บทที่ 038 หลบหนีเอาชีวิตรอด

บทที่38หลบหนีเอาชีวิตรอด

ในค่ำคืนที่มืดสนิทชิงเซี่ยเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับแมวเสือดาวตัวหนึ่งนางเอื้อมไปแตะยังประตูหย่งเล่ออย่างเงียบๆก่อนที่จะหยิบหินขึ้นมาแล้วขว้างไปยังพงหญ้าด้านข้างอย่างแรงเกิดเป็นเสียงดังตุบ

“นั่นใครน่ะ?”ทหารยามสองนายที่เฝ้าประตูอยู่ตื่นตระหนกขึ้นมาอย่างฉับพลันทั้งคู่มองตากันครู่หนึ่งก่อนหยิบหอกยาวขึ้นมาอย่างระมัดระวังทหารยามนายหนึ่งก้าวไปสำรวจทางพงหญ้าอย่างรอบคอบส่วนอีกนายหนึ่งยังคงยืนประจำการอยู่ตำแหน่งเดิม

เมื่อมองเห็นเงานายทหารผู้นั้นหายเข้าไปในพงหญ้าชิงเซี่ยก็หย่อนกายลงมาจากด้านบนเตรียมกระโจมเข้าใส่นายทหารที่เหลืออีกนายหนึ่งทหารยามเห็นเพียงเงาดำสายหนึ่งเท่านั้นยังไม่ทันที่จะได้สังเกตให้แน่ชัดว่าอะไรเป็นอะไรชิงเซี่ยก็เกร็งนิ้วมือทั้งห้าก่อนที่จะยื่นออกไปกดไว้บนบนลำคอของทหารยามผู้นั้นอย่างแม่นยำชั่วระยะหนึ่งทหารยามผู้นั้นก็หมดสติล้มลงไปเพราะขาดอากาศหายใจ

หญิงสาวยกร่างของทหารยามนายนั้นขึ้นไปพิงยังขอบประตูทันทีแต่ยังไม่ทันที่จะซ่อนตัวเขาทหารยามอีกนายก็เดินกลับมา