0733

บทที่ 733 : เฉินเฉินจับโจร!

_________________________

อีกด้านหนึ่ง

หลังเที่ยง บ้านของเมิ่งเมิ่ง

แม่ของเมิ่งเมิ่งถาม "กินอิ่มหรือยังจ๊ะ?"

"อิ่มแล้วค่ะ" เมิ่งเมิ่งหยิบกระดาษมาเช็ดปาก

พ่อของเมิ่งเมิ่งยิ้ม "เพิ่งกินไปได้นิดเดียวเอง ทำไมไม่กินผักล่ะ? เพื่อนหนูอย่างเฉินเฉินไม่เลือกกินเลยนะ ถึงได้ตัวสูงๆ ไงจ๊ะ"

เมิ่งเมิ่งแลบลิ้น "หนูไม่ชอบกินขึ้นฉ่ายกับต้นหอมนี่นา"

เสี่ยวพั่งวางตะเกียบลง "คุณน้าคุณอา ผมก็อิ่มแล้วครับ"

แม่ของเมิ่งเมิ่งกล่าวอย่างอ่อนโยน "กินอีกนิดสิ กินอีกนิด น้าจะเติมข้าวให้หนูอีก"

"ไม่เอาแล้วครับ กินไม่ลงแล้วจริงๆ" เสี่ยวพั่งรีบโบกมือปฏิเสธ

เด็กชายอีกคนที่ชื่อเสี่ยวเชากล่าว "เฉินเฉิน เมิ่งเมิ่ง พวกเราไปเล่นข้างนอกกันไหม?"

เมิ่งเมิ่งพยักหน้า "ดีสิดีเลย พ่อขาแม่ขา พวกเราออกไปเล่นข้างนอกกันนะคะ?"

แม่ของเมิ่งเมิ่งกล่าวกำชับ "ดูรถดีๆ ล่ะ อีกอย่าง อย่าออกไปเล่นไกลนัก เล่นกันในตรอกนี้ก็พอ อีกเดี๋ยวแม่จะไปเรียกพวกหนูนะ"

"ค่ะ" เมิ่งเมิ่งตอบรับ

เด็กน้อยทั้งหลายเกาะกลุ่มกันออกไป

เสี่ยวพั่งกับเสี่ยวเชาถือลูกบอลมาด้วยลูกหนึ่ง เตะเล่นกันอยู่ในตรอก เหลียนเหลียนขี่จักรยานของเมิ่งเมิ่ง หัวเราะคิกคักแย่งกันเล่นกับเมิ่งเมิ่ง ขณะที่เฉินเฉินกลับยืนมองพวกเขา ผู้ใหญ่ตัวน้อยคนนี้ยืนเอามือไพล่หลัง เดินเล่นอยู่ด้านข้างอย่างสบายอารมณ์ ไม่ได้เข้าไปเล่นด้วย

"เฉินเฉิน มาเล่นด้วยกันสิ" เหลียนเหลียนเรียกเธอ

เฉินเฉินยิ้มมุมปาก "พวกเธอเล่นกันไปเถอะ"

เมิ่งเมิ่งจูงจักรยานมาหา "ให้เธอขี่"

เฉินเฉิน "ไม่ต้องหรอก เด็กน้อยเกินไป ไม่สนุก"

เมิ่งเมิ่งยิ้มเจื่อนๆ "แต่ว่าทุกคนก็เล่นแบบนี้นี่นา? แบบไหนถึงไม่เด็กน้อยอ่ะ?"

ขณะนั้น เสี่ยวพั่งกับเสี่ยวเชาที่ออกไปเก็บลูกบอลตรงทางเข้าตรอกก็กลับมา ทั้งสองวิ่งมาอย่างรวดเร็ว สีหน้ารีบร้อนกระวนกระวาย

เหลียนเหลียนเห็นพวกเขาก็ถาม "อะไรเหรอพวกเธอ?"

เสี่ยวเชากล่าวเสียงเบา "ฉันกับเสี่ยวพั่งเห็นคนขโมยของล่ะ!"

