0147
บทที่ 146 : จางเย่รับภาระค่าผ่าตัด!
______________________________________________
บรรจงเขียนด้วยเกล็ดหิมะอันงดงาม : จงศรัทธาในวันพรุ่ง?
บรรจงเขียนบนผืนดินอันรกร้าง : จงศรัทธาในวันพรุ่ง?
บรรจงเขียนอุทิศด้วยลายมือของเด็กน้อย : จงศรัทธา...ในวันพรุ่ง?
กลอน ‘จงศรัทธาในวันพรุ่ง’ หนึ่งบทที่จางเย่ร่ายออกไป ทำให้หยางเหลียนที่อยู่บนดาดฟ้าชะงักค้างไปทันทีอย่างไม่มีใครคาดคิด คนทั้งหมดที่อยู่ในบริเวณสวนของโรงพยาบาลที่ได้ยินบทกวีต่างตกอยู่ในภวังค์ และเมื่อมองขึ้นไปยังหญิงสาวที่กำลังจะกระโดดตึก ทุกคนยิ่งต้องตะลึงเข้าไปอีก!
หยางเหลียนร้องไห้ หญิงสาวยกมือปิดหน้าคุดคู้อยู่บนดาดฟ้า ร้องไห้ออกมาปานจะขาดใจ!
“คนๆ นี้เป็นใครกันน่ะ?”
“ไม่รู้เหมือนกัน เขามาจากที่ไหนกันนะ?”
“พ่อแม่ของเธอพูดไปเสียมากมายก็ไม่เป็นผล พวกตำรวจและคนอื่นๆ ช่วยกันเกลี้ยกล่อมอยู่เป็นนานก็ไม่ฟัง แต่ผู้ชายคนนั้นใช้กลอนแค่บทเดียวกลับเปลี่ยนใจเธอได้จริงๆ งั้นเหรอ?”
“แต่เขาดูคุ้นจังเลย?”
“ใช่ๆ ฉันก็ว่าเขาดูคุ้นๆ หน้าเหมือนกัน เหมือนจะเคยเห็นในทีวี!”
ฝูงชนพร้อมใจกันหันไปมองชายหนุ่มที่ถือโทรโข่งทันที!
Chapitre verrouillé
Soutenez vos auteurs et traducteurs préférés dans webnovel.com