Bakit ayaw mo sa anak ko? (12)

Nagaalala si Lu Jinnian. Sa pagkakaalam niya, ayos naman ang lahat kanina kaya hindi maintindihan kung bakit bigla nalang itong umiyak. "Qiao Qiao…"

Bago niya pa masabi ang gusto niyang sabihin, biglang nagtanong si Qiao Anhao habang umiiyak.

"Bakit ka tumalon?"

Matapos niyang masabi ang kanyang tanong, muling naramdaman ni Qiao Anhao na parang biglang sumikip nanaman ang kanyang dibdib.

Nitong mga nagdaang linggo, ginawa na ni Qiao Anhao ang lahat para pigilan ang nararamdaman niya para kay Lu Jinnian, pero ngayon hindi niya talaga kaya.

Pinagmasdan lang siya ni Lu Jinnian: hindi siya mapakali at nanginginig ang kanyang mga labi habang inuulit ang kanyang tanong. "Lu Jinnian, bakit ka ba nagaalala sa akin? Bakit ka tumalon para iligtas ako?"

Tuloy-tuloy ang pag'agos ng mga luha sa mukha ni Qiao Anhao habang si Lu Jinnian naman ay nagaalalang nakakatitig sakanya. Hindi alam ni Lu Jinnian kung anong gagawin niya at dahil sa kanyang lagnat, hindi siya masyadong makapagisip ng maayos kaya noong sandaling magsasalita sana siya ay agad din siyang natigilan at hindi nalang ito itinuloy.

Lalo pang umiyak si Qiao Ahao kaya dali-dali niyang pinunasan ang mga luha niya, na mukhang walang balak tumigil sa pagbuhos, gamit ang kanyang mga kamay. Kinagat niya ang kanyang labi at tinitigan si Lu Jinnian habang nagpipigil ng luha. Huminga siya ng malalim at muling nagsalita, "Alam mo ba kung gaano ko a kagustong mawala ka sa buhay ko!"

Walang nagbago sa reaksyon ni Lu Jinnian na para bang wala siyang pakielam sa narinig niya, pero ang hindi alam ni Qiao Anhao ay sobrang higpit na ng hawak niya sa lupang naipon niya sakanyang kamay sa sobrang sakit. 

"Wala na tayo, hindi teka, hindi naman talaga naging tayo, pero ngayon, hindi na tayo magkakilala…Wala kang ideya kung gaano kahirap para sa akin na iwasan ka…" Habang patuloy na nagsasalita si Qiao Anhao, lalo lang sumisikip ang kanyang dibdib. Noong sandali ring iyon, bigla nalang siyang nagmakaawa kay Lu Jinnian, "Lu Jinnian, nagmamakaawa ako sayo, pwede bang tantanan mo na ako…Hindi mo alam kung gaano kasakit at kalungkot sa tuwing nakikita kita…"

Nakaluhod sa sahig si Qiao Anhao habang walang tigil na umiiyak.

Hindi alam ni Lu Jinnian na nasasaktan niya pala si Qiao Anhao. Matapos nitong makipaghiwalay at iwanan siya, patuloy parin siyang umaasa rito at hanggat maari ay gusto niyang palagi itong samahan at alagaan.

Kung dati, nagagawa pang iwasan ni Qiao Anhao si Lu Jinnian, pero ngayon… Tumalon ito sa bangin para sundan siya, ginamot ang kanyang sugat, ibinigay sakanya ang damit nito, sumugod sa ulan para maghanap ng pagkain at panggatong, tiniis ang lamig para makatulog siya ng mahimbing, at ngayon ayaw nitong magalala siya kahit pa sobrang taas na ng lagnat nito.

Kung talagang gusto gumawa ng masama sakanya ni Lu Jinnian, bakit hindi nalang ito manitiling masama para maging mas madali para sakanya na kalimutan ito? Bakit kailangan pa nitong maging mabait sakanya matapos nitong gumawa ng isang kasuklamsuklam na bagay? Dahil sa mga ikinikilos nito, sobrang nalilito na ngayon ang puso niya dahil parehong galit at pagmamahal ang nararamdaman niya. Pakiramdam niya ay parang mababaliw na siya…

Biglang nablangko ang isip ni Lu Jinnian at wala na siyang ibang marinig kundi ang pag'iyak nito. Sa tuwing humihikbi ito, parang dinudurog ang kanyang puso.

Paulit ulit niyang naririnig sakanyang isipan ang sinabi nito sakanya at parang pinapatay siya sa tuwing mangyayari ito.