ပါး႐ိုက္ျခင္း
ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္အတြင္းမွ ရုတ္တရက္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားေၾကာင့္ က်န္းရႊမ္အာရံုမ်ားမွာ သူ႔စိတ္ထဲတြင္သာ ရွိေနရာ ေဘးလူမ်ားအေနျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ က်န္းရႊမ္ ငူငိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႕ရေလသည္။
"ဆရာက်န္း ေက်းဇူူးျပဳပီး လိုတာေလးေတြ သင္ျပေပးပါ "
လွ်ိဳရန္က ေရွ႕သို႔တက္လာၿပီး ဦးညႊတ္ကာေျပာလိုက္သည္။ ဝမ္ယင္းကလဲ သူအခုေလးတင္ ဆရာတင္ထားေသာ အဆင့္လြန္ဆရာႀကီးက ဘယ္လိုမ်ား သင္ျပႏိုင္မလဲဟု စိတ္အားထက္သန္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
လူအမ်ား၏ အာရံုမွာ က်န္းရႊမ္ေပၚသာ ေရာက္ေနေတာ့သည္။ သူ႕အေနႏွင့္ တခုခု မသင္ျပေပးႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အရွက္ကြဲဖို႔သာရွိေတာ့သည္။ က်န္းရႊမ္ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္ထဲမွ စာအုပ္ကို ရုတ္တရက္သတိရလိုက္သည္။ စာအုပ္ထဲမွ အေၾကာင္းအရာမ်ား မွန္မမွန္ကို သူလည္းမသိေခ်။ သို႔ေသာ္ လက္ရွိအေျခအေနအရ တျခားအေၾကာင္းျပခ်က္ ထပ္ရွာကာ ျငင္းရန္လဲ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ က်န္းရႊမ္ အားတင္းလိုက္ၿပီး
"မင္းခုကစားျပသြားတဲ့ လက္သီးသိုင္းထဲမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ၁၂ ခုေတာင္ရွိတယ္" ဟုေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ဟားဟား ငါနားၾကားမမွားေလာက္ပါဘူးေနာ္ ၁၂ ခုဟုတ္လား? "
"ဒါ ငါၾကားဖူးသမွ်ထဲမွာ အရယ္ရဆံုးဟာသပဲဟ"
"ပန္းပ်ံလက္သီးသိုင္းက ငါတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုးနဲ႔ လူသိအမ်ားဆံုး အကြက္ပဲ။ ႏွစ္ေထာင္နဲ႔ခ်ီပီး ဆရာအဆင့္ဆင့္က ရိုးရွင္းပီး ပိုအစြမ္းထက္လာေအာင္ ျပင္ေပးခဲ့ၾကတာ။ ျပည့္စံုေနပီလို႔ ေျပာလို႔မရေသးေပမယ့္ ဆရာက်န္းေျပာတဲ့ အားနည္းခ်က္ ၁၂ ခ်က္ဆိုတာေတာ့ မမ်ားလြန္းဘူးလား"
"အလကားပါကြာ ေပါက္ကရေလွ်ာက္ေျပာေနတာပါ။ သူ႕ၾကည့္ရတာ ဘာအားနည္းခ်က္မွလဲ ေတြ႕လိုက္ပံုမေပၚပါဘူး သူခုနက မ်က္လံုးပိတ္ထားတာမဟုတ္လား"
လူအုပ္ႀကီးသည္ ပထမေတာ့ က်န္းရႊမ္ဘာေျပာမလဲဟု စိတ္ဝင္စားေနၾကေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၂ ခ်က္ဆိုေသာ စကားကိုၾကားအၿပီးတြင္ ရယ္သံမ်ားေဝဖန္သံမ်ားႏွင့္ ဆူညံသြားေတာ့သည္။
