1104

ตอนที่ 1104 : จางเย่ปะทะสมาคมหมากกระดานแห่งประเทศจีน!

จบกระดานแล้ว

พริบตานั้น บนแพลตฟอร์มหมากล้อมออนไลน์ก็ตกอยู่ในความวุ่นวายอีกครั้ง

"มาดูหมากเกมนี้เร็ว!"

"เป็นกระดานที่มีสีสันมากจริงๆ!"

"ใช่ ดุดันมาก!"

"ผลล่ะ? ผลเป็นยังไง?"

"เชี่ย อาจารย์ฉางเหอยังแพ้อีกเหรอ"

"พรืด อาจารย์ฉางเหอโดนรังแกอีกแล้ว!"

"สมกับเป็นฉางเหอเก้าดั้งผู้โด่งดัง ไม่หงุดหงิดไม่โมโห ยิ่งเล่นยิ่งเข้มแข็ง ถ้าเปลี่ยนเป็นฉันล่ะก็ แพ้หลายกระดานแบบนี้ฉันทุบคอมพังไปนานแล้ว! ดูสิว่าอาจารย์ฉางเหอจิตใจมั่นคงขนาดไหน! ไม่กระวนกระวายเลยสักนิด แพ้กี่ครั้งก็ยังเล่นต่อ จิตสมาธิระดับนี้นับว่าหาได้ยากจริงๆ!"

"นั่นสิ นี่แหละคือปรมาจารย์ล่ะ"

คราวนี้ เย่ส่งข้อความส่วนตัวหาอู๋ฉางเหอ : คุณอา ยังจะเล่นต่อไหม?

อู๋ฉางเหอโมโหจนแทบเขวี้ยงคีย์บอร์ด ใช้วิชาฌานสองนิ้วพิมพ์ตอบกลับไป โมโหจนพิมพ์ผิดไปหลายรอบ "เล่น! มา!"

เย่ : อย่าเพิ่งเล่นน่า ผมกินข้าวก่อน

อู๋ฉางเหอ : ไอ้หนูแกกล้าหนีเรอะ?

เย่ : กับข้าวทำเสร็จแล้วนี่นา

อู๋ฉางเหอแทบเป็นลม โมโหจนต้องคำราม!

แกไม่เล่นต่อยังจะมาถามฉันอีกว่าจะเล่นไม่เล่น?

ไอ้คนแซ่จาง!

แกทำดีมาก!

แกทำได้ดีมากไอ้หนู!

หลี่ฉินฉินที่ยังคงสับสนอยู่ เมื่อเห็นคำพูดของจางเย่แล้วก็ขำ "เด็กคนนี้นี่"

อู๋ฉางเหอโมโหจนถลกแขนเสื้อขึ้น "ฉันจะไปหาไอ้ลูกกระต่ายนี่!"

"คุณจะทำอะไรน่ะ?" หลี่ฉินฉินไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ รีบคว้าเขาเอาไว้ "คุณยังจะไปทะเลาะกับเขาอีกเหรอ?"

อู๋ฉางเหอเกรี้ยวกราด "ฉันจะตีมันให้ตาย!"

"อาจารย์!"

"ใจเย็นๆ! ใจเย็นๆ!"

"เชี่ย อาจารย์ อย่าๆๆๆ!"

เหล่าศิษย์ทั้งหลายต่างรีบเข้ามาพยุง

ทำไมเล่นหมากไปๆ มาๆ ถึงกลายเป็นตีกันไปได้ล่ะ!

หลี่ฉินฉินยิ้ม "ก็สมควรแล้ว ใครใช้ให้คุณหาว่านิสัยเขาไม่ดีล่ะ? ดูสิ ตัวเองเตะหินเองก็เจ็บเท้าเองเข้าแล้วละนะ"

อู๋ฉางเหอชี้หน้าเหล่าศิษย์ทั้งหลาย "พวกแกเล่นหมากประสาอะไรกัน? หน้าตาฉันโดนพวกแกขายทิ้งหมดแล้ว! ขายขี้หน้า!"

สวีหานเกาหัว "อาจารย์ หรือจะให้ผมลองเล่นกับเขาอีกกระดานครับ?"

หูเลี่ยง "ใช่ๆ แพ้ชนะกระดานหนึ่งมีปัจจัยมากเกินไป แม้แต่เซี่ยงหรงยังไม่มีทางชนะได้ทุกเกม เอาเป็นชนะสองในสามเป็นยังไงครับ!"

