webnovel

A Magical Virus: Zombie outbreak

Auteur: GinoongDice
Science-fiction
Actuel · 41.6K Affichage
  • 15 Shc
    Contenu
  • audimat
  • NO.200+
    SOUTIEN
Synopsis

Sa isang lugar sa Maynila ay nakatira si Diane. Masaya ang pamumuhay nila ng pamilya niya. Hanggang isang araw ay napanaginipan niya ang bahay nila sa Probinsya. Akala niya ay normal na panaginip lang ito pero naging sunod-sunod ito. Napagpasiyahan niya na pumunta sa Sanctuary. Ang probinsya nila. ~~~~ Paano kung isang araw ay nagkaroon ng zombie apocalypes? At ikaw ang nakatakdang magligtas sa mundo? Ano ang iyong gagawin?

Étiquettes
3 étiquettes
Chapter 1Prologue

Feb 25, 2015

"Diane, mag-saing ka na. Mamaya ka na diyan mag cellphone!" sigaw ni Mama.

Nasa bahay ako ngayon at nag-ce-cellphone... Nanonood kasi ako ng Chinese drama at gaya nga niyo ay laging bad timing kung mag-utos si Mama. Kung kailan aamin na yung lalaki dun naman ako uutusan.

"Ito na po Ma!" Nasa 2nd floor kasi ako kaya nag-sisigawan kami

Dinala ko na yung cellphone ko at nilagay sa gilid ng lababo na hindi mababasa, pagkatapos ay kinuwa ko na yung kaldero at nagtakal ng bigas.

Habang nag-huhugas ako ng bigas ay nanonood narin ako para pagtapos kong maghugas ay tapos na rin ako sa panood.

Kahit mayaman kami ay marunong akong gumawa ng gawaing bahay.

Halos umabot ng thirty minutes bago ako matapos mag-saing. Sinalang ko na ito at pumunta sa sofa oara humiga.

"Mama, pahingi po mamaya ng pera. May bibilhin lang po akong gamit " hingi ko kay Mama ng pera.

"Diba may pera ka? Binigyan ka ng Ninong mo ng tatlong libo dahil pasko nung nakaraang buwan?" Yeah, tama si Mama, may pera ako pero kulang parin dahil mahal yung bibilhin ko

"Eh mama, kulang po yung pera ko. 3,500 po yung bibilhin ko kaso diba nga si Ninong lang po ang nagbigay. Kayo naman po ni Mama at Papa ay binilhan ako ng bagong Cellphone. Kaya wala pong dagdag na pera." Paliwanag ko kay Mama

"Oh eto, isang libo yan. Hindi na muna kita bibigyan ng pera dahil malaki na yan. Ikaw bata ka kung saan-saan mo ginagastos ang pera mo. Oh sya, yung sinaing mo kumukulo na baka masunog" paalala ni Mama "Lagyan mo na rin ng suka para hindi mapanis agad. Yung sinaing mo kahapon napanis. Hindi mo nilagyan kasi ng suka" sermon ni Mama.

Hindi nalang ako sumagot dahil alam ko namang totoo yung sinabi ni Mama. Nakalimutan kong maglagay ng suka kaya napanis agad. Pinahinaan ko na yung sinaing ko at nilagyan ng suka para hindi na agad mapanis.

Habang naghihintay maluto ang kanin ay nag luto narin ako ng hotdog at itlog. Ang pambansang ulam tuwing agahan.

Ng matapos ay umupo na kami ni Mama sa lamesa at nagdasal bago mag simulang kumain.

"Anak, sasama ka ba samin ng Papa mo sa Korea? Pupunta kasi kami sa korea ng Papa mo sa Monday." Napatingin ako sa kalendaryo. Sabado ngayon bale may tatlong araw pa bago ang tinutukoy ni Mama na pupunta sa Boracay "Kasama rin ang Tita Marie mo at mga anak niya."

"Hindi ko pa po alam Mama. Parang gusto ko pong umuwi sa Sanctuary, kala Lola" sabi ko. Malayo rin ang probinsya namin at bandang Norte ito.

