0345
บทที่ 345 : จางจอมตอกหน้าแสดงพลังอีกแล้ว!
____________________________________________________________
จางเย่พูดจบแล้ว
ทั่วทั้งงานไม่มีความเคลื่อนไหวแม้แต่น้อย
ครืดคราด คือเสียงของเก้าอี้ที่ขยับ ทีละคน ทีละคน แค่สามวินาทีทุกคนลุกขึ้นยืนกันจนหมด ทุกคนไม่พูดอะไร เพียงมองจางเย่บนเวทีด้วยสายตาตกตะลึง นักเรียนหลายพันคน สายตาหลายพันคู่ ผมสีดำที่ยืนเรียงกันสลอนนั้นเป็นภาพที่ทำให้ผู้คนตกตะลึงเป็นอย่างยิ่ง
ผู้เยาว์อันงดงามแห่งชนชาติข้า ยืนยงยิ่งฟ้าที่งดงาม!
ผู้เยาว์อันองอาจแห่งชนชาติข้า แผ่นดินไร้พรมแดนที่ดีงาม!
นี่มันการปาฐกถาแบบไหนกัน? นี่มันความรู้สึกแบบไหนกัน!?
ประโยคที่เป็นภาษายุคเก่าทำให้นักเรียนบางคนฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ตรงช่วงท้ายท่อนสั้นๆ นั้นทุกคนล้วนเข้าใจกันหมด แต่ละคนพลันรู้สึกเลือดลมร้อนระอุ บทพูดปิดงานของจางเย่นั้นคล้ายจะจุดไฟดวงน้อยในใจของเหล่านักเรียนให้ลุกโชน
ผู้เยาว์ของชาติ
คือชาติของเรานี่เอง
มีนักเรียนบางคนฟังถึงตอนจบ ดวงตาแดงเรื่อโดยไม่ทันรู้ตัว แววตาฉายชัดถึงความตื่นเต้น ประทับใจ หวั่นไหว สุดท้ายน้ำตาก็ไหลลงมาเป็นสายอย่างกลั้นไม่อยู่
นี่..ฉันร้องไห้เหรอ?
Chapitre verrouillé
Soutenez vos auteurs et traducteurs préférés dans webnovel.com