เฉินอิงถอนใจ "อาจารย์คะ เย่คนนี้ฝีมือสูงส่งจริงๆ พวกเรา..."

อู๋ฉางเหอโมโห "เพราะพวกแกไม่ตั้งใจเรียนต่างหาก! มันฝีมือสูงส่งกะผีน่ะสิ ฉันไม่เชื่อหรอก! ไม่เชื่อว่าวันนี้จะไม่มีใครเอาชนะมันได้!"

……

ที่บ้านคุณอู๋

ชั้นล่าง อาหารส่งกลิ่นหอมฟุ้ง

จางเย่เดินลงบันไดมาพลางสูดกลิ่นฟุดฟิด "ไอ้หยา ทำเสร็จแล้วเหรอ?"

"จะเย็นหมดแล้ว" อู๋เจ๋อชิงยิ้มน้อยๆ "รีบกินเถอะ"

จางเย่รับคำ แล้วนั่งลงเริ่มกินข้าว "เล่นหมากล้อมไปๆ มาๆ จนติดแล้ว"

คุณอู๋ถาม "เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเธอชอบเล่นหมากล้อมเลยนี่?"

จางเย่หัวเราะ "เมื่อก่อนไม่ค่อยมีเวลา ตอนนี้ถึงพบว่าหมากล้อมก็สนุกเหมือนกัน" แต่ไม่ทราบว่าคำว่าสนุกของชายหนุ่มนั้นหมายถึงสิ่งใด

กริ๊งๆๆ

โทรศัพท์ของคุณอู๋ดังขึ้น เธอมองเห็นชื่อคนโทรก็รับสาย

"ค่ะพ่อ"

"ไอ้เด็กบ้านั่นอยู่ไหน!"

"ใครเหรอคะ?"

"หนูยังจะถามว่าใครอีก! ไอ้เด็กแซ่จางนั่นไง!"

"พวกเรากำลังกินข้าวอยู่ค่ะ"

"มันอยู่กับหนูจริงๆ ด้วย! หนูเป็นคนทำกับข้าวใช่ไหม?"

"ค่ะ ทำไมเหรอคะ?"

"หนูยังกล้าทำกับข้าวให้มันกินอีก? อยากให้พ่อโมโหตายใช่ไหม? ใช่ไหม? หนูรีบเทเกลือใส่กับข้าวเลยนะ เทลงไปเยอะๆ พ่อถึงจะยอมให้มันกิน!"

"เอ่อ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?"

"หนูบอกมันแทนพ่อนะ! อย่าหนี! ห้ามหนีเด็ดขาด! ตอนบ่ายพ่อจะรอเล่นกับมันอีกสามร้อยกระบวนท่า! พ่อจะให้มันรู้ว่าทำไมดอกไม้ถึงมีสีแดงฉาน!"

ตู๊ดๆๆ แล้วสายก็ตัดไป

จางเย่ลอบเงี่ยหูฟัง แต่ภายนอกแสร้งก้มหน้ากินข้าว พูดเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร "ไอ้หยา กับข้าววันนี้อร่อยจัง อู๋ของผมนี่แหละฝีมือดีที่สุดแล้ว!"

อู๋เจ๋อชิงวางสาย "เมื่อกี้เธอเล่นกับพ่อฉันใช่ไหม?"

จางเย่อุทาน "อะไรเหรอ? เปล่าซะหน่อย?"

คุณอู๋ยิ้ม "เล่นก็เล่นสิ ยังไม่กล้ายอมรับอีก? พ่อโมโหขนาดนั้น คงไม่ได้แพ้แค่นิดๆ หน่อยๆ แน่ บอกว่าให้ฉันเอาเกลือเทใส่กับข้าวให้เธอกิน แล้วยังสั่งให้ฉันบอกเธอด้วยว่าตอนบ่ายให้เล่นกับเขาต่อ"

เทเกลือใส่กับข้าวฉัน?

ทำไมถึงได้อำมหิตขนาดนี้นะ!

จางเย่นึกโมโหในใจ เล่นก็เล่นสิ ผมยังต้องกลัวคุณเหรอ?