เมิ่งเมิ่งปิดปากอุทาน "เอ๋?"

เหลียนเหลียนปากอ้าค้าง "จริงหรือเปล่าน่ะ?"

"จริงสิ ฉันก็เห็นนะ" เสี่ยวพั่งทำไม้ทำมือ "มีกระเป๋าของคุณน้าคนหนึ่งเกือบโดนขโมยไปแล้ว ตอนนี้เขาพยายามขโมยของอีกคนอยู่! น่ากลัวมากเลย!"

เมิ่งเมิ่งกล่าวอย่างกระวนกระวาย "งั้นทำยังไงดี? ฉันบอกพ่อกับแม่ดีกว่า!"

เฉินเฉินถามขึ้นมาว่า "อยู่ไหน?"

เสี่ยวพั่งตอบ "อยู่ที่ป้ายรถเมล์ปากตรอกแน่ะ!"

เฉินเฉินเดินนำ "พวกเราไปดูกัน"

เสี่ยวเชาฟังแล้วก็ตกใจ "..เอ๋? พวกเราไปดูอะไร?"

"เร็วสิ" เฉินเฉินมองเขาตาขวาง "ยังเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า ทำไมถึงขี้ขลาดนักล่ะ?"

เสี่ยวเชาเหงื่อตก "งั้น งั้นก็ได้"

เหลียนเหลียนขลาดเขลา ตัวสั่นเล็กน้อย แต่เห็นว่าเพื่อน ๆ ไปด้วยกันกับเฉินเฉิน เธอก็ได้แต่กัดฟันเดินตามไป "รอฉันด้วย รอด้วย!"

ที่ป้ายรถเมล์

ทุกอย่างปกติดี

เฉินเฉินหันกลับมากระซิบ "คนไหนน่ะ?"

เสี่ยวพั่งชี้นิ้วไปยังชายวัยกลางคนในเสื้อสีเทา ปากกระซิบเสียงเบาราวยุงบิน "เขานั่นแหละ"

เฉินเฉินถาม "มีคนร่วมมือด้วยไหม?"

"เอ่อ ฉันไม่รู้" เสี่ยวพั่งตอบอย่างงุนงง

ขณะที่กำลังพูดก็เห็นว่าชายวัยกลางคนในชุดเทานั้นลงมือแล้ว ความจริงเสี่ยวพั่งกับคนอื่นๆ ก็มองไม่ชัดว่าเขาลงมืออย่างไร เห็นเพียงแต่หญิงวัยกลางคนตรงเข้าไปถามทางกับหญิงสาวสวยคนหนึ่งเท่านั้น พอหญิงสาวหันหน้าไปพูดอะไรบางอย่างด้วย ชายวัยกลางคนชุดเทาก็จัดการยื่นมือออกไปอย่างฉับไว เด็กๆ อยู่ห่างเกินไป จึงมองเห็นได้ยากว่าเขาใช้มีดหรืออะไรลงมือ แต่เมื่อชายวัยกลางคนนั้นชักมือกลับ ก็ถืออะไรบางอย่างที่คล้ายกับกระเป๋าสตางค์ไว้ในมือแล้ว ก่อนจะหมุนตัวจากไปช้าๆ

เมิ่งเมิ่งโวย "เขาขโมยไปแล้ว! ขโมยแล้ว!"

เหลียนเหลียนรีบดึงเธอไว้ "ชู่ว! เมิ่งเมิ่ง เบาเสียงหน่อย อย่าให้เขาได้ยิน!"

