0497

บทที่ 497 : ผมเล่นก้วนโข่วไม่เป็นงั้นเหรอ?

_____________________________________

บรรยากาศในงานยิ่งคึกคักทวีความร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

บนเวที เซี่ยงเซิงกำลังดำเนินต่อไป

จางเย่กวาดตามองบรรดาผู้ชมตรงหน้าเวที กล่าวด้วยระดับเสียงที่ดังขึ้น "มีคนตั้งข้อเคลือบแคลงผม มีคนวิจารณ์พวกผม อันนี้พวกผมเข้าใจ ไม่ว่าศิลปะแขนงไหนก็ไม่อาจทำให้คนทั้งโลกมาชมชอบได้หมด มีคนบอกว่า ฉันชอบเซี่ยงเซิงของอาจารย์จางมาก ย่อมถูกต้องดีงาม มีคนบอกว่า ฉันไม่ชอบเซี่ยงเซิงของอาจารย์จาง ก็ไม่มีอะไรที่ผิด แต่ว่าถ้าคนกลุ่มหลังเริ่มบอกว่าพวกเขามีรสนิยมกว่าคนกลุ่มแรก อย่างนั้นก็เป็นความผิดมหันต์แล้ว!"

ป้าบ! ป้าบ! ป้าบ!

"เยี่ยม!"

"พูดได้ดี!"

เหล่าผู้ชมปรบมือเกรียวกราว

จางเย่เสริม "นั่นคือสาเหตุที่พวกเขากลายเป็นกลุ่ม ‘เอ้อร์’ ไงล่ะครับ"

(เอ้อร์ คือ 2 พ้องเสียงกับ เอ้อร์ แปลว่าโง่ ทึ่ม)

"ฮ่าๆๆ" ผู้ชมหัวเราะ

จางเย่ "ศิลปะไม่แบ่งสูงแยกต่ำ"

เหยาเจี้ยนไฉพยักหน้าเห็นด้วย "ข้อนี้ถูกต้อง"

จางเย่ "รสนิยมจะมีไม่มีก็ได้ แต่กับเรื่องต่ำช้า ใครก็หนีไม่พ้น"

"หมายความว่ายังไง?" เหยาเจี้ยนไฉเอะใจ