Mysteries of Vengeance

Sa isang liblib na lugar kung saan hindi inaabutan ng sibilisasyon ay may kwentong lubos na bumabagabag sa mga taong nakatira. DARKNESS that is their enemy, people die and people are scared… reasons for them to leave the place. Pero kahit ganoon ang nararanasan ng lugar ay marami paring gusting mamalagi at tumira doon dahil mayaman naman ang lugar sa mga likas na yaman at magandang tirahan. Ang problema lang talaga ay ang mga karumal-dumal na bankay na nahahanap na ni isa ay walang nakakasagot sa mga katanungan nila. Maraming katanungan ang lubusan nilang hindi nasasagot, ano ba ang nasa likod ng mga bangkay na natatagpuan. Puno ng dugo at damit ay punitpunit, halos hindi na mabilang ang mga natatagpuan sa lugar kung saan ang dilim ay lubos na kinatatakutan.

"Hey Ran you look so pale are you okay? Are you sick?" Ran faced her friend who was sitting just beside her in the bus.

Patungo sila ngayon sa lugar kung saan sila pinadala para sa PT nila, when I say PT… I don't mean pregnancy test but practice teaching. Oo, isa siyang studyante sa koleheyo at kumukuha ng kursong BSED at kasalukuyang practice teaching na lang nila ay gragraduate na sila. Pinadala sila sa isang malayong lugar na malayo sa city. Sa katunayan dahil sa marami silang magprapractice teaching ngayong taon ay nagkakaproblema ang kanilang paaralan kung saan nila ipadadala ang huling grupo, which unluckily...Ran's group.

"Ang init naman." Reklamo ng kaibigan niya which is Maha, kasalukuyang kaupo niya ito sa bus.

Ang grupo nila nabibilang sa pito kabilang na sila ni Maha. 3 girls and 4 boys, lahat sila ay kinakabahan dahil ito ang unang beses pa lang nilang lalayo sa kabihasnan at sa kanilang pamilya sa lugar pa na hindi nila lubusang kilala. Ni hindi nga nila alam na nag eexist pala ang lugar na iyon. Malayo na ang kanilang tinahak na daan ngunit hindi pa sila nakakarating sa destinasyon nila. They are all bored and their butts are starting to hurt for sitting that long. Mga 4 a.m pa sila nagbibiyahe at hindi pa sila nakakatayo sa pagkakaupo, it's already 5 pm and the trip almost took 13 hours. Ang tagal na noon no kaya naman nagsisimulang umangal ang mga kasama niya sa bus.

"Ahhhhhh sakit ng pwet ko." turan ni Jovylyn Semyon na nasa likod nila kaupo nito si Brian Kyle Carter or otherwise known as Brianna or Bri and yes... do not judge but he is a gay, isang mabait at maaasahang bading. Anyways, sa opposite side naman nina Ran ay sina Ramhil Sowen at Sofan Constantine na parehong kanina pa nakikinig sa hinaing nina Jovy at Maha. Nakaupo naman sa harap ni Ran si Mark Andrew na nakaheadphone at kanina pa naghehead bang habang sinasabayan yung kanta.

"Oy Mark grabe ah! makahead bang ka para kang yung aso na dekorasyon sa sasakyan. Yon bang gumagalaw ang ulo." kuldit ni Maha rito, lumingon naman si Mark at tinanggal ang headphone sa ulo.

"Buti nga hindi yung Hawaiian na pakimbot-kimbot ang pwet eh." Turan naman ni Bri na napapahagikhik.

"Ang init na nga at malayo ang byahe nagrereklamo pa kayo abah daig n'yo pa ang presidente na nagbibigay ng SONA, ang hahaba at ang sasakit sa tinga. Kesa pagbasurahan n'yo tinga ko makikinig nalang ako ng music." turan ni Mark saka umismid at binalik ang headphone sa tinga at hindi na pinansin si Maha.

"Guys relax malapit na tayo kunting tiis nalang ha." turan ng driver na halata na medyo naiinis na sa mga mareklamo.

"Alah kuya pagpasensyahan n'yo na po ang mga shitty freaks na mga ito, ahh I mean city freaks pala heheheh." Birong turan ni Ran habang mga pares ng mga mata ang tumingin sa kanya ng masama. Napatawa naman ang driver nila na si kuya Fred Selson na siyang sumundo sa kanila sa lugar na nakasaad sa sulat.