ชายวัยกลางคนนั้นก่อนจากไปยังเหลียวมองรอบๆ โชคดีที่เมิ่งเมิ่ง เหลียนเหลียนและพวกล้วนเป็นเด็กน้อยวัยเจ็ดแปดขวบเท่านั้น จึงได้ไม่ดึงดูดความสนใจ เขาถึงกับไม่มองพวกเธอเสียด้วยซ้ำ

เฉินเฉินมองไปรอบๆ ครู่หนึ่งก่อนตั้งข้อสังเกต "เขามีผู้ช่วย"

เสี่ยวเชาอุทาน "ไม่มั้ง? ก็เห็นแค่คนเดียวนี่นา"

เฉินเฉินกล่าว "ป้าคนที่ถามทางกับเหยื่อคือผู้ช่วยของเขา เธอคือคนเบี่ยงเบนความสนใจของเหยื่อ"

เสี่ยวเชาอุทานด้วยความกระจ่างแจ้ง "ที่แท้ก็แบบนี้เอง! เฉินเฉิน เธอนี่ฉลาดจริงๆ!"

เมิ่งเมิ่งเป็นคนมีน้ำใจ "งั้นพวกเรารีบไปบอกพี่สาวที่ถูกขโมยกระเป๋ากันเถอะ"

"ไม่ได้" เฉินเฉินมองไปทางนั้น กล่าว "บอกไปก็ไม่มีประโยชน์ ตอนที่โจรนั่นลงมือ เขาใช้มีดเล็กขนาดราวๆ สามชุ่น พี่สาวคนนั้นตามไปก็ไม่มีประโยชน์ อาจจะเจ็บตัวเอาเปล่าๆ"

เสี่ยวพั่งมึนงง "มีมีดที่ไหนกัน? ทำไมฉันไม่เห็นล่ะ? ยาวสามชุ่นเหรอ?"

เสี่ยวเชา "นั่นสิ ฉันก็มองไม่เห็นนะ ทำไมเธอเห็นล่ะ?"

เฉินเฉินเบ้ปากไม่ใส่ใจ "ฉันสามขวบก็หัดยืนนั่งม้ากับป้า ฝึกโอบเสา เริ่มฝึกกังฟู พวกเธอจะสายตาดีกว่าฉันได้ยังไง? ฉันบอกว่ามีดก็มีดสิ!"

เสี่ยวเชาห่อเหี่ยวลง "...ก็ได้"

"ฉันถามพวกเธอ พวกเธออยากจับโจรหรือเปล่า?" เฉินเฉินมองพวกเขา

เสี่ยวพั่ง "อยากสิ แต่ว่าหมอนั่นไปไกลแล้วนี่นา เรียกตำรวจตอนนี้ก็ไม่ทันด้วย"

เฉินเฉินชี้นิ้วไปทางหญิงวัยกลางคน "หมอนั่นยังมีเพื่อนร่วมงานอยู่ พวกเราจะตามเธอไป ต้องหาที่นัดพบของพวกเขาได้แน่ หรืออาจจะเป็นรังโจร จากนั้นเราทอดร่างแหจับทั้งหมดซะ!"

คำประกาศอย่างฮึกหาญนี้ทำให้พวกเด็กๆ ต้องตกใจ!

"หา?"

"พวกเราจะตามเธอไป?"

"พวกนั้นมีมีดนะ!"

"เฉินเฉิน.. หรือว่า.. หรือว่าเรียกตำรวจเถอะ ถ้าเกิดพวกเราโดนเจอตัวก็แย่เลยนะ!"

เฉินเฉินกล่าว "พวกเราเป็นเด็ก พวกนั้นไม่สนใจพวกเราหรอก อีกอย่างนะ พบเรื่องร้ายระหว่างทางต้องชักดาบเข้าช่วยเหลือ นี่คือสิ่งที่ทุกคนต้องทำไม่ใช่เหรอ?"

เหลียนเหลียนหน้าซีดเผือด "แต่ แต่ว่าคุณครูบอกว่าถึงอยากผดุงความยุติธรรมก็ต้องรู้กำลังของตัวเองนะ"

เฉินเฉินหรี่ตามองเธอ "สหายเหลียนเหลียน ในฐานะสมาชิกรุ่นบุกเบิกของโรงเรียนเรา ความสำนึกตัวเธอต่ำไปหรือเปล่า?"

เหลียนเหลียนอึกอัก "ฉัน..."

เสี่ยวเชาก็ไม่เห็นด้วย "แต่ว่า..."