"Bakit naman gusto mo doon pumunta? Gusto mo bang isama ang Lola at Lolo mo? Sige, sasabihan ko silang mag-ayos na dahil papasundo natin sila"

"Ma, hindi po yun. Para kasing namimiss ko na po ang Probinsya natin. Minsan nalang po kasi tayo nakakauwi roon." Agad kong sagot

Nag-isip saglit si Mama "Kung gusto mo talagang pumunta sa Sanctuary sabihin mo lang sakin para ma-inform ko rin ang Tita mo. Samantalang ang Papa mo naman ay tatanungin ko muna kung payag siya." Sagot ni Mama habang may maliit na ngiti sa kanyang labi

"Salamat Ma" akmang ililigpit na ni Mama ang pinagkainan kaya pinigilan ko siya "Ako nalang po ang maghuhugas Ma" sabi ko at kinuwa sa kanya ang pinagkainan. Ngumiti naman si Mama at umakyat.

Nilagay ko na si lababo ang mga pinagkainan. Pinunasan at nag-walis narin muna ako bago ako mag-hugas. Naalala ko bigla ang mga panaginip ko nung mga nakaraang araw.

Laging pinapakita ang bahay namin sa Probinsya. Nag-umpisa lang ito nung isang buwan. Akala ko napaginipan ko lang ito dahil namimiss ko na ang bahay namin doon pero naging sunod-sunod na ito. Gabi-gabi ay napapaginipan ko ang bahay namin.

Kaya gusto ko rin pumunta sa Sanctuary para maka-musta sila Lolo at Lola kung ayos lang ba sila doon at para mahanap ang mga sagot sa mga katanungan ko.

★★★★

Abangan:

*Bakit kaya napapaginipan ni Diane ang bahay nila sa Probinsya?

*Makakapunta kaya siya sa Pangasinan?

*At papayagan kaya si ng Tatay niya na pumunta sa Pangasinan na mag-isa?

Vous aimerez aussi

(UNORTHODOX SERIES #1) FUME OF METAL

Life itself is mesmerizing. It holds the power to bloom or to wither. They say every breath counts. Every heartbeat is important. Every second is precious. To put it simply into words, our lives are significant. Valuable they say. Because as time passes, our lives,moments,memories and feelings get drifted along the clock. It ticks, it ticks and it ticks. Showing the definite truth that nothing stays the same,though admittedly scary, it is certain. Nothing can be rewind. Not the time. Not the moments. Not the remnants of happiness, anger, guilt, sorrow and pure ecstasy neither pure misery. Life can never go on and on and on. And unlike the ticking clock, life eventually stops. At this point, when the end of all comes, why life is valuable when we can't enjoy it forever. Where the pleasure of breathing and feeling the air enter your nose and giving out a heavy sigh and feeling the light air brushing on your hair just stops. We can't enjoy it again. Life stops. Death comes. What happens after? Do we get to feel the air again? Do we get to feel our heartbeat go from a normal throb to palpitation? Do we get to experience life just like before but only now,dead ,cold and life less? The irony.I can't even define what life is. Is it breathing? It it being physically visible? Is it having emotions? Life is an enigma. An unknown known state. Do we get to value life just like how we see it when we were alive versus when we were dead? Is the difference even that evident? Does life exist when we are dead? Does life have a long lasting value when in the very beginning, we can never measure something that can never be quantified. The morning rays hit my skin. The smell of rotten metal lingered into my nose. It was foreign but at the same time unlikely pleasant, to see,to smell, to feel the flesh brushing my bare skin and the blood cascading down my forehead,my nose my hands. Feeling its softness and its tender and cold touch. It relaxes my soul like no any other. Its beautiful brown hair,down to her cute nose and soft lips,down to her still beating heart . It was majestic to see life in its truest form. In the most alive state I could ever imagine. A beating flesh of life seemingly staring at me face to face and then, the beat of what's in front of me gradually stops. Tsskk. It hasn't even been a minute. Oh well! I'll just get another one to play with. It's a moral I can say. As my character evolved and so are my beliefs and values in life. Funny how LIFE works, yesterday I was questioning the value of life but today,the next thing I knew, I was ending lives to see its value.

DOCkguine · Science-fiction
Pas assez d’évaluations
5 Chs

audimat

  • Tarif global
  • Qualité de l’écriture
  • Mise à jour de la stabilité
  • Développement de l’histoire
  • Conception des personnages
  • Contexte mondial
Critiques
Pleurage! Vous seriez le premier commentateur si vous laissez vos commentaires dès maintenant !

SOUTIEN