IV.

ANG mata ko ay tila nag-iba nang makita ko ang buong kapaligiran. Those beautiful flowers, neat place and the stand alone hut make it attractive effectively.

"Anong gagawin natin dito?" usisa ko rito.

Ngumiti lang siya na para bang may binabalak na hindi ako sigurado. Kaagad na nag-umpisang mag-unahan ang kabog ng dibdib ko at ang pag-iisip na mayroon ako sa ngayon.

"Can you just tell me, what are we doing here?!" asik ko rito.

Muli na naman itong ngumiti. "Can you just calm down and let us enjoy the moment that we have?"

"How can I calm down if I didn't know your plan?"

Hindi na ako mapakali sa nararamdaman ko. Kinakabahan ako sa puwede nitong gawin. Hinawakan niya ang kamay ko at dinala ako sa kubo.

Sa kabilang banda, isang lalaki ang pumasok bitbit ang isang violin. Napakunot ang aking noo sa nakita. Ano ba talaga ang binabalak ni Laniel?

Ipinaglapat ni Laniel ang aming mga palad at hinagkan nito ang aking baywang saka tumugtog ang lalaking mayroong hawak na violin.

He step his feet. Atras-abante ang aming ginawa. Pinagmasdan ko ang maaliwalas nitong mukha. Masaya ito samantalang ako ay natatakot na baka kamuhian ako ng taong mahal ko.

I know my weakness and he is my weakness. Hindi ko alam kung paano sasabihin ang bagay na alam kong hindi niya matatanggap.

"Carina, please, let me enter to your world again, please." He begged.

"I know you wanted but I also know that you don't wanted to enter my world if you already know my secrets," I said quietly.

"Then, let me know. Kung ano man iyan, tatanggapin ko, just to have you agin."

Natahimik muli ako at hinayaan siyang dalhin ako sa sarili niyang galaw. He dance slowly the way violin beats.

He cupped his hands in to my face and he lifts it up. Now, I completely felt the hot between my two cheeks. He looks at me directly. His gaze was perfectly the reason why I am melting at the same way.

Inilapit niya ang kaniyang mukha sa akin nang dahan-dahan. I look at him directly to his dark orbit eyes. Our lips met. His soft lips make me crazy.

He stops kissing me. "Love is like two dancing people. It is boring when the one keep dancing and the one keep watching the other one," he said. "And love is perfectly ginormous thing if the two of them are enjoying."

My heartbeat jumped. He means that we are enjoying our love?

Niyakap niya ako nang mahigpit.This is not my thing— ang kiligin. "Kung gusto mong palabasin na sumasayaw tayong dalawa at pareho tayong natutuwa ay dapat na kitang hayaan na papasukin muli sa aking mundo. Laniel, hindi magbabago ang mga salita ko," sabi ko rito.

"Please," he begged.

"I'm so sorry, Laniel."

Iniwanan ko siya sa lugar kung saan niya ako dinala. Nagdesisyon na lamang ako na umuwi kaysa sa makita ko pa siyang nagmamakaawa sa akin. Laniel can rock my world but it doesn't mean that I will let him enter my world again. Ayokong makita niya kung paano kamiserable ang isipin kung paano ko muling tatakasan ang sikretong walong taon ko ng pinakatatago.

Sumakay ako ng taxi at dumiretso na sa bahay. Hindi naman masyadong malayo ang pinuntahan naming ni Laniel kaya mabilis akong nakauwi sa bahay.

"Carina, saan ka galing?" tanong ni mama.

"Laniel took me in to a restaurant," I answered.

"So, okay na pala kayo?" usisa naman ni papa.

"Alam na ba niya ang tungkol sa iyo?" sunod na usisa ni mama.

Umiling ako. "No. Kaya po sana, e mapabilis ang alis ko sa bansa."

"Inaasikaso na namin," sabi ni papa. Lumapit ako sa kanilang dalawa at niyakap sila.

"I love the both of you."

Niyaya nila ako na kumain na at pinahintulutan ko naman ito. Kumain ka kami nang sama-sama at masaya. Pinag-usapan naming ang tungkol sa paglipad ko papuntang Thailand.

Matapos namin kumain ay kaagad akong pumunta sa kuwarto ko at nagbanlaw ng katawan. Ilang sandal lamang ay umupo ako sa upuan na katapat ng lamesa kung saan ako nagsusulat.

Kumuha ako ng isang papel at kinuha ko sa pencil basket ang paborito kong ballpen.

Inumpisahan ko ng sumulat.

"Dear Laniel,

It's been eight years; I was so scared of telling the truth. Natatakot akong mawala ka sa akin. Natatakot akong kamuhian mo ako dahil lang sa itinago ko sa'yo ang isang bagay na dapat ay alam mo rin. Laniel, I'm transexual. Nakakatawa na sa tagal ng panahon ay itinago ko sa'yo. Gusto kong sabihin pero pinangungunahan ako ng takot ko. Pero totooong mahal kita. Kung paano mo ako alagaan. Kung paano ka mag-alala. Kung paano mo ako pinahahalagahan. Isa iyong malaking bagay para sa akin. At iyon ang kinakatakutan ko— ang iwanan ako.

Lagi akong nangangarap na sana balang-araw ay matanggap mo ang tulad ko. Aalis akong bansa at pupunta akong Thailand para ayusin ang sarili ko. Isa sa dahilan ng aking takot na kamuhian mo ako kaya ako aalis. Pero naniniwala akong makakagawa ka ng paraan para lang malaman ang tungkol sa akin. Naalala ko pa iyong sinabi mo na "Transex is a sin but every human individual needs a love from the others, so, I let myself loving a transex. Nagkasala ka na kaya naman lubusin niyo ng dalawa."

Sana nga gano'n ang mangyari matapos mong malaman ang tungkol sa akin. Mahal kita at natatakot akong mawala ka kaya naman nagdesisyon na akong iwanan ka na lang para hindi na masyadong masakit sa aking parte.

Nawa'y mapatawad mo ako. Ayokong maging sarado ang iyong puso dahil lang sa ginawa ko sa'yo. Kilala na kita at kaya mong kamuhian ang lahat dahil lang sa niloko ka. I love you the way you love me as woman— as Carina Gari not Carl Gonzales.

Love, Carina Gari"

Nilagdaan ko ito at tinupi sa tatlo saka ko sinulatan ang maliit na pahabang envelop ng kanilang address. I hope Laniel forgive me.