เฉินเฉินมองด้านข้างกล่าว "เมิ่งเมิ่ง เธอว่ายังไง?"

เมิ่งเมิ่งพอฟังกัดฟันกล่าว "ฉันเชื่อเธอ!"

"ดีมาก นี่สิคือสมาชิกของห้องเรา" เฉินเฉินตบบ่าน้อยๆ ของเมิ่งเมิ่ง จากนั้นหันไปมองเด็กชายอีกสองคน "พวกเธอสองคนล่ะ?"

เสี่ยวพั่งยังคงลังเล "เรื่องนี้ ยังไง.."

เฉินเฉินทำแก้มป่อง "เมิ่งเมิ่งเป็นผู้หญิงยังมีความกล้าหาญ กล้าที่จะยืนหยัดต่อสู้กับความชั่วร้าย พวกเธอที่เป็นผู้ชายสองคนทำไมถึงขี้ขลาดนักนะ?"

เสี่ยวพั่งหงุดหงิด "ใครขี้ขลาด? ใครขี้ขลาดกัน? ฉันไปด้วย!"

เสี่ยวเชาเองก็ตะโกน "ก็ ก็ ก็ได้! ฉันไปด้วย! ใครกลัวกัน! ไปจับมัน! ทอดแหจับมันรวดเดียวนั่นแหละ!" แต่ตอนพูดนั้น ขาของเสี่ยวเชาสั่นพั่บๆ ไปแล้ว

เหลียนเหลียนมอง ได้แต่ตามคนส่วนใหญ่ไป

"เยี่ยม!" เฉินเฉินกล่าวอย่างพึงพอใจ ก่อนออกคำสั่ง "ตอนนี้ทีมจับโจรชั่วคราวของเราถือว่าตั้งขึ้นเป็นทางการแล้ว ฉันเป็นหัวหน้าทีม พวกเธอทุกคนต้องฟังคำสั่งฉัน ต่อไปนี้จะตั้งโค้ดเนมในการปฏิบัติการ เมิ่งเมิ่ง โค้ดเนม ‘ฟักทอง’ เธอเคยชินกับแถบนี้เพราะบ้านเธออยู่นี่ ฉันจะให้มือถือกับเธอ เธอมีหน้าที่รายงานตำรวจถึงที่อยู่ของพวกโจรตลอดเวลา"

เมิ่งเมิ่งตะลึง "ฟักทอง?"

เฉินเฉินพูดต่อ "เสี่ยวพั่ง โค้ดเนมนายคือ ‘หมีหมา’ มีหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของพวกเรา"

"ล้อเล่นรึเปล่า? หมีหมา?" เสี่ยวพั่งตาโต

เฉินเฉิน "เสี่ยวเชา นายโค้ดเนมว่า ‘อีแร้ง’ มีหน้าที่สะกดรอยแถวที่สอง"

เสี่ยวเชาจะเป็นลม "อี อีแร้ง? ทำไมไม่เท่เลยอ่ะ?"

เฉินเฉินหันมองเด็กน้อยคนสุดท้าย "เหลียนเหลียน ความรับผิดชอบเธอมากที่สุด เธอต้องรักษาระยะห่างจากพวกเรา ถ้าเกิดพวกเราถูกเปิดโปง พวกศัตรูพบตัวเราล่ะก็ เธอต้องขอความช่วยเหลือในทันที เพราะงั้นโค้ดเนมของเธอก็คือ... ‘แม่ม่ายดำ’ "

เหลียนเหลียน "......"

เมิ่งเมิ่งบ่น "ทำไมไม่เพราะเลยล่ะ!"

เสี่ยวพั่งสงสัย "เฉินเฉิน แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ?"

เฉินเฉินมองพวกเขา กล่าวเสียงเรียบ "ทุกคนก็เหมือนกัน ฉันกับพวกเธอโค้ดเนมไม่ต่างกันเท่าไร โค้ดเนมของฉันคือ ‘อัศวินสาวน้อยน่ารัก[1]ผู้เปี่ยมไปด้วยปัญญาและความกล้าหาญ’ "

เมิ่งเมิ่ง "พรืด!"

