็นป้ายของมัธยมที่สามเขียนเอาไว้มีคนที่ดูอายุพอๆกับผมต่อเเถวไว้อย่างเป็นระเบียบ สิบสามเเถว เเถวนึงก็ดูมีซักสี่สิบคน เเต่ทุกคนดูท่าทางไม่ค่อยสนิทกันเลยเเฮะ ก็จริงที่นี่เป็นโรงเรียนใหม่เเต่ไม่มีใครมาจากโรงเรียนเดียวกันเลยหรอ

"ทำไมไม่เดินไปเข้าเเถวล่ะ เเถวไหนก็ได้ชั้นจะตามไปเอง"

"เเล้วทำไมเธอไม่ไปเข้าเเถวก่อนเองซะล่ะ ถึงตรงนี้อย่าบอกนะว่าจะหลงทางอีกเเล้วน่ะ"

"เปล่าา ก็เเค่ชั้นไม่มีคนที่รู้จักซักคนน่ะสิ"

"ชั้นก็ไม่รู้จักเธอนะ"

"ชั้นชื่อ ลิลลี่เกรซ ทีนี้ก็รู้จักชั้นเเล้ว"

"เข้าใจเเล้วๆ ชั้นจะไปเข้าเเถวมั่วๆละกันจะตามมาก็เชิญ"

ถึงจะพูดเเบบนั้นก็เถอะ เข้าเเถวมั่วๆหรอ เข้าตามผู้หญิงสวยๆละกัน ฮิฮิฮิ คนผมสีขาวนั่นก็ดูไม่เลวเลยนะ

เข้าเเถวตามเธอคนนั้นดีกว่า

ผมเดินเข้าเเถวไปเธอคนนี้ก็ยังอุส่าห์เดินตามมา

"นักเรียนทุกคนนั่งลง"

ผมก็นั่งลงกับพื้นในทันที

"เราจะอธิบายกฏก่อนจัดนักเรียนตามห้อง ด้วยความที่ว่าเราเป็นโรงเรียนที่พึ่งเปิดใหม่วันเเรก จะขอพูดเเบบง่ายๆ โรงเรียนเราก็มีกฏทั่วไปที่คล้ายกับโรงเรียนปกติอยู่เเล้ว เพียงเเต่เราจะให้อิสระเต็มที่ทั้งการเรียนเเละการศึกษาทุกรูปเเบบ ทางโรงเรียนจะไม่ขอพูดอะไรมากเพียงเเต่ให้นักเรียนจำกฏของโรงเรียนให้ขึ้นใจเเละเตรียมสอบท่องกฏโรงเรียนกลางหอประชุมใหญ่รายคนเริ่มในสัปดาร์หน้า รายละเอียดครูประจำชั้นจะเป็นคนบอกให้เอง มีเพียงเท่านี้ ขอให้โชคดีกับโรงเรียนใหม่"

ทันทีที่พูดจบผมก็ขนลุกในทันที ยังไม่เคยเจออะไรเเบบนี้มาก่อน อธิบายง่ายๆเเค่นี้น่ะหรอ ไม่ทันให้เรียนรู้อะไรเลยก็สั่งงานชิ้นเเรกซะเเล้ว เเล้วรายคนนี่คือทีละคนเเล้วหกพันคนนี่ชาติไหนจะเสร็จเนี่ย

"หกพันคนเเล้วชาติไหนจะเสร็จเนี่ย" ลิลลี่เกรซพูดขึ้น

"ก็ใช่ไง"

"ตอบให้มันดีๆหน่อยสิ มีมารยาทหน่อย"

"ไปหัดเรียนมารยาทมาใหม่เเล้วมาสอนชั้นเถอะ"

"มารยาทนายนั่นเเหละที่ไม่ดี ให้เกียรติชั้นหน่อยยย"

"พวกเธอสองคนรู้จักกันมาก่อนหรอ?"

ผู้หญิงผมขาวข้างหน้าพูดขึ้น

"หา"

"หา"

เราสองคนพูดพร้อมกัน

"ก็เห็นคุยสนิทกันหนิที่นี่ดูไม่มีใครสนิทกันเท่าไหร่เลยนะ"

"เปล่าหรอก ชั้นไม่รู้จักกับยัยคนนี้หรอก"

"เรียกชั้นว่ายัยคนนี้หราา"

"เเล้วเธอรู้จักใครในนี้รึเปล่า"

"ชั้นก็ไม่รู้จักกับใครเลยน่าเเปลกเหมือนกัน"

"นักเรียนได้เวลาจับห้องกันเเล้ว"