เขาหันมองคุณอู๋ "แค่อยากกดดันพ่อเท่านั้นเอง อย่าว่าผมนะ"

คุณอู๋หัวเราะเบาๆ "ฉันจะว่าเธอทำไมกัน? แพ้ชนะในหมากล้อมเดิมก็ถือเป็นเรื่องปกติ เกมการแข่งขัน มีแพ้มีชนะถือเป็นเรื่องธรรมดา "

"เฮ้อ คุณพูดแบบนี้ผมก็สบายใจแล้ว!" จางเย่ยินดี เริ่มสวาปามอาหารเป็นการใหญ่

คุณอู๋ "กินช้าๆ หน่อย"

จางเย่ "กินเสร็จฉันจะไปเล่นหมากล้อมต่อ"

คุณอู๋หัวเราะ "พวกเธอสองคนนี่นะ ยังจะต้องเอาชนะกันจริงๆ เหรอ?"

แน่นอน เรื่องราวดำเนินมาถึงตอนนี้ พวกเขาสองคนต้องมีคนหนึ่งออกปากยอมแพ้ก่อน หาไม่แล้ว การรบรากันเช่นนี้ไม่มีทางหยุดลงแน่นอน!

หลังมื้ออาหาร

คุณอู๋สวมผ้ากันเปื้อนไปล้างจาน

จางเย่อดรนทนไม่ไหว ฮัมเพลงเดินขึ้นไปห้องหนังสือชั้นสอง เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ปิดไปเมื่อครู่ ก่อนพบว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว!

คนล่ะ?

หนีแล้วเหรอ?

เขาส่งเสียงด้วยความไม่พอใจ เริ่มส่งข้อความฟลัดหน้าจอ!

……

ตอนบ่าย

ใกล้สถานีรถไฟเทียนถานตงเหมิน [1]

ที่สมาคมหมากกระดานแห่งประเทศจีน

ที่นี่คือหน่วยงานของรัฐผู้ทำหน้าที่รับผิดชอบการแข่งขันและระบบการฝึกซ้อมของกีฬาหมากกระดานแห่งประเทศจีน และทำหน้าที่กำกับดูแลการฝึกซ้อมของนักกีฬาทีมชาติ ทั้งหมากล้อม หมากรุก และหมากรุกจีน เป็นผู้ควบคุมเรื่องการแข่งขันของกีฬาหมากกระดานทั้งสามชนิดนี้ทั้งในและนอกประเทศ

เนื่องจากการแข่งหมากล้อมระดับนานาชาติใกล้เข้ามาแล้ว วันนี้จึงมีเหล่ายอดฝีมือมาชุมนุมที่สมาคมฯ เป็นจำนวนมาก บ้างมาฝึกซ้อม บ้างเข้ามาหาคู่มือเล่นด้วย ยังมีอีกหลายคนที่ตามเข้ามาชมความสนุก ชมเรื่องสนุกของฉางเหอเก้าดั้ง!

พออู๋ฉางเหอมาถึง ก็ถูกเหล่านักเล่นหมากล้อมอาชีพรุมล้อมทันที

"อาจารย์ฉางเหอ!"

"มาได้ไงกันครับ?"

"เอ่อ คุณไปล่วงเกินใครเข้าเหรอครับ?"

"เย่นั่นคือใครกัน?"

"เมื่อกี้หูเลี่ยงกับสวีหานเล่นเหรอครับ? แถมสองคนนั้นยังแพ้หมดเลย?"

"รีบมาดูเร็ว เย่ออนไลน์แล้ว กำลังหาตัวคุณอยู่แน่ะ!"

"เขาตะโกนอยู่ครึ่งค่อนวันแล้ว! ทั้งแพลตฟอร์มหมากล้อมออนไลน์วุ่นวายกันหมดแล้ว!"

"ในเวยป๋อก็วุ่นวายหมดแล้ว!"

"เรื่องนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้วล่ะ!"

ทุกคนล้วนประหลาดใจ

อู๋ฉางเหอหน้าเครียดไม่ส่งเสียง พอได้ยินก็ตรงไปที่หน้าคอมพิวเตอร์เครื่องหนึ่ง เห็นเย่พิมพ์ข้อความในแพลตฟอร์มหมากล้อมออนไลน์ไม่หยุด ทั้งยังพิมพ์ตะโกนเรียกในห้องสาธารณะอีกด้วย

เย่ : คนไปไหน?

เย่ : ผมรอจนหน้าเขียวหมดแล้วนะ

เย่ : ผมมาแล้ว ทำไมไม่มีใครแล้วล่ะ?

