บทที่ 030 พบหยางเฟิงครั้งแรก

บทที่ 30 พบหยางเฟิงครั้งแรก

ดวงจันทร์กลมโตที่ลอยอยู่กลางฟ้า ส่องแสงเปล่งประกายเหลืองนวล ชิงเซี่ยนั่งคุกเข่าลงไปที่ริมบ่อน้ำ ในขณะที่รอบด้านเงียบเชียบ มีเพียงเสียงของแมลงที่ไม่รู้จักกำลังร้องระงม

เพียงพริบตาก็ผ่านมาแล้วหนึ่งเดือน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นราวกับความฝันครั้งใหญ่ ชีวิตของนางพลิกผันอย่างน่าประหลาด หลายครั้งที่ตื่นมาในตอนเช้า นางเองก็ไม่แน่ใจว่านี่เป็นความจริงหรือความฝันกันแน่ เหมือนว่านางจะไม่เคยเจอกับปัญหาเช่นนี้มาก่อน แม้นางจะเป็นทหารคนหนึ่ง แต่ก็ยังเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง ย่อมมีความรู้สึกที่อยากจะหลบหนีหรือไม่ต้องการเผชิญหน้ากับปัญหา

และครั้งนี้ ความตายของผู้คนในตำหนักหลันถิงก็กระทบกระเทือนกับความรู้สึกของนางอย่างมาก

ในโลกที่นางมาอยู่นี้ไม่เคยหนีพ้นปัญหาเลยจริงๆ

ทุกที่ในวังบูรพาของรัชทายาทล้วนถูกกล่าวหาว่าทำมตร์ดำ เว้นแต่เพียงตำหนักหลันถิงและตำหนักอวิ๋นเสียงที่รอดมาได้อย่างโชคดี นางไม่รู้ว่าตันเฟยรู้ได้อย่างไร แต่นางเองกลับได้พบกับผู้มีวรยุทธ์ลึกลับกว่าร้อยที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าดอกเหมย และนั่นทำให้ตำหนักหลันถิงรอดมาได้อย่างโชคดี แต่กลับทำให้ศัตรูเข้าผิด