0315

บทที่ 315 : คุณน้าเจ้าของห้องนัดบอด?

พลบค่ำ

เพิ่งเป็นเวลาช่วงหกโมงถึงทุ่มหนึ่งเท่านั้น

ด่าจนหายอยาก จางเย่ค่อยหนำใจเสียที ออกจากอินเทอร์เน็ตอย่างไม่คิดจะดูอะไรต่ออีก ในเมื่อจัดการกับทางฝ่ายวรรณกรรมเรียบร้อย ก็ไม่มีอะไรต้องพูดอีก แค่พวกม้าลาออกมาเพ่นพ่าน พรุ่งนี้ที่มหาวิทยาลัยปักกิ่งเราจะได้เห็นชั้นเชิงของจริง! พรุ่งนี้ลูกพี่จะให้พวกนายได้รู้ ว่าทำไมดอกไม้ถึงได้เป็นสีแดง[1]!

เหราอ้ายหมิ่นหรี่ตามองเขา “คนที่เธอระรานชักจะมากขึ้นเรื่อยๆ”

“เห็บเหาเยอะก็ไม่คัน” จางเย่พูดอย่างนักเลงมาก “หนี้เยอะก็ไม่ทุกข์”

จู่ๆ เหราอ้ายหมิ่นก็เหยียดแขน “โอ้จริงสิ ไอ้หนู ไม่ใช่ว่าเธอควรต้องจ่ายค่าเช่าห้องแล้วเรอะ ไปเซี่ยงไฮ้ได้เงินมาไม่น้อย จ่ายของปีนี้ทั้งปีมาเลยสิ”

จางเย่พูดอย่างสะเทือนใจ “อย่าว่าเรื่องเงินเลย ว่าเรื่องเงินแล้วช้ำใจ”

เหราอ้ายหมิ่นปรายตา กล่าวเสียงเย็น “ว่าเรื่องเงินแล้วช้ำใจ แต่ถ้าไม่ว่าเรื่องเงิน ฉันก็กลัวว่าเธอต้องเจ็บตัว ช่วงไม่กี่วันนี้ เจ๊เหราของนายเพิ่งจะฝึกเพลงหมัดหงฉวน (ฮุงก่า)[2] กังวลพอดีว่าจะไม่มีคนให้ทดลอง”