เย่ : ขอเชิญอาจารย์ฉางเหอ!

เย่ : ยังจะเล่นต่อไหม? ไม่งั้นผมจะไปนอนกลางวันแล้วนะ

อู๋ฉางเหอพอเห็นก็เดือดขึ้นมาจนทนไม่ไหว "ไอ้เด็กเปรตนี่ข่มเหงคนเกินไปแล้ว!"

เหล่านักหมากล้อมที่นั่นไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี นึกในใจว่าทำไมถึงต้องมุ่งเป้าที่อาจารย์ฉางเหอคนเดียวด้วย? แม่งจะแค้นอะไรกันขนาดนี้!

อู๋ฉางเหอรีบล็อกอินเข้าไอดีตัวเอง พอใส่พาสเวิร์ดเข้าไปในห้องเรียบร้อย ก็ใช้วิชาฌานสองนิ้วกระแทกคีย์บอร์ด "ฉันมาแล้ว! รอฉันก่อนเถอะ! รอก่อน!"

เย่ "รออยู่ครึ่งชั่วโมงแล้วนะครับเนี่ย"

อู๋ฉางเหอ "ไม่ต้องห่วง! ฉันจะให้แกตายอย่างน่าอนาถที่สุด เชื่อไหม?"

เย่ "เหอๆ"

ฉางเหอหันกลับไปพลางออกคำสั่งทันที "เห็นที่มันออกมาโห่รึยัง? เห็นรึยัง? เป็นแค่ไอ้คนนอกมือสมัครเล่นที่ชอบเล่นหมากล้อมนิดๆ หน่อยๆ แต่ถึงกับออกมาหาเรื่องพวกเรานักเล่นหมากล้อมมืออาชีพ พวกแกทนได้เรอะ? ทนได้เรอะ? รีบจัดการมันให้ฉัน! เอามันให้ตาย! เอาให้ชาตินี้มันไม่คิดจะเล่นหมากล้อมอีกเลย! เอาให้ชาตินี้แค่มันเห็นหมากล้อมก็ต้องกระอักเลือด!"

ทุกคนแทบจะเป็นลม

เขาไม่ได้ท้าทายพวกเรานักแข่งมืออาชีพเลยนะ!

เขาท้าทายคุณชัดๆ โอเคไหม?

แต่ที่อู๋ฉางเหอพูดก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผลทีเดียว มือสมัครเล่นคนหนึ่งถึงกับกล้ามาหาเรื่องนักเล่นหมากล้อมมืออาชีพอย่างพวกเขา ถึงกับระบุตัวคนใหญ่คนโตในวงการหมากล้อมอย่างฉางเหอเก้าดั้ง ทั้งยังมอบความพ่ายแพ้ให้กับหูเลี่ยงเจ็ดดั้งและสวีหานแปดดั้งที่ยังอยู่ในการแข่งขัน เรื่องนี้ทำให้พวกเขาเหล่านักเล่นหมากล้อมมืออาชีพเสียหน้าจริงๆ!

ประธานสมาคมหมากกระดานปรากฏตัวขึ้นในขณะนั้นเอง

ซ่านตงเหอยิ้มตาหยีเดินออกมา "พี่อู๋ เห็นว่าคุณกับพวกลูกศิษย์โดนมือสมัครเล่นเก็บหมดเลยเหรอ? ที่แท้มีเรื่องแบบนี้ด้วย?"

อู๋ฉางเหอเคือง "เฒ่าทารกอย่างแกยังจะมายิ้มอยู่อีก? รีบมาช่วยฉันเร็ว!"

ซ่านตงเหอ มือหมากล้อมเก้าดั้ง ประธานสมาคมหมากกระดานคนปัจจุบัน นับเป็นมือหมากเก้าดั้งรุ่นเดียวกับอู๋ฉางเหอ ทั้งยังเป็นศิษย์น้องของอู๋ฉางเหอด้วย ครั้งหนึ่งเคยยึดครองวงการหมากล้อมร่วมกันอยู่หลายปี ทั้งสองถึงกับได้ฉายาในประเทศว่า ‘สองเหอคู่ประสาน’ สนิทสนมกันอย่างยิ่ง

ซ่านตงเหอสงสัย "คุณสองคนมีความแค้นอะไรกัน?"