เหลียนเหลียนแทบกระอักเลือด "ไม่ต่างกันเท่าไรตรงไหนกัน? นี่มันต่างกันสุดๆ ไปเลยนะรู้รึเปล่า!"

อีกด้านหนึ่ง เพื่อนร่วมงานของโจรนั้นก็เดินไปทางตะวันตก

เฉินเฉินออกคำสั่งทันที "เป้าหมายเคลื่อนที่แล้ว อีแร้ง ข้ามถนน สะกดรอยจากทางนั้น แม่ม่ายดำ รีบซ่อนตัว หมีหมา ไปกับฉัน!"

เมิ่งเมิ่งยื่นมือออกมา "เฉินเฉิน ขอมือถือ"

เฉินเฉินส่งโทรศัพท์มือถือของแม่จางเย่ที่ยืมมาเล่นเกมให้กับเธอ กล่าวย้ำอย่างจริงจัง "อย่าลืม ระหว่างปฏิบัติการเรียกฉันว่า ‘อัศวินสาวน้อยน่ารักผู้เปี่ยมไปด้วยปัญญาและความกล้าหาญ’ "

เมิ่งเมิ่งมองบน "รู้แล้วน่า!"

เฉินเฉินรับคำ "ไปกันเถอะฟักทอง"

เมิ่งเมิ่งยิ่งฟังยิ่งรู้สึกแปลกๆ "ฉันเปลี่ยนโค้ดเนมได้ไหมน่ะ? ขออะไรที่มันฟังดูเข้มแข็งมีพลังสักหน่อยสิ ฟักทองมันอ่อนไปอ่ะ!"

"เข้มแข็งทรงพลัง? ได้" เฉินเฉินคิดอยู่ครู่ "งั้นเธอโค้ดเนมมว่า ‘ไข่เหล็ก’ แล้วกัน"

เมิ่งเมิ่งเงียบไปหลายวินาทีก่อนหมุนตัว เดินเช็ดน้ำตาจากไป "...ฉันชื่อฟักทองจะดีกว่า!"

ผู้หญิงที่ทำหน้าที่เบี่ยงเบนความสนใจนั้นข้ามถนน ฝีเท้าเธอไม่เร็วนัก แต่สายตาระแวดระวัง เดินไปพลางมองรอบๆ ตัวไปพลางเพื่อป้องกันการสะกดรอย หลังเดินอ้อมไปมาไม่นาน เธอก็โทรศัพท์ก่อนจะเดินไปอีกทางหนึ่ง

เฉินเฉินนำทีมจับโจรตามไปจากระยะไกล

"อีแร้ง เข้าใกล้เป้าหมายเกินไปแล้ว ระวังถูกพบตัว ระวังถูกพบตัว ฟักทอง รออีกเดี๋ยวค่อยเรียกตำรวจ เรียกไวเกินไปก็ไร้ประโยชน์ โจรจะรู้ตัว ต่อให้จับผู้หญิงคนนั้นได้ก็ไม่เจอรังโจร แม่ม่ายดำ อย่ามองเป้าหมาย อย่ามองเป้าหมายแบบนั้น เดี๋ยวจะถูกเจอตัว ตามพวกเราจากข้างหลังก็พอ"

เฉินเฉินสั่งการณ์

ทั้งทีมเชื่อฟังคำสั่งเด็กหญิงตัวน้อยอย่างแข็งขัน!

ไม่ว่าผูัหญิงคนนั้นจะระวังตัวแค่ไหน ก็ไม่มีทางคิดว่าเด็กประถมเจ็ดแปดขวบห้าคนจะตามรอยเธอ ถึงแม้จะเห็นเด็กพวกนี้หลายครั้ง เธอก็ยังไม่คิดว่าจะเป็นปัญหาร้ายแรงอะไร!

==================

[1] 美少女战士 อัศวินสาวน้อยน่ารัก คือ เซเลอร์มูน

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*