ပန္းပ်ံလက္သီးသိုင္းသည္ ထ်န္းရႊမ္ ႏိုင္ငံ၏ အေျခခံအက်ဆံုး သိုင္းကြက္ျဖစ္သည္။ သိုင္းပညာစသင္သည့္သူတိုင္း မျဖစ္မေန စေလ့က်င့္ၾကေသာ သိုင္းကြက္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာအတြင္း ဆရာအဆင့္ဆင့္က ျပဳျပင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အင္အားျပင္ထန္ေသာ သိုင္းကြက္မဟုတ္ေသာ္လည္း ဟာကြက္မရွိသေလာက္ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားက ဟာကြက္မဲ့လက္သီးဟုလည္း ေခၚၾကသည္။ လွ်ိဳရန္ ကစားျပသြားသည္မွာလည္း အမွားအယြင္းတစံုတရာ မရွိေခ်။ ထိုသို႔ေသာ လက္သီးသိုင္းကြက္ကို က်န္းရႊမ္က အားနည္းခ်က္ ၁၂ ခ်က္ရွိတယ္ေျပာလိုက္ရာ လူအုပ္ႀကီး ရယ္ေမာေနသည္မွာ မဆန္းပါ။ က်န္းရႊမ္လို သုညဆရာတေယာက္မေျပာႏွင့္ လက္ရွိ ဟုန္းထ်င္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ပင္ ထိုသိုင္းကြက္တြင္ အားနည္းခ်က္ ၁၂ ခ်က္ရွာႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
"အိုး.. ဆရာက်န္းက တကယ့္ပါရမီရွင္ဆရာပဲ။ ပန္းပ်ံလက္သီးမွာေတာင္ အားနည္းခ်က္ ၁၂ ခ်က္ရွာျပႏိုင္တယ္။ အားလံုးနားလည္သြားေအာင္ အလင္းျပေပးပါဦး"
ေခ်ာင္ရွင္းမ်က္လံုးမ်ားမွာ ေလွာင္ရိပ္အျပည့္ႏွင့္ က်န္းရႊမ္အား အဆင္းဘီးတပ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
လူအုပ္ႀကီးဆီမွ ေဝဖန္သံမ်ား ၾကားလိုက္ရေသာ္လည္း က်န္းရႊမ္က အမူအရာမပ်က္ေပ။ အမွန္ကေတာ့ သူ႕ႏွလံုးခုန္သံမ်ားပင္ စည္းခ်က္မက်ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ လွ်ိဳရန္အေနျဖင့္ ထိုမွ်အေျခခံက်ေသာ သိုင္းကြက္ကစားသြားလိမ့္မည္ဟု သူေတြးမထားခဲ့ေခ်။ သူ႕အရင္ကေနခဲ့သည့္ က်န္းရႊမ္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီသိုင္းကြက္မ်ိဳးကို ခ်က္ခ်င္းမွတ္မိေပလိမ့္မည္။ အခ်ိန္ခရီးသြားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အရင္က်န္းရႊမ္၏ မွတ္ဉာဏ္မ်ားသည္ သူ႔မွတ္ဉာဏ္မ်ားႏွင့္ တသားတည္းျဖစ္ရန္ အခ်ိန္လိုေနေသးသည္။
က်န္းရႊမ္သည္ အေရထူကာ အရွက္မဲ့သူပီပီ မ်က္လံုးမ်ား ေထာင့္ကပ္ကာၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ဘာလဲ မင္းတို႔က မယံုတာလား။ ငါက သူ႕အားနည္းခ်က္ေတြကို ေထာက္ျပေတာ့မလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူကငါ့ကိုမယံုရင္ ငါေထာက္ျပေပးေနလဲ ဘာထူးမွာမို႔လို႔လဲဲ။ ဝမ္ယင္း သြားၾကစို႔။ ဒီျပိဳင္ပြဲက ဘာအဓိပၸာယ္မွမရွိဘူး"
"ေနပါအံုး ဆရာက်န္း။ ငါတို႔အားလံုး မင္းေျပာတာယံုပါတယ္။ အလင္းျပေပးခဲ့ပါဦး"
က်န္းရႊမ္ထြက္သြားေတာ့မည္ကို ေတြ႕လိုက္ေသာ ေခ်ာင္ရွင္းက အေလာတႀကီး လွမ္းတားလိုက္သည္။ က်န္းရႊမ္က လူအုပ္ႀကီးသူ႕ကို မယံုၾကည္ေအာင္ တမင္ေျပာပီး ျပိဳင္ပြဲမွ ေရွာင္ထြက္သြားရန္ ၾကံေနခ်င္းျဖစ္ေၾကာင္း ေခ်ာင္ရွင္းရိပ္မိလုိက္ရာ ဘယ္မွာ က်န္းရႊမ္ကို သြားခြင့္ျပဳနိုင္လိမ့္မည္နည္း။
"ဒါက.." က်န္းရႊမ္သည္ ေရွာင္ထြက္မရႏိုင္ေၾကာင္း သိလိုက္ရရာ သူ႕စိတ္ထဲမွ စာၾကည့္တိုက္ဆီ တေခါက္ျပန္ဝင္လာခဲ့ေလသည္။ ေသခါမွ ေသေရာေပါ့ကြာ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သူက စာအုပ္ထဲမွ အားနည္းခ်က္မ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဖတ္ရွဳလိုက္သည္။ သူ႕အၾကည့္မ်ားသည္ ေနာက္ဆံုး အားနည္းခ်က္ေပၚတြင္ က်ေရာက္သြားသည္။ က်န္းရႊမ္က အံၾကိတ္ကာေျပာလိုက္သည္။
"ခုန မင္းကစားျပသြားတာ ညာဘက္လက္နဲ႔ေနာ္။ ခုတေခါက္ ဘယ္လက္ကိုသံုးၿပီး ေက်ာက္တိုင္ကို ထိုးလိုက္ "
စာၾကည့္တိုက္သည္ အတိတ္သို႔ေရာက္လာေသာ သူ႕အတြက္ လက္ေဆာင္ျဖစ္ေလရာ စာအုပ္ထဲမွ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ မွန္ကန္ႏိုင္ေၾကာင္း က်န္းရႊမ္ေတြးမိသည္။ မမွန္လွ်င္ေတာင္မွလဲ တျခားအၾကံေပးရန္အတြက္ သူ႕တြင္ ပိုေကာင္းေသာ အၾကံမရွိေခ်။
"ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ ကစားရမယ္? "
"ဒါလဲ သင္ျပေပးတာလို႔ ေျပာလို႔ရတာပဲလား? "
"ဒါက ဘာဟာသလဲဟ။ ဘယ္ဘက္လက္ဆိုတာ အားနည္းတဲ့ဘက္မွန္း လူတိုင္းသိေနၾကတာပဲ။ လွ်ိဳရန္သာ ဘယ္လက္နဲ႔ ကစားလိုက္ရင္ ပိုပီးအားနည္းမသြားဘူးလား"
လူအုပ္ႀကီးမွာ က်န္းရႊမ္ကို စိတ္ပ်က္စြာ ၾကည့္ကာ ေဝဖန္သံမ်ား ညံသြားေတာ့သည္။ လွ်ိဳရန္ ခုနက သိုင္းကစားသြားသည္မွာ အားမာန္ျပင္းထန္သည္ကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္ လွ်ိဳရန္သည္ ဘယ္သန္မဟုတ္ပဲ ညာသန္သာျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေလသည္။
"လွ်ိဳရန္ ဆရာက်န္းေျပာတဲ့အတိုင္း မင္းဘယ္လက္နဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ကစားလိုက္ "
ေခ်ာင္ရွင္းသည္ က်န္းရႊမ္က ထိုမွ်အဓိပၸာယ္မဲ့ေသာ စကားေျပာလိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့ေခ်။ ေခ်ာင္ရွင္းသည္ လွ်ိဳရန္ကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လွမ္းအမိန္႔ေပးလိုက္သည္။ ေအာင္ပြဲကား လက္တကမ္းအလိုပင္တည္း။ သူ႕အေနျဖင့္ လွ်ိဳရန္ကို တပည့္အျဖစ္လက္ခံထားသည္မွာ မၾကာေသးေသာ္လည္း လွ်ိဳရန္သည္ ညာသန္ျဖစ္ေၾကာင္း ေခ်ာင္ရွင္းေသခ်ာသိသည္။ က်န္းရႊမ္ေျပာသလို ဘယ္လက္ႏွင့္သာ ေက်ာက္တို္င္ကို ထိုးရလ်င္ ၃၀ ကီလိုပင္ ျပည့္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ ၆၂ ကီလိုထိုးႏိုင္ေသာ ေက်ာင္းသားကို ၃၀ ကီလိုသာ ထိုးႏိုင္ေတာ့ေအာင္ သင္ျပေပးလိုက္ေသာ က်န္းရႊမ္သည္ ေျမာင္းထဲေရာက္ရန္ ေသခ်ာသေလာက္ရွိသည္ဟု ေခ်ာင္ရွင္း ဝမ္းေျမာက္စြာေတြးေနသည္။ အဲ့အခ်ိန္က် မင္းျပံဳးႏိုင္ေသးလားလို႔ ေစာင့္ၾကည့္ရတာေပါ့ က်န္းရႊမ္ရာ။
လွ်ိဳရန္သည္ ေနာက္တၾကိမ္သိုင္းကစားေနလိုက္သည္။ လွ်ိဳရန္သည္ ညာသန္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႕ကိုယ္သူ ေသခ်ာေလရာ က်န္းရႊမ္ေျပာစကားကို ယံုၾကည္စိတ္မရွိေခ်။ ပန္းပ်ံလက္သီးသိုင္းကြက္သည္ အေျခခံသိုင္းကြက္မွ်သာျဖစ္ေလရာ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ကစားလိုက္ပီးသည္ႏွင့္ လွ်ိဳရန္သည္ ဘယ္လက္ႏွင့္ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ကစားႏိုင္သြားသည္။ လက္သီးခ်က္မ်ားမွာ ျပင္းထန္ဆဲျဖစ္ေသာ္လည္း ညာဘက္လက္ျဖင့္ ကစားစဥ္ကႏွင့္ယွဥ္လ်င္ ေလခြင္းသံမ်ားတိုးသြားေၾကာင္း သိသာေလသည္။
"ငါ့စာၾကည့္တိုက္ၾကီးက မွားမ်ားေနၿပီလား " က်န္းရႊမ္စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ ဝတၳဳေတြထဲမွာဆို တျခားသူေတြက ထူးခၽြန္တဲ့ ဆရာဘိုးဘိုးေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး သိုင္းထိပ္သီးျဖစ္သြားၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဘာမွေတာင္ လုပ္စရာမလိုၾကဘူး ဆရာတိုက္တဲ့ေဆးလံုးေလးေတြေသာက္ သစ္သီးေလးေတြစား သင္ေပးတာေလးလိုက္က်င့္ရံုနဲ႔ ျပိဳင္ဘက္ကင္းျဖစ္ကုန္ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ငါ့က်မွ သံုးစားမရတဲ့စာၾကည့္တိုက္ၾကီးျဖစ္ေနၿပီလား။ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတာေတြသာ ေပါက္ကရဆိုရင္ေတာ့ မနက္ျဖန္မနက္ ငါ အထုပ္ျပင္ရေတာ့မယ္။
က်န္းရႊမ္ေတြးေနဆဲမွာပင္ လွ်ိုရန္ ေလ့က်င့္မႈၿပီးဆံုးသြားၿပီး ေက်ာက္တိုင္ရွိရာသို႔သြားကာ ဘယ္ဘက္လက္ႏွင့္ ထိုးလိုက္သည္။ ေက်ာက္တိုင္ေပၚတြင္ ဂဏန္းမ်ားတလံုးခ်င္းေပၚလာေလသည္။
"၁၀ ေက်ာ္ ဟုတ္လား ဟားဟားဟား ငါက သံုးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ေက်ာ္မယ္ ထင္ထား.. "
ေခ်ာင္ရွင္းသည္ အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ရင္းေျပာလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕စကားမဆံုးခင္မွာပင္ လည္ေခ်ာင္းနင္သြားေလသည္။ သူ႕မ်က္လံုးမ်ားမွာ ေျမေပၚသို႔ပင္ ျပဳတ္က်ေတာ့မည္ ထင္ရေအာင္ ျပဴးက်ယ္သြားသည္။
၁၂၃!
"၁၂၃ ကီလို? " ေလွာင္ေျပာင္ရန္ အသင့္ျပင္ထားၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးမွာလဲ မ်က္လံုးမ်ားျပဴးက်ယ္ကုန္ကာ တုန္လႈတ္သြားေလသည္။ ပထမတေခါက္ လွ်ိဳရန္ ကစားစဥ္က ၆၂ ကီလိုသာရခဲ့ပီး ယခုတေခါက္ ၁၂၃ ကီလိုျဖစ္သြားရာ တဆ နီးနီး တိုးလာခ်င္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲ အဆင့္ ၁ ရေသာ ဆရာသင္ျပလွ်င္ေတာင္ ပထမတေခါက္တည္းႏွင့္ အင္အား ၁ဆ တိုးေအာင္ သင္ျပေပးဖို႔ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပင္။
"ဒါ.. ဒါ.. က်ေနာ္ထိုးလိုက္တာလား"
လွ်ိဳရန္ပင္ သူ႕ကိုယ္သူ မယံုႏိုင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူဘယ္သန္မဟုတ္ေၾကာင္း လွ်ိဳရန္ ထက္ မည္သူက ပိုေသခ်ာသိႏိုင္မည္နည္း။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႕ဘယ္လက္အင္အားသည္ ညာလက္ထက္ ၁ဆ ပိုျပင္းေနသည္။ က်န္းရႊမ္ ဝမ္းသာလြန္းကာ ထခုန္မိမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ တကယ္ႀကီးဟ။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ ေရးထားတာအမွန္ေတြခ်ည္းပဲ။
"ကဲ ဘယ္လိုလဲ ဆရာေခ်ာင္။ မင္းသင္ေပးေနတံုးက ၂၀ % ပဲ တိုးတက္မႈရွိတယ္။ ငါသင္ျပေပးလိုက္တာက ၁၀၀ % တိုးတက္မႈရွိတယ္။ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ " က်န္းရႊမ္က ေလွာင္ရယ္ရယ္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
ေခ်ာင္ရွင္း၏ မ်က္ႏွာမွာ နီရဲပူေလာင္ေနေတာ့သည္။ သူ႕အိတ္ထဲမွ ေက်ာက္စိမ္းျပားတခုကို ထုတ္လိုက္ၿပီး လက္ထိပ္ကို ကိုက္လိုက္ကာ ေသြးတစက္ ေက်ာက္စိမ္းျပားေပၚသို႔ ခ်လိုက္သည္။
"လွ်ိဳရန္ ငါအခု မင္းကို တပည့္အျဖစ္က စြန္႔လႊတ္ေပးလိုက္ပီ။ မင္းဆရာက်န္းကို ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳလို႔ရၿပီ "
ေခ်ာင္ရွင္းသည္ လွ်ိဳရန္ကို ေျပာလိုက္ၿပီး က်န္းရႊမ္ဘက္သို႔ လွည့္လာသည္။
"မင္းကိုမင္း သိပ္ဂုဏ္ယူမေနနဲ႔။ ဒီတေခါက္ မင္းကံေကာင္းသြားတယ္။ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ျပိဳင္ျဖစ္ရင္ မင္းသိကၡာေတြ ငါေျမာင္းထဲ ပစ္ခ်ျပမယ္ "
ေခ်ာင္ရွင္းသည္ စားေသာက္ေဆာင္မွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ေခ်ာင္ရွင္းသည္ ဝမ္ယင္းကို လိုခ်င္လြန္းေသာေၾကာင့္ က်န္းရႊမ္ကို ျပိဳင္ျခင္းမဟုတ္ပဲ သူ႕ဂုဏ္တက္ေအာင္ ျပိဳင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ရလဒ္က ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကာ သူပဲ သိကၡာက်လိုက္ကာ တပည့္္တေယာက္ပါ အဆစ္ပါသြားေသးသည္။ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ရိုက္ခံလိုက္ရသည္ႏွင့္ မျခားလွေပ။ တျခားဆရာမ်ားႏွင့္ ရွံဳးျခင္းဆိုေတာ္ေသးသည္ အခုေတာ့ သုညဆရာႏွင့္မွ ရွံဳးရေလျခင္း။
"ဆရာ ဆရာေခ်ာင္... " လွ်ိဳရန္သည္ ေခ်ာင္ရွင္းထြက္သြားသည္ကို ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာတခုလံုး မည္းေမွာင္ကာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ သူ႕အေနျဖင့္ က်န္းရႊမ္ အၾကံေပးမႈေၾကာင့္ အင္အားႏွစ္ဆတိုးလာေသာ္လည္း ၾကက္ကန္းဆန္အိုးတိုးျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု ေခ်ာင္ရွင္းနည္းတူ လွ်ိဳရန္လဲ ထင္ထားေလသည္။
"ဟုတ္ၿပီ။ မင္းလဲ ခုခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့တပည့္ျဖစ္ၿပီ ေရာ့မင္းအတြက္ ေက်ာက္စိမ္းျပားအထိမ္းအမွတ္ "
က်န္းရႊမ္က လွ်ိဳရန္ ဘာထင္ထင္ ဂရုမစိုက္ေခ်။ ေလာင္းေၾကးႏိုင္ၿပီး တပည့္တေယာက္ထပ္ရလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဝမ္းသာလံုးဆို႔ေနသည္။ သူက ေက်ာက္စိမ္းျပားကို လွ်ိဳရန္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္သည္။
လွ်ိဳရန္အေနျဖင့္ စိတ္မပါေသာ္လည္း သူသည္ စည္းမ်ဥ္းအတိုင္းလိုက္နာရန္ လိုေၾကာင္း နားလည္ထားသည္။ သူ႕အေနျဖင့္ က်န္းရႊမ္ကို ေလာေလာဆယ္ ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္မျပဳလွ်င္ အျခားမည္သည့္ဆရာကမွ လွ်ိဳရန္ကို တပည့္အျဖစ္ လက္ခံလိမ့္မည္ မဟုတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ လက္ထိပ္ကို ကိုက္လိုက္ပီး ေက်ာက္စိမ္းျပားေပၚ ေသြးတစက္ခ်လိုက္ရသည္။
"မနက္ျဖန္မနက္ စာသင္ခန္းကို အေရာက္လာခဲ့လုိက္ "
က်န္းရႊမ္က ဝမ္ယင္းကို တခ်က္ၾကည့္လုိက္ကာ ေျပာလိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ဘာမွေျပာမေနေတာ့ပဲ စားေသာက္ေဆာင္မွ ထြက္လာခဲဲ့လိုက္သည္။
စာသင္ေဆာင္သို႔ ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ က်န္းရႊမ္သည္ စိတ္ထဲမွ စာၾကည့္တိုက္ဆီသို႔ ဝင္သြားလိုက္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာေနလိုက္သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေလ့လာၿပီးေနာက္ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ိဳ႕အခ်က္မ်ားကို သူနားလည္လာသည္။ တစံုတေယာက္က က်န္းရႊမ္ေရွ႕တြင္ သိုင္းေလ့က်င့္ ကစားျပသည္ႏွင့္ ထိုသူႏွင့္ ပတ္သတ္ေသာ အားနည္းခ်က္မ်ား ေရးထားေသာ စာအုပ္သည္ စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ ခ်က္ခ်င္းေပၚလာသည္။
"ဟားဟား.. ငါေတာ့ ဒီတခါ တကယ္ခ်မ္းသာၿပီ။ ငါ့ေခါင္းထဲမွာ ေကာင္းကင္ဘံုစာၾကည့္တိုက္ ရွိေနသမွ် ဘယ္အားနည္းခ်က္မဆို တခါၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ တန္းသိမွာပဲ။ ေနာက္တေခါက္ ဆရာအကဲျဖတ္စာေမးပြဲက်ရင္ ငါဘယ္နည္းနဲ႔ေျဖေျဖ သုညရစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး "
က်န္းရႊမ္သည္ သာယာေသာ အနာဂါတ္ကို ျမင္ေယာင္ကာ ဝမ္းသာပီတိျဖာေနေတာ့သည္။