ตอนที่7.

" ภารกิจที่ 7

อย่ามองตาได้ไหมถ้าเธอไม่แคร์~~~ โปรดสบสายตาให้ยาวนานเฉลี่ยรวมสิบนาที เพราะดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ

ระยะเวลาที่กำหนด1:00:01:11:36

ระยะเวลาที่กำหนด2:00:00:08:47

รางวัลภารกิจ:ดวงตาเรียวหงส์ระดับเงิน "

"เหลืออีกหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ"เยว่ชิงถอนหายใจทรุดนั่งลงบนเก้าอี้สีดำตัวกลมที่สามารถหมุนได้รอบด้าน จิวอิงเลิกคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นพนักงานทยอยเดินทางออกไปด้านนอก

"จะไปไหนเหรอครับ"เมื่อเยว่ชิงถามผู้จัดการก็เดินมาตบบ่าเยว่ชิงดังเปาะแล้วยกนิ้วโป้งชมเชย

"เจ้าทรราชจ่ายเงินปิดร้านชั่วคราววันนี้ พวกนั้นเลยได้โบนัสกลับไปนอนเล่น ส่วนเราก็ดูแลเจ้านั่นด้วยละ โชคดีจริงๆที่วันนี้จะไม่มีเรื่องปวดหัว"พูดจบผู้จัดการก็เดินออกไป

"ทรราช"จิวอิงหันมาถาม

"หลงจือหยางนะ เขากลายเป็นตัวปัญหาที่น่าปวดหัวสำหรับผู้จัดการ ส่วนเจ้าของร้านคิดว่าเป็นตัวเงินตัวทอง"เรียกผู้หญิงและเกอเข้าร้านจำนวนมาก จากนั้นก็เกิดปัญหาให้ผู้จัดการไปดูแล

ร้านที่เงียบสงบก็ได้ยินเสียงคนเปิดเข้ามา คนแรกคือเกาเทียนเย่จากนั้นไม่นานกลุ่มคนทั้งห้าก็เข้ามา แถมมีผู้ชายอีกคนในชุดสูทเดินทางมาด้วยเป็นคนที่หก

"ไม่คิดว่าท่านจะนัดคุยเรื่องสำคัญในที่แบบนี้ แถมอีกฝ่ายยังเป็นเกอถึงสามคนอีก"ชายในชุดสูทเอ่ยก่อนจะเรียกจิตวิญญาณของตัวเองออกมา ขลุ่ยจิตวิญญาณสีม่วงอ่อนหรือระดับCถูกนำจ่อที่ปากก่อนจะมีเสียงเพลงเบาหวิว

ทำให้ผู้คนภายนอกมองไม่เห็นผู้คนในร้านรวมทั้งเสียงพูดคุย

"เขาเชื่อใจได้แค่ไหน"เยว่ชิงหันไปสบตากับหลงจือหยางก่อนจะเอ่ยถามไปยังผู้ชายอีกคน หัวใจเต้นตึกตักนับเวลาถอยหลัง

"คนของผมจากกิลด์ไม่ใช่จากตระกูล"หลงจือหยางให้คำตอบ โดยที่ดวงตายังจับจ้องที่ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน

"ถ้าคุณจะขอโทษที่เป็นต้นเหตุ ก็ฟังคำขอของเยว่ชิงแล้วกัน"เกาเทียนเย่เอ่ยขัด จากนั้นก็ผายมือไปยังเยว่ชิงที่ยืนยิ้มชงกาแฟให้กับคนที่นั่งอยู่

"จะขออะไร"หลงจือหยางหันหน้าไปมองเยว่ชิง สายตาคู่คมเปร่งประกายไปด้วยความพอใจบางอย่าง ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ในหัวเขาเริ่มมีคนคนนี้เข้ามา แล้วที่สำคัญตั้งแต่เมื่อไหร่ที่จิ้งจอกขี้อายตัวนี้กล้าสบตากับเขาตรงๆ

