Chapter 1

THE INCIDENT

I wake up in the morning trying to figure kung nasaan at kaninong bahay ako naka tira! Ah, Oo nga pala naalala ko andito pala ako sa bahay ng mga Kuran, hmm po-mirma nga pala ako ng kontrata na aalagaan ko ng dalawang buwan ang nanay ni mister Kaname Kuran. Hmm pitong lingo na pala ang naka lipas, pero parang kailan lang, akalain mo sa dami ng napasukan kong problema ito pa yung pinakamatindi saan kaya ako dadalhin ng problimang to? Hay bahala na…

Bumangon na ako at lumabas sa kwarto, malawak at Malaki ang bahay ng mga Kuran, maganda at tahimik nasa private area kasi may maliit na pond sa labas yung napaka ganda ng design yung modern Japanese style talaga. Maganda din ang garden may mga magagandang bulaklak at malalaking puno ng kahoy may shade din sa gitna kung saan pwedi mag relax, siguro kasi mahilig sa tahimik ang nanay ni Mr. Kaname, kahit sa luob ng bahay maganda at malinis modern style ang living room at ketchen, at may iilang tao naman nakatira dito maliban sa amin ni Lola ang nanay ni Mr. Kaname, may mga helper din sya.

Wait! Tika lang kasama naman ako sa mga helper dito, hays napasubo na talaga ako! ako kasi ang na assign para maging caregiver ni Lola, at iwan ko ba magaan naman din ang luob ko sa kanya, gusto ko rin syang alagaan mabait naman kasi si Lola sa akin, at gustong-gusto niya ang mga lutong Filipino dish ko, hahaha paburito niyang kainin ang sinigang na hipon,sabi niya weird daw ang lasa pero masarap (Oishi) yan lagi naririnig ko sa kanya pag kumakain sya.

Hays maaga palang ang dami ko nang ini-isip, pupuntahan ko muna si lola sa kwarto niya para ma check ko kung gising na sya para maka pag handa na ako ng breakfast niya. While walking mapapansin mo sa bahay nato na ang desinyo papunta sa kwarto ni lola ay iba, parang nasa probinsya ka lang nasa bandang likod kasi ito ng bahay, kung galing ka sa labas ma a-amaze ka sa social at Japanese modern style ambiance, pero pag dito ka sa likod I assure you ma fe-feel mo ang katahimikan, ang sarap sa pakiramdam, ang sarap langhapin ng sariwang hangin na dumadaplis sa balat mo, yung feeling na sana ganito ka peaceful ang mundo.

Dumating na ako sa tapat ng pinto ni lola, tok, tok, tok. Ohayogõzaimasu Lola (good morning Lola), bati ko sa kanya pag pasok ko, will she already awake at nakaupo na sa sahig while drinking her cup of tea, she answer me ohayogõzaimasu Himawari-chan. . Hahaha gulat kayo? Himawari ang pangalan ko dito sa Japan, It start nung di ma pronounce ng maayos ni Lola ang name ko, kaya pinangalanan niya nalang ako ng Himawari, It means sunflower in Japanese sabi kasi ni lola ako daw yung nag dadala ng ingay sa bahay at saya at natutuwa daw siyang Makita ang mga tauhan niya na nakangiti at nag uusap. Will aaminin ko since dumating ako dito napa ka tahimik at seryuso sila lahat sa kanilang ginagawa diko alam pero siguro culture nila dito, tingin nila sa sarili nila wala na silang karapatang ngumiti at mag-usap kapag oras ng trabaho, kaya nung dumating ako nabago lahat yun, kinukulit ko kasi sila at sumasabay ako ng pagkain sa kanila, kahit feeling ko ko they treat me differently, gusto ko kasing ma feel nila na we're living in the same house at parang pamilya na rin dahil kami-kami lang naman ang mag kasama sa bahay, kahit alam ko na masyado na akong ma epal at feeling close sa kanila, will its paid off. Naging comportable na sila sa akin at nag co-communicate na sila sa isat-isa, nag tatawanan kapag kumakain, siguro na kita kami ni Lola na ganon kaya pinangalan niya sa akin ang Himawari, nagustuhan ko narin naman sabi ko sa kanya tawagin niya ako kung saan siya masaya at comportable. I ask her ogenkidesuka? (how are you?), she replied daijõbudesu, (I'm fine). Umupo ako sa sahig at hinarap siya, tinanong niya ako, kesa nani o tsukurimashita ka Himawari-chan? (what did you cook in this morning Himawari-chan?), I replied imadani Lola (not yet Lola). Then she smiled. if you ask me why I called her Lola will she's curious about tagalog language kaya she prefer na tawagin ko sya na Lola istead of obachan. Hmm at tumango-tango ito , it seems she's worried for something, I ask her kininamurono? (something bothering Lola?) tumango sya at nag smile, then she said, I've been here for almost two months and my contract will be end by the end of the week so she felt lonely, she also said I will be moved in Tokyo and find a job and live with my husband. Oh my! Na alala ko yung contract pala hindi lang about sa pag- aalaga kay Lola its also a marriage contract, shit damn it… I forgot, may asawa na pala ako sa contrata nato, at dun ko lang na realize na pagkatapus kung pag silbihn si lola mag sasama na kami ng asawa ko, pero wait sino nga ba ang asawa ko? I ask Lola, watashi no otto waa daredesuka Lola? ( who is my husbsnd Lola?), she replied amata wa shirimasen? (you don't know?) will only Kaname knows, because hes the one who filed your paper, then she added nani mo shinpaishinaide (don't worry everything 's fine) anata wa junbi shinakereba narimasen (you must prepare.). Pagkatapos ng usapang yun lumabas na ako, habang nag lalakad lumulutang yung isip ko at inaalala kung paano ako napasok sa ganitong sitwasyon.

