Chapter Two

Tunog ng cellphone ang bumasag sa iniisip niya. Tumaas ang kaniyang kilay nang makilala kung sinong tumatawag. Pinag-isipan muna niya kung sasagutin ba ito. But she already answered it.

"Hello, is this Bria Alvaro?" A voice full of authority. Napatawa siya nang mapakla nang maalala kung kailan ito huling tumawag sa kaniya. It's almost six years.

"Hello?" The voice seems irritated.

"Oh, you're still alive," I answered. Dinig niya ang mahinang pagmumura nito sa kabilang linya.

"Helios." Isang salita lamang ang sinabi nitong iyon. Pero kumalat kaagad iyon sa buong sistema niya. Anong nangyari sa Helios na hindi niya nalalaman? At talagang tinawagan pa siya ng Mayor nito.

He discussed the matter. The phone slipped on her hands, her body is shaking. Humawak siya sa lamesa para kumuha ng suporta. Hindi niya inaasahan ang balitang natanggap mula sa Mayor ng Helios. It's been years when she landed her feet on that place. And never in her life she had imagined that this will happened.

Pinatulog muna niya si Moni sa sariling kuwarto nito. Lumabas din siya agad para pag-isipan kung anong gagawin sa natanggap na balita. She can't think straight because of the memories shading her mind. This is ridiculous!

Helios has been her home for a very long time. Nandoon ang kalahating parte ng puso't isip niya. At hindi niya hahayaan na may gumulo sa magandang samahan ng mga tao roon. She will never let it happen.

***

She's looking straight at the body lying in Cadaver. Dr. Tomas is examining the woman's body. Kaalis niya lang kanina sa crime scene tapos ngayon ay kaharap na naman niya ang bangkay.

"Oh gracious! What the hell is this?"

Napabaling siya kay Dr. Tomas, nakakunot ang noo nito habang nakatingin sa katawan. Lumapit siya rito para alamin kung anong nangyari. He handled me a small piece of plastic. Kumuha siya ng isang pares ng gloves at isinuot iyon. Inabot niya ang plastic at tiningnan iyon.

"Where did you get this?" I asked, firmly.

"I think you didn't saw it while on the crime scene. Obvioulsy, it can't be seen easily. The slit in the woman's vagina was seriously slitted up to her anus. I think it's purposely slitted to put that plastic. But, you think it's too much?" Sagot nito. Nagdalawang-isip pa siya kung titingnan ba ang sinasabi nitong hiwa.

"I will handle this to the office. Beep me when you see something strange again," sabi niya. Nagmamadaling inilagay niya sa isa pang plastic ang hawak at umalis na.

Sa halip na sa opisina siya nagdiretso, kay Priam siya pumunta. Inihagis kaagad niya rito ang dala na plastic. Nagtataka naman na tiningnan nito iyon.

"So you didn't open this? Look for yourself," he said after. Ako naman ang nagtaka sa sinabi nito.

"We'll see again, Mujer. Don't make me wait. Gonna see you on the next stop."

Nablangko ang isipan niya pagkabasa roon.

Mujer

It was long time ago when she last heard that word. It's her pseudonym right before.

Tsaka niya naalala ang violet rose na nasa crime scene. So it's obviously a hint for her. Only for her. Kaya pala iba ang pakiramdam niya nang makita iyon. Bakit ba hindi niya kaagad naisip iyon? Samantalang ang bulaklak na iyon ang naging dahilan kung bakit siya napunta sa larangan na ito.

The other person at the crime scene knows her.

"Oh I almost forgot," pukaw ni Priam sa kaniya. "This." Iniabot nito sa kaniya ang isang flash drive.

"You're right. There's something off about the case. Ayan ang footage ng CCTV. I needed to hack the system of the office near the scene, and that's what I got after."

"Thank you. Gotta go," paalam niya.