เพราะแบบนี้...มันถึงน่าสนใจมาก

"ผมต้องการไปที่หอคอยชั้นที่แปด โดยไม่มีใครรู้ว่ามีเกออย่างพวกเราเข้าไป"เยว่ชิงบอกถึงสิ่งที่ต้องการ ก่อนสายตาจะมองไปที่เด็กน่ารักดูดน้ำสตรอเบอร์รี่จนแก้มป่อง

"เหตุผล"หลงจือหยางหันไปตามสายตาก็เห็นเกอที่ตัวเล็กกว่าเกอทั่วไปนั่งดูดน้ำในแก้วไม่ได้สนใจใคร

"ไปถึงที่นั่นคุณจะรู้เอง ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน"เยว่ชิงตอบก่อนจะหลบหน้าไปทางอื่น หลบซ่อนใบหน้าแดงๆของตัวเองกับยืนทำใจให้สงบ ในที่สุดก็จบลงเสียที

"ภารกิจที่ 7 เสร็จสิ้น

รางวัลความสำเร็จ:ขอบตาเรียวหงส์ระดับเงิน"

เยว่ชิงยืนอยู่ตรงอ่างล้างหน้า มองดูเส้นขอบตาที่ชัดมากขึ้นโดยที่หางตาชี้ทรงสวย ราวกับหงส์ที่เย่อหยิ่งเชิดใบหน้าขึ้นแล้วมองด้วยหางตา เยว่ชิงยกมือลูบสัมผัสมันเบาๆด้วยความพอใจ เพราะมันเสริมดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาได้เป็นอย่างดี

[พอใจใช่ไหมล่ะโฮสต์] ระบบอยากจะโอ้อวดแล้วยืดอกให้สูงเทียมฟ้า

"มันสวยมาก"เยว่ชิงตอบรับด้วยความพึงพอใจ

[แน่นอน งั้นโฮสต์อยากทำภารกิจต่อไปเลยไหม]

"เอามาเลยระบบ เราพร้อมมาก"

" ภารกิจที่ 9

สบสายตามันเด็กไป มีใจก็ต้องพูดคุย คุยไปคุยมาโปรดพาคนนั้นไปทานข้าว ถ้าเขาตอบแค่ตกลงแล้วคุณจ่ายเอาไปแค่ระดับทองแดง แต่ถ้าเขาตอบตกลงแล้วเลี้ยงข้าวคุณเอาไปเลยระดับเพชร

รางวัลภารกิจ:ริมฝีปากแดงฉ่ำดั่งเชอร์รี่ที่เก็บสดใหม่จากต้น (รอการประมวลผลของระดับ) "

"โฮกกกก ขอถอนคำพูด"เยว่ชิงลากร่างไร้วิญญาณออกมาจากห้องน้ำ ก่อนจะฮึบกักเก็บความรู้สึกเอาไว้ก่อนจะพยักหน้าว่าพร้อมออกเดินทาง

"โอ้ งั้นก็ไปกันเถอะ"โจวกว่างรุ่ยเรียกจิตวิญญาณผ้าคลุมสีครามระดับBออกมา ก่อนจะสวมใส่ทำให้อากาศโดยรอบบิดเบี้ยวจากนั้นพวกเขาทั้งเก้าคนก็มายังหน้าบานประตูชั้นที่เก้า

ผ้าคลุมของโจวกว่างรุ่ยสามารถใช้เป็นมิติขนาดเล็กที่สามารถเคลื่อนกำลังพลในพริบตา ยังสามารถบิดเบือนความคิดรวมถึงสร้างภาพลวงตาได้อีกด้วย

"เมื่อเปิดเข้าไปแล้วจำคำพี่ให้ดีๆถ้าอยากฆ่าก็ใช้ปลาหยิน ถ้าอยากป้องกันก็ใช้ปลาหยาง หากเราควบคุมไม่ได้พี่จะเรียกสติให้เอง เพราะฉะนั้นฆ่าให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"

"ครับ"จิวอิงรับปาก

ในทางกลับกันบุรุษทั้งหกคนต่างขมวดคิ้ว ตอนแรกคิดว่าจะลงมือสามคนแต่คนลงมือดันเป็นคนเดียวแถมดูเหมือนเด็กมัธยมปลายมากกว่าอยู่มหาลัยเสียอีก