"Okey lang nasanay na ako dahil hindi lang naman kayo ang nagrereklamo sa layo ng lugar namin. Pero huwag kayong mag-alala maayos naman ang titirhan ninyo at may kuryente na doon kaya hindi naman kayo masyadong malalayo sa kinalakhan ninyong buhay. Marami naman kaming aasekaso sa inyo lalo na at mukhang napakabata pa talaga ninyo. Sana lang ay hindi kayo matakot sa mga kwento-kwento doon sa amin at baka bigla kayong aalis." saad nito na halos pabulong yong huling salita ngunit narinig nila.

Ito ang sumundo sa kanila sa lugar na nakasulat sa request letter na pinadala sa kanilang school na nagsasaad na kailangan nila ng mga guro o practice teachers doon dahil kulang ang mga gurong magtuturo sa mga bata na marami at gustong makapag-aral. Nakasaad pa doon na free lahat ng kakailanganin nila, free and mga pagkain, bahay na titirhan at aasikasuhin pa sila doon. Nakasaad din na ang mga ipapadala ay may susundo kaya hindi na problema ang sasakyan, they are only required to wait in this certain place at this exact time and exact date at kung oras na sa nasabing araw at dumating ang magsusundo na walang masusundo ibig sabihin ay walang ipapadala. Ran felt like there is something wrong with it, all free is so suspicious. Their teacher in Economics once told them that "There is no such thing as free lunch. Nothing in the world is free because there is a certain sacrifice you need to exert just to avail that free. Therefore nothing in the world is free." Dahil dito ay lubos na nagtataka si Ran sa sulat na dumating sa kanila.

"Hello earth to Ran. Kanina pa ako nagsasalita dito ay hindi ka nagsasalita." turan ni Maha na nakanguso sa kanya, napabuntong hininga si Ran saka tumingin dito.

"Ahmnnn excuse me kanina pa po ako nakikinig sa mga reklamo n'yo no." turan niya rito at lalong napanguso ito.

"Well! You can't blame us, where are we anyway?" Maha said as she instantly moved from her seat and glance at the window beside Ran.

"Duhhh how should I KNOW? Only the DRIVER knows." she said with a smirk.

"Soooooo!! Duhhhhh...… back at you, I'm not asking the question to Y.O.U." saad naman ni Maha na inirapan siya.

Well! masanay na kayo, ganyan naman talaga sila mag-asaran eh. Pag ibang tao baka sasabihin nilang magkaaway sila ngunit magbestfriend naman talaga yang dalawang yan. Ow by the way, may I introduce to our friend's name given to her by her beloved mother, who by the way took good care of her all by herself. Her name is Miran Crale Sylvester also nicknamed as Ran and her gorgeous mother's name is Remelia Agatha Sylvester. They live together in a small house surrounded with Agatha's favorite plants that Ran somewhat thought that was a waste of time, but to her mother....she said that they are medicinal in many ways. They were alone ever since Ran was a born at dahil pagtinatanung niya ang ina tungkol sa kanyang ama at lagi nalang itong nalulungkot na inu-ulit ang kwentong lasing daw ito nung may nagyari sa kanya at sa kakikilalang kaibigan ng isang kaibigan. Nang malamang buntis ito ay wala na ang lalaking nakagalaw sa kanya that night dahil hindi na ito makontak nung friend niya. See typical stories of young girls getting pregnant in such a young age. Pagka kwenekwento nito sa akin ang nagyari ay lagi nalang itong nagmumukmok ng ilang lingo kaya Ran just stayed silent and never asked again. Ang kanyang ina lang ang mag-isang nagpalaki sa kanya, ni hindi niya nga alam ang family background ng ina e. Hindi naman kasi siya nagkwekwento kahit pilitin ito ni Ran, ang dami nitong sekreto at naiinis na pagminsan si Ran lalo na pag may project siya regarding family ay wala siyang nailalagay. Well! wala namang siyang reklamo rito kasi kahit dadalawa lang sila ay minamahal naman ito ng ina with all of her heart at ginagawa nito ang lahat mapasaya lang si Ran. Ran is her mother's treasure that she don't want to part with, in short....kahit saan siya magpunta ay laging bubuntot sa kanya ang ina...she's overprotective towards Ran fort an unknown reason. Mingsan ay nakakasakal na, yung para bang bigla nalang maglalaho ang kanyang anak isang araw kaya labis niya itong pinaghihigpitan. Ran feels like a bird caged by her mother pero hindi siya galit rito.