"แค้นลึกล้ำถึงกระดูก!" อู๋ฉางเหอเหลือกตาใส่

ซ่านตงเหอสงสัย "เป็นมือสมัครเล่นจริงหรือ?"

อู๋ฉางเหอรับคำ ในใจยังทราบแน่แก่ใจ อีกฝ่ายเป็นมือสมัครเล่นที่ไหนกัน? ไอ้คนแซ่จางนั่นความจริงยังไม่นับเป็นมือสมัครเล่นเลยด้วยซ้ำ!

บรรดาศิษย์ของฉางเหอเก้าดั้งต่างก็กลับมาที่สมาคมฯ แล้วเช่นกัน

"หมอนั่นส่งอะไรมาอีกแล้ว!" เฉินอิงเริ่มโมโห

บนจอ จางเย่ยังรัวคำเร่งไม่หยุด "คุณอายังจะเล่นรึเปล่า? ไม่ใช่ว่าไม่กล้าเล่นกับผมแล้วหรอกนะ? อย่างนั้นก็ได้ครับ งั้นก็ถอนคำพูดมาก่อนเลย"

มืออาชีพแปดดั้งคนหนึ่งทนดูไม่ไหวแล้ว "ฉันเอง! คนอะไรวะ! ไม่เห็นคนอื่นในสายตาเลยงั้นรึ!"

"ฉันด้วย!"

"ฉันอีกหนึ่ง!"

"เชี่ย คิดว่านักหมากล้อมมืออาชีพรังแกได้ง่ายๆ อย่างนั้นเรอะ?"

"คิดจะข่มเหงพวกเราสมาคมหมากกระดานแห่งประเทศจีน?"

"เป็นแค่มือสมัครเล่นคนหนึ่ง อาศัยโชคดีนิดหน่อยก็คิดว่าไร้เทียมทานแล้วจริงๆ?"

หลายคนในที่นั้นล้วนนั่งไม่ติด ต่างโมโหขึ้นมาแล้ว!

ซ่านตงเหอพยักหน้า "ดี เสี่ยวฉี เธอไปซ้อมกับเขาก่อน"

ให้ฉีฉีเล่น?

เชี่ย จะรังแกกันเกินไปไหม?

ฉีฉี นักหมากล้อมเจ็ดดั้ง แม้ว่าระดับไม่สูงมาก แต่ปีนี้ฟอร์มการเล่นประดุจมีเทพเซียนหนุนส่ง ปีนี้ยังได้อันดับระดับโลกสูงกว่าสวีหานเสียอีก ในการแข่งนานาชาติสัปดาห์ก่อน ถึงกับเอาชนะผู้เล่นระดับเก้าดั้งของเกาหลีไปได้กระดานหนึ่ง!

ทุกคนล้วนแต่ตาเป็นประกาย ท่าทางจะเป็นการแข่งที่น่าดูชม!

ที่อู๋ฉางเหอมาที่สมาคมหมากฯ ในครั้งนี้ก็เพื่อขอความช่วยเหลือ เหล่าศิษย์ของเขาใช้การไม่ได้ แต่ที่นี่รวมเหล่าสุดยอดมือหมากอาชีพของประเทศไว้ ทั้งยังใกล้ถึงเวลาแข่งใหญ่แล้ว เหล่านักหมากล้อมตั้งแต่ห้าดั้งขึ้นไปทั่วประเทศล้วนมารวมกันอยู่ที่นี่ เหล่าสุดยอดมือหมากล้อมล้วนแต่อยู่ที่นี่ทั้งสิ้น ทั้งยังมีมือหมากล้อมระดับเก้าดั้งที่ยังคงลงแข่งอีกหลายคน!

เหอะ!

ฉันจะดูว่าแกจะทำอะไรได้!

อู๋ฉางเหอต้องการจัดการจางเย่ให้ได้ในวันนี้ เขาคิดจะจัดการจางเย่ให้ตายอย่างน่าอนาถที่สุด แกอาจจะโชคดีชนะไปกระดานสองกระดาน แต่ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกแม่งจะเอาชนะมือหมากล้อมระดับสูงมากมายที่นี่ได้!

มา!

กล้ามาเกาะแกะลูกสาวฉันงั้นเรอะ?

งั้นฉันจะจัดการแกให้ตาย!

---------------------

[1] ชื่อสถานีรถไฟของปักกิ่ง อยู่บริเวณประตูตะวันออกของหอบูชาฟ้า (เทียนถาน)