หลงจือหยางเดินนำไปข้างหน้าก่อนที่บานประตูจะเลื่อนออก ไม่นานเสียงทรงพลังอำนาจก็ดังขึ้นภายในชั้นที่เก้า

{เริ่มต้นการท้าทาย ห้ามออกก่อนเวลาที่กำหนด 1ชั่วโมง ยกเว้นจะสามารถเคลียร์สัตว์อสูรในชั้นจนหมด}

สายตาของเยว่ชิงมองไปที่ดินแดนแห้งแล้ง ต้นหญ้าแห้งตายมีสีน้ำตาลอมแดง บรรยากาศโดยรอบไม่เหมาะที่จะอยู่โดยใช้อากาศด้านในหนึ่งชั่วโมงเต็ม เยว่ชิงหันไปส่งสายตาให้กับเกาเทียนเย่ เจ้าตัวพยักหน้าก่อนจะโบกมือหนึ่งครั้ง

"นี่คือความสามารถเหรอ"ชายในชุดสูทที่ยังไม่ได้รู้ชื่อเอ่ยถาม แน่นอนว่านิสัยของเกาเทียนเย่ด้วยแล้วจึงตอบกลับด้วยใบหน้านิ่งๆ

"ไม่"ด้วยคำตอบแสนสั้นกับใบหน้าไม่รับแขก ไม่แปลกที่จะไปถามต่อ

"พวกมันมานั่นแล้ว"เยว่ชิงชี้ให้เห็นกลุ่มกองทัพขนาดย่อมกำลังตรงมาทางนี้

"เริ่มเลยเถอะ อย่าหวาดกลัวต่อพลังตัวเอง ค่อยๆควบคุมพวกมันให้ได้"เยว่ชิงตบบ่าคนตัวเล็กให้ผ่อนคลายและยอมรับในพลังของตัวเอง จิวอิงมีความทรงจำที่เลวร้ายเพราะครอบครัวทิ้งไปเพราะจิตวิญญาณที่ตนถือครอง

"ครับ"ทุกคนไปยืนชิดบานประตู ปล่อยให้จิวอิงเดินไปข้างหน้า โดยที่มีกองทัพกระต่ายสูงราวๆสามสิบเซนติเมตรเดินเข้ามาหาหลายร้อยตัว

"ปลากลืนวิญญาณหยิน"ปลาตัวสีขาวหายไปเหลือเพียงปลาตัวสีดำที่หมุนรอบโดยกลายเป็นละอองสีดำที่ทำให้บุรุษทั้งหกต่างก็ตกอยู่ในความหวาดกลัว ราวกับเบื้องหน้าเป็นภาพแห่งความตายของพวกเขาเอง

"ดูดกลืน"จิวอิงเดินผ่านกองทัพนับร้อย ทิ้งเศษซากกระต่ายที่แห้งเหี่ยวแล้วสลายไปกับอากาศ เจ้าตัวเดินไปข้างหน้าไม่หยุด

"ปลากลืนวิญญาณหยาง"เปลี่ยนกลับเป็นปลาสีขาวก่อนที่ขาของบอสกระต่ายในชั้นที่เก้าจะกระโดดถีบ ขากระต่ายทั้งสองข้างสั่นเทาเมื่อมีสิ่งที่มองไม่เห็นราวกับกำแพงชั้นนอกบดบังเอาไว้

จิวอิงสะบัดมือหนึ่งครั้งกระต่ายตัวสูงใหญ่ราวๆสามเมตรก็กระเด็นไปไกล

เยว่ชิงยกมือกอดอกมองดูด้วยความพึงพอใจ ยิ่งเห็นหลงจือหยางคล้ายจะพูดอะไรกับตนแต่ทำได้แค่อ้าๆหุบๆเท่านั้น อย่างน้อยก็ทำให้คนเหล่านี้สนใจก็พอ

"ดูเหมือนจะได้เท่านั้น"เยว่ชิงเอ่ยขึ้นเมื่อระบบบอกให้หยุดอีกฝ่าย ก่อนที่จิวอิงจะคลุ้มคลั่ง และเพื่อไม่เป็นการประมาทเยว่ชิงจะอยู่ในร่างเทพอสูรโดยสามารถใช้ร่างเทพอสูรจิ้งจอกเก้าหางได้แค่สามนาที

