0911
บทที่ 911 : เชี่ย! เจอจริงด้วย!
เก้าโมงครึ่ง ช่วงสาย
ผู้โดยสารเริ่มทยอยขึ้นเครื่อง
เครื่องบินเป็นรุ่นลำเล็ก ทำให้รู้สึกถึงความแตกต่างระหว่างเฟิร์สคลาสกับชั้นประหยัดไม่ชัดเจนนัก ที่นั่งของจางเย่กับเฉินเฉินอยู่แถวที่สี่ ค่อนไปท้ายของโซนที่นั่งเฟิร์สคลาส
"รัดเข็มขัดด้วยนะ" จางเย่กล่าว
"อื้อ" เฉินเฉินตอบ
"นั่งดีๆ นะ อีกเดี๋ยวอย่าวิ่งวุ่นวายล่ะ" จางเย่กำชับ
"รู้แล้วน่า" เฉินเฉินชักหงุดหงิด
เมื่อคนขึ้นเครื่องกันครบแล้ว ประตูห้องโดยสารก็ปิดลง
จางเย่ถอดแว่นกันแดดกับหน้ากากออก คนที่นั่งในโซนเฟิร์สคลาสไม่มีใครจำเขาได้ เพราะต่างคนกำลังก้มหน้าวุ่นกับเรื่องของตัวเอง อ่านหนังสือพิมพ์บ้าง เตรียมปิดโทรศัพท์บ้าง
ไม่นานนักเครื่องบินก็เทคเอาท์ บินขึ้นสู่ฟ้า
พอเครื่องบินไต่ระดับจนนิ่งแล้ว แอร์โฮสเตสคนหนึ่งก็ถือชาร้อนสองแก้วมาตรงที่นั่งจางเย่ ส่ายสะโพกยักย้ายพร้อมรอยยิ้มหวานปานน้ำผึ้ง "อาจารย์จาง ดื่มชาก่อนนะคะ" ถึงผู้โดยสารคนอื่นจะไม่รู้จักจางเย่ แต่พวกเธอยังจะไม่รู้จักได้หรือ? ยังไงก็มีรายชื่อผู้โดยสารอยู่ในมือนี่นะ
จางเย่ชะงัก ก่อนรับมา "อ๊ะ ขอบคุณครับ"
Chapitre verrouillé
Soutenez vos auteurs et traducteurs préférés dans webnovel.com