Few months ago nagkaroon ng aksidente sa isang hotel sa Osaka Japan kung saan ako nag check in, I was one of their guest na nadamay at nawalan ng mga bagay na importante sa akin especially my ID's, Passport,cards and other documents and etc.. dahil na sunog lahat ng gamit ko wala man lang natira malibn sa cellphone ko, so nung nag invistgate na ang mga police hinanapan ako ng mga ID's at documents na nag papatunay na guest's ako sa hotel at confirmation kung ano ang business ko sa Jaapan bakit ako nandun at marami pang ibang tanong na masyado nang personal, nasagot ko naman ang iba at isa pa may valid reason ako kung bakit di ako maka pag pakita ng mga ID's kasi nasunog nga at walang natira at dahil nga dun nag decide sila na I will be staying sa isang facility kung saan provided naman ng hotel owner pero in a worst di ako pweding lumabas , at kung makakalabas man ako kung may confirmation na ng Philippine Embassy, I was hopeless tumawag ako sa family at sa lawyer ko, na agad namang nag respond aasikasuhin niya ang passport at visa ko para maka uwi ako agad, but I know in myself mga ilang lingo pa yun bago ma approved at ipapadala pa dito sa Japan so mananatili na talaga ako sa facility and worst wala akong pera, damit, at ibang gamit, napa buntong hininga nalang ako , biglang ko nalang na ramdaman ang lamig nang katawan ko, shit.. bigla kung na realize I only wear undies and robe kakatapos ko lang kasing maligo nang lumabas ako sa kwarto ko, at nang biglang tumunog ang fire alarm ng hotel na dampot ko ang cellphone ko tumakbo ako sa may pinto pag bukas ko bumungad ang makapal at maitim na usok, sa subrang kaba ko nag panic na lahat ng guest nagsi takbuhan na sila lahat pa puntang exit samantalang ako nanunuod sa kanila natulala nanunuod ako sa mga guest yung iba naka hubad pa siguro kakatapos or kakasimula palang mag f**k hahaha…

Sumimasen! (excuse me) napa lingon ako sa dalawang may edad maybe nasa late 60's and 50's sila , sumagot ako nang Yes, ahmm Hayaku arigato (thank you so much earlier). No problem I said to them, will they are also a victim of the incident and the reason kung bakit hindi ko nabitbit ang mga gamit ko, nung pa takbo na sana ako bigla kung na hagip ang bag at luggage ko kaya binalikan ko nalang at habang tumatakbo ako bitbit ang gamit ko may nakita akong dalawang tao sa may hagdan kung saan ang fire exit, umuubo na at halos hindi na maka hinga ang babae sa subrang kapal at itim ng usok , kahit ako na iiyak na at na uubo narin, binitawan ko ang mga dala kung bags at tinulungan ko ang dalawa siguro mag asawa sila inalalayan ko sila pareho ako ang sa gitna at pareho silang naka akbay sa akin buti nga at nasa limang palapag lang kami, pero mataas na din yun para na akong mamatay sa pagud at di maka hinga pero maswerte parin kami at naka labas pa ng buhay at agad naman kaming tinulungan ng ibang guest pag labas, nasabi ko nalang thank you Lord. Naka upo ako sa tabi ng kalsada habang nanunuod sa nasusunog na hotel nasabi ko nalang wala na pano na ako uuwi saan na ako pupulutin wala naman akong kilala dito sa Japan. Tanging cellphone lang ang hawak ko lumapit ako sa police patrol para e check kung okay na ang mag asawa at nang palapit na ako nakita ko na okay naman sila, gumaan naman yung pakiramdam ko at na paisip ako na bahala na walan akong gamit at least naka pag listas naman ako ng buhay, siguro naman may tutulong sa akin dito.