"By the way Ran, kumusta naman si Tita Agatha noong sinabi mo na sa malayo ang pagtuturuan natin?" tanong ni Maha sa tabi niya.

"Hay! alam mo naman si mama, ayaw na ayaw niyang napapalayo sa akin. She just snapped and kept on mumbling about talking to the Dean. Sabi pa namang kakausapin ang School head para epull out ako sa PT natin. Pinilit ko naman na pumayag ngunit sabi pa nitong sasama ito sa atin para maalagaan niya ako. Well! duhhh I'm already 20 and she is so over protective. Hindi na ako bata at nakakahiya na ang ginagawa niya." She said as she lean on her seat.

Sa totoo lang ay tumakas siya kahit ayaw talaga ng ina niya. This is her last year and last chance to graduate at graduating students na sila and she don't want to be left behind just because of not taking the PT. Nag-aalala na nga siya baka kung ano na ang gagawin ng ina niya, nag-iwan naman siya ng sulat 'di n'ya nga lang nilagay kung saan sila pupunta. Knowing her mother she might run over the world just to find her and take her home.

"Ikaw naman, bigay mo na sa akin mama mo, abah! San ka makakakita ng nanay na ganyan kamahal ang anak." saad naman ni Bri sa likod nila.

"My mom even HATE ME because I'm a gay. Sana naging magkapatid nalang tayo Ran, accept na accept pa siguro ako ni Tita Agatha kung sakaling iaanounce ko ang pagiging gay ko." turan pa nitong napanguso dahil sa pagkakabangit ng nanay nito na sadyang ayaw sa pagiging bakla nito at pinalayas pa ito.

Homophobe kasi ang mama nito at talagang nandidiri ito sa mga bakla. May history kasi ito sa unang lalaking minahal nito, it turns out that the guy only used her to conceal his true self. She found out that the man is a bisexual when she found him on their apartment bed with his best friend. Siguro minahal talaga niya ito kaya ganoon ang galit nito, nagkaphobia kung baga. Luckily for Bri dahil may part time job ito sa isang beauty parlor kaya nakakuha agad ng apartment na s'yang tinitirhan nito mula nung palayasin siya ng ina.

"So Bri how was you and your mother now? Nagkausap na ba kayo?" tanong ni Ramhil na nakaupo lang sa opposite sa tabi nila ni Maha, kaupo nito si Sofan na kanina pa nagbabasa ng libro.

"Well! Ram gaya parin ng dati, ayaw niya akong kausapin. Ayaw nga niya akong papasukin noon sa bahay nong araw na binisita ko si papa noong nalaman kong may sakit ito." saad nitong nalungkot at napabuntong hininga.

"Don't worry Bri balang araw matatanggap ka rin ng Mama mo. Just wait, pray and don't lost hope." alo sa kanya ni Jovy na nasa tabi nito, ngumiti naman si Bri at tumango.

"Thanks bess, sana nga." Bri said with a sad smile, napatingin silang lahat sa kaibigan.

Oo nga pala Ran, Maha, Ramhil, and Sofan are BSED majoring in English, sina Bri at Jovy ay mga BEED at si Mark naman ay BSED majoring in Math. Sa grupo nila ito ang matalino, akala nga nila ehhh magrereklamo ito dahil mahihiwalay ito sa mga kaibigan nito ngunit ayos lang naman pala ito at mabait din pala, madaling pakisamahan at magaling magpatawa.

Napatili sila nang biglang napahinto ang sasakyan, muntikan ng masubsub si Ran kung hindi siya napakapit sa upuan niya. Si Maha naman ay napakapit sa kanya. Tumingin sila sa paligid at nakitang napasubsub sina Bri at Jovy sa likod ng upuan nila. Sina Ramhil at Sofan naman ay nag-aalalang napatingin sa kanila.

"Ano pong nangyari kuya?" tanong ni Maha na tumingin sa upuan ng driver. Tumayo si Mark at lumapit sa upuan ni kuya Fred.

"Pasensya na mga bata, naflat yong gulong natin. Naku malapit nang kumalat ang dilim masama na ito, may 4 na kilometro pa ang layo natin sa lugar na titirhan ninyo at nandito pa tayo sa lugar na ito. Kailangan nating magmadali at bukas ko nalang aayusin ang gulong nitong bus. Sa ngayon ay maglalakad tayo, pasensya na ha." Saad ni kuya Fred na may halong takot ang boses. Nagtataka man sila ay hindi na sila nagtanong.

Nagsilabasan sila sa bus at kanya-kanyang bitbit sa mga gamit nila. Kukunin na sana ni Ran yong napakalaking bag na naglalaman ng mga libro at mga school supplies na sakaling kakailanganin nila nang bigla iyong bitbitin ni Kuya Fred at nakangiti itong tumango sa kanya.

"Ako ng hahawak nito iha, mukhang mabigat ito para hawakan mo." Ani nito na nakangiti sa kanyan. Ngumiti naman siya at nagpasalamat dito.

"Ran tulongan mo naman ako mabigat itong isang bag." Saad ni Maha na hinihila pa baba yong isang bag nila. Lumapit siya rito at aktong kukunin iyon nang biglang bitbitin ni Ramhil saka ngumiti sa kanya.

"Ako ng bahala rito at mabigat pa pala ito, mabibinat ka kung ikaw hahawak nito. Humawak ka nalng ng medyo magaan na kakayanin mo." Turan ni Ramhil sa kanya bago ngumiti. Namula siya saka ngumiti rito, ang hawak na lang niya ay ang kanyang bag na naglalaman ng kanyang mga damit.

Ramhil is a handsome gentleman, he is kind and medyo may kaya sa buhay. Matalino rin ito at inuuna ang pag-aaral kesa sa paghahanap ng pag-ibig. She likes him...…she adored him actually.....because of his principles and that he is also a Christian- which she even likes more. Yessss to tell you honestly Ramhil is her crush. Well! kinda weird since they are in College, crushes supposed to be in Elementary and High school level and College supposed to be gf/bf level but well... that is life. Ran is a tamed girl, she was so innocent about love that even after 20 years she never experienced having relationship with the opposite sex. Well! yess Ran is purely innocent and so is Maha, having figures like them is so impossible. Laging nababakat ang kanilang mga damit sa kanilang malaman na katawan, others may describe them as pigs and all but.....it never matter to them. So yesss as I was saying, Ran and Maha are both fat but amazing in many ways. Ones you get to know them better....their fatness will suddenly become invisible in your eyes. Amazing right? So get to know them better before you judge them.

"Kuya mga ilang oras pa tayo maglalakad bago makarating sa bayan? Ang layo na ng nilakad natin e." turan ni Sofan habang tinitignan ang kanyang relo.

"Mga tatlong oras pa kung bibilisan natin." Sagot ni kuya Fred at napahinga ng malalim ang iba.

Ilang oras na silang naglalakad at nararamdaman na ni Ran ang pagkirot ng kanyang mga paa. Napabanga siya kay Maha na sinusundan sana niya nang bigla itong huminto. Nakatingin silang lahat sa may kalsada habang napapahingal naman yung iba. Nakanganga namang nakatingin doon sina Maha at Ran.

"Well! An EXERCISE to us Maha. DARE to challenge me to defeat this freaky road?" Ran jokingly said as she winks to Maha.

Mataas kasi yong kalsada at talagang parang isang slope sa isang plane na lagging nakikita sa trigonometry. Siguradong lalong sasakit ang mga tohod nila sa kataas ng kalsada at idagdag pa ang mga hawak nilang mga bag na may kabigatan din.

"Game on dudz!" turan naman ni Maha na nagpatawa sa mga kasama nilang mukhang kanina pa tense at tahimik habang naglalakad.

So now you see why I told you that they are both amazing in many ways. They can lighten up the atmosphere with their silliness. Kahit marami silang problema ay pinipili nilang itago iyon sa magtawa at pagbibiro. Si Maha ay isang halimbawa, gaya ni Bri ay may problema rin ito sa kanyang pamilya. Kung titignan silang lahat ay hindi mo aakalaing may masamang kwento pala silang tinatago.