ร่างกายของเยว่ชิงกลายเป็นจิ้งจอกสีขาวบริสุทธิ์ ทุกๆหางที่เพิ่มมาจะทำให้ลำตัวสูงขึ้นหนึ่งเมตร หรือตอนนี้ต่อหน้าคนในชั้นที่เก้า เยว่ชิงในร่างจิ้งจอกเก้าหางมีความสูงถึงเก้าเมตรที่สามารถเหยียบพวกเขาให้ตายในครั้งเดียว

เจ้าตัวกระโดดไปกระทืบบอสกระต่ายจนตายคาตีน ก่อนจะใช้หางรัดรอบลำตัวของจิวอิงแล้วใช้เท้านุ่มๆตบศีรษะเรียกสติ

ส่วนหางที่เหลือก็ยืดยาวเก็บกวาดกระต่ายตัวอื่น ภายในเสี้ยววิเสียงเดิมก็ดังขึ้น

{เคลียร์ชั้นที่เก้าก่อนเวลาที่กำหนด ท่านสามารถออกไปได้ สัตว์อสูรชั้นนี้จะฟื้นคืนชีพในอีก 1 ชั่วโมง}

"นี่มัน น่ากลัวเกินไปแล้ว"เสวียนอวี้ใช้ศอกของตัวเองกระแทกลำตัวของหลงจือหยาง ก่อนจะผงะเมื่อเห็นเต่าตัวใหญ่ยักษ์ที่มีภูเขาลาวาประทุ

"จริง"ทั้งคุณชายโจวและคุณชายจ้าวต่างก็บอกออกมาพร้อมกัน โดยมีชายสวมชุดสูดพยักหน้าเสริมแล้วดันแว่นเข้ากรอบใบหน้า ในฐานะเลขานุการของกิลด์ต้องคิดให้รอบคอบถึงสมาชิกใหม่ลับๆทั้งสามคน

"โทษทีอยู่ต่อหน้าเทพอสูร ควบคุมตัวเองไม่ได้หรอก"เกาเทียนเย่ในร่างเต่าเอ่ยตอบเมื่อเห็นทุกสายตาจ้องมองมา ก่อนจะกลับคืนสภาพเมื่อจิวอิงได้สติพร้อมๆกับเยว่ชิงในร่างเดิม ยังมีเพียงหูกับหางโบกไปมา

"ฮะฮะ พอดีโดนพลังหยินมากไปหน่อย เลยควบคุมร่างกึ่งสัตว์อสูรไม่ได้"เยว่ชิงโบกหางสีขาวอย่างอารมณ์ดี

"ผมขอโทษครับ เป็นเพราะผม"จิวอิงก้มหน้าอย่างสลด

"จุ๊ๆอย่าโทษตัวเองเลย แล้วจิตวิญญาณของเรายกระดับรึยัง"เจ้าตัวส่ายหน้า เยว่ชิงจึงตบบ่าให้กำลังใจ

"อย่างที่เห็น ผมต้องการให้จิวอิงอยู่ในการดูแลของคุณ ถ้าเป็นไปได้คือให้เขาได้ออกล่าแบบนี้ทุกวันผมจะคอยควบคุมเขาเองและขอบคุณในความช่วยเหลือ ผมขอเลี้ยงข้าวพวกคุณสักมื้อเป็นการตอบแทน"

"ไม่จำเป็น ผมจะเลี้ยงข้าวคุณเอง แล้วเราจะคุยกันในเรื่องนี้อีกที"หลงจือหยางบอกพร้อมทั้งเบนสายตาไปที่จิวอิง นั่นหมายความว่าหลงจือหยางเห็นค่าในความสำคัญของพวกเขาทั้งสามคน

" ภารกิจที่ 9 เสร็จสิ้น

รางวัลภารกิจ:ริมฝีปากแดงฉ่ำดั่งเชอร์รี่ที่เก็บสดใหม่จากต